ေနရာအခုေဆာင္း
ကိုယ့္လက္၀ဲဖက္လက္မကို မွင္အျပာေရာင္သုတ္ၿပီး
အေပါင္စာရြက္ေဘာင္ခ်ာေပၚမွာတစ္ခ်က္ လက္ခံစာရြက္
ေပၚမွာတစ္ခ်က္ ဖိေထာက္ လက္ေဗြရာေပးလိုက္ရံုနဲ႔
ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းတစ္ခုဟာ ကိုယ္လိုအပ္သေလာက္
ေငြစကၠဴေတြအျဖစ္ ေခတၱလဲလွယ္ခြင့္ရသြားတယ္။
လတ္တေလာ ကိုယ့္အခက္အခဲအတြက္ တန္ဖိုးရွိပစၥည္းတစ္ခုဗန္းျပၿပီး
ေနာင္အနာဂတ္ထဲကေန ေခ်းယူသံုးစြဲတဲ့ သေဘာပဲ။
ေဆးရံုေဆးခန္းေတြမွာ လူရႈပ္တာမေကာင္းဘူး။ သခ်ႌဳင္းကုန္းမွာ
ေသလူမျပတ္တာ မေကာင္းဘူး။ အေပါင္ဆိုင္မွာ လူစည္တာလည္း
အလားတူ။ ေစာေစာစီးစီးထြက္လာတာေတာင္ ကိုယ့္ထက္အရင္
ေရာက္ေနႏွင့္တဲ့ အျခားဘ၀ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေခ်းယူသံုးစြဲမႈ။
အေပါင္ဆိုင္ထဲကထြက္လာေတာ့ ကိုယ့္စက္ဘီးကို ေဆာင္းေလေအးက
လာတိုးေ၀ွ႕တယ္။ တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ။ ဒီႏွစ္ေဆာင္းအတြက္
ကိုယ္ဘာမွမျပင္ဆင္ရေသးဘူး။ နိဒါန္း စာကိုယ္ နိဂံုးမရွိေသးရံုမက
ဘာေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲ လာလာ မဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏိုင္တဲ့ စာစီစာကံုးတစ္ပုဒ္လို
ဒီႏွစ္ေဆာင္းကို ကိုယ္ခံစားရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္မဆိုက္ ေနရာတစ္ခုကို
သြားေရာက္ဖို႔ ကိုယ္အေရးႀကီးရတယ္။ လက္ဖက္ရည္လည္း မေဖ်ာ္ႏိုင္ဘူး။
ဟမ္းဖုန္းဘက္ထရီလည္း အားျပည့္ေအာင္ ျဖည့္မေနအားဘူး။
ေနရာတစ္ခုရွိတယ္။ ကိုယ္အခုသြားရမယ္။ ေနရာအခုသြားရမယ္။
လက္ရွိကိုယ္ေနထိုင္တဲ့ တိုက္ခန္းကို ေရာင္းခ်လိုက္ၿပီပဲ ဆိုပါစို႔။
ေနရာအခုသြားရမယ္။ ေနရာတစ္ခုမွာ ေျမကြက္လြတ္ေလးတစ္ခုရွိတယ္။
ကိုယ္ဟာ ေျမကို ခ်စ္တယ္။ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ တိုက္ခန္းယဥ္ေက်းမႈဟာ ေရရွည္မွာ
ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မကိုက္ဘူး။ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အေပၚထပ္နဲ႔ ေအာက္ထပ္က အပူေတြ။
ေနရာအခုကို ကိုယ့္မိဘေတြရဲ႕ ေငြစကၠဴေတြနဲ႔ စိုက္၀ယ္ေပးထားတာ။
လက္ရွိတိုက္ခန္းကို ေရာင္းလိုက္ရင္ ရတဲ့ေငြစကၠဴေတြကို ေနရာအခုက
ေျမကြက္လြတ္အတြက္ ကိုယ္ျပန္ေပးေခ်ရမွာ။ မေရာင္းရေသးခင္ လက္ရွိနဲ႔
လက္မဲ့စပ္ၾကားမွာေတာ့ ျဖစ္သမွ်ကို ေလခဏ သလပ္ထားတယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ဒါဟာ ေနာင္အနာဂတ္ထဲကေန ေခ်းယူသံုးစြဲတဲ့ သေဘာပဲ။
ေနရာအခုဆီ ကိုယ္ေရာက္သြားေတာ့ ေျမကြက္လြတ္ဟာ ျမက္ေတြ
ထေနတယ္။ ေျမႀကီးကို ခ်စ္လို႔ အလုပ္သမားမေခၚေတာ့ဘဲ ကိုယ္တိုင္ရွင္းဖို႔
ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေပါက္တူး တူးရြင္း ဓားတစ္လက္နဲ႔ ေျမကြက္လြတ္ကို
ကိုယ္ရွင္းဖို႔ ႀကံတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းမသိဘူး။ အေရးႀကီးတဲ့ ထြန္ျခစ္က
ပါမလာဘူး။ ျမက္ေတြက ေပါက္ရံုနဲ႔မရဘူး။ ေပါက္ၿပီး ဆြဲမွ ေအာက္ခံေျမႀကီး
ေပၚလာတယ္။ ျမက္ေအာက္ေျခဟာ ရွည္လ်ားရႈပ္ေထြးၿပီး ဆြဲငင္အားအျပည့္။
ပုရြက္ဆိတ္နီေတြ ထြက္လာတယ္။ ျခေတာင္ပို႔တစ္ခု ေပၚလာတယ္။
ခရုေတြ တက္မနင္းမိေအာင္ သတိထားေရွာင္ရွားရတာလည္း အလုပ္ႀကီးတစ္ခု။
ေနရာတစ္ခုရဲ႕ ေအာက္ခံေျမသားျဖဴလႊလႊေပၚ ေခၽြးစက္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ ထိုင္ခ်
ပစ္လိုက္တယ္။ ျမက္ရိုင္းရွည္ေတြနဲ႔အတူ ေတာပန္းေလးေတြေတြ႕ေတာ့
သူမကို သတိရတယ္။ လွတာ မလွတာထက္ သူမဦးေခါင္းထက္မွာ
ေတာပန္းေလးတစ္ပြင့္ ပန္ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးမွ်သာပါပဲ။
အဲဒီ့စိတ္ကေလးနဲ႔ ဟမ္းဖုန္းကို ဖြင့္ၿပီး သူမအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ဆီ
လွမ္းဆက္သြယ္လိုက္တယ္။ ဖုန္းသံဟာ တတူတူနဲ႔ အေ၀းထြက္ခြာေနတယ္။
ဓားခုတ္ေကာင္အႏွံ႔အျပားမွာ ျမက္ေတာေတြကို ေတြ႕တယ္။ ခဏေနေတာ့
ကိုယ္ရွိရာ ေနရာတစ္ခုအရပ္ သူမေရာက္လာတယ္။ မွင္အျပာေရာင္
ေပစြန္းေနတဲ့ လက္၀ဲဖက္လက္မနဲ႔လက္ညိဳးၾကားကေန ေတာပန္းကေလး
သူမဆီ ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ သူမကိုၾကည့္ရတာ ဒီႏွစ္ေဆာင္းကို
ရင္ဆိုင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေသးဟန္မတူဘူး။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၁၆.၁၁.၁၁
နံနက္၀၀း၁၀နာရီ
lunnsetnoemyat 
ေျမလြတ္ေလး ျမက္ရွင္းတာ ကို ေသခ်ာကို ျမင္ေအာင္ ေရးတတတ္ပါေပ့။ ဒီကဗ်ာေလး ၾကိဳက္တယ္။ စာအေၾကြးေတြရွိေသးတာ လာဖတ္ဦးမယ္။
ဇင္ကို.. cbox မထားဘူးလား ? ေအာ္ခ်င္ရာေအာ္ထားခဲ့လို႔ရတာေပါ့…. 😉
အေခၚအေ၀ၚအေျပာအဆိုေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ လာဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ အင္မတန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ cboxက ဘေလာ့ဂ္စေရးကတည္းက တပ္မထားမိတာပါ။ ဘယ္လို တပ္ရမွန္းမသိတာလည္း ပါပါတယ္။ ခုေတာ့လည္း အသားက်ေနပါၿပီ ခင္ဗ်ား။(ဒါနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး “ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ ကိုယ့္ကမၻာ´´ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာင္ ေရးတင္ထားပါေသးတယ္။ အပန္းမႀကီးရင္ ဒီဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ရွာဖတ္ေစလိုပါတယ္ခင္ဗ်ာ)
ဇင္ကိုေရ ကဗ်ာေတြခ်ေရးျဖစ္တိုင္း ပထမဆံုးေက်ာင္းမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးလုပ္ျဖစ္တုန္းကသံုးျဖစ္တဲ့ နာမည္ကိုပဲ သံုးေနျဖစ္တဲ့ တစ္ေယာက္ပါ(ဟုတ္ပါတယ္ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းပါ) first year တုန္းက ထုတ္တဲ့ ရင္ခုန္ဗံုသံ စာအုပ္ေလးကို မေမ့ေသးရင္ သိမယ္ထင္ပါတယ္… 😛
`ရင္ခုန္ဗံုသံတို႔ရဲ႕ ၾကယ္စံုပြဲေတာ္´´ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို မေမ့ပါခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္ကို ေစာဒကမတက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေက်းဇူးအၿမဲတင္ပါတယ္။
`ကၽြန္ေတာ္အမွတ္မမွားရင္ အရိပ္ကေလာင္ရွင္ဟာ မခ်ိဳမြန္သန္းထင္ပါတယ္။ ျပန္ဆံုရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ အစ္မရယ္။ စာကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတဲ့ အတြက္လည္း ပို၀မ္းသာပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ညႊန္းတဲ့ “ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ ကိုယ့္ကမၻာ´´ကဗ်ာကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ျဖစ္ေပးတဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ။
ဇင္ကို မွားေနေသးတယ္ ထားလိုက္ပါေတာ့ ..ဖိုးခ်ိဳကို ျပန္ေျပာျပလိုက္မယ္… 😛 ဇင္ကို က ဖိုးခ်ိဳ႕နာမည္ကို အကုန္လံုးသိေနေသးတယ္လို႔… ဖိုးခ်ိဳႀကီးလည္း တို႔လိုပဲ စိတ္ထဲရွိရင္ ကဗ်ာခ်ေရးေနတုန္း….
တိန္…
“ေမ်ာက္မင္းစြန္း၀ူခုန္းလို မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျဖစ္ရင္း ဘယ္လက္ဖမိုးေပၚ ညာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားနဲ႔အသာကုတ္ရင္း ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ ကိုယ့္ကမၻာမွာ ကိုယ့္ခမ်ာ ယားက်ိက်ိ။ ။” တဲ့… ေရးတတ္ပါ့ ဇင္ကိုရယ္…