Monthly Archives: April 2010

ကဗ်ာကို စနစ္တက်သံုးစြဲနည္း

ကဗ်ာကို စနစ္တက်သံုးစြဲနည္း

ကဗ်ာစာအုပ္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ ရက္စြဲကို စစ္ေဆးပါ။
ကုန္ဆံုးသက္တမ္း ေက်ာ္လြန္ရင္ လံုး၀မသံုးပါႏွင့္။
ကဗ်ာစာအုပ္ကို သတ္မွတ္ထားသည့္ ေနရာမွ ဆုတ္ၿဖဲပါ။
ကဗ်ာကို အလိပ္မျဖည္ဘဲ ထုတ္ယူပါ။

ကဗ်ာထိပ္ထဲကို လက္ညိွဳးထည့္ၿပီး မွန္ကန္သည့္ဘက္
ဟုတ္မဟုတ္စစ္ေဆးပါ။
ကဗ်ာထိပ္ဖ်ားဟာ ရာဘာႏို႔သီးေခါင္းပံုရွိၿပီး၊
ကြင္းက အျပင္ဘက္တြင္ ရွိရပါမယ္။

ကဗ်ာကို မစြပ္မီ၊ ရာဘာႏို႔သီးေခါင္းကို လက္ညိွဳး လက္မျဖင့္
ေလမခိုေစရန္ ဖိညစ္ပါ။
အသင့္ျဖစ္ေနေသာ စိတ္ကူးေပၚသို႔ ကဗ်ာကို စြပ္ခ်ပါ။

တျခားလက္ကို အသံုးျပဳၿပီး ကဗ်ာကို စိတ္ကူးတဆံုးေရာက္ေအာင္
ျဖည္ခ်ပါ။

စိတ္ကူးအလုပ္ဆံုးဆံုးခ်င္း အေတြးမက်န္မီ
ကဗ်ာမက်န္ခဲ့ေအာင္ စိတ္ကူးေအာက္ေျခမွ
ကဗ်ာကို ဖိကိုင္ၿပီး ဆြဲထုတ္ပါ။

ဆြဲထုတ္ၿပီး ကဗ်ာကို စကၠဴျဖင့္ထုပ္ပါ။
အဲဒီ ကဗ်ာထုပ္ကို အမႈိက္ပံုးထဲသို႔ စြန္႔ပစ္ပါ။
ၿပီးလွ်င္ လက္ေဆးပါ။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၂၆.၆.၀၉
ေန႔လည္ ၀၃း၀၀နာရီ

ၿမိဳ႕ျပပဒိုင္းသီးမ်ား

ၿမိဳ႕ျပပဒိုင္းသီးမ်ား

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ဘယ္ေတာ့မွ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမွာမဟုတ္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းအစံုနဲ႕
အမႈိက္ပံုေတြကို ေမႊေႏွာက္ျဖန္႔ဖြ။
ေရႊေရာင္အိပ္မက္တစ္ခုတစ္ေလကိုေတာင္
ေကာက္ေတြ႔လိမ့္ႏိုး ေမွ်ာ္လင့္ရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ရွာ။
အသည္းအသန္လိုအပ္တာ လစ္ဟာေနတဲ့
ဗိုက္တစ္ထြာအတြက္ နံနက္စာ။
ကားမွတ္တိုင္နားမွာ သူတို႔ ျဖန္႔ဆန္ပထားတဲ့ လက္ဖ၀ါးထဲ
ေရာက္လာတာက အေၾကြအနည္းငယ္နဲ႔ တံေတြးစက္မ်ား။
က်ိန္စာဟာ သူတို႔အတြက္ ေရးထားတဲ့
ဒီကမၻာရဲ႕ ဘာသာစကား။
က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္မ်က္လံုးတစ္စံုသာ
သူတို႔ အၿမဲတမ္းပိုင္ဆိုင္ရာ။
လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမက်န္ ထြက္၀င္သြားလာရင္း
ေပညစ္နံစုတ္ေနတဲ့ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚက
အနံ႔အသက္၀တ္စံု။
မိုးေဆာင္းေႏြတိုင္း အကာအကြယ္မဲ့လို႔
သူတို တက္ရတဲ့ေတာင္ဟာ ဆူးထစ္ၾကမ္းတမ္း။
လူ႔အျဖစ္ထက္ ေခြးေခြးလြင့္တစ္ေကာင္လိုသာ
တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ေရာဂါေပါင္းစံုေပလူးရ။
လြယ္လင့္တကူ ရယူလိုမႈ ၀ဲၾသဃမွာ
အေျခအေနအရ ဒုစရီုက္သမားလက္သစ္။
အေမဘယ္သူလဲ အေဖဘယ္မွာလဲ
စိတ္ၾကမ္းကိုယ္ၾကမ္းနဲ႔ ရိုက္ေမာင္းထုတ္တတ္တဲ့ လက္ေတြ။
လမ္းေပၚရွိေနတဲ့ ခ်ိဳင့္ခိုးခ်ိဳင့္ခြက္အတိုင္း
သူတို႔ဘ၀ေတြက အဆစ္ခ်ိဳးမရွိ ပံုုဆိုးပန္းဆိုး။
ဒီည ဒီမွၾ အိပ္လို႔ရေပမယ့္ ေနာက္လာမယ့္ညဆိုရင္
ဒီေနရာဟာ ေက်ာတစ္ျပားစာ မေသခ်ာ။
လူတကာဆီက
မေမွ်ာ္ကိုးမေတာင့္တဘဲရတဲ့ ပံုေသနည္းဆိုတာ
စက္ဆုပ္ရြ႕ံရွာစြာ အၾကည့္ခံရဖို႔ပဲ။
ေျမႀကီးထဲ တိုး၀င္မတတ္ ငံု႕ကိုင္းထားေသာ ဦးေခါင္းေတြက
ေငြစေၾကးစ အနည္းငယ္ ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား။
သူတို႔ ဘာအတြက္ ရွင္သန္ေနရတာလဲ
ေမးခြန္းကို ေမးခြန္းပီသေအာင္ မေမးႏိုင္
သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ မေပ်ာက္ကြယ္ႏိုင္တာလဲ
လူကို လူပီသေအာင္ မျမင္ႏိုင္။
ဒါၿမိဳျပရဲ႕
ဂုဏ္သေရႀကီးျမတ္မႈအရိပ္အာ၀ါသေအာက္
နာက်င္ဖြယ္ ပူေလာင္ေပါက္ေရာက္ေနၾကေသာ
အေမ့ခံ ၿမိ႔ျပပဒိုင္းသီးမ်ား။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရတီ၊ေမ၊၂၀၀၇၊စာ-၇

မွတ္ပံုတင္

မွတ္ပံုတင္

အိုင္းစတိုင္းေလာက္မေတြးေခၚတတ္ခဲ့ပါဘူး
ငါးြက္ရာ အစာမခ်ခဲ့ဖူးပါဘူး
ဆိုေနက်သီခ်င္းေလးကိုသာ
သံေနသံထားမွန္ကန္ေအာင္ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။

ငါေနထိုင္ေသာ ကမၻာေလာကမွာ
ဘယ္အေလာင္းအစားမွ မႏိုင္လည္း
ေပ်ာ္ရႊင္ေနသူပါ။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ဖက္ရွင္၊မတ္၊၂၀၀၆၊စာ-၂၅
(တစ္ႏွစ္ျပည့္အထူးထုတ္)

ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္

ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္

ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္
ေခတ္ဆန္တဲ့ေကာင္မေလးက
နတ္သမီးပံုျပင္ကို တစ္ပိုင္းတစ္စပဲ ေျပာျပၿပီး
စံပယ္ရနံ႔စြန္းတဲ့ ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕
ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ေပၚ ထိုးစိုက္သြားတယ္
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္
လမ္းတဲ့လား
မေျဖာင့္စင္းလိုက္တာကြယ္
အႀကိမ္ႀကိမ္ဆံုးရႈံးခဲ့ရတာ အက်င့္ျဖစ္ေနပါၿပီ
အေငြ႕ပ်ံမတတ္ ရက္စက္တဲ့ အၾကည့္ေတြအတြက္လည္း
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္
ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တဲ့
ၾကယ္ေၾကြေတြကို ေမာ့ၾကည့္
ဟိုးအေ၀းဆီက ေခါင္းေလာင္းထိုးသံသဲ့သဲ့ ၾကားမိရ
ပင္လယ္ေရဆိုတာ ခပ္ေသာက္လို႔ မကုန္ပါဘူးတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္
မႈန္ပ်သီေ၀ဆဲ ေဆာင္းျမဴေတြၾကားက
ဂါထာရြတ္သံေတြ ထြက္က်လာၿပီး
ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္က ေျမြတစ္ေကာင္ျဖစ္သြားတဲ့
မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ ျပကြက္ဆန္းအဆံုးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္
ေန၀င္သြားတဲ့ ညေနခင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ပါပဲ
ဂ်င္းေဘာင္းဘီကေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ႏွလံုးအိမ္၊ႏို၀င္ဘာ၊၂၀၀၄၊စာ-၁၀၉

လမ္းသလားျခင္း ၁၂၃၄၅၆၇၈

လမ္းသလားျခင္း ၁၂၃၄၅၆၇၈

အခန္းေအာင္းေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြဟာ ပ်င္းရိစရာပဲ
ငါ ေရးသားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြထဲကေနထြက္ၿပီး
ငါ လမ္းသလားရမယ္။

ငါ့အတြက္ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ေဟာင္းႏြမ္းေနရွာၿပီ
ငါေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးထဲကေနထြက္ၿပီး
ငါလမ္းသလားရမယ္။

အဲဒီမွာ…
ပိရမစ္ေတြ၊ယာခင္းေတြ၊ေရတံခြန္ေတြနဲ႕
တစ္စံုတစ္ခုေတာ့ သစ္သစ္လြင္လြင္ ရွိေနရလိမ့္မယ္။
အဲဒီသစ္လြင္မႈေတြ ဖမ္းဆုပ္ၿပီး
ငါျပန္လာတဲ့အခါ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို နံပါတ္စဥ္အမ်ားႀကီးဖြဲ႕မေရးတတ္လို႔
နံပါတ္စဥ္အမ်ားႀကီးနဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးဖြဲ႕မယ္။

ရိုးရာဂီတသာတပ္မက္တဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ပုပုေလးေတြရဲ႕ ေတးသြားဆီ
ငါလမ္းသလားမယ္။
ဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားတဲ့ အေတြးအေခၚအသစ္စက္စက္ဆီ
ငါလမ္းသလားမယ္။
“တင္”တုတပ္ဆင္ထားတဲ့ မိန္းမလ်ာေတြရဲ႕ ရယ္ေမာသံဆီ
ငါလမ္းသလားမယ္။
စကၠဴနဲ႕ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေရာင္စံုမီးပံုးေလးေတြရဲ႕ ဖေယာင္းမီးေတာက္ဆီ
ငါလမ္းသလားမယ္။
ေ၀လီေ၀လင္း ခေရပြင့္ထေကာက္တတ္တဲ့ ယာဥ္ေက်းမႈဆီ
ငါလမ္းသလားမယ္။
ဆံပင္ႀကိဳးစည္းထားတဲ့ ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂစ္တာတစ္လံုးဆီ
ငါလမ္းသလားမယ္။
ဆယ့္ႏွစ္ရာသီစီးဆင္းတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းသြယ္ေလး နံေဘးနားဆီ
ငါလမ္းသလားမယ္။
ဆီးႏွင္းထူထပ္တဲ့ ေဆာင္းအသစ္တစ္ခုရ႕ ခ်ယ္ရီေတာေလးဆီ
ငါလမ္းသလားမယ္။

ဘယ္လို ပိရမစ္အေဆာက္အဦးပဲျဖစ္ျဖစ္
တစ္ေန႔ေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ ေသခ်ာေနေပါ့
ယာခင္းေတြက ဥတုစက္၀န္းထဲ
စိုက္ပ်ိဳးၾက
ၿပီး…ရိတ္သိမ္းလိုက္ၾကနဲ႕။
ေရတံခြန္ေတြက တဟဲဟဲေအာ္ျမည္စီးဆင္းဆဲ
ၿမိဳ႕ေဟာင္းကေလးနဲ႕ ပ်င္းရိဖြယ္ကဗ်ာေတြအတြက္
ငါကေတာ့ သစ္လြင္မႈေတြရွာေဖြကာ
လမ္းသလားၿပီးရင္း
လမ္းသလားမယ္
လမ္းသလားျခင္း ၁၂၃၄၅၆၇၈။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရုပ္ရွင္အျမဳေတ၊ဇြန္၊၂၀၀၆၊စာ-၈၀

ေက်ာနံပါတ္မွားသြားတဲ့ပံုျပင္

ေက်ာနံပါတ္မွားသြားတဲ့ပံုျပင္

ဒီအသက္အရြယ္ထိ
သဘာ၀တရားႀကီးက အလြမ္းနဲ႔ပဲ
ပစ္ခတ္တယ္

ေမေမရယ္
ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြသာ
ကမၻာေျမေပၚ
တစ္ေခ်ာင္းၿပီးတစ္ေခ်ာင္း ျပဳတ္က်သြားခဲ့ေပါ့။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအရိပ္ေအာက္
ၿငိမ္းေအးစြာခိုလႈံခြင့္
မိႈတက္ေနတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ
မနက္ျဖန္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြထည့္လို႔။

ဘ၀တစ္ခုလံုးရဲ႕
နာရီစက္သံေလးအိုစာလာတာကလြဲရင္
ကၽြန္ေတာ္ဟာဘာကိုမွ မပိုင္ဆိုင္ရေသးပါဘူး။
သစ္ရြက္ေၾကြသံေတြၾကားတိုင္း
မ်က္၀န္းမွာ ႏွင္းေငြ႔ေတြဆိုင္းလာတတ္ရဲ႕။

ေမေမရယ္
ကၽြန္ေတာ္က
မွားယြင္းၿပီးသားေတးတစ္စကိုပဲ
ႏွလံုးသားနဲ႔ အထပ္ထပ္သီဆိုေနမိခဲ့တာပါ။

ညျပာျပာ လေရာင္ေ၀းေ၀း
မေရမရာ အိပ္မက္အစအနေတြနဲ႔
ေသြးရိုးသားရိုး ေနာက္က်ျခင္းမ်ား။

ေကာင္းကင္က အျမင့္ပ်ံငွက္ေတြဆီ
တစ္ရံတစ္ခါေမာ့ၾကည့္ျဖစ္တယ္
ပန္းမပြင့္ေသးတဲ့ ဥယ်ာဥ္ေလးအတြက္
ေတာင္းဆုေတြ မ်ားျပားလြန္းတယ္။

ေမေမရယ္
မိုးခါးေတြရြာသြန္းေနတဲ့ လမ္းအျပန္
ေမေမ့အိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္ထဲက
အေဖာ္ကြဲသိုးငယ္ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ပိေတာက္ေျမ၊စက္တင္ဘာ၊၂၀၀၄၊စာ-၂၂

အေလ့က်စိတ္ကူးမ်ား

အေလ့က်စိတ္ကူးမ်ား

ပန္းၿခံထဲ တစ္ျခမ္းပဲ့ေနတဲ့ ၀င္သက္ထြက္သက္ေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္၀င္ထိုင္မိတယ္
မိုးကုတ္စက္၀န္းအဆံုးထိေအာင္ ေတာင္ေျမာက္ေတြးေခၚသမွ် ခါးတယ္
ကၽြန္ေတာ္က ၿမိဳ႕ကေလးကို ထားရစ္ခဲ့တုန္းက
ကၽြန္ေတာ္မငိုေၾကြးခ်င္ဘဲ ငိုေၾကြးခဲ့တယ္
ဂစ္တာကို တီးခတ္မေကာင္းလို႔ ရိုက္ခြဲဖူးတယ္
ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ကပ္ထဲ ဒီရာသီမွာ ေရသိပ္မ၀င္ခဲ့ဘူး
တိမ္ေတြက ဖမ္းဆုပ္မရမွန္း ေစာေစာကတည္းက သိတယ္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တိမ္လို ဖမ္းဆုပ္မရမွန္း ေနာက္က်မွ သိတယ္
ဘယ္ေထာင့္ကမွ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္သံမၾကားမိဘူး
ကၽြန္ေတာ္က လူေရွ႕သူေရွ႕သရုပ္ေဆာင္ညံ့တဲ့အတြက္
အယူအဆမတူသူေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္
နတ္ကေတာ္ဟန္နဲ႔ အတတ္ကဲတာ အႏုပညာမဟုတ္ဘူး
သမီးရည္းစားခ်ိန္းေတြ႔တာေတာင္ ခံစားခ်က္နည္းတယ္
အိပ္မက္ေတြကလည္း အရင္ေလာက္ မက္မေကာင္းေတာ့ဘူး
ကဗ်ာေရၚတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြက
ေမတၱာတရားအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတယ္
ပိုက္ဆံအေၾကာင္း တစ္ျပားမွ မသိဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ေလထုထဲ အနံ႔အသက္ဆိုးလာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ေမာခ်င္ဘဲ ရယ္ေမာတယ္
တိုက္တာျမင့္ေတြက လေရာင္ကို မျမင္ၾကေတာ့ဘူး
အိပ္ေဆးေသာက္အိပ္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ေနရတယ္
အေ၀းကမိတ္ေဆြတို႔ အဆင္ေျပဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းတယ္
သံသရာက အဆက္မျပတ္လည္ေနတယ္
ကၽြန္ေတာ္က ခုထိ လူပံုမပီသေသးဘူး။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရတီ၊ႏို၀င္ဘာ၊၂၀၀၆၊စာ-၇

ႀတိခ်ိဳးအတၳဳပၸတိၱ

ႀတိခ်ိဳးအတၳဳပၸတိၱ

ေၾကကြဲမဆံုး
ရင္နဲ႔အျပည့္လြယ္ထားခဲ့ရတဲ့ အလြမ္းေတြသြန္ခ်
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းစံပယ္ပြင့္ေတြ
စိတ္ကူးနဲ႔ ပ်ိဳးႀကဲခူးဆြတ္ဖို႔အတြက္ မတန္မရာျဖစ္ဆဲ
ငါ့ရဲ႕ဂီတဆိုတာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္ေမာသံမ်ား
ပင္ပန္းတႀကီး ထြန္ယက္ခုတ္ထြင္ခဲ့ေပမယ့္
ဘ၀က အခုထိ ဟင္းလင္းပြင့္၊ကႏၱာရ၊အလင္းမဲ့မဲ့
ဖြားဖြားစင္ေအာင္ နာနာက်င္က်င္ ရိုက္ခြဲခံလိုက္ရတာ
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲက လိႈင္းေတြေဖြးေဖြး
ၾကယ္ေရာင္၊ေနေရာင္ေတြနဲ႔ဆို အၿမဲလိုလို ေ၀းခဲ့ရသူ။

ရိတ္သိမ္းခံရရံုမွ်
ဆန္႔ထြက္လာတတ္တဲ့ လိုက္ေလ်ာရိုးသားမႈတို႔ ရွည္လ်ား
ေနာက္ေက်ာတစ္ျပင္လံုး ဓားဒဏ္ရာေတြ အပ္ခ်စရာေတာင္မရွိ
အိမ္ေျခရာေျခမဲ့ အေလ့က်အိပ္မက္ေတြသာ
ငါ့ေနထိုင္မႈ အစစ္အမွန္ျဖစ္လို႔
ေခြးအူသ့ေတြနဲ႔ ဌာန္ကရိုဏ္းက်က် ညနက္လာတတ္
မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မိုးကုတ္စက္၀န္းအတြက္
ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ အာရံုခံအလင္းစစ္စစ္ေတြငတ္မြတ္
ငါ့အထီးက်န္ျပာေဟာင္းမႈန္႕ေတြက သေဘၤာပ်က္တစ္စင္းပမာ
ဒုကၡဗံုပ်က္ကိုမွ မရိုးႏိုင္၊မအီႏိုင္ အာသီသတဆံုးတီးခတ္ခဲ့ရသူ။

ဥၾသသံအတိုင္း
ခံစားထိခိုက္လူးလြန္႕မိတဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ရထား
နားခိုရာ စိတၱဇအေမွာင္ထဲ ဘူတာမဲ့ခဲ့
အႏုပညာသာ အေရျပားေပၚ အဘိဓမၼာခိုင္ခိုင္ အၿမဲစိမ္းေပါက္ေရာက္
ငါ့လိုအပ္ခ်က္အားလံုး ပုလင္းလြန္တစ္လံုးထဲ ထိုးထည့္
ပင္လယ္ျပင္မွာ မီးခိုးမဆံုး၊မိုးမဆံုး လႊင့္ပစ္စီးေမွ်ာခံခဲ့
စမ္းတ၀ါး၀ါးေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းမက
အနက္ေရာင္ဆက္ထံုးေတြ ထူထပ္ျပည့္ညွပ္လြန္းလွ
ငါ့အတၳဳပၸတိၱ အေသြးအသား ဖ်က္ရာဗရပြျဖစ္လည္း တြယ္တာတပ္မက္ၿမဲ
သစၥာတရားရုပ္တုေလး ပီျပင္ေအာင္ထုဆစ္ရင္း သင္းကြဲေတးေတြ သီက်ဴးခဲ့ရသူ။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရုပ္ရွင္အျမဳေတ၊ေဖေဖာ္၀ါရီ၊၂၀၀၇၊စာ-၁၀၆

အရိုင္း

အရိုင္း

ဘယ္ဆီကိုမွ မဆက္သြယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔
လမ္းမကို ေငးတယ္။
ပတ္သတ္လာသမွ်လူတိုင္းအေပၚ
ငါ့အေတြးက ျပန္မေျပာနားမေထာင္
ငါဟာ အခ်စ္ေရးမွာ ကံမေကာင္းတဲ့ ျမစ္ပဲ
မၾကာခဏ ရည္းစားေျပာင္းထားတယ္
ေသေသေၾကေၾက
တစ္ေယာက္မွ သေဘာမေတြ႔ဘူး။
ဘ၀ကို ဆယ္လိုတိတ္ေလးလို
ေခြလိပ္ကပ္တြယ္ထားလိုက္ခ်င္တယ္
သဲေပက်ံေနတဲ့ဆပ္ျပာကို တိုက္မိခဲ့ၿပီ
ေသြးေတာင့္ေအာင္ရပ္ေနရတဲ့
အိမ္ေရွ႕က ဗာဒံပင္ႀကီးလည္း ေသခါနီးၿပီ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ ငါ့ဆီကေန
မေန႔ကပဲ ဆိုက္ကားငွားၿပီး ထြက္သြားတယ္
ေစ်းေတာင္ ဆစ္ျပဳေနပံုမရပါဘူး။
ငါနဲ႔ ဆယ္မိုင္ကြာၿပီး
လမ္းပတ္ေလွ်က္တတ္တဲ့ေကာင္
အဲဒီေကာင္နာမည္ ေအာင္ျမင္မႈဆိုလားပဲ
ငါ့ျဖစ္တည္မႈေတြ အထစ္အေငါ့ျဖစ္ရပံု
အေလာင္းအစား၀ါသနာမပါလည္း
အခ်ိန္တန္ေတာ့
အရႈံးႀကီးက ရင္၀မွာရဲလို႔
အရိုင္းစိတ္ေလး လက္သပ္ေမြးမိတယ္
စကားလံုးေတြ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာျဖစ္ေနတဲ့
ကမၻာ။ ။


လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ဖက္ရွင္မဂၢဇင္း၊မတ္၊၂၀၀၇၊စာ-၁၅

တန္ဖိုး

တန္ဖိုး

ျပန္မလာေတာ့တဲ့ေျခရာေတြေပၚ
လာေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ
အသစ္ေတြလား…။
အမိုက္အမွားေတြလိုက္စားသူေတြလား
ဒီမွာ…
အႀကိဳက္ခ်င္းမတူညီၾကဘူး
လက္ခံတယ္။
ဘ၀ခ်င္းမတူညီၾကဘူး
လက္ခံတယ္
ေၾကြးၿမီေတြနဲ႔ ေလးလံပိတင္ေနလြန္း
လက္ခံတယ္။
ေလးေတာ္ကို ငါတင္ၿပီး ပစ္ခ်လိုက္ရမွာက
အၿမိဳက္တရားေပပဲကိုး။
ငါ့ဘက္က ငါ့အဘိဓမၼာအရ
ငါဟာ
လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ႀကီးရႈံးခဲ့ရေတာ့
လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ႀကီးပဲႏိုင္ခ်င္တယ္။
အမွန္တကယ္ပဲ
ငါပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္
အၿမိဳက္တရား။ ။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
ျမားနတ္ေမာင္၊ေမ၊၂၀၀၁၊စာ-၈