သားေကာင္

သားေကာင္

မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ေနရင္ေတာင္
ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြဘက္ ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္ဘူး။
စိတ္လိုလက္ရမရွိတဲ့ ညေနခင္းေတြနဲ႔သာ
တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထရ။
ငါ့ေလာက္ ဘယ္ျမစ္မွ ကိုးရိုးကားရား မစီးဆင္းဘူး။
ေရာက္ေလရာမွာ ျဖစ္တည္မႈက
မေတာ္မတည့္ႏိုင္တယ္။
ေလာကေပၚ ဆိုးဆိုးရြားရြား လိမၼာျပဖို႔ရာ
ေတာအုပ္ရဲ႕ လမ္းေတြဟာ
ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေကြ႔ေကာက္ျပေနေတာ့
အခက္သား။
တစ္ေန႔တာ ၀င္သက္ထြက္သက္မ်ား မဆံုးႏိုင္ေသးခင္
အနာဂတ္ကို စိတ္ကူးေလးနဲ႔မွ
မတို႔ထိရဲဘူး။
ဒုကၡဟြန္းသံေတြ ၾကားရတိုင္း
ထိတ္လန္႔တၾကား ခုန္ေရွာင္ေနရတဲ့ အေကာင္
ကံၾကမၼာအဖြဲ႕အႏြဲ႕ဟာ
ကဗ်ာမဆန္လည္း
ရွိေစေတာ့။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
စရဏ၊ဇူလိုင္၊၂၀၀၈၊စာ၁၀
(ဒီကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး စာေပေလာကမွာ မၾကာခဏျဖစ္တတ္တာေလး ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။
ဒီကဗ်ာဟာ People Magazineမွာ ခုႏွစ္မသိ၊လမသိ၊ ေဖာ္ျပခံလိုက္ရမွန္းေတာင္ မသိခဲ့တဲ့ည ကဗ်ာပါ။ ဒီလိုပါ။ ဒီကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္က လူႀကံဳနဲ႔ ေပးမိတာပါ။လ အေတာ္ၾကာလို႔ မပါမွ အဲဒီ့လူႀကံဳကို ေမးေတာ့ ကဗ်ာေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့လိုက္ပါတယ္ ေနာက္ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာမွ ဒီကဗ်ာကို စရဏမွာ ေဖာ္ျပေတာ့ ကဗ်ာေရးေဖာ္ေရးဖက္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ျမတ္မိုးအိမ္က မဂၢဇင္း ႏွစ္အုပ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုပ္စားရလားဆိုၿပီး ကြမ္းယာထုပ္တဲ့ စကၠဴမွာ ကဗ်ာကိုေတြ႔ရွိ သိမ္းထားေပးရာကေန (ဒီကဗ်ာကို People Magazineမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က တစ္ႀကိမ္ပို႔ၿပီး ေမ့ပစ္ထားတာကို သတိရမိ သြားတယ္)အဲဒီ့ကဗ်ာPeople Magazineမွာ ေဖာ္ျပခံလိုက္ရမွန္းသိခဲ့တာပါ။ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့စကၠဴပိုင္းေလး ကလြဲရင္ ကဗ်ာပါရွိတဲ့ ခုႏွစ္၊လကို မသိခဲ့ပါ အဲဒါေၾကာင့္ စာမူခနဲ႔ စာအုပ္လက္ေဆာင္ဆိုတာလည္း ဘယ္ဆီမွန္းမသိခဲ့ပါ)