ကိုယ့္ဘ၀က Waka Waka

ကိုယ့္ဘ၀က Waka Waka

ဒီအရပ္မွာေနေတာ့လည္း ဒီဇာတ္ပဲခင္းရေတာ့မွာေပါ့ ဘယ္ရမလဲ ကိုယ္လည္း တစ္ခ်ိန္ကWaka Wakaပဲ ဇာတိ မွန္မျပခ်င္လို႔သာ ဒီဇာတ္ကို ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ျမွပ္ထားရတာ ႏွံထားရတာ ခုေတာ့ ကိုယ္ လည္း တယ္သည္းမခံခ်င္ေတာ့ဘူး ဒါမ်ိဳးလာလုပ္လို႔ဘယ္ရမလဲ အေပ်ာ့ဖက္ကစမ္းသမွ် ကိုယ္လိုက္ေပ်ာ့ခဲ့ရ ၿပီး ၿပီ ခုလိုမာေရနဲ႔ေက်ာေရလာစမ္းေတာ့လည္း ကိုယ္က မာနဲ႔ေက်ာနဲ႔ေရနဲ႔ပါပဲWaka Wakaပါပဲ လာထား ေပါက္ လို႔ရမယ့္ တူးလို႔ရမယ့္ ေပါက္တူးတစ္လက္ဆြဲလို႔ ကိုယ္ျမွပ္ထားတဲ့ ဇာတ္ကို ကိုယ္ျပန္ေဖာ္တယ္ လာထား ကိုယ့္ ဇာတ္က အရွင္လတ္လတ္ အေကာင္းႀကီးအတိုင္း အျပင္ထြက္လာတယ္ “ဘယ္သူလဲကြ ငါ့အခန္းေရွ႕ ၾကြပ္ၾကြပ္ အိတ္နဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ေတြ လာလာခ်ခဲ့ၿပီး ေခြးစာဆင္းေကၽြးသြားတာ” အေပၚက တိုက္ခန္း ေတြဆီ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ပါ၀ါအျပည့္အသိပ္ထည့္ကာ ကိုယ္က်ံဳးေအာ္လိုက္တယ္ ေအာ္သံေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ အသီးသီးကေန ေခါင္းအသီးသီးထြက္လာၿပီး ကိုယ့္ကို နေ၀တိမ္ေတာင္ ငံုၾကည့္ၾကတယ္ ဘာလဲေပါ့ Waka Waka လားေပါ့ ကိုယ့္ေအာ္သံၾကားလို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ မိန္းမက အခန္းတံခါးေရွ႕ေျပးထြက္လာတယ္ အဲ ဒီမွာ ေျမႀကီးထဲက ျပန္ေဖာ္ထားလို႔ ဖုန္ေတြ သဲေတြ ေပလူးေနတဲ့ ကိုယ့္ဇာတ္ကို သူျမင္သြားတယ္ အေျခအေန ကို သေဘာေပါက္ၿပီး ဇာတ္ရည္လည္သြားတယ္ “ေဟာဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ေကၽြးထားတဲ့ ေခြးစာထုပ္ ေကၽြးခ်င္ရင္ တိုက္ေအာက္ေျမႀကီးေပၚ ဆင္းေကၽြး ဘာျဖစ္လို႔ ပထမထပ္ငါ့အခန္းေရွ႕မွာတင္ ရပ္ၿပီး ေခြးစာအမႈိက္ခ်ခဲ့ရတာ လဲ”ေနာက္တစ္ေခါက္ အေပၚထပ္ေတြဆီ ကိုယ္ေမာ့ၾကည့္ရင္း က်ံဳးေအာ္တယ္ လက္ထဲက ေခြးစာအက်န္ရွိတဲ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို တိုက္ေအာက္လမ္းမေပၚ ကိုယ္လႊင့္ပစ္ျပလိုက္တယ္ ဒီေတာ့မွ ကိုယ္ခင္းတဲ့ အလံုးစံုေသာ ဇာတ္ကို သူတို႔အားလံုး Waka Wakaျဖစ္သြားပံုရတယ္ “မေျပာခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ တစ္ရက္လည္း မ ဟုတ္ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္နဲ႔ -ီးပဲ”ကိုယ့္ဇာတ္ရွိန္ျမင့္တက္မႈေၾကာင့္ မိန္းမက တံခါးကေျပးထြက္ ကိုယ့္လက္ လာဆြဲေတာ့ အခန္းထဲ ကိုယ္ျပန္လိုက္၀င္တယ္ ဧည့္ခန္းထဲက ဖင္ထိုင္ခံုမွာ ရွဴးရွဴးရွားရွားနဲ႔ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ကိုယ္ေတာ့ Waka Waka ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္ ကိုယ့္ဇာတ္ကို ဒီအရပ္မွာ ျပန္ျမွပ္လို႔ ရႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္ ဘူး တတ္ႏိုင္ဘူး ျမွပ္မရေတာ့လည္း ဒီဇာတ္နဲ႔ပဲ ဒီအရပ္မွာ Waka Waka ရမွာပဲ လာထား။ ။

 

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၁၉.၇.၁၀
နံနက္၁၂း၅၀နာရီ

(အင္)(ေဖာ္)(ေမး)(ရွင္း)

(အင္)(ေဖာ္)(ေမး)(ရွင္း)

 

ဟင့္အင္း ငါမေျပာဘူး ဒါငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ခက္တယ္
ငါေျပာတယ္လို႔ မင္းထင္ေနတာ ခက္တယ္ အဲဒီ့လူ အမွတ္မွားတာပဲ
ျဖစ္မွာပါ မင္းေသခ်ာေအာင္ ျပန္ေမးစမ္းပါဦး ဘာရယ္ ေသခ်ာတယ္
ငါမွငါဟုတ္လား ေဟာဗ်ာ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ မင္းကြယ္ရာမွာ ဒီစကား
မ်ိဳး ငါေျပာပါ့မလား အံၾသတယ္လား ေအး ငါလည္း အံၾသတာပဲေမာင္
အဲဒီ့လူအမွတ္မွားတာမဟုတ္ရင္ မင္းကိုယ္တိုင္ နားၾကားလြဲတာေရာ
ဘာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဟုတ္လား ေသခ်ာလွခ်ည္လား ဒါေပမယ့္ ငါက
ကာယကံရွင္ပါကြ ငါဟုတ္မွ မဟုတ္တာ ဒါသက္သက္မဲ့ ငါ့ကို အဲဒီ့လူ
ေခ်ာက္ခ်တာ ေနပါဦး ဘာျဖစ္လို႔ မင္းက အဲဒီ့လူနာမည္ေျပာမျပႏိုင္ရ
တာလဲ ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ရယ္ရတယ္ကြာ ငါရန္သြားျပဳမွာ
စိုးလို႔တဲ့လား မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ ဒီလိုလုပ္ ငါကတိေပးတယ္ အဲဒီ့လူ
ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး မင္းနဲ႔ ငါ အခုပဲ အဲဒီ့လူဆီသြားၿပီး သံုးေယာက္စံု
ရွင္းၾကမယ္ ဘယ္လိုလဲ ဘာေျပာလိုက္တယ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဟုတ္လား
ဘာျဖစ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ ဘာကြ အဲဒီလူက အဲဒီလိုေျပာသလား
အဲဒီလူက မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ၾကား ေနာက္ထပ္၀င္မပါခ်င္ဘူးေျပာတယ္ေပါ့
ဟုတ္ပါၿပီ မင္းက ဘယ္ကၾကားလာမွန္းမသိတဲ့ ေပါက္တတ္ကရလူ
ေျပာတာေတာ့ ယံုတယ္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ ငါေျပာတာက် မယံုဘူး
ဘာျဖစ္တယ္ အဲဒီလိုမဟုတ္ရပါဘူးတဲ့လား ဒါျဖင့္ဘာလဲ ငါဟုတ္လား
မဟုတ္ဘူးလား သိခ်င္လို႔ ေမးၾကည့္ရံုသက္သက္ပဲေပါ့ ေဟ့ေကာင္
အဲဒါ ငါမဟုတ္ဘူးလို႔ မင္းကို ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ ဘာေျပာလိုက္တယ္
မင္းခုလို ဖြင့္ေမးလိုက္ရင္ ၀န္မခံဘဲ ငါျငင္းလိမ့္မယ္လို႔ အဲဒီ့လူက
ေျပာလိုက္ေသးတယ္ဟုတ္လား ေခြးမသား။ ။

 

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၂၁.၇.၁၀
မနက္၀၁း၀၀နရီ

အစျပဳျခင္း

အစျပဳျခင္း

 

အစကို ဘယ္လို ျပဳရမွန္းမသိ
မသိလို႔ ရမ္းသမ္းျပဳလိုက္တဲ့ အစဟာ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ေယာက္
အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခု ရွိၿပီးသားအႏုပညာလက္ရာပစၥည္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္
တည္ဆဲဥပေဒသတစ္ရပ္ရပ္ အမ်ားစုလက္ခံက်င့္သံုးလ်က္ရွိတဲ့ သေဘာတရားက်မ္း
တစ္ဆူဆူ စတာေတြအေပၚ ထိခိုက္သြားမွာ နစ္နာသြားမွာ ခံစားသြားရမွာကို မလိုလား
ဆိုၾကပါစို႔ ျပဳလိုက္တဲ့ အစဟာ အထက္ပါအရာ ဘာနဲ႔မွ ၿငိမေန တြယ္မေနဘဲ လြတ္လပ္ကင္းရွင္း
သီးျခားျဖစ္တယ္ပဲထား အဲသလိုဆို အစဟာ အစမွာကတည္းက ပ်င္းရိစရာေကာင္းမေနႏိုင္ဘူးလား
ျပဳလိုက္တဲ့ အစဟာ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ခမ္းခမ္းနားနားႀကီး မဟုတ္ေတာင္ စည္စည္ေ၀ေ၀ လြင္လြင္
ဆာဆာေလးေတာ့ ရွိသင့္တယ္မဟုတ္လား စကတည္းက ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ အစကို ဘယ္သူက
စိတ္၀င္စားမွာလဲ ဘယ္သူကမွ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ အစဟာ ေအာင္ျမင္
မႈရမွာလဲ မေအာင္ျမင္တဲ့ အစအတြက္ ေရႊတံဆိပ္မရွိ မဂၢဇင္းမွာ မ်က္ႏွာဖံုးမရွိ လူၾကားထဲ လက္လာ
ဆြဲမယ့္သူမရွိ အမွတ္ေပးဇယားမွာ ထိပ္ဆံုးေနရာမရွိ အစဟာ သနားဖို႔ေတာင္ေကာင္းေသးေတာ့
တကယ္လို႔မ်ား အစဟာ စၿပီဆိုတာနဲ႔ စပယ္ရွယ္၀မ္းလို႔ ကိုယ္ရည္ေသြး နားလည္ရင္ဖတ္ နားမလည္
ရင္ မဖတ္နဲ႔လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာ ႏိုဘယ္ဆုကိုေတာင္ လက္မခံျငင္းဆန္မယ္ဆိုရင္လည္း သာမန္အသိ
ေလာက္သာရွိတဲ့ အေႏွးယာဥ္ေမာင္းသမားလွႀကိဳင္လိုလူေတြအတြက္က်ေတာ့ အစဟာ သိရအေတာ္
ခက္မသြားေပဘူးလား စကတည္းက ယဥ္သကိုဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္မသြားေပဘူးလား အမ်ား
သူငါလည္း နားလည္လြယ္ အဆင့္အတန္းေလးလည္းရွိ ေဆြဂုဏ္မ်ိဳးဂုဏ္လည္းမေသး ဟန္ဟန္ပန္ပန္
လည္းျဖစ္ အထိုက္အေလ်ာက္ေလးလည္းလူ၀င္ဆံ့ အေတာ္အသင့္လည္းေရာင္းအားေကာင္းတဲ့
အစမ်ိဳးက်ေတာ့ ထင္သေလာက္ ျပဳလို႔မရ လြယ္မေယာင္နဲ႔ခက္ တိမ္မေယာင္နဲ႔ နက္ေနတတ္ျပန္
အစဟာ ၀မ္းေရးအတြက္ ပရိသတ္ႀကိဳက္တာေလးလည္း တစ္စလုပ္ျပရ အႏုပညာက်န္တာေလး
လည္း ကိုယ့္အတြက္တစ္စလုပ္ရနဲ႔ အေလးခ်ိန္မွ်ေအာင္ ျပဳက်င့္ေနထိုင္ခ်င္ေပမယ့္လည္းေပါ့ေနာ္
ဟိုေျပာမရ ဆုိမရ ျပင္မရ ျပဳမရတဲ့ ေခတ္ကာလသားသမီးေတြအတြက္ အမိႈက္ကစ ျပသဒ္မီးေလာင္
မျဖစ္ရေလေအာင္ အေႏွာင္းဆိုတာ အစေကာင္းမွေသခ်ာမယ့္အေၾကာင္း တတြတ္တြတ္
ရြတ္ျပမဆံုး ဆံုးမရင္း ကိုယ့္အစကို ကိုယ္ျပန္ျပဳမလို႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့
တစ္စက ျခင္ေထာင္ႀကိဳးခ်ည္ဖို႔ တစ္စက ဖိနပ္ႀကိဳးလုပ္ဖို႔ပဲ
ျဖစ္ခဲ့။ ။

 

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၂၃.၆.၁၀
မနက္၀၁း၂၅နာရီ

ေတြး-သိ-ေမ့

ေတြး-သိ-ေမ့

 

ေတြးၿပီးမွ သိျခင္းျဖစ္လာ သိၿပီးေတာ့တစ္ခါ ေမ့ဖို႔ျဖစ္လာ
မေတြးရမေနႏိုင္ မသိရမေနႏိုင္ မေမ့ရမေနႏိုင္တဲ့ ဦးေခါင္း
ေတာင္စဥ္ေရမရေလွ်ာက္ေတြး ဒါကိုပဲ သိလွၿပီ မွတ္ေန မေမ့ေသးခင္ထိ
မေန႔က ဘာဟင္းနဲ႔ စားခဲ့သလဲ ေတြးစမ္း သိရင္ေျပာ ေမ့ရင္ေျပာ အေတြးေတြဟာ
ညဖက္မွာ အိပ္မက္အျဖစ္ျပန္သိ ႏိုးလာေတာ့ ေသခ်ာမမွတ္မိ ႏွဖူးေပၚလက္တင္ၿပီးေတြး
ဆိုတဲ့စကား ၾကားဖူးသား အဲဒီ့စကားကို ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္အရြယ္တုန္းက ၾကားဖူးခဲ့တာလဲ
အဲဒီ့အသိကိုေရာ ဘယ္ခ်ိန္ကစ ေမ့ပစ္ရတာလဲ ေတြးၿပီး သိတယ္ သိၿပီး ေမ့တယ္
ေတြးသိၿပီး ေမ့တယ္ ေတြးေတြးၿပီး သိသလိုနဲ႔ ေမ့တယ္ သိသိၿပီး ေတြးသလိုနဲ႔ ေမ့တယ္

ေမ့ၿပီးမွ ျပန္ေတြးသိတယ္ ေမ့ၿပီးမွ ျပန္သိေတြးတယ္ အေတြး အသိ အေမ့ ေတြး သိ ေမ့ ေတြး ေမ့ သိ ေတြးေတြး သိ ေမ့ သိသိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြးေတြး ေမ့ ေတြး သိသိ ေမ့ သိ ေမ့ေမ့ ေတြး သိ ေတြးေတြး ေမ့ ေတြး သိသိ ေမ့ ေတြး ေမ့ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး သိ ေမ့ ေတြးေတြး သိသိ ေမ့ေမ့ သိသိ ေတြးေတြး ေမ့ေမ့ သိ ေမ့ေမ့ ေတြး ေမ့ သိသိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိ ေမ့ ေတြး သိ ေမ့ ေတြး ေမ့ သိ ေတြးေတြး သိ ေမ့ သိသိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြးေတြး ေမ့ ေတြး သိသိ ေမ့ သိ ေမ့ေမ့ ေတြး သိ ေတြးေတြး ေမ့ ေတြး သိသိ ေမ့ ေတြး ေမ့ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး သိ ေမ့ ေတြးေတြး သိသိ ေမ့ေမ့ သိသိ ေတြးေတြး ေမ့ေမ့ သိ ေမ့ေမ့ ေတြး ေမ့ သိသိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိ ေမ့ ေတြး သိ ေမ့ ေတြး ေမ့ သိ ေတြးေတြး သိ ေမ့ သိသိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြးေတြး ေမ့ ေတြး သိသိ ေမ့ သိ ေမ့ေမ့ ေတြး သိ ေတြးေတြး ေမ့ ေတြး သိသိ ေမ့ ေတြး ေမ့ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး သိ ေမ့ ေတြးေတြး သိသိ ေမ့ေမ့ သိသိ ေတြးေတြး ေမ့ေမ့ သိ ေမ့ေမ့ ေတြး ေမ့ သိသိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိ ေမ့ ေတြး သိ ေမ့ ေတြး ေမ့ သိ ေတြးေတြး သိ ေမ့ သိသိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြးေတြး ေမ့ ေတြး သိသိ ေမ့ သိ ေမ့ေမ့ ေတြး သိ ေတြးေတြး ေမ့ ေတြး သိသိ ေမ့ ေတြး ေမ့ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး သိ ေမ့ ေတြးေတြး သိသိ ေမ့ေမ့ သိသိ ေတြးေတြး ေမ့ေမ့ သိ ေမ့ေမ့ ေတြး ေမ့ သိသိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိသိ ေမ့ ေတြး သိ ေမ့ ေတြး ေမ့ သိ ေတြးေတြး သိ ေမ့ သိသိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြးေတြး ေမ့ ေတြး သိသိ ေမ့ သိ ေမ့ေမ့ ေတြး သိ ေတြးေတြး ေမ့ ေတြး သိသိ ေမ့ ေတြး ေမ့ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး သိ ေမ့ ေတြးေတြး သိသိ ေမ့ေမ့ သိသိ ေတြးေတြး ေမ့ေမ့ သိ ေမ့ေမ့ ေတြး ေမ့ သိသိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိ ေတြး သိ ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ သိ ေတြး ေမ့ ေတြး သိ ေ မ . သ ိ ေ တ ြ း သ ိ ေ တ ြ း ေ မ ့ သ ိ ေ တ ြ းေ မ ့ ေ တ ြ း သ ိ ေ မ ့ ။ ။

 

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၆.၁၀.၀၉
နံနက္၀၉း၃၆နာရီ

ကေလးေရွ႕ေရးစာအုပ္

ကေလးေရွ႕ေရးစာအုပ္

ရွင့္ကိုၾကည့္ရင္ စာအုပ္ေတြခ်ည္းပဲ
စာအုပ္ေတြထဲပဲ ရွင္ ခရီးေရာက္တယ္
စာအုပ္ေတြထဲပဲ ရွင္ စိတ္ကူးေရာက္ၿပီး ပန္းၿခံစိုက္တယ္။
ရွင့္မ်က္စိထဲမွာ ကၽြန္မဟာ
စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးစာေလာက္ မဖြဲ႔ႏြဲ႕ဘူး။
ရွင့္အေတြးထဲမွာ ကၽြန္မဟာ
စာအုပ္မာတိကာေလာက္ အစီအစဥ္မက်ဘူး။
ကၽြန္မေျပာတဲ့ ေစတနာ
ကၽြန္မေျပာတဲ့ ေ၀ဒနာ
ကၽြန္မတုန္လႈပ္လို႔ ထြက္က်လာတဲ့ စကား
ရွင့္စာအုပ္ထဲက စကားလံုးေတြေလာက္
ရွင့္ကို မေလးနက္ေစဘူး။မတုန္လႈပ္ေစဘူး။
စီးပြားေရး၊လူမႈေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ
ရွင္နဲ႔ဆို ေတာင္မင္းေျမာက္မင္းပဲ။
ကၽြန္မ မအိပ္စက္တဲ့ ညေတြထဲ ရွင့္ကို
ကၽြန္မ အနမ္းေတြနဲ႔ လံုၿခံဳေရးေပးမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ရွင္က
မျမင္ရတဲ့ ၾကယ္ေတြထဲ ေၾကြဆင္းတယ္
ေရမရွိတဲ့ လေရာင္ထဲ ေပ်ာ္ပါးတယ္
ကမၻာမေက်ာ္တဲ့ ပံုျပင္ေတြထဲ အိပ္ေပ်ာ္တယ္။
မိုးလင္းလို႔ မ်က္လံုးနွစ္လံုးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔
ရွင္က စာအုပ္ကို သြားတိုက္တံရွာသလို ရွာေတာ့တာပဲ။
စာအုပ္ထဲက စာသားတခ်ိဳ႕ အဓိပၸါယ္တခ်ိဳ႕
ရွင့္ရင္ထဲ ေရာက္မလာေသးတဲ့ ေန႔ေတြဆို ညေတြဆို
ရွင့္ေရွ႕မွာ ကၽြန္မဟာ အသက္၀၀ရွဴလိုက္ရတာထက္
အသက္ေအာင့္ထားရတာ ပိုမ်ားတယ္။
ရွင့္ရင္ထဲက စာသားေတြ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ
အေ၀းေျပးသြားသလို ရွာေဖြလို႔ မရတဲ့
ေန႔ေတြဆို ညေတြဆို
ရွင့္ေရွ႕မွာ ကၽြန္မ ခလုတ္မတိုက္မိေအာင္
အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ အရာရာအစစ ေသဆံုးေပးရတယ္။
ရွင့္မ်က္၀န္းထဲ စကားလံုးေတြ လႈိင္းထန္လို႔
ထြက္ေပါက္တစ္ခုလို ကၽြန္မကို ရွင္လွမ္းၾကည့္ရင္
ကၽြန္မဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
မိန္းမသားမွန္းမသိေအာင္ က်ကြဲေတာ့တာပဲ။
ခုဆိုရင္ ကေလးတစ္ေယာက္ရၿပီ။
စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္
ရွင္ ေျပာင္းလဲဖတ္သြားတယ္
ရွင္ မေျပာင္းလဲဘူး။
ကေလးကို ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ေျပာတယ္
အသည္းထဲ အိမ္ေဆာက္ၿပီး ထားထားခ်င္တယ္ေျပာတယ္
ဘယ္မွာလဲ ကေလးအတြက္
ႏို႔မႈန္႔ဗူး၊မူႀကိဳ၊ဘြဲ႕လက္မွတ္၊မိဘ၀တ္
ရွင့္စာအုပ္ေတြ ေရာင္းလိုက္မွ
ရွင့္ကေလးလက္ထဲ က်လာမယ့္ ေရွ႕ေရး
ရွင့္လက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ ။

ပိုင္သစ္ႏြယ္
မေဟသီ၊ဇူလိုင္၊၂၀၀၆၊စာ-၁၁

လြမ္းလို႔ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာ

လြမ္းလို႔ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာ

အိမ္ေခါင္မိုးကို ဖ်က္ခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး
ဧၿပီမွာ…
သမီးတို႔
လိမ့္ေနေအာင္ အပူေလာင္ခဲ့ၾက။

ဘယ္လို ေျဖာင့္ခ်က္ကမွ
အေမ့ကို ျပန္မဆြတ္နိုင္ေတာ့ဘူး…
အေဖ့သေဘၤာက
အေမ့ဆိပ္ကမ္းကေန တေရြ႕ေရြ႕
ဆိပ္ကမ္းသစ္ကေလးအေရွ႔မွာ
ေက်ာက္ခ် ရပ္နားပစ္လိုက္တာ…ခုထိ
အေမ့ေကာင္းကင္မွာ အလင္းေတြ ညိဳ႕က်သြားေပမယ့္
အေမ့မာနေတြကေတာ့ ရဲရဲလင္းလင္း ၀င္းပ
ဘာ-မွ-မ-လို-ဘူး ဆိုတာ
အေဖ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးစကား…တဲ့
အေမ့ပုခံုးသားေတြ ညြတ္က်သြားေလာက္ေအာင္
ဘ၀ေတြက သိပ္ေလးလံခဲ့မွာ…
သမီးခမ်ာ ငယ္ေသးေတာ့ မသိတတ္ခဲ့ဘူး။“
အခု…
အေဖ မတ္တတ္စမ္းေပးခဲ့တဲ့ ေျခဖ၀ါးမွာ
သမီး မားမားရပ္လို႔
အေဖတြဲကူခဲ့တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြက
ကြန္ပ်ဴတာ တေျဖာင္းေျဖာင္းရိုက္ေနၿပီ
အေဖ အစာခြံ႕ခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမွာ
ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးတတ္ေနေပမယ့္
အေဖေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာက
သမီးကို ခပ္မာမာ ျပ႒ာန္းထားခဲ့ေတာ့…။

အေဖ ေမ့ေနခဲ့တာလား…
အေဖ့မွာ သားေတြ၊သမီးေတြ မ်ားေနႏိုင္ေပမယ့္
သမီးမွာ အေဖတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ဆိုတာေလ
အေဖ့အသစ္စက္စက္ သားငယ္ေလးအတြက္
သမီးကို ေခ်ာ့ျမွဴခဲ့တဲ့ ေတးခ်င္းေတြက အဆင္သင့္
သမီးႀကိဳက္တဲ့ ပံုျပင္ေတြနဲ႔လည္း
အေဖ့သားေလး အိပ္တတ္ခဲ့ေရာေပါ့…။

အေဖေပ်ာ္ေနတယ္မဟုတ္လား…

သမီးတို႔ အသည္းႏွလံုးမွာေတာ့
ကၽြဲပုခံုးကို…ထလို႔။ ။

အိျႏၵာ
မေဟသီ၊ဇူလိုင္၊၂၀၀၆၊စာ-၁၅

ေငြထုပ္ႀကီး

ေငြထုပ္ႀကီး

ေငြထုပ္ႀကီး
ေငြထုပ္ႀကီးဟာ အႀကီးႀကီး
အႀကီးႀကီး ေငြထုပ္ႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ေပၚက်လာ
ဘယ္ကမွန္းမသိ၊မိုးေပၚကလား
အိမ္ေခါင္မိုးေပၚကလား
ေငြထုပ္ႀကီးက ႀကီးၿပီးမ်ားလြန္းလို႔
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ နည္းနည္းေအာင့္သြား
ေအာင့္သြားစမ္းပါေစ
သည့္ထက္မ်ား သည့္ထက္ႀကီး သည့္ထက္ေလးလံ
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ သည့္ထက္ေအာင့္သြားစမ္းပါေစ
ေငြထုပ္ႀကီးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတယ္ႀကီးေပၚ
၀ယ္စား၀ယ္ေသာက္၊အကုန္လံုး၊လိုခ်င္တာေတြ အကုန္လံုး
ေတြ႔တဲ့လူေတြကို တိုက္ေကၽြး
ပန္းကံုးေတြ၀ယ္၊သီခ်င္းမဟုတ္တာေတြ၀ယ္၊
အရွင္လတ္လတ္ အေသေကာင္ေတြ၀ယ္
ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးထားတဲ့ ပါးစပ္ေတြကို၀ယ္
ေပါင္သားျဖဴျဖဴေတြကို၀ယ္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွတစ္ပါး အားလံုးကို၀ယ္
HIV/AIDS ၀ယ္တယ္
သည္မွာ ေငြထုပ္ႀကီး ေငြထုပ္ႀကီးဟာ အႀကီးႀကီး
အႀကီးႀကီး ေငြထုပ္ႀကီးဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္က်လာ
အကုန္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ျပန္ေရာ
ေငြထုပ္ႀကီးက ထပ္က်လာလိုက္
ကၽြန္ေတာ္က အကုန္လံုးကို ၀ယ္လိုက္
ေငြထုပ္ႀကီးက ထပ္က်လာလိုက္
ကၽြန္ေတာ္က အကုန္လံုးကို ၀ယ္လိုက္…။ ။

ပိုင္စိုးေ၀
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ၊ဇူလိုင္၊၂၀၀၆၊စာ-ရ

တစ္ခြက္တစ္ဖလား

တစ္ခြက္တစ္ဖလား

ညေနေစာင္းရင္
ေလက ရြက္ေဖာင္းေအာင္တိုက္တယ္။
ေရာဂါတစ္ခုလို
အရက္ဆိုင္ဘက္လွည့္ လွည့္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြကို
ရာသီကလည္း အလိုလိုက္လြန္းတယ္။
ဒီစည္းစိမ္က
ဆက္ရက္မင္းစည္းစိမ္
မိသားစုဘ၀နဲ႔၀ယ္မွ ရတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အေပါင္ေပးရတယ္။
ပင္စင္စားတစ္ေယာက္လို
လူ႔ဘ၀ႀကီးကပဲ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့သလိုလိုအေတြးနဲ႔
ျမင္ေနက်ရႈခင္းေတြကို စိတ္ကုန္တယ္
အရက္ဆိုင္ဟာ ငါ့ညေနကို အဆိပ္ခတ္ခဲ့ၿပီ။
မမူးခင္ေတာ့
ေကာ္ဖီဆိုင္က ေကာ္ဖီထက္ခ်ိဳတဲ့
ဆိုင္ရွင္ေကာင္မေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းက
ႏွင္းဆီပြင့္ပဲေတြ႕တယ္ ဆူးမျမင္ဘူး
သူစီးတဲ့ ဆိုင္ကယ္ထက္ အသံပိုက်ယ္တဲ့
ဆိုင္ကယ္စီးတဲ့ သူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာ
ပုလင္းပဲေတြ႕တယ္ လြတ္ေနတာမျမင္ဘူး။
လူရႈပ္ရင္ ညိဳလာတဲ့ မိုးက
ရပ္ကြက္ထဲမွာ လာရြာခ်တာ
သီခ်င္းပဲၾကားတယ္ key မမွန္တာ မသိဘူး
မူးလည္း လာေရာ
(ဆူးစူး၍ပင္
ဆူးနဲ႔ထြင္မည္
အသင္ ဘာေျပာခ်င္သနည္း)ဆိုတဲ့
ကဗ်ာရြတ္ဖို႔
ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြ
ကြမ္းစားထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုထက္
ပိုပို ရဲလာၾကျပန္တာ ခက္တယ္။ ။

(ပရမတၱ လြမ္းဖြယ္ေန႔မ်ားသို႔)
ပန္းလႈိင္စိုး(က်ံဳေပ်ာ္)
ရယ္စရာ၊မတ္၊၂၀၀၆၊စာ-၉

တစ္ေယာက္တည္း ျပဇာတ္တိုက္တဲ့ေန႔

တစ္ေယာက္တည္း ျပဇာတ္တိုက္တဲ့ေန႔

တိုေနတဲ့ခဲတံ ခၽြန္ရသလို
လက္ကို ဓားမရွေအာင္
သတိထားခၽြန္ေနရတဲ့ လူမႈေရးထဲ
ေစာင္းႀကိဳးကို ညွိရင္း
ေစာင္းတစ္လက္လံုး က်ိဳးသြားေသာ ဘ၀…
ဥာဥ္ဆိုးနဲ႔လူလည္း ပညာသင္သား
ဥာဥ္ေကာင္းနဲ႔လူလည္း ပညာသင္သား
အပြင့္အသီးအားလံုးစံုၿပီ
ငါ့သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စုခဲ့သမွ်
စုဘူးတိုင္းကို မျပည့္ခင္မွာဘဲ ခြဲဆံုးခဲ့ရ
ျမင္ေနရၿပီး လြဲေနတဲ့ လမ္းကို
ေအာ္မေခၚခ်င္ေတာ့ဘူး ငါ
ေက်ာရိုးမတူတဲ့ ရယ္သံေတြၾကားမွာ
ငါလည္း သြားတတ္လာတတ္ေတာ့ ရွိေနပါၿပီ
ဘယ္တုန္းကမွ မလႈပ္ရွားတတ္တဲ့
စိတ္နဲ႔

ညအိပ္ယာ၀င္တိုင္း
ငါ့ၿခံဳေစာင္ထဲမွာ
ငါ့လက္သီးႏွစ္လံုးထက္ပိုတဲ့ လက္သီးေတြ
ငါ့အားနာတတ္မႈအရႈိက္ကို ပင့္ပင့္ထိုးေနၾက
အခုဘ၀အေၾကာင္း ေျပာျပပါဆိုရင္
အခုေလာက္ပဲ ေျပာျပမွာပါ။ ။

ရိုးသက္
ရယ္စရာ၊မတ္၊၂၀၀၆၊စာ-၈

အလံတိုင္

အလံတိုင္

စက္မႈလယ္ယာ ေမႊေႏွာက္လို႔
ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ယာစြန္႔
နယ္သစ္ပယ္သစ္ အလုပ္အကိုင္သစ္ရွာရတယ္
ငါဟာ“အုတ္ကီး”လား။
အေျခမဲ့ အေနမဲ့မို႔ ေရာက္ရာအိပ္ ေတြ႔ရာစား
ေျခေထာက္ႀကိဳ ေျခေထာက္ၾကား
မ်က္ေတာင္ညိဳ မ်က္ေထာက္ဆိုးေတြၾကား
ကိုယ့္အတတ္နဲ႔ကိုယ္ ခရီးလွည့္လည္သြားရတယ္
ငါဟာ“ဂ်စ္ပစီ”လား။
ဒီေန႔လည္း မေသခ်ာ
နက္ျဖန္အတြက္လည္း မေသခ်ာ
၀င္ေငြရစရာ အလုပ္အကိုင္မရွိ
လူဆိုတဲ့ အမွတ္လကၡဏာကလြဲ
ႏိုင္ငံသားလို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္
သက္ေသခံကတ္ျပားလည္းမပါ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္ စုေန
လက္ရွိခဏကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ေျဖရွင္းရတယ္
ငါဟာ “ပီဆာႏိုး”လား။
ကၽြန္ဘ၀ကေတာ့ လြတ္ေျမာက္ၿပီ
ေနစရာအိမ္မရွိ စားစရာမရွိ
စစ္တပ္ကို အိမ္လုပ္
ဘ၀တူခ်င္း ျပန္စစ္ခင္းရတယ္
ငါဟာ“နီဂရိုး”လား။
အလိုမတူလို႔
ဘ၀ကေန စြန္႔ခြာတဲ့အခါ
“ဗန္ဂိုး”မွာ ေသနတ္တစ္လက္ရွိတယ္
“မာယာေကာ့ဖ္စကီး”မွာ ေသနတ္တစ္လက္ရွိတယ္
“ဟဲမင္းေ၀း”မွာ ေသနတ္တစ္လက္ရွိတယ္
“ဂ်က္လန္ဒန္”မွာ ေသနတ္တစ္လက္ရွိတယ္
“ကာ၀ါဘာတာ့”မွာ ေသနတ္တစ္လက္ရွိတယ္
“ကတ္ကိုဘိန္း”မွာ ေသနတ္ႏွစ္လက္ရွိတယ္

ၿမိဳ႕႔မၿငိမ္းသာ ဖိနပ္တစ္ရံသာ ခ်န္ထားခဲ့
ဒါေပမဲ့
အခ်စ္ဟာ အခ်စ္ပဲ စစ္ဟာ စစ္ပဲ
ႏိုင္ငံေရးဟာ ႏိုင္ငံေရးပဲ
ေတာ္လွန္ေရးဟာ ေတာ္လွန္ေရးပဲ
အႏုပညာဟာ အႏုပညာပဲ။

“ၿမိဳမၿငိမ္း”လို “ဗင္းဆင့္”လို
“ဟဲမင္းေ၀း”လို“မာယာေကာ့ဖ္စကီး”လို
“ဂ်က္လန္ဒန္”လို “ကာ၀ါဘာတာ့”လို
“ကတ္ကိုဘိန္း”လို
ငါ့ကိုယ္ငါ သတ္မေသႏိုင္ဘူး။

“သန္႔ရွင္းေသာ လက္တစ္စံုေပၚ
ဘာအမႈန္မွ မၿငိတြယ္ပါေစနဲ႔”

သမၼတႀကီးလုပ္ၿပီး ရွစ္ႏွစ္အၾကာ
သန္ရွင္းတဲ့ လက္တစ္စံု
အိမ္ျပန္သယ္ႏိုင္ခဲ့တယ္တဲ့
“ေသာမတ္ဂ်က္ဖာဆင္”ေရ
ခင္ဗ်ားကို ေလးစားတယ္။

“ငါတို႔ဟာ
မနက္ျဖန္မွာ သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္ရင္ျဖစ္
မျဖစ္ရင္ အာဇာနည္ေတြ ျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္”တဲ့။
ႏိုင္းျမစ္၀ွမ္းကို ဆန္တက္ခဲ့
“နယ္လ္ဆင္”ကို သတိရတယ္
“ေဂ်ာ့”လို
“လင္နီ”ကို ငါမသတ္ရက္ဘူး
“ဟာစရီပါး”လို
လူျမင္းတစ္ေကာင္ ငါအျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး
ပဥၥမံတစ္ေယာက္လို
ငါ့ကိုယ္ငါ ေရာင္းမစားႏိုင္ဘူး
ေဘးဒုကၡနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါ
ကိုယ့္ရင္ေသြးကိုယ္ပိုက္
“အဲလစ္ဇာ”လို
ေရခဲေမ်ာတံုးေတြေပၚ ျဖတ္ေျပးမယ္။

“ေဖာ့ရက္စ္ဂန္႔”လို
ငါ့ေျခေထာက္ေတြ
သန္မာသည္ထက္ သန္မာေအာင္
ငါေလ့က်င့္မယ္။

“ကြန္မန္ခ်ီ”တစ္ေယာက္လို
ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ယာအတြက္
ကိုယ့္အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္အတြက္…
ကိုယ့္မ်ိဳးႏြယ္အတြက္…
ေနာက္ဆံုးေျမ တစ္လက္မက်န္သည္အထိ
ငါခံတိုက္မယ္။
အခ်စ္ေရ
ကိုယ့္အလံနဲ႔ကိုယ္ အႏၱရာယ္သင့္ေနခဲ့
ငါဟာ အလံတိုင္ေလးပါ။

လူအိမ္
ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ၊ေမ၊၂၀၀၃၊စာ-၁၅