ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ ကမ္းပါး
(၁)
“အလုပ္တစ္ခုခုမွ မလုပ္ရရင္ ကြၽန္ေတာ္ မေနတတ္သလို ျဖစ္ေနတယ္´´
မိတ္ေဆြက ႀကိဳးညိႇၿပီးသား ဂစ္တာတစ္လက္ကုိ (မလိုအပ္ဘဲ) ႀကိဳးညႇိရင္း ေျပာလိုက္သည္။ သူကေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြအသံသည္ ၾကြက္တစ္ေကာင္မ်က္ႏွာက်က္ေပၚ အလ်င္စလို တက္ ေျပးသြားေသာ အသံႏွင့္ ဆင္ဆင္တူသည္ဟု ေတြးေနမိသည္။
သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလးေပၚ သူ႔မိတ္ေဆြစေရာက္လာတုန္းက အလည္သက္သက္ဟု သူထင္မိခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္အလြန္လုပ္ေသာ မိတ္ေဆြသည္ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ေရာက္လာ ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
“ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဘ၀မွာ ဘာမွႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားေတြလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြကုိပဲ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ေရျပင္ရဲ႕ အလွကုိ ပကတိ အတိုင္း ထုိင္ၾကည့္ေနရသလိုမ်ဳိးေပါ့။ ဒီဘ၀မွာ ငါးလည္း မမွ်ားခ်င္ဘူး။ ငါးမရလို႔ ေရခ်ဳိးၿပီးလည္း မျပန္ခ်င္ဘူး´´
သူ႔ကုိ မိတ္ေဆြက နားမလည္သလိုၾကည့္ၿပီး `ခင္ဗ်ားကေတာ့ အရင္အတိုင္းပါပဲဗ်ာ´ဟု ေျပာေလသည္။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္တြင္ မိုးဖြဲေလးေတြ က်ေနတာကုိ သူေငးၾကည့္ေန လိုက္သည္။ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ေပၚတြင္ အရင္ကႏွင့္မတူေသာ အေျခအေနအေတြးအေခၚေတြ ျဖတ္သန္းသြားခဲ့တာ သူ႔မိတ္ေဆြမသိ၊ သူ႔မိတ္ေဆြႏွင့္ စတင္သိကြၽမ္းစဥ္က သူသည္ သက္ထားဆိုေသာ မိန္းကေလးျဖင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္၊ ႐ူပေဗဒဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ေသာ သူ႔အတြက္ ဘ၀ပုစၦာေတြက တြက္ရသိပ္မခက္ခဲေသးေပ။
ေနာက္ပုိင္းတြင္ သူသည္ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဆိပ္ကမ္းတြင္ ကုန္ထမ္းေပးခဲ့ရသည္။ အရက္မ်ားမ်ားေသာက္တတ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္တိတိ ရရိွခဲ့သည္။ (မၾကာခင္ပဲ သူ႔ကုိပစ္ ေျပးသြားၾက၏။) နဖူးတြင္ အမာရြတ္ေသးေသးေလးတစ္ခု ရလာခဲ့သည္။ သူမ်ားတံေတြးခြက္ထဲ ျမႇပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေမ ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။
“ေထာက္´´
မိတ္ေဆြ ႀကိဳးညႇိေနသည့္ ဂစ္တာမွ ႏွစ္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ႐ုတ္တရက္ ျပတ္ထြက္သြား၏။ မိတ္ေဆြက ဂစ္တာကုိ အခန္းနံရံတြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္မွီ ေထာင္လုိက္ၿပီး…
“မိုးတိတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး စာအုပ္၀ယ္ၾကရေအာင္ဗ်ာ´´
သူေခါင္းကုိ ျဖည္းညင္းစြာ ညိတ္ျပလိုက္သည္။ မိတ္ေဆြသည္ ပုဂၢလိကကုမၸဏီတစ္ခုမွ ေဆာက္လုပ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ အလုပ္အလြန္ႀကိဳးစားေသာေၾကာင့္ ကုမၸဏီ တြင္ အလုပ္အမ်ားဆံုး လုပ္ရသူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ဖခင္၏ အလုပ္ထဲမွာ ၀င္ကူညီေပးခဲ့ရသျဖင့္ ကေလးဘ၀ရဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရဖူးတယ္ဟု သူႏွင့္ သိကြၽမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ မိတ္ေဆြ ေျပာျပခဲ့ဖူးတာကို သူျပန္အမွတ္ရမိေသးသည္။
သူႏွင့္ သူ႔မိတ္ေဆြ ဘယ္ေနရာမွာ စတင္ေတြ႕ရိွခဲ့တာလဲ။ သူ သတိမရေတာ့။ သို႔မဟုတ္ သူ သတိမထားျဖစ္ခဲ့။ (ထိုႏွစ္ခုစလံုး အတူတူပင္ ျဖစ္၏) ဖဲ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းမွာ ျဖစ္ႏုိင္၏။ ပင္လယ္ ကမ္းေျခတစ္ေနရာမွာလည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ ပန္းဆိုးတန္းကုန္းေက်ာ္တံတားေပၚမွာလည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ ျပည့္တန္ဆာအိမ္တစ္အိမ္မွာ ေတြ႕ခဲ့တာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္။ (ထိုအိမ္မ်ဳိးသို႔ သူတစ္ သက္လံုး မသြားခဲ့ဖူးပါ။)
ရွားပါးလွေသာ မိတ္ေဆြ၏ အလုပ္အားရက္ျဖစ္သည့္ ယေန႔တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုမိၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ `ၾကယ္စံုသစ္ပင္´အမည္ျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ စာအုပ္ဆိုင္မွ သူက `နာရီသံမ်ားနဲ႔ၿမိဳ႕´ ဟူေသာ ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ၀ယ္ယူခဲ့၍ မိတ္ေဆြကေတာ့ `စာရင္းဇယားျဖင့္ ေနထိုင္နည္း´ စာအုပ္ကုိ ၀ယ္ယူခဲ့ေလသည္။
ထိုစာအုပ္ဆိုင္မွ အျပန္တြင္ ထိုေန႔အတြက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲလိုက္ၾကေလသည္။
(၂)
မိုးက ယခုရက္မ်ားတြင္ သူတုိ႔ၿမိဳ႕ကေလးအား မိုးစက္မ်ားျဖင့္ မလႈပ္ရွားႏုိင္ေအာင္ တင္းတင္းခ်ည္ေႏွာင္ထား၏။ သူလည္း ၾကြက္ေပါသည့္ အခန္းထဲတြင္ အေပါစား၀တၳဳမ်ားဖတ္ျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းတီးပစ္ ေနရသည္။
သူေမြးလာကတည္းက အေဖဆိုသူကုိ မျမင္ဖူးခဲ့။ အေမဆံုး ၿပီးေနာက္ပုိင္း သူ႔တြင္ ညီတစ္ေယာက္ႏွင့္ ညီမတစ္ေယာက္က်န္ခဲ့သည္။ တျခားၿမိဳ႕မွ အေမ့ဘက္ကေတာ္စပ္သည့္ ေဆြမ်ဳိး မ်ားရိွေသာ္လည္း သူတို႔မိသားစုႏွင့္ အရင္ကတည္းက ခပ္စိမ္းစိမ္းပင္ျဖစ္ခဲ့ရာ အေမရက္လည္ၿပီး ေနာက္တြင္ ဘာအဆက္အသြယ္မွ မရိွေတာ့ေပ။ ယခုေတာ့ သူ႔ညီမသည္ နယ္ျခားၿမိဳ႕ ေလးတစ္ၿမိဳ႕တြင္ သူအိမ္ေထာင္ႏွင့္သူ အတည္တက်ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔ညီကေတာ့ သူ ေနထိုင္ရာ ဤၿမိဳ႕ကေလးမွာပင္ ေယာကၡမျဖစ္သူအိမ္မွာ ေနထိုင္သည္။ အေတာ္အသင့္၀င္ေငြရိွေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုကုိ ဦးစီးေနရသည္ဟုလည္း တစ္ခါက သူ႔ဆီအလာတြင္ ေျပာျပသြားခဲ့၏။
သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလး၏ အစြန္၌ အသီးအႏွံစိုက္ခင္းေတြ အမ်ားအျပားရိွရာ သူပိုင္ဆိုင္သည့္ ႏွင္းဆီၿခံသည္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ေတာင္ဘက္က်က်တြင္ တည္ရိွသည္။ ယံုၾကည္အားထားရေသာ စိုက္ပ်ဳိးေရးမွဴးတစ္ေယာက္ႏွင့္ လႊဲထားၿပီး တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ႏွင္းဆီၿခံ ထဲသူေရာက္ေနတတ္သည္။
သူသည္ ႏုိင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္အသစ္လဲလွ်င္ သြားၾကည့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဥပုသ္ေစာင့္၍ တစ္ခါတစ္ရံ ႏွင္းဆီၿခံထဲဆင္းသည္။ သံုးႏွစ္တစ္ခါေလာက္ သူ႔ညီမရိွေသာ နယ္ျခားၿမိဳ႕ေလးသို႔ ခရီးထြက္တတ္ေသးျပန္သည္။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ သူ၏တူ၊ တူမမ်ားအတြက္ ကစားစရာလက္ေဆာင္တခ်ဳိ႕ ယူေဆာင္သြားေလ့ရိွသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ပင္ သူ႔ဘ၀သည္ ျပည့္စံုလံုေလာက္ၿပီဟု သူယူဆမိ၏။
(၃)
ေနသာေသာ တစ္ေန႔တြင္ အလုပ္အလြန္လုပ္ေသာ မိတ္ေဆြ ႏွင့္သူေတြ႕မိလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မိတ္ေဆြ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာေၾကာင့္ စကားပင္ သိပ္ၾကာၾကာမေျပာျဖစ္လုိက္ရ။ သူကသာ…
“ခင္ဗ်ား မျပန္ခင္တစ္ရက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏွင္းဆီၿခံထဲ လိုက္ၾကည့္ လွည့္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလည္း စိုက္ပ်ဳိးေရး၀ါသနာပါတဲ့လူပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက ရွားပါး ႏွင္းဆီပင္ေတြ ခင္ဗ်ားအျပန္မွာ ထည့္ေပးလိုက္မယ္ေလ။“
မိတ္ေဆြက ကမန္းကတန္း ေခါင္းညိတ္ၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္သြားသည္။ ထိုေန႔က ႐ုပ္ရွင္႐ံုတစ္႐ံုတြင္ မင္းသား `ရပ္ဆယ္လ္ခ႐ိုး´ ပါ၀င္သည့္ ဇာတ္ကားသစ္တစ္ကားအား သူၾကည့္ ျဖစ္ခဲ့သည္ ထင္၏။
(၄)
သူ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကေတာ့ ပန္းခ်ီကို သဲသဲမဲမဲ ေရးဆြဲခဲ့ဖူးသည္။ ခံစားခ်က္က အရြယ္ႏွင့္ထပ္တူ အခ်ဳိးက်ခဲ့ေသာ ကာလေတြျဖစ္၏။ ပန္းခ်ီ ပညာႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း သူ႔မွာ ဆရာမရိွခဲ့။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက သူတို႔ ၿမိဳ႕မွာရိွေသာ ဘုရားေစာင္းတန္းမ်ားထဲမွ ဗုဒၶ၀င္ဆီေဆးကားမ်ားကေတာ့ သူ႔ပန္းခ်ီသက္တမ္းအဦးအဖ်ားတြင္ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးျမင္ဆရာ မ်ား ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ပထမဆံုးဆိုသည္က သူတို႔ၿမိဳ႕တြင္ မည္သည့္အခါမွ် ပန္းခ်ီျပပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့မရိွသျဖင့္ သူပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ ဆာေလာင္လာေသာအခါ ၾကည့္စရာ ပန္းခ်ီကားမရိွေသာေၾကာင့္ ဘုရား ေစာင္းတန္းမွ ပန္းခ်ီကားမ်ားကသာ သူ႔အတြက္ စိတ္အာသာေျပရာရခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ (သူတို႔ ၿမိဳ႕မွ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားကလည္း ဆိုင္းဘုတ္ေရးတာေလာက္သာ တြင္တြင္ က်ယ္က်ယ္လုပ္ကုိင္၍ ေရးဆြဲၿပီး ပန္းခ်ီကားမ်ားမွာလည္း ႐ုပ္ရွင္ပုိစတာ ေၾကာ္ျငာႏွင့္ တျခားခပ္ညံ့ညံ့ပန္းခ်ီကား အနည္းငယ္သာ ရိွသည္။)
ေနာက္ဆံုးျမင္ဆရာဟု ဆိုရသည္မွာ ထိုဘုရားေစာင္းတန္းမွ ပန္းခ်ီကားမ်ဳိး သူေရးဆြဲခ်င္တာ မဟုတ္ဟု သူ႔ကုိယ္သူ သိလိုက္ၿပီးကတည္းက ထိုပန္းခ်ီကားမ်ားက သူ႔စိတ္ထဲမွာ အၿပီး အပုိင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
တစ္ႀကိမ္တြင္ သူသည္ စာေရးရိကၡာစံုျဖင့္ အခန္းပိတ္ကာ စိတ္ထဲ ရိွေနေသာ ပန္းခ်ီမ်ားအား တစ္လေလာက္ ေန႔ညဆက္ကာ အစားအေသာက္ သတိမထားဘဲ ေရးဆဲြခဲ့သည္။ သူ႔စိတ္ထဲရိွသမွ် သြန္ထုတ္ဆြဲခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အခန္းတံခါး ျပန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မွန္ထဲက သူ႔႐ုပ္သည္ အေတာ္ကေလး ပိန္ခ်ဳံးေနခဲ့ၿပီ။ ေရးဆြဲၿပီးေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားအား မိုးကာသားစ ႀကီးျဖင့္ လႊမ္းၿခံဳ ထားလုိက္ကာ လံုး၀လွပ္မၾကည့္ဘဲ တစ္လေလာက္ ပစ္ထားလိုက္သည္။
တစ္ရက္…
အဲသည္ တစ္ရက္က သူ႔ကုိေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့သည္။ မိုးကာသားစႀကီးကို လွပ္လိုက္ၿပီး သူအပန္းတႀကီး ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားအား ၾကည့္လိုက္ရာ ကမၻာ့အညံ့ဖ်င္းဆံုး ပန္းခ်ီကား မ်ားျဖစ္ေနသည္ကို စိတ္မေကာင္း စြာ ေတြ႕ရိွလိုက္ရ၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူလည္း ပန္းခ်ီ ေရးဆြဲျခင္းကုိ စြန္႔လႊတ္လိုက္ေလ ေတာ့သည္။ သူ႔အေမက `သားေလး ျပန္ေကာင္းလာၿပီ´ လို႔ ေျပာျခင္းကိုလည္း ခံခဲ့ရေလသည္။
(၅)
မနက္ခင္းမ်ားစြာ ညေနခင္းမ်ားစြာသည္ သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလးအေပၚ အခ်ိန္မွန္ ၀င္ထြက္သြားလာလ်က္ရိွသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြသည္ ႏွင္းဆီၿခံထဲသို႔ သြားရန္အတြက္ အလုပ္အားလပ္ေသာ ရက္မရိွႏုိင္ေသး။ သူကေတာ့ ေလာကႀကီးသည္ သူ႔မိတ္ေဆြလိုပင္ အလုပ္႐ႈပ္၍ သူ႔လိုပင္ ေပါ့ပါးသည္ဟု ေတြး မိသည္။
“ခင္ဗ်ား ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ဆိုရင္ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္တစ္ေယာက္ ရိွေနသင့္ၿပီ´´ဟု သူႏွင့္ေတြ႕သည့္အခါတိုင္း မိတ္ေဆြအေတာ္မ်ားမ်ားက ေျပာၾက၏။ သူ စဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ ဘ၀အေဖာ္ဆိုတာ လူေတြသတ္မွတ္ထားေသာ ပညတ္တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ရလာသည္။ တရားသေဘာႏွင့္ဆိုလွ်င္လည္း သူ႔အတြက္ ပါရမီျဖည့္ဖက္တစ္ေယာက္ဆိုတာ သိပ္ မလိုအပ္လွဟု သူထင္ျမင္သည္။ ေမတၱာတရားႏွင့္ဆိုရလွ်င္ သူ႔တစ္သက္တြင္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္အား အျမတ္တႏိုးခ်စ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ သူ႔တြင္ မိန္းမေတြကုိ ခ်စ္ဖို႔ အခ်စ္မက်န္ေတာ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ထပ္မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ သူမခ်စ္ရဲေတာ့။
သူသည္ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားကို ခ်စ္သည္။ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚက ေခါင္းေလာင္းသံလြင္လြင္ကုိ ခ်စ္သည္။ အေမ့ကို ခ်စ္သည္။ (ဟိုမိန္းမ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မတူႏုိင္) ပန္းၿခံထဲ က ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႏွင့္ ေရကန္ျပာျပာကုိ ခ်စ္သည္။ အမွန္တရားကို ခ်စ္သည္။ ထိုအရာမ်ားကသာ သူ၏ ပါရမီျဖည့္ ဖက္မ်ားဟု သူမွတ္ယူထား၏။
ထိုသို႔ျဖင့္ သူသည္ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားႏွင့္ အေမ့ဓာတ္ပံုႏွင့္ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း၊ ေရကန္ျပာျပာႏွင့္ ေခါင္းေလာင္းသံလြင္လြင္ႏွင့္ အမွန္တရားႏွင့္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။
(၆)
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူပုိင္ဆိုင္ေသာ ႏွင္းဆီၿခံထဲသို႔ မိတ္ေဆြသည္ သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွ ျပန္သြားေသာ အခ်ိန္အထိ မေရာက္ျဖစ္လိုက္။ သူ႔မိတ္ေဆြသည္ ၿမိဳ႕ကေလး၌ လအတန္ၾကာ ေနထိုင္သြားခဲ့၏။
“ျပန္ၿပီဗ်ာ… ေနာက္တစ္ေခါက္မွပဲ ခင္ဗ်ားဆီ ေအးေအး ေဆးေဆးလာခဲ့ဦးမယ္။ ဟိုမွာလည္း အလုပ္ကိစၥေတြ မျပတ္ေသးဘူး´´
ရထားမထြက္ခင္ မိတ္ေဆြေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့ေသာ စကားျဖစ္သည္။ ဂစ္တာႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ႐ုတ္တရက္ျပတ္ထြက္သြားပံုမ်ဳိး မိတ္ေဆြအား သူၿပံဳးျပလုိက္မိသည္။
(၇)
သူ႔မိတ္ေဆြျပန္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ သူတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးေပၚသို႔ ေဆာင္းရဲ႕ အေငြ႕အသက္အျဖစ္ ႏုစိုေသာ ႏွင္းစက္ေတြ က်ဆင္းလာျခင္းကို ျပတင္းတံခါးဖြင့္၌ သူျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ခ်ယ္ရီ၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၄
ငါးရိုးပင္လယ္၀တၳဳတိုစု
ပန္းခ်ီ-ေဖစိုးေအာင္
lunnsetnoemyat 