ယံုၾကည္မႈလိပ္ျပာ
(၁)
`ျဒပ္မဲ့´ဟူေသာ အမည္ခပ္ဆန္းဆန္းျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး၏ ေထာင့္က်က် စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ကြၽန္ေတာ္ထုိင္ေန ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္လည္း ေခတ္ေပၚကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ ကုိင္ထားကာ ေသြးေၾကာထဲ စကားလံုးေတြ စိမ့္၀င္သြားေလာက္ေအာင္ဖတ္ ရႈေနခဲ့၏။ အိမ္က အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း (သုိ႔မဟုတ္) အျခားသင္တန္းတစ္ခုခုတက္ရန္ ေပးေသာေငြမ်ားအား ဤလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး ထဲ လာေရာက္၍ စီးကရက္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားေပၚ ကြၽန္ေတာ္ ျဖဳန္းတီးပစ္တတ္ပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔ေလာက္မွ စတင္ၿပီး (ကြၽန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္နားဆီက ျဖစ္မည္ထင္သည္။) ကြၽန္ေတာ္သည္ အရာရာကုိ ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့နည္းလာခဲ့၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းအစမွာ မဂၢဇင္းတုိက္မ်ားသို႔ ေပးပို႔လုိက္ေသာ ကြၽန္ေတာ့ကဗ်ာစာမူမ်ား တစ္ပုဒ္တစ္ေလမွ ပံုႏိွပ္ေဖာ္ျပခံ ရျခင္းမရိွသည္က စတင္မည္ဟု ယူဆရေလသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ အခ်ိန္ကာလ၊ ေအာင္ျမင္မႈ၊ အမွန္တရား၊ အဓိပၸာယ္တစ္စံုတစ္ရာတိက်မႈႏွင့္ တျခား အရာအေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့နည္းလာခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အရာရာကုိ ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့နည္းလာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ အမ်ားစုသည္ အတုအေယာင္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရိွရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တက္ေနေသာ သင္တန္းမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ကုိ ႐ိုက္ခ်ေသာ လက္တံ မည္းမ်ား ျဖစ္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၿပံဳးျပေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားတြင္ ဓားပါးေလးမ်ား တပ္ဆင္ထားျခင္းကုိ သိရိွရၿပီး ခ်စ္သူေကာင္မေလးမ်ား၏ မ်က္လံုးေတြထဲတြင္လည္း ေငြထုပ္ႏွင့္ အိုးအိမ္တိုက္တာမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစြာ ျမင္ရေလသည္။
“ရွင့္မ်က္ႏွာက ေၾကး၀ါ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ေအးစက္စက္နဲ႔… ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ေႏြးေထြးတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ရွင့္မ်က္ႏွာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာ့ေပ်ာင္းခဲ့ဘူး´´
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ခ်စ္သူမျဖစ္ေသးေသာ ေကာင္မေလးက လက္ဖက္ရည္ခြက္ကုိ ဇြန္းျဖင့္ေမႊရင္း ေျပာပါသည္။ သူမသည္ ဤလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးသို႔ မၾကာခဏေရာက္ရိွကာ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲမွ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားကို လုဖတ္တတ္သူလည္း ျဖစ္ေလသည္။
“ကုိယ့္ကုိ တကယ္တမ္း နားလည္ဂ႐ုစိုက္ေပးမယ့္သူဟာ ဒီကမၻာမွာ တစ္ေယာက္တည္း ရိွတယ္…အဲဒီ့သူက ကုိယ္ ကိုယ္တုိင္ပဲ´´
ကြၽန္ေတာ့္စိတၱဇအား စာနာနားလည္ေပးမည့္သူသည္ ဤကမၻာေပၚတြင္ တစ္ေယာက္ေတာ့ရိွလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့သည့္ ကာလမ်ားတုန္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာသည္ အမွန္တကယ္ပင္ ေႏြးေထြးေပ်ာ့ေပ်ာင္းခဲ့ဖူးပါသည္။
(၂)
တစ္ရက္တြင္ အနည္းငယ္က်န္ရိွေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြစစ္တခ်ဳိ႕ထဲမွ က်ဴရွင္ဆရာဖုန္းျမင့္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲ၌ ဆံုမိေလသည္။ အကူအညီ ေတာင္းျခင္း၊ စပ္စပ္စုစုမရိွျခင္းႏွင့္ သိုသိပ္စြာေနထိုင္တတ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းကပင္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ စည္း၀ါးကိုက္ညီခဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။
“ငါ အခု ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာလုိက္မလို႔ လုပ္ေနတယ္ကြ။ အေမ့ဘက္က ဦးေလးတစ္ေယာက္ကူညီလို႔ေပါ့… ဘ၀ဆိုတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားသခင္ အလိုေတာ္အရပါပဲကြာ´´
ပထမအႀကိမ္ ဆံုၾကစဥ္ကေတာ့ ဖုန္းျမင့္သည္ က်ဴရွင္ဆရာလုပ္မည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ေနာက္ႏွစ္၀က္ေလာက္မွာပဲ သူ႔က်ဴရွင္ေအာင္ျမင္ေနျခင္းအား တစ္ဆင့္စကားျဖင့္ ၾကားသိခဲ့ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ဘာအလုပ္မွ ေရရာစြာ မလုပ္ကုိင္ျဖစ္ပဲ အရာရာကုိသာ ယံုၾကည္ မႈ ေလ်ာ့နည္းလာခဲ့ေလသည္။ ထိုကိစၥသည္ ေရာဂါပိုးတစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ ယဥ္ႏြဲ႕ (ကြၽန္ေတာ့္ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားကုိ လုဖတ္တတ္ေသာ ေကာင္ မေလး) ကိုလည္း ထိုေရာဂါ ကူးစက္ေနႏုိင္ပါသည္။
“ရွင့္ရဲ႕ ႐ုပ္တုဆန္ဆန္ မ်က္ႏွာေပၚက လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြကို ကြၽန္မ ေတြ႕ရိွေနရၿပီ´´
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္မႈ၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကို ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထဲ၌ ရွာေဖြေနခဲ့ပါသည္။ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနေသာ အတိတ္တစ္ခု ရိွခဲ့ဖူးသည္ ကုိ ယံုၾကည္ပါသည္။ ရင္ဘတ္ဘယ္ဖက္ေထာင့္မွာ အဲဒီအၾကည့္ေတြ တိတ္တခိုးသိမ္းဆည္းထားေၾကာင္း ယံုၾကည္ပါသည္။ မည္သူမွ် မေတြ႕ မျမင္ခင္မွာ ပုပ္သိုးပ်က္စီးသြားေသာ ရြက္ပုန္းသီးတစ္လံုး၏ ဘ၀ကိုလည္းယံုၾကည္ပါသည္။ ကံတရား၏ ခါထုတ္ျငင္းဆန္မႈေအာက္က ကြဲကြာသြား ရေသာ မိသားစုဘ၀ေတြရိွေၾကာင္း ယံုၾကည္ပါသည္။ ျပည့္စံုၾကြယ္၀စြာျဖင့္ ေခါင္းငံု႔ေနရျခင္းမ်ားအားလည္း ယံုၾကည္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ယံုၾကည္ မႈ၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္အား ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထဲတြင္ ကာလၾကာျမင့္စြာ ရွာေဖြေနခဲ့၏။
စၾက၀ဠာတြင္းနက္ႀကီးမ်ား တည္ေနပံုကုိ ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စၾက၀ဠာအေၾကာင္း ေျပာဆိုသည့္ စကား၀ိုင္းမ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ တုန္းကမွ မပါ၀င္ခဲ့ဖူးပါ။ နယူတန္၏ အင္တီဂရယ္၊ ဒီဖရန္ရွယ္ သခ်ၤာတြက္နည္းမ်ားကိုလည္း နားမလည္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္သခ်ၤာ ဘာသာျဖင့္ တကၠသုိလ္ဒုတိယႏွစ္ က်႐ႈံးခဲ့ရသည္။ မိဘေမတၱာကိုေတာ့ အတန္ငယ္ နားလည္သလုိလို ရိွသည္။ ဒါကလည္း သားမုိက္ျဖစ္ဖူးမွ သိႏုိင္မည့္ အသိျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္သည့္ကိစၥရပ္မ်ားအေပၚ ကြၽန္ေတာ္ယံုယံုၾကည္ၾကည္ႏွင့္ မေျဖရွင္းတတ္သည္မွာ သဘာ၀က်ပါသည္။ နားလည္မႈ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ယံုၾကည္ခ်က္တြဲစပ္ေနေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိေသာအခါ…ကြၽန္ေတာ္ ယံုၾကည္မႈမရိွသည္မွာ ထိုယံုၾကည္ျခင္း မ်ားပင္ ျဖစ္ေလ သည္။
(၃)
“ကုိယ္က ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ယံုၾကည္မႈကို ေစာင့္ ေမွ်ာ္ေနတာ လို႔…. ယံုၾကည္ရတာပဲ´´
ယဥ္ႏြဲ႕ကုိ ကြၽန္ေတာ္မေျပာျပျဖစ္ခဲ့ေသာ စကားျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ထိုစကားေျပာရမည့္အစား ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ သူမကုိ ကြၽန္ေတာ္ ခိုးနမ္း ခဲ့ပါသည္။ သဘာ၀တရား၊ ၾကည္ႏူးထိေတြ႕မႈႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုသည္မွာ ယံုၾကည္ဖို႔ထက္ ခံစားဖို႔သာ ပုိလိုအပ္ေၾကာင္း သူမေရာ ကြၽန္ေတာ္ပါ ေစာေစာပုိင္းက တည္းက သေဘာေပါက္ထားၾကၿပီးျဖစ္ပါသည္။
“လူဆိုတာ ဘုရားသခင္က ကုိယ့္ကို ဘာေပးလိုက္တယ္ဆို တာ သိဖို႔လိုတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ခံယူထားတယ္´´ဟု ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ က ေျပာဖူးခဲ့ပါသည္။ “ဘ၀ဆိုတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားသခင္အလိုေတာ္ အရပါပဲကြာ´´လို႔ ေျပာခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ က်ဴရွင္ ဆရာဖုန္းျမင့္ တစ္ေယာက္ ယခုအခါ ကမၻာ့ေျမပံုရဲ႕ မည္သည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္ရိွေနပါသနည္း။
ယဥ္ႏြဲ႕ဆိုေသာ ခပ္လွလွေကာင္မေလးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွ ေရာဂါပိုးတစ္မ်ဳိး ကူးစက္ျခင္းခံေနရေသာ္လည္း သူမတြင္ ထိုေရာဂါကို ခုခံကာကြယ္ႏုိင္ သည့္ ကိုယ္ခံအားနည္းလြန္းေနေသးကာ သူမအား ကြၽန္ေတာ့္လို ေလလြင့္စကၠဴတစ္ရြက္ မျဖစ္ေစခ်င္ေၾကာင္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ သူမ ယံုၾကည္ေအာင္ တိတိက်က် ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပရပါလိမ့္မည္။
ေသာ့ခတ္ထားေသာ တိမ္တိုက္တစ္ခုရိွေနသည္ကုိ သင္ယံုၾကည္ပါသလား။ မေတာ္တဆျဖစ္မႈတစ္ခုေၾကာင့္ ေသာ့ပြင့္သြားကာ တိမ္တိုက္ထဲမွ အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္းေၾကကြဲမႈမ်ား ရြာက်လာသည္ကို ယံုၾကည္ပါ။ ေရမီး အစံုအလင္ႏွင့္ နာဖ်ားေနေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားမ်ား ရြာက်လာသည္ကုိ ယံုၾကည္ ပါ။ ျပန္လည္တပ္မက္ႏုိင္စရာမရိွေတာ့ေသာ ခရမ္းျပာေရာင္ ပန္းသီးပုပ္တစ္လံုး ရြာက်လာသည္ကုိ ယံုၾကည္ပါ။ က်ဳိးပဲ့ပ်က္စီးေနေသာ စႏၵရား အခြံတစ္လံုးနဲ႔ တေယာထိုးတံတစ္ေခ်ာင္း ရြာက်လာသည္ကုိ ယံုၾကည္ပါ။ ငါပဲသိ ငါပဲတတ္ လူတန္းစားတစ္ရပ္ ရြာက်လာသည္ကုိ ယံုၾကည္ပါ။ ဒါမွ မဟုတ္ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္ပါႏွင့္။
(၄)
ထိုေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္၍ ယခင္တနဂၤေႏြေန႔မ်ားအတုိင္း ၿမိဳ႕စြန္ရိွ ေတာင္ကုန္းကေလးေပၚမွေနလ်က္ ေကာင္းကင္ျပာျပာထဲသို႔ စကၠဴစြန္တစ္စင္း ကြၽန္ေတာ္လႊတ္တင္ေနခဲ့သည္။ (ကြၽန္ေတာ္၏ `ယံုၾကည္မႈလိပ္ျပာ´ဟူေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုလည္း ထိုရက္မ်ားအတြင္းက စတင္ေရးဖြဲ႕ေနခဲ့ပါသည္။) စကၠဴစြန္ေလးကို ႀကိဳးအဆံုးလႊတ္တင္ၿပီးသည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရစ္ဘီးတြင္ ေနာက္ဆံုးက်န္ရိွခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ ႀကိဳးစအား အခါတိုင္းလို ပင္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္ပါသည္။ အရံအတားကင္းမဲ့သြားေသာ အေ၀း ေကာင္းကင္မွ စကၠဴစြန္ေလးကုိ ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကူးမ်ားသည္လည္း လြတ္လပ္လို႔ ရိွေနပါသည္။
ေကာင္းကင္ျပင္ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေနရာသို႔ လႊတ္တင္ၿပီးမွ ႀကိဳးလႊတ္ျခင္းခံလုိက္ရေသာ စကၠဴစြန္တစ္စင္း၏ လြတ္လပ္ျခင္းသည္ ၿပီးျပည့္စံုေသာ လြတ္ လပ္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ တစ္ခဏမွ်သာ လြတ္လပ္ခြင့္ရၿပီး ျပန္လည္႐ုပ္သိမ္းျခင္းခံလိုက္ရေသာ စကၠဴစြန္ေလးမ်ား၏ ဘ၀သည္ လွပလြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ မည္သည့္ အခါကမွ မယံုၾကည္ခဲ့မိဖူးပါ။
(၅)
“ကြၽန္မ ရွင္နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္။ လြတ္လပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကြယ္ရာမွာ… သူတို႔ယံုၾကည္တဲ့ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွင့္လိုပဲ ဆန္႔က်င္ရတာ ေက်နပ္တယ္´´
“မင္းဟာ ကိုယ္နဲ႔ေတြ႕တာ သိပ္ေစာလြန္းေနပါေသးတယ္… တကယ္ေတာ့ မင္းက ကုိယ့္ကုိသေဘာက်တာ မင္းမိဘေတြရဲ႕ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေအာက္ ကေန ႐ုန္းထြက္ခ်င္ေနတဲ့ မသိစိတ္ေၾကာင့္ပဲ´´
ယဥ္ႏြဲ႕မိဘမ်ားသည္ အရာရာကုိ ေငြျဖင့္ေပး၀ယ္၍ရသည္ဟု အယူရိွၾကသည့္ တျခားေသာ ပိုက္ဆံရိွသူေတြအတုိင္း သူတို႔သမီးကုိ အေကာင္း ဆံုးေက်ာင္းမွာ ထားၿပီး အေကာင္းဆံုးစည္းကမ္းမ်ားႏွင့္ ေနေစကာ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ျပင္ပႏုိင္ငံတစ္ခုသို႔ လႊတ္ရန္အထိ စနစ္တက် စီစဥ္တြက္ ခ်က္ထား ၾကၿပီးျဖစ္၏။ သူမ၏ ဘ၀သည္ အိပ္ခ်ိန္ကလြဲလွ်င္ ပံုေသဇယားကြက္ထဲမွာသာ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သည့္ သူမ အတြက္ ဇယားကြက္ေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု။ သူမတကၠသိုလ္ပထမႏွစ္မွာ အိမ္က သူေဌးသားမ်က္ႏွာ႐ူးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေစ့စပ္ေပးသည္။ သူမႏွင့္ ေစ့ စပ္ေပးေသာ သူေဌးသားဆိုသူသည္ သူမႏွင့္တစ္ေက်ာင္းတည္း အတူတက္ေနေတာ့ ပိုဆိုးသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူမလည္း ေလာကကုိ တစ္စတစ္စ ဆန္႔က်င္တတ္လာခဲ့သည္။ သူမ ဒုတိယႏွစ္မွာ အေပါင္းအသင္းတခ်ဳိ႕ျဖင့္ ေက်ာင္းေျပးၿပီး ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တတ္လာသည္။ ငါးမွ်ားတတ္လာသည္။ လိုင္းကားတိုးစီးတတ္လာသည္။ ေနာက္… ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ဆံုေတြ႕ခဲ့သည္။
“သမီး… ဘုရားသခင္ၿပီးရင္ လူေတြကိုးကြယ္ၾကတာ ေငြပဲ… ေဖေဖတို႔ထက္ ျပည့္စံုတဲ့ ေမာင္ေက်ာ္သက္တို႔ မိသားစုထဲ သမီး၀င္ရမယ္… အဲဒီ့အတြက္ သမီး ေမာင္ေက်ာ္သက္ကုိ လက္ထပ္ရလိမ့္မယ္´´
သူမ ပထမအႀကိမ္ေက်ာင္းေျပးျခင္းကုိ သိရိွၿပီးေနာက္ သူမ ဖခင္ေျပာခဲ့ေသာ စကားျဖစ္သည္။ သူမက ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သိကြၽမ္းၿပီးေနာက္ပုိင္း ထိုအျဖစ္ အပ်က္မ်ားကို ခူေကာင္တစ္ေကာင္ကို ကုိင္ထားရသူလို ရြံရွာစြာ ေျပာျပခဲ့၏။ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ က်ဴရွင္ဆရာဖုန္းျမင့္ (သို႔မဟုတ္) သေဘၤာ သားဖုန္းျမင့္၊ ယဥ္ႏြဲ႕ဖခင္ အားလံုးသည္ ဘုရားသခင္ကုိ ယံုၾကည္ၾကပံုရသည္။ ဘုရားသခင္က ကိုယ့္ကုိ ဘာေပးသလဲ သိရမည္ဆိုသူ၊ ဘ၀ဆို တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားသခင္ အလိုေတာ္အရလို႔ ဆိုသူ၊ ဘုရားသခင္ၿပီးရင္ လူေတြ ကိုးကြယ္ၾကတာ ေငြပဲလို႔ ဆိုသူ၊ ထိုသူေတြအားလံုးၾကားတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘုရား သခင္ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာ ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦး ျဖစ္ပံုရသည္ ဟု ယံုၾကည္မိသည္။
(၆)
ငယ္ငယ္က နားေထာင္ခဲ့ရေသာ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ေတြထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဓားတစ္လက္ကုိ ကုိင္စြဲ၍ ဗူးပင္ႀကီးမ်ားကုိ ရွင္းလင္းကာ ငွက္ႀကီး ကို ႏိွမ္နင္းရသည့္ သူရဲေကာင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ကေလးခ်င္းေဆာ့ကစားသည့္အခါ ႀကီးႏုိင္ငယ္ညႇင္း၀ါဒကုိ မုန္းတီးၿပီး မဟုတ္မခံခ်င္စိတ္ရိွေသာ ကေလး ငယ္တစ္ေယာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ႏုိင္ငံလက္ေရြးစင္ေဘာလံုးသမားတစ္ေယာက္ ဒါမွ မဟုတ္ ေအာင္ျမင္သည့္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမည္ဟု ယံုၾကည္ မိခဲ့သည္။ အခုေတာ့…
အခုေတာ့ အဲဒီ့ယံုၾကည္မႈေတြ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ကိုယ္က် တခုတ္တရ ဖန္ဆင္းအပ္ေသာ အလင္းဖန္လံုအိမ္ကေလးတစ္လံုးအား ခ်စ္သူရဲ႕ေမြးေန႔သစ္တြင္ အၾကင္နာ လက္အ စံုျဖင့္ ဆက္သပါမည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကလို စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မရေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သိပ္မရင္းႏွီးေသာ္လည္း အဲဒီေကာင္ေကြၽးေသာ ထမင္းကုိ ဆာဆာႏွင့္ စားပစ္လုိက္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကလို မရွက္တတ္ေတာ့။ ဂြၽတ္တက္ေနသည့္ ဦးေႏွာက္ေတြေအာက္တြင္ ရာသီေပါင္း မ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ္၀ပ္ဆင္းေနရ၏။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ့ေကာင္ရဲ႕ ေလးေယာက္ေျမာက္ညီက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ တင္တင္စီးစီး ဆက္ဆံသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မဂၢဇင္းတိုက္မ်ားသို႔ စာမူပို႔ေသာအခါ တခ်ဳိ႕မဂၢဇင္းတုိက္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္လို ပုရြတ္ဆိတ္ကေလာင္ေလးမ်ားအား အသြင္အျပင္ အျပဳအမူ အေျပာအဆို အားျဖင့္ အထက္စီးမွ ဆက္ဆံတတ္ၾက၏။ အနည္းစုေသာ မဂၢဇင္းတိုက္မ်ားကေတာ့ စာမူပုိ႔သူကို တူတူတန္တန္ ဆက္ဆံၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုကိစၥေတြကုိ ငယ္ငယ္ကလို နာက်င္ရမွန္းမသိေတာ့….။
ပိုးကိုက္ေနသည့္ ပန္းသီးတစ္လံုးကုိ ခြဲလိုက္ေသာအခါ ခ်ဳိၿမိန္မႈကင္းမဲ့ေနေသာ ယံုၾကည္ျခင္းမ်ားကုိ ေတြ႕ျမင္ရေလ၏။
(၇)
ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕လံုး ေနရာအႏွံ႔ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ားပြင့္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ယဥ္ႏြဲ႕ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ပန္းဆိုးတန္းသို႔ ကဗ်ာစာအုပ္ အ၀ယ္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤသည္မွာ `ျဒပ္မဲ့´လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွေန၍ ပထမဆံုးအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတူတြဲၿပီး စာအုပ္၀ယ္ၾကျခင္းလည္းျဖစ္သည္။
ရာသီဥတုသာယာေသာေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕လမ္းမက်ယ္ ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ယာဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး ထူထပ္စြာ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾက တာ ျမင္ေနရသည္။ သူမကေတာ့ ဧရာမစာအုပ္ပံုႀကီးေတြကုိ ေငးေနရင္း အျပစ္ကင္းစင္စြာ ေပ်ာ္ျမဴးသြက္လက္ေနပံုရ၏။ “လာ… လာ… လမ္း ဟိုဖက္ ကူးၾကရေအာင္ ဟိုဖက္မွာ ပုိမ်ားတယ္´´သူမက ေျပာေျပာဆိုဆို လမ္းမေပၚ ေျပးဆင္းသြားသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ လမ္းေပၚသုိ႔ တစ္ဖက္မွ ေကြ႕ခ်လာ သည့္ ကားတစ္စင္း..ရိပ္ခနဲ ကြၽန္ေတာ္ လႈပ္ရွားလုိက္သည္။
“ဒုန္း´´
ႏွင္းျမဴေတြ ၾကားထဲ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္။ ႏွင္းျမဴေတြက ခ်က္ခ်င္းနီသြား၊ အနီေရာင္ ႐ိုးသားမႈတစ္ခု၊ မေန႔က ပြင့္ခဲ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ေတြ၊ နားထဲ မွာ ေလေတြ… ေလေတြ… တ၀ူး၀ူး၊ ေခါင္းက တဆစ္ဆစ္နဲ႔၊ နာက်င္မႈလား၊ လက္တစ္ဖက္၊ ဗလံုးဗေထြးစကားသံမ်ား တိုးရာမွက်ယ္၊ က်ယ္ရာမွ တိုး။ ေနခဲ့ပါ။ လိုက္မသြားပါနဲ႔၊ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါ မဟုတ္ဘူး၊ အား။
“ရွင္ သတိရလာၿပီလားဟင္…´´
တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မိန္းမပီသတဲ့အသံလို႔ ေျပာဖူးခဲ့သည့္ အသံတစ္ခုကုိ နီးကပ္စြာ ၾကားရသည္။
“ရွင္ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ… ရွင္ဘာျဖစ္လို႔… ကြၽန္မ ကုိယ္စား ၀င္လိုက္ရတာလဲ… ရွင္နဲ႔စာရင္… ကြၽန္မပဲ ျဖစ္သင့္တာ ေလ.. အို.. ရွင္.. ရွင္ရယ္´´
ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို ေဖးမေပးထားေသာ သူမလက္ရဲ႕ အေပြ႕ကုိ သိေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမွ စိမ့္ထြက္ပူေႏြးေနေသာ အရာမ်ားကုိ ေသြးဟု ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္သည္။
“ညီမနားေထာင္ေနာ္.. ကုိယ္… ကုိယ္ေလ… (ဒီေနရာ မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဆိုးသင့္မွန္း သိေသာ္လည္း ခပ္ညံ့ညံ့ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ ကေနျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းပဲ အမွတ္ရမိသြား၏) ကုိယ္…. အခုပဲ… ေတြ႕…ၿပီ´´
ေဘးဘီ၀ဲယာမွ အံုဆိုင္းညိဳ႕မိႈင္းလႈပ္ရွားေနၾကေသာ လူအုပ္ဆီမွ စကားသံမ်ဳိးစံုကုိ ကြၽန္ေတာ္ၾကားေနရေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္မွ ဖ်ပ္ခနဲဖ်ပ္ခ နဲ ခုန္လႈပ္ေနသည့္ ၀ိညာဥ္အရိပ္သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလထု ထဲ၌ တလြင့္လြင့္၀ဲပ်ံကာ ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ကုိယ္လံုးသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မနာက်င္ႏုိင္ေတာ့သည့္အလား နာက်င္လြန္းလ်က္ရိွ၏။
“အို… ရွင္ စကားသိပ္မေျပာနဲ႔ေလ´´
“ကုိယ္ အၿမဲတမ္းရွာေဖြေနတဲ့… အရာေလ´´
`ဘာကုိလဲ၊ ရွင္ဘာကို ေတြ႕တာလဲကြယ္´´
“... ယံု…ၾကည္…မႈ´´
“ယံုၾကည္မႈ ဟုတ္လား´´
သူမက ကြၽန္ေတာ့္ေျပာစကားကုိ အံ့အားသင့္သြားသလို သံေယာင္လုိက္ ေရရြတ္လိုက္ေလသည္။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ဆံပင္အလယ္ခြဲနဲ႔ နကၡတ္ ၀တၳဳတိုစု(တာရာမင္းေ၀ႏွင့္တစ္ျခမ္းစီ)၊ဖက္ရွင္၊ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၇
ငါးရိုးပင္လယ္၀တၳဳတိုစု
ပန္းခ်ီ-ေဖစိုးေအာင္
lunnsetnoemyat 