ေရခိုးေရေငြ႕ဒိုင္ယာရီ
(၁)
ပထမဆံုး လုပ္ေဆာင္သင့္တာက ကြၽန္ေတာ့္ဦးေခါင္းထဲမွာ ျပည့္သိပ္ခဲေနတဲ့ အရာေတြကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အရည္ေဖ်ာ္ပစ္လိုက္ဖို႔ပဲ။ဒါမွမဟုတ္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အေငြ႔ပ်ံသြားေအာင္ စြမ္းေဆာင္လိုက္ဖို႔ပဲ။တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ဒါဟာ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြေလာက္ မခက္ခဲသလို လြယ္ကူမႈလည္း ရွိမေနျပန္ဘူး။ကနဦးကတည္းက ႀကံဳလာသမွ် အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အစီအစဥ္က်နေအာင္ ေနရာမခ်တတ္ခဲ့တာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္သေကၤတလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ဂုဏ္ယူတတ္မယ္ဆိုရင္ ၾကံဖန္ၿပီး ဂုဏ္ယူလို႔ေတာင္ ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ အရာေတြထဲက တစ္ခုလို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္း သေဘာေပါက္ထားသင့္တယ္။ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဖက္က အေႏွာက္အယွက္ျပဳဖို႔ မရည္ရြယ္ဘူး။လူေတြ တစ္ယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေတြ႔ရင္ ဘာေတြေျပာဆိုၾကမလဲ။ဥပမာ-ေဟ့ မေတြ႔ရတာၾကာၿပီ…ခုဘယ္မွာလဲ။စသျဖင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ လိုက္ပါလာမယ့္ စကားစု အတန္းအတြဲလိုက္ႀကီးဟာ ဟိုအရင္ သိကြၽမ္းခဲ့သမွ်ေတြနဲ႔ ဆက္လက္ပတ္သက္ရမယ့္ ေနာင္အနာဂတ္ေတြအတြက္ မေကာင္းတတ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့ အခိုက္အတန္႔ကာလရဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္မႈမဟုတ္လား။အဲဒါေၾကာင့္ လက္ရွိျဖစ္တည္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာကို ဖြင့္ေျပာျပဖို႔ဆိုတာကို ခ်န္လွပ္ထားပါရေစ။အေရးမပါ အရာမေရာက္တဲ့ အေလ့အထေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနရတဲ့ ဘ၀ကို ကြၽန္ေတာ္မုန္းတယ္။အခု ကိစၥကလည္း အဲဒီလိုကြၽန္ေတာ္မုန္းတဲ့ ကိစၥေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္လို႔ပဲ။လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ေတာ့ ဘယ္အရာမွ မရဘူး။တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ အရာရာကို ရတယ္ဆိုရင္ေရာ…။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ပဲ ရရ။ခက္ခက္ခဲခဲပဲ ရရ။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ဒါဟာ တျခားတစ္ေနရာကေန ကြၽန္ေတာ္ထြက္ ခြာလာခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းပဲ။နာမည္၊အလုပ္အကိုင္၊ေမြးသကၠရာဇ္၊ ပညာအရည္အခ်င္း၊ လိင္အမ်ိဳးအစား၊ ေသြးအမ်ိဳး အမည္၊ထင္ရွားတဲ့ အမွတ္ အသား၊ ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာ။မပြင့္ႏိုင္တဲ့ တံခါးေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ လက္အနာခံၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မေခါက္ဘူး။ပြင့္ႏိုင္တဲ့ တံခါးေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္မေခါက္ခဲ့ဘူး။ ဆိုလိုတာက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းဟာ သူ႕နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ေတာ့ ရွိေနမွာပဲ။ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးလဲ ဆိုတာေတာ့ တိတိက်က်မသိႏိုင္ဘူးေပါ့။အဲဒီလို မသိႏိုင္တာကလည္း သဘာ၀က်တယ္ လို႔ ယူဆစရာေကာင္းရဲ႕မဟုတ္လား။ဘ၀မွာ ႀကံဳေတြ႔ရင္ဆိုင္လာရႏိုင္သမွ် ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးကိုမဆို အေကာင္းခ်ည္းပဲလို႔ မေမွ်ာ္လင့္အပ္ဘူး ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မေျပာနဲ႔ ေဟာဟိုမွာ အရိုးကိုက္ေနတဲ့ ေခြး၀ဲစား ႀကီးေတာင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္နည္းလမ္းနဲ႔နားလည္တယ္။ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ပတ္၀န္းက်င္ကို အဆိုးျမင္ၿပီး ရန္လိုစိတ္အျပည့္ရွိေနတဲ့ လူလို႔ ထင္မိလိုက္ရင္ တက္တက္စင္ေအာင္ မွားယြင္းသြားလိမ့္မယ္။မနက္ခင္းတိုင္းမွာ ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ စကားေျပာၿပီး လူတကာကို အကူအညီေပး ခ်င္စိတ္မ်ားေနတဲ့ လူဟာ ကြၽန္ေတာ္ပါဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးေျပာ မယ့္ေကာင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ေနရာတိုင္းမွာ အခ်ိန္အဆရွိတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ထားတယ္။အျမင္အားျဖင့္ အခ်ိန္အဆလြဲသြားရင္ ႀကီးႀကီးမားမားဆံုးရံႈးရမယ့္ သူဟာ ဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္သလဲ။(ေ၀းေ၀းလံလံ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အက်င့္က ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အျမစ္တြယ္ေနတာဟာ ယာယီျပႆနာလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ခ်င္တယ္)။ဆပ္ကပ္ထဲက ဓားေပါက္ သမားရဲ႕ ကိုယ္ဟန္ျပသူေပါ့။သူ႕အတြက္ အခ်ိန္အဆလြဲေခ်ာ္မႈမွာ ဆံုးရႈးရတာ အသက္ပဲ။အခ်ိန္အဆလြဲေခ်ာ္ခဲ့ရင္ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ စိုက္၀င္ေနမွာက အၿမီးတယမ္းယမ္းနဲ႔ ေငြေရာင္ သတၳဳဓားေျမာင္တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ အရမ္းႀကီး အံ့ၾသစရာမရွိေလာက္ပါဘူး။
(၂)
ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လို အၾကာင္းအခ်က္ေတြရဲ႕ ေထာက္ခံေျပာဆိုေနမႈမ်ိဳးကိုမဆို ဖယ္ခြာၿပီး အင္မတန္ေ၀းကြာလွတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ အခ်ိန္နည္းနည္းေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရွင္သန္ခ်င္တယ္။တစ္ဖက္ကၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ တာ၀န္ကို ေရွာင္ရွားရာက်ေနမယ္လို႔လည္း ေတြးမိ ျပန္ရဲ႕။တိတိပပအရင္းစစ္လိုက္ေတာ့ ဒီစိတ္ကူးဟာ လံုးလံုးမျဖစ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ကူးတစ္ခုပါပဲ။ကြၽန္ေတာ့္ဖက္ကေတာ့ ကာလရွည္ၾကာ ေနထိုင္လာခဲ့ရတဲ့ အခြံဆန္ဆန္ အုပ္ေဆာင္းေအာက္မွာ မသိမသာဖိစီးလာတဲ့ အာရံုေၾကာေတြကို တစ္ဘ၀စာ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္ခ်င္ရံု သပ္သပ္ပဲ ျဖစ္တယ္။ဒီ့ထက္ မပိုဘူး။အလြယ္စား သခ်ၤာပံုေသနည္းတစ္ခုနဲ႔ တူလြန္းလွတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းမႈႀကီးဟာ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ရာလို႔ ရံဖန္ရံခါ ကြၽန္ေတာ္ေတြး မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လူေနထူထပ္တဲ့ ေနရာေဒသေတြကို ေရွာင္ကြင္းတတ္လာတယ္။ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္စာ အတြက္ေလာက္ကလြဲရင္ ဘာကိုမွလည္း ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ မထားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ရွက္ရွက္နဲ႔ အမွန္အတိုင္း ထပ္ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္စာဆိုတဲ့ စကားက မွားေနတယ္။ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႔ေဆာင္းတြင္းဖက္ေတြမွာ ေစာင္ေလးတစ္ထည္ေတာင္ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ မရွာထားလိုက္ႏိုင္ တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခ်မ္းလြန္းလို႔ တစ္စံုတစ္ခုကို အၿမဲပဲ ေဒါသထြက္ေနခဲ့ရဖူးတယ္။စားစရာမရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အလုပ္တစ္ခုခုကို ကုန္းလုပ္ေနရင္း ေဒါသထြက္ ေနရသလိုမ်ိဳးေပါ့။ကြၽန္ေတာ္သိထားသေလာက္ကေတာ့ မီးလင္းဖိုနဲ႔ အစာေရစာေတြဟာ ဒီကမၻာေျမအတြက္ လံုေလာက္မွ်တၿပီးသားပါ။ဒါေပမယ့္ ဘ၀ရဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႔အခ်ိန္ေတြမွာ ဒီကမၻာေျမဟာ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ ေပါင္မုန္႔ေဘးသားေလးတစ္ဖဲ့ေလာက္ေတာင္ မသနားခဲ့တာဟာ လုပ္ၾကံထားတဲ့ ဟာသျပက္လံုးတစ္ခုမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း သိေစခ်င္တယ္။တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ခုလို မရည္ရြယ္ဘဲ ေျပာျဖစ္ဆိုျဖစ္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္သေဘာထား ကို တစ္ေယာက္ ရိပ္မိသိရွိမယ္ဆိုရင္ ေရွ႔ဆက္ရမယ့္အေၾကာင္းေတြအတြက္ အဆင္ေျပႏိုင္တာ ေပါ့ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ့္မွာ အဆင္သင့္ရွိမေန ဘူးဆိုတာကိုပါ သိထားေစခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြကို ခရီးသြားဟန္လႊဲ နည္းနည္းပါးပါးနားေထာင္…သေဘာမေတြ႔တဲ့အခါ ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆနဲ႔ ျပန္ၿပီးျငင္းခုံ…ဒီေလာက္ဆိုရင္ပဲ အလုပ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာထက္ ပိုၿပီးမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီအေၾကာင္း ေတြ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္ အနားက ထထြက္သြားၾကမွာပဲဆိုတာ ေစာေစာပိုင္းကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ထား ၿပီးသားပါ။ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း တျခားလူေတြလို အတိုင္းအတာရွိတာပဲ။အတိအက်မသိႏိုင္ေပမယ့္ သေဘာတရားကေတာ့ အတူတူပဲ မဟုတ္ လား။ျဖစ္မလာေသးတဲ့ စိတ္ကူးေတြအစား လက္ရွိကိစၥေတြအေပၚမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ သံုးသပ္တတ္ဖို႔ကလည္း အေရးပါေနေသးျပန္ရဲ႕။ဘာမဟုတ္တာေတြကို အေၾကာင္းျပခ်က္ ေကာင္းေကာင္းျပၿပီး လုပ္ေဆာင္တတ္ရံုေလာက္နဲ႔ ဒီေလာကဟာ ေနေပ်ာ္စရာေကာင္းေနၿပီလို႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မထင္ဘူး။ႀကိဳတင္ေတြးေတာမထားတဲ့ ေထာင့္ခ်ိဳးအကြယ္ေတြကေနၿပီး အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ေသြးစုပ္ေကာင္တစ္ေကာင္လို ဘြားခနဲ ဘြားခနဲ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ထိပ္တိုက္ ေျခာက္လွန္႔ တတ္ၾကတယ္။စစခ်င္းမွာေတာ့ ဒီျဖစ္ပ်က္မႈေတြဟာ ရင္ခုန္ဖြယ္ရာပါပဲ။ေနာက္ေတာ့လည္း ဘယ္လိုမွ ျပန္မစဥ္း စားခ်င္ေတာ့တဲ့ လမ္းေထာင့္က ယင္တေလာင္းေလာင္းအမႈိက္ပံုႀကီးလို ျဖစ္သြားရေတာ့တယ္။
(၃)
အရာ၀တၳဳတစ္ခုခ်င္းစီတိုင္းအတြက္ ေျပျပစ္လိုက္ဖက္သင့္ေတာ္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုအၿမဲတမ္းအဆင့္သင့္ရွိေနတတ္တာဟာ သဘာ၀က်တယ္။
ပံုစံေတြကြဲလြဲသြားေပမယ့္ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ အတူတူျဖစ္ေနတဲ့ တရား၀င္ ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ ႀကံဳဖူးခဲ့သလား။တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရာမွာ ဒီသေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူလိုက္မွ အဆင္ေျပသြားတာမ်ိဳးရွိတတ္တာကို ဒီႏွစ္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသတိျပဳမိခဲ့တယ္။လတ္တေလာ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေနရတဲ့ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ တိမ္ေတြဟာ တလြင့္လြင့္ေမ်ာေနတယ္။တလြင့္လြင့္ေမ်ာေနတဲ့ ေကာင္းကင္က တိမ္ေတြလို႔ ေျပာရင္လည္း အဓိပၸါယ္ကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ အၿမဲတမ္း မဟုတ္ေပမယ့္ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လုပ္သင့္တာထက္ လုပ္ခ်င္တာကို ဦးစားေပး ခဲ့တယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ဆက္မျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္ဆက္သြယ္လာတဲ့ ဟိုအရင္က ကေလးဆန္ဆန္ကစားပြဲေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္မွ ျဖစ္မယ္။မဟုတ္ရင္ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ေမွာင္သြားရေတာ့မယ့္ စိတ္ပ်က္စရာေနာက္ေဖးဥယ်ာဥ္ႀကီးအျဖစ္ ဘ၀ကို ရႈျမင္သြားႏိုင္တယ္။ေဆာင္းၿပီးရင္ ေႏြလာမယ္။ေႏြၿပီးရင္ မိုးလာမယ္။မိုးၿပီးရင္ ေဆာင္းျပန္လာမယ္။သံသရာကို ဘယ္သူေတြ ၿငင္းဆန္ႏိုင္ခဲ့သလဲ။ထံုးစံအတိုင္း လက္ခံရရွိလိုက္တာဟာ ထံုထိုင္းထိုင္း အေတြးေတြပါပဲ။တဆိတ္ေလာက္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေတြး ေတြအတြက္ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ေဆာရီးပါ။ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ အာေပါက္မတတ္ လည္ေခ်ာင္းေတြနာတဲ့အထိ ေလ့က်င့္သီဆို ရေလာက္ေအာင္ လူမႈေနထိုင္ပံုစံေတြဟာ ကီးမွန္ေနစရာမလိုဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ယူဆတယ္။လူတကာ သတိထားမိေလာက္ေအာင္ စည္းလြတ္ ဘာင္လြတ္ေနထိုင္တာမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း က်ပ္သိပ္မျပည့္သူေတြ လုပ္တတ္ၾကတာမဟုတ္လား။အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေငြေၾကးအတြက္ နည္းနည္းပဲ အလုပ္ လုပ္တယ္။ဥာဏ္ပညာ အတြက္ေတာ့ မ်ားမ်ားေတြးေခၚတယ္။ဒါေပမယ့္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အခုလိုထံုထိုင္းထိုင္းအေတြးေတြ ကိုပဲ ရရွိေနခဲ့တာဟာ ကြၽန္ေတာ့္အားနည္းခ်က္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။အရာရာဟာ အျပတ္အလပ္မရွိ ေျပာင္းလဲေနတယ္။ေျပာင္းလဲမႈဟာ ကမၻာဦးကတည္းက တည္ၿမဲေနတယ္။ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ တျခားမ်က္ႏွာေတြ အမ်ားႀကီးျဖတ္သြားၾကတယ္။အဲဒါဟာ ေမြးကတည္းက ခုခ်ိန္ထိပဲ။လမ္းခုလတ္တစ္ ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ဖက္က စတင္ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္တာဟာ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုမွ ကြၽန္ေတာ္ၾကာရွည္ မမွတ္သားမိခဲ့လို႔ပါ။လက္ခုပ္သံေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို ဘယ္လို နားလည္ဆံုးျဖတ္မလဲ။အားေပးအားေျမာက္ အျပဳအမူေတြတိုင္းဟာ အေပါင္း အလၡဏာေဆာင္တယ္လို႔ တရားေသ သတ္မွတ္ထားတာ မေကာင္းဘူး။ဆိုၾကပါစို႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ]ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္း}အျဖစ္မ်ိဳး ႀကံဳခဲ့ရဖူးတယ္။အဲဒီလို အေယာင္ေဆာင္ေတြ အေပၚမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသားတက်ရွင္သန္ေနရျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ဖို႔ေကာင္း လိုက္မလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႔တင္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းတယ္။မသိရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအတိၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုေပါ့ေလ။ေနာက္ေတာ့ လည္း ထံုးစံအတိုင္း အတြင္းလိႈက္ျခစားမႈေတြက အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလံုးအေပၚ ဖံုးလႊမ္းသြားရေတာ့တယ္။အဲဒီကေန ဘယ္အရာကိုမွ ကြၽန္ေတာ္ ထာ၀ရပိုင္ဆိုင္ေနခဲ့တယ္လို႔ မယူဆေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကို ရလိုက္တယ္။ဒါေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခုသာခံသာေစတယ္။ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေကာက္ရိုးမွ်င္ေလးေတြ လိုက္လံဖမ္းဆုပ္ရတာဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာပါပဲ။ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြရဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာ ဟာသေျမာက္တဲ့ ျမွပ္ကြက္ေတြ ရွိေနတတ္တယ္ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မပစ္လိုက္ပါနဲ႔။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ဖက္ရွင္မဂၢဇင္း၊၂၀၁၀
lunnsetnoemyat 