အထူးႀကိဳတင္မွာၾကားထားေသာ ရူးသြပ္မႈ

အထူးႀကိဳတင္မွာၾကားထားေသာ ရူးသြပ္မႈ

စိတ္တိုင္းက်တာေလး တစ္ခုတစ္ေလေလာက္ေတာင္ မလုပ္မျပဳေတာ့ဘူးလား
စက္ေသနတ္ပစ္ခတ္သံေတြ စပီကာထဲ လာစိုက္ၿပီး ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားဟာ မဲေမွာင္က်သြားခဲ့တယ္
ကဲ မင္းဘယ္လမ္းကို ေရြးမလဲ ေရွ႕မွာလည္း အုတ္တံတိုင္းႀကီးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပိတ္ဆို႔လို႔
ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ပဲ ေက်ာက္တိုင္ထူခဲ့တယ္ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး အဲဒီ့လြင္ျပင္ကို ထံုးနဲ႔ကြင္းၿပီး
မွတ္သားထားတယ္ အိပ္မက္ဟာ ညေနတိုင္း ေခါင္းငိုက္စိုက္မူးၿပဲေနခဲ့တာခ်ည္းပဲ အိပ္မက္ထဲမွာ။
ကိုယ့္ကို ျပန္မခ်စ္လဲေနပါကြယ္ မတြင္တဲ့ ဗ်ဴဟာေတြ ခင္းေနမယ့္အစား ကိုယ့္ဘာသာပဲ
ကိုယ့္အာသာကိုယ္ေျဖပါ့မယ္ ဘယ္သူနဲ႔မွ ၏သည္မေရြး အသံထြက္ခ်င္းမတူခ်င္လို႔ ႏႈတ္ပိတ္ထား
ကာမွ အအ နဲ႔ပိုတူသြားတယ္ သစ္ကိုင္းေျခာက္ထိပ္ဖ်ားမွာ စကဴစြန္အေလာင္းေတြျမင္မေကာင္းဘူး
မေကာင္းျမင္တာမဟုတ္ပါဘူး ဘယ္လိုမွ အေကာင္းျမင္ၾကည့္လို႔ မရလို႔ပါ အာဟ အာဟ အာဟ
ထူးျခားထင္ရွားသူတို႔၏ မထင္ရွားေသာ အဆိုအမိန္႔မ်ား မထင္ရွားသူတို႔၏ ထူးျခားထင္ရွားေသာ
အဆိုအမိန္႕မ်ား အဆိုအမိန္႔ဆိုသည္မွာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးမဟုတ္ ဗံုမဟုတ္ ပတ္မဟုတ္
ေမာင္ေကာင္းထိုက္ဟာသေတြ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ထိုင္ဖတ္တာကမွ ဟုတ္တုတ္တုတ္ရွိေသး
ေရးေတးေတးပဲမွတ္မိေတာ့တယ္ မိုးေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းရြာေနတဲ့ ၾကားက ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေအာ္သံ
မနက္ျဖန္ ဘာ၀တ္သြားရင္ေကာင္းမလဲ ဘယ္ဖိနပ္စီးရင္ေကာင္းမလဲ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ကထြက္မလဲ
ဘ၀မွာ ၾကက္ေျခခတ္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ခဲ့တယ္ ရွိခဲ့တယ္ ရခဲ့တယ္ အဲဒီ့အေတြအႀကံဳအရ
သူအခု ၾကက္ေျခေထာက္သုပ္ေရာင္းေနတယ္ ေရာင္းေနတယ္ ေရာင္းေနတယ္ ေရာင္းေနတယ္
ေစာေစာက တစ္ေၾကာင္းျပန္ေကာက္မယ္ ေရးေတးေတးပဲ မွတ္မိတာ ေၾကာင္ေအာ္သံမဟုတ္ဘူး
လူေတြၾကားမွာ သားေရကြင္းဥပေဒသဟာ ေခတ္စားတယ္ ေငြရွိရင္ ဘာမဆို ခ်ံဳ႕ခ်ဲ႕နိုင္တယ္
အီးအီးကို အီတလီႏွာေခါင္းနဲ႔ နမ္းလည္း နံတာပဲ ဂ်ာမန္ႏွာေခါင္းနဲ႔ နမ္းလည္း နံတာပဲ
စာသံေပသံၾကားရင္ အိမ္ေရွ႕ထြက္မၾကည့္နဲ႔ အလကားေနရင္း က်မ္းကိုးက်မ္းကားထဲ ညွပ္သြားမယ္
အခု ဒီအေရးအသားကို သားေရခြာ အစာသြတ္ ရုပ္လံုးသြင္းၿပီး အစိမ္းျပန္ခ်ဳပ္ထားလိုက္
ေရဒီယိုက စတင္လႊင့္တဲ့ ေနာက္ဆံုးသီခ်င္းကို နားေထာင္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ပါးစပ္ေတြ ပလုတ္အျမန္ထ
က်င္းပစ္လိုက္မွ မ်က္လံုးေတြ ၾကည္လင္သြားေတာ့တယ္ မဆိုစေလာက္ အပ်ိဳရည္ပ်က္ေနပံုရတဲ့
ညေနခင္းကို ရင္ဆိုင္ရတာဟာ ဆိုစမွတ္ျပဳေလာက္စရာျဖစ္သြားေလရဲ႕ ညညဆို တိုးတိုးတိတ္
တိတ္ ေျပာတဲ့အသံေတြ နားၿငီးေအာင္ ၾကားရလို႔ ႏွလံုးသားကို စိတ္မရွည္ဘူး ဒီကမ္းေသာင္မွာ
ပိုးစိုးပက္စက္ဟစ္ေအာ္ဖြင့္ထုတ္ပစ္္လိုက္စမ္း ငါ့အျပစ္ေတြ ငါ့အမွားေတြ ငါ့့ညံ့ဖ်င္းႏုံခ်ာမႈေတြ
ငါ့မိုက္ရိုင္းစုတ္ပဲ့သိမ္ဖ်င္းမႈေတြ ငါ့့ညစ္ပတ္ေကာက္က်စ္ယုတ္မာဖ်ံက်မႈေတြ ငါ့…Cut…Cut..
ေတာ္ပါေတာ့ မင့္ဟာက ကိုးရီးယားလမ္းနီးလြန္းလွေခ်ရဲ႕ကြာ ေကာင္းကင္ရဲ႕ အေနာက္ေတာင္
ေထာင့္ ပ်ံသန္းသြားၾကတဲ့ စာကေလးေခြေတြ ၾကည့္ရတာ တဂၽြတ္ဂၽြတ္နဲ႔ အရသာရွိတယ္
သစ္ပင္ခြၾကားမွာ လင့္စင္ထိုး စခန္းခ် ရာသီခ်ိန္ေစာင့္ၿပီးရင္ တစ္တစ္ခြခြသာ လင္းပြင့္ပစ္ျပ
လိုက္ရရွာ သစ္ခြပြင့္ေလးခမ်ာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ကာလေတြတုန္းက အသစ္စက္စက္ လန္းလန္းဆန္း
ဆန္း ထိခရုန္းရြက္မ်ား ရပ္ေ၀းေနအိမ္နီးနားခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ ယၾတာအျဖစ္ပို႕ေဆာင္ပါ
အေရာင္းေကာင္တာေနာက္ကေန ရင္ကေလးပင့္ တင္ကေလးပစ္ လွ်ာကေလးလွစ္ပါ ေလာက
ကြင္းလယ္မွာ မိတ္ေဆြစစ္ေလာက္စာလံုးက ရွာရခက္ရင္ ေမးထူးေခၚေျပာ ပါတနာေက်ာက္စရစ္ခဲ
အေနေတာ္ကေလးေတြသာ ပန္းစပယ္ နန္းအလယ္ မေပၚခိုက္ဟာမို႔ အလိုက္ေတာ္တန္သင့္ရံုပ
ခံပြင့္ကိုကံုးပါ အႀကိမ္တစ္သိန္းျခစ္ရင္ အလြယ္တကူ တစ္ခါမေတာက္ဘူး တစ္ခါမစြဲဘူး တစ္ခါမကူး
ဘူး တစ္ခါကူးစြဲေတာက္ေလာင္ၿပီပဲထား အလင္းအား အျပင္းအေပ်ာ့ဒီဂရီႏႈန္းခ်င္းမတူဘူး ဓားက်မ္း
စာမ်က္ႏွာေတြက ဓားရြက္ေတြလိုပဲ ဖတ္လိုက္တိုင္း စိတ္ကို ရွတယ္ ၾကယ္တံခြန္ေတြဆီ ဖုန္းလွမ္း
ေခၚတိုင္း ေျဖဆိုမယ့္သူမရွိပါလို႔ ေျဖဆိုတယ္ ယဥ္ေက်းမႈမရွိဘူး အလကားအရိုင္းအစိုင္းေကာင္
တစ္နယ္တစ္ေက်းက လာလည္တဲ့ ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ခိုင္းၿပီး
လွမ္းေျပာတယ္ ဗိုက္ဆာရင္ တစ္ခါတည္း၀င္စားသြားေလ အိမ္သာထဲက ညွစ္ေအာ္သံ။    ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၁၁.၉.၁၁/မနက္၀၀း၁၅နာရီ

သေကၤတက်မ္းစာ

သေကၤတက်မ္းစာ

၁။ ဇူလုိင္ ၈၊ စက္တင္ဘာ ၁၇ ထြက္ခြာရာျပပုဒ္

သမုိင္းမွာေတာ့ ၁၉၅၀ ဇူလိုင္ ၈ ရက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မက္အာသာကို ကုလသမဂၢတပ္မ်ားရဲ႕ ေသနာပတိအျဖစ္ ကုိရီးယားမွာ ႀကီးၾကပ္ေစၿပီး ၁၇၈၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ ၁၇ ရက္ေန႔ဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒကုိ အတည္ျပဳတဲ့ေန႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အတြက္ ေတာ့ ေအးစက္ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ေန႔စြဲပါပဲ။ ၀ါက်င့္ေနတဲ့ ျပကၡဒိန္ေပၚက ဒီအမွတ္ အသားေတြကုိ ေမ့ေလ်ာ့ပစ္လုိက္ဖို႔ေတာ့ ငါမႀကိဳးစားခဲ့ပါဘူး။ နတ္ဆိုးပုိင္တဲ့ ေန႔စြဲေတြအတြက္ ငါ့ေမတၱာတရားေတြကုိပဲ ေလာင္းေၾကးထပ္လိုက္ပါရဲ႕။ ညည ငါ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ေလယာဥ္တစ္စင္းဟာ အေ၀းကုိ ပ်ံ၀ဲထြက္ခြာသြားေနေပါ့။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ တိမ္တုိက္ေတြရဲ႕အဆံုး…. ဟိုး အေ၀းဆံုးႀကီးထိေပါ့ကြယ္။ အိပ္ယာက ႏိုးလာေတာ့ ငါ့၀င္ သက္ထြက္သက္ေတြ ရစ္သမ္မမွန္ဘူး။ ေရဆာလုိက္တာ။ စိတ္ခ်ပါ… က်န္ရစ္သူရဲ႕ သစၥာတရားဟာ ေလးနက္စြဲၿမဲေနမွာပါ။ ညရဲ႕အေ၀းက နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္သံေတြ ေအာက္မွာ ငါ့ရင္ဘတ္ကုိ စိုက္၀င္ သြားတာ အသြားထက္ျမလြန္းတဲ့ ဓားတစ္လက္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။

ေလယာဥ္လက္မွတ္ေလးတစ္ေစာင္သာ။

၂။ သံမဏိေရာင္အလြမ္းနဲ႔ လမ္းေတြဟာ မဆံုးဘူး

အဆံုးမဲ့တဲ့ လမ္းေတြေပၚမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ေနခဲ့ရင္း ငါ့အေသြးအသားေတြအႏွံ႔ ငါ့နံ႐ိုးအႀကိဳအၾကားေတြထဲအထိ ငါ့႐ိုးတြင္း ျခင္ဆီေတြအဆံုး အလြမ္းဟာ လက္သည္း ခြၽန္ခြၽန္ေတြနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ငါ့ကုိ ထိုးခြဲခဲ့ပါတယ္။ ငါတို႔အတူ၀ယ္စားဖူးတဲ့ လမ္းေဘးမွာ အေၾကာ္ေရာင္း ေနတဲ့ ကုလားႀကီးဆီက အေၾကာ္ေတြ ႏွစ္ေယာက္စာ၀ယ္ၿပီး ငါတစ္ေယာက္တည္း စားပစ္ခဲ့ေပါ့။ ပန္းၿခံထဲက ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ သစ္သားခံုေလးေပၚ ငါတစ္ေယာက္ တည္း သြားထိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လြန္းစြာ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကုိလည္း ငါေရးသားျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး မိုးကလည္း စြတ္စြတ္အီအီ ရြာသြန္းလို႔….။ ေကာင္းကင္ဟာ ျပာမိႈင္းမိႈင္းနဲ႔ ငါ့အလြမ္း ေတြကုိ မဟားဒယားျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔ေပးေနသလို အေရာင္မ်ဳိးေပါ့။ ငါဟာ ကုတ္အက်ႌအိတ္ေပါက္ေတြထဲ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ထည့္ၿပီး မင္းကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ သတိရေနခဲ့တယ္။ မွန္နံရံေတြ ကာရံထားတဲ့ ဖိနပ္ဆိုင္ေတြကို ျမင္ေတာ့ မင္းကုိ လြမ္းလိုက္တာ…။ မင္းက ဖိနပ္ဆိုင္မွန္သမွ်ကို အလွဴေပးတဲ့အိမ္လို သေဘာထားၿပီး တစြက္စြက္၀င္ၾကည့္တတ္တယ္မဟုတ္လား။ ၿမိဳ႕လယ္ဖိနပ္ ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္က မင္းအတြက္ ငါတို႔စပ္တူ၀ယ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေ၀ါကင္း႐ွဴးေလးလည္း ခုေလာက္ဆို ေဟာင္းႏြမ္းသြားေလာက္ၿပီေပါ့။ ႐ုတ္တရက္ တုိက္ခတ္လိုက္တဲ့ ေအးျမ တဲ့ ေလ႐ိုင္းတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ငါ့ခႏၶာကုိယ္ဟာ တြန္႔ခါသြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေလေအးေပးစက္ေတြၾကားမွာ ေရာက္ေနမယ့္ မင္းကုိလည္း ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္မိပါရဲ႕။ ““အဖဘုရားသခင္ သူမအား က်န္းမာျခင္းကုိ အစဥ္အၿမဲ ေပးသနားေတာ္မူပါ။””

အဲဒီေန႔က အလြမ္းေၾကာင့္ ငါ့လည္ေခ်ာင္းေတြဟာ ေျခာက္ကပ္နခဲ့တယ္။ မ်ားျပားလွတဲ့ လူလိႈင္းအုပ္ႀကီးၾကားက လက္ခ်င္းတြဲခ်ိတ္ထားတဲ့ စံုတြဲေတြကုိ ျမင္ေတာ့ ငါ့ဘယ္ဖက္ရင္ဘတ္ ဟာ နာက်င္သြားမိတယ္ ထင္တယ္။ ငါတို႔ မၾကာခဏ စီးႏွင္းလိုက္ပါလာခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ဘတ္စ္ကားႀကီးေပၚမွာ ခုေတာ့ ငါ မင္းကုိ တမ္းတေနခဲ့တယ္။ ထိုင္ေနတဲ့ ငါ့ေဘးမွာ မင္းရိွေနရမယ့္အစား ပိန္ကပ္ကပ္သြားေခါေခါ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က ငါ့ဘက္အတင္း တိုးကပ္လို႔…။ ေၾသာ္.. သူ႔ဘက္ျပတင္းေပါက္က မိုးပက္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ရာသီဥတုက လည္း ေအးလိုက္တာ။ မင္းအတြက္ဆိုၿပီး ၀ယ္ထားတဲ့ ေဆးျပားေတြက ေလာေလာဆယ္ ငါ့အတြက္ ျဖစ္လာၿပီေပါ့။ သတိရမႈေတြနဲ႔ ငါ့ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုးဟာ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲစျပဳလာခဲ့တယ္။ အတူတကြ စားေသာက္ဖူးတဲ့ ဆိုင္ေတြကုိ ေရွာင္ကြင္းၿပီး အဆံုးမဲ့တဲ့လမ္းေတြေပၚ ငါေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ ဆိုင္ေတြထဲ ၀င္မိခဲ့ရင္ ငါဟာ မင္းကုိ ဒီထက္ပုိၿပီး သတိရမိသြားဖို႔ပဲ ရိွတယ္မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့အတြက္ ေလာေလာဆယ္ ငါ့မွာ လံုေလာက္တဲ့ေငြေၾကးလည္း ရိွမေနခဲ့ဘူး။ ငါ့ရဲ႕ ကုတ္အက်ႌအိတ္ေတြ ထဲမွာ ေရးလက္စ စာမူအၾကမ္းေတြပဲ ရိွေနခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယံုပါေလ။ ဒီစာမူအၾကမ္းေတြကုိ တစ္ခ်ိန္မွာ လူေတြက ေရႊတံုးေတြနဲ႔ လာေရာက္လွဲလွယ္လာၾကရပါလိမ့္ဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့ေန႔က ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေမွ်ာ္စင္ေပၚတက္ၿပီး မင္းရိွမယ့္ အရပ္ဆီ လြမ္းစိတ္နဲ႔ ငါ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေကာင္းကင္ဟာ ျပာမိႈင္းမိႈင္းအေနအထားကေန အညိဳဖက္ကုိ ကူးေျပာင္းလာေနၿပီ။ ဆိုးရြားျပင္းထန္လြန္းတဲ့ ေဟာ့ဒီ သံမဏိေရာင္အလြမ္းေတြ သကၠရာဇ္ဘယ္ႏွစ္ခုအထိ ႏိွပ္စက္ေနဦးမွာလဲကြယ္။ ငါ့ မ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္စက္ တစ္ခ်ဳိ႕ ေပါက္ခနဲ က်ဆင္းလာခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔က မသိမျမင္ မၾကားႏုိင္တဲ့ ေနရာတစ္ခုက မင္းဆီ ဘယ္လို နည္းမ်ဳိးနဲ႔မွ ငါမဆက္သြယ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ငါလြမ္းဆြတ္ေနခဲ့တယ္။

၃။ တည္းခိုခန္း

မၾကာခဏေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ တည္းခိုခန္းေလးမွာ ဒီတစ္ခါ တတိယထပ္က အခန္းတစ္ခန္းရတယ္။ မင္းအနမ္းေတြနဲ႔ ေစးပ်စ္ေလာင္ကြၽမ္းရာ ေနရာေလးေပါ့ကြာ။ ငါတို႔ဟာ တစ္ေယာက္ ခႏၶာကိုယ္ကုိတစ္ေယာက္ တပ္မက္မႈအျပည့္နဲ႔ ျပင္းျပင္းျပျပ ဖက္ရစ္တြယ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အင္အားႀကီးတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြပဲျဖစ္ေနေန ငါတို႔ခႏၶာကုိယ္ေတြ ကို ေ၀းကြာအာင္ မဆြဲခြာႏုိင္ပါဘူးကြယ္။ မင္း မ်က္စိေတြမွိတ္ထားခ်ိန္မွာ ငါက တိုး၀င္ၿပီး ငါ့မ်က္စိေတြ မွိတ္ပစ္လုိက္ခ်ိန္မွာ မင္းက တိုး၀င္လာခဲ့တယ္။ ငါရဲ႕သိမ္ေမြ႕တဲ့ ေပ်ာ့ေျပာင္း ကြၽမ္းက်င္မႈေတြဟာ မင္းကို ေက်နပ္မႈအျပည့္ ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခိုက္အတန္႔တစ္ခုအတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ မင္းပံုရိပ္ကုိ ငါဘယ္တာ့မွ ေမ့ႏုိင္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ “သြားမယ္ ေနခ်င္ေနခဲ့”အဲဒီ့စကားဟာ ငါ့နားထဲ ခုထိေပါက္ကြဲေနဆဲ…။ အခန္းနံပါတ္မမွတ္မိတဲ့ တည္းခိုခန္း တစ္ခုမွာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ တိတိက်က် ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေလရဲ႕။

၄။ အမွတ္တရေတြကုိ ဘာျဖစ္လို႔ ေမ့ေပ်ာက္မရႏုိင္ခဲ့ရတာလဲ။

ၿမိဳ႕ေလးမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းဆိုင္းဘုတ္ေတြ ျမင္ရတဲ့အခါတိုင္း အဆံုးမဲ့တဲ့ လမ္းေတြေပၚေလွ်ာက္ေနတဲ့ ငါ့ေျခေထာက္ေတြဟာ ရပ္တန္႔သြားမိတယ္။ တစ္ဆက္ တည္းမွာပဲ မင္း ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ တတ္ေျမာက္ထားတဲ့ ဒီဘာသာရပ္အတြက္ ငါ့ ဂုဏ္ယူမိပါရဲ႕။ ဟိုတုန္းက စေန တနဂၤေႏြေတြဟာ ငါ့အတြက္ ေသရာပါ ဂီတပဲ။ ကားမွတ္တုိင္ေတြ က ငါတို႔ရဲ႕ ခ်ိန္းဆိုမႈေတြ တစ္ခ်ိန္မွာ ျပန္ရႏုိင္ဦးမလားလုိ႔ သိခ်င္တယ္။ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို သတိရမိေတာ့ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ဟာ အလုိလိုေနရင္း မိုးေရေတြ ရႊဲနစ္လာသလို ခံစားလာမိရဲ႕။ မိုးရြာထဲ ကားတစ္စီးကို လမ္းေပၚထြက္ငွားေနတဲ့ ငါ။ ပလက္ေဖာင္းမွာ ထီးတစ္ေခ်ာင္းေအာက္ ရပ္ေနတဲ့ မင္း။ တစ္စစနဲ႔ မိုးသားေတြသာ ပိုမိုထူေျပာလာတယ္။ ငါတို႔က ကားတားလို႔ မရခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ မင္းရဲ႕အေ၀းခရီးမွာ ယူေဆာင္သြားမယ့္ ခရီးေဆာင္အိတ္ကုိ သည္းထန္ေနတဲ့ မိုးေရထဲ ငါ့ပုခံုးနဲ႔ ထမ္းသယ္လာခဲ့ပါတယ္။ အလြန္အမင္း ေလးလံစြာနဲ႔။

ငါနဲ႔မင္းၾကားမွာ တယ္လီဖုန္းေခၚသံေတြဟာ ဖြံ႕ၿဖိဳးလြန္ၿမိဳ႕ျပ တိုက္တာေတြလို တျဖည္းျဖည္းထူထပ္ျမင့္တက္လာခဲ့တယ္။ ငါ့အေပၚ ထားရိွတဲ့ မင္းရဲ႕ ေမတၱာတရားေတြဟာ တယ္လီ ဖုန္းႀကိဳးေလးေတြထဲကေနတစ္ဆင့္ ငါ့ဆီတသြင္သြင္စီးဆင္းခဲ့ဖူးတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ မင္းအတြက္ ငါ့ရဲ႕ အားေပးတိုက္တြန္းမႈေတြဟာလည္း တယ္လီဖုန္းခြက္ေတြ ထဲမွာ ေတာက္ပခဲ့ပါရဲ႕။ မင္းရဲ႕ ျဖတ္ေတာက္ရက္စက္မႈကုိလည္း တယ္လီဖုန္းထဲကေနၿပီး ငါလက္ခံခဲ့ဖူး ေသးတယ္ေလ။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညေတြမွာ ငါဟာ မင္းဆီက တယ္လီဖုန္းသံ ကို ေမွ်ာ္လင့္လို႔ေပါ့။ တယ္လီဖုန္းဟာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကားမွာ အေရးပါတဲ့ ကူးလူးမႈ။ ဟိုတုန္းက ငါဟာ ပိုနီေတးဆံပင္ပံုစံနဲ႔… မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ကဗ်ာတစ္ ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္နဲ႔… ဂ်စ္ကန္ကန္ႏုိင္တဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းနဲ႔… ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔… ၿပီးေတာ့ ငါသိပ္ခ်စ္တဲ့ မင္းနဲ႔ေပါ့ကြယ္။ အရာရာကို တစ္ကျပန္စဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ လူသားတစ္ဦးဟာ ငါပါကြာ။ မင္းအတြက္ ျပန္လည္ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ ငါ့ဥပေဒသေတြဟာ ခုိင္ခန္႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ စိုစြတ္ ေတာက္ပတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔အတူ လိမၼာခဲ့ပါရဲ႕။ တျဖည္းျဖည္းအသားက်လာတဲ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ထပ္တူညီမႈေတြဟာ တသမတ္တည္း ျဖစ္တည္မေန ႏုိင္မွန္း အသိေနာက္ က်ခဲ့တာက လြဲရင္ေပါ့။ မင္းေျပာတဲ့ မလိုက္ ဖက္ျခင္း အမိန္႔စကားတစ္ခြန္း ေအာက္မွာ မၾကာမတင္ဘဲ ရိတ္သင္ပစ္ခဲ့ရတာ လေပါင္းမ်ားစြာ ေမြးျမဴ ထိန္ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ငါ့ဆံပင္ရွည္ေတြေလ။ တကယ္က ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔အတူ ငါ့ဆိုးသြမ္းအႏုိင္က်င့္မႈေတြကုိပါ ရိတ္သင္ပစ္ခဲ့တာ ပါကြယ္။

တစ္ခါက ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ဖူးတဲ့ မင္းရဲ႕ မွတ္ပံုတင္ေလးေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ မင္းဆီကုိ ဂငယ္ေကြ႕ျပန္လာတဲ့ ငါ့ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ မင္းလက္ခံမွာ မဟုတ္တာ သိပ္ေသခ်ာတယ္။ မနက္ပိုင္းတခ်ဳိ႕မွာ ေရနံဆီ၀ေနတဲ့ သစ္သား တန္းလ်ားႀကီးလို ႏွစ္ထပ္အေဆာက္အဦထဲက မွတ္ပံုတင္ စာေရးမဆီ ငါတို႔ အတူတူသြားေရာက္ခဲ့တာေတြကုိ ငါျပန္မွတ္မိပါေသးရဲ႕။ အျပန္မွာ ငါတို႔ဟာ အဲဒီ့ အေဆာက္အဦႀကီးနားက စားေသာက္ဆိုင္ေလးထဲ ၀င္ထုိင္တတ္ၾကေသးတယ္။ ရက္အေတာ္ၾကာတဲ့ထိ မင္းရဲ႕ မွတ္ပံုတင္ေလးအတြက္ ငါတို႔ အလုပ္႐ႈပ္ ခဲ့ၾကဖူးပါရဲ႕။ အမွတ္တရ ႐ိုက္ကူးခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုက ေလးေတြက ငါ့စားပြဲေပၚမွာ အၿမဲလိုလို ရိွေနခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ဒီဓာတ္ပံုေလး ေတြကုိ ကိုင္ၾကည့္ရင္း ၀မ္းနည္းမႈေၾကာင့္ ငါ့ရင္ဘတ္ဟာ ဆို႔တက္လာ တတ္တယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ မင္း႐ုပ္က သိပ္ မ်က္ႏွာေျပာင္တာပဲေနာ္။

၅။ အၾကည့္ေတြ ဂစ္တာႀကိဳးလို တုန္ခါေနခဲ့ၾကတယ္။

ဘယ္လို ေဗဒင္ယၾတာကိုမွ မယံုၾကည္တဲ့ အေတြးအေခၚကို မင္းနဲ႔ငါ သေဘာတူညီခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ငါတီးခတ္တဲ့ ေတးသီခ်င္းေတြကို မင္းက တိုးတိုးကေလး လုိက္ဆိုလို႔ေပါ့။ ၿမိဳ႕ေလးအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားရင္း မိုးစက္ေတြ ေအာက္ေရာက္တဲ့အခါ ငါတို႔ႏွစ္ဦးဟာ အနီေရာင္တီရွပ္ကို ဆင္တူ၀တ္ၿပီး ထီး တစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ႔ လံုေလာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ပန္းၿခံတကာမွာ ငါတို႔ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ရင္ခုန္သံေတြထက္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာ ဘာမ်ားရိွႏုိင္ဦးမွာလဲကြယ္။ အဲဒီတုန္းက ေကာင္းကင္ဟာ ဒီေန႔လိုမ်ဳိး မည္းမည္းေမွာင္မေနခဲ့ဘူး။ ကမၻာေျမဟာ ဒီေန႔လိုမ်ဳိး ပ်င္းရိစရာမေကာင္းေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီး လမ္းမေတြဟာ လည္း ဒီေန႔လိုမ်ဳိး အဆံုးမမဲ့ေသးဘူးကြယ့္။

ငါတို႔ေနာက္ဆံုးေတြ႕တဲ့ေန႔က တြဲထားတဲ့လက္ကုိ ျဖဳတ္ခ်ေပးလိုက္ ရတယ္။ ဆိုလက္စသီခ်င္းကုိ ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ရတယ္။ ႏွလံုးသားက ခုန္ရင္း တန္းလန္း ခဏၿငိမ္သက္သြားတယ္။ အတိအက် မမွတ္မိေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက တိမ္ေတြဟာ အံု႔အံု႔မည္းမည္း ရိွေနမွာပဲ။ သစ္ပင္ေတြတိုင္းက သစ္ရြက္ေတြဟာ အကုန္အစင္ေၾကြက်ၾကမွာပဲ။ ရိွရိွသမွ် ေတးေရး ဆရာအကုန္လံုး အလြမ္း သီခ်င္းေတြကိုပဲ အင္တိုက္ အားတိုက္ စတင္ေရးဖြဲ႕ေနၾက မွာပဲ။ ခြဲခြာျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအၾကည့္မွာ ငါတို႔အရိပ္ေတြက ဂစ္တာႀကိဳးလုိ တုန္ခါလို႔…။

၆။ လျပည့္ည

ဒီစာစုေတြကုိ သေကၤတက်မ္းစာလို႔ အမည္နာမတပ္ၿပီး လျပည့္ည တစ္ညမွာ ငါအဆံုးသတ္ေရးသားႏုိင္လုိက္ပါတယ္… ေဘဘီ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္

ရတီ၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၈

ငါးရိုးပင္လယ္၀တၳဳတိုစု

ပန္းခ်ီ-ဧကစာခ်ိဳ

ဂ်က္ကီႏွင့္ နက္ေက်ာ္ကိုက္ခဏ္း အေရးအသား

ဂ်က္ကီႏွင့္ နက္ေက်ာ္ကိုက္ခဏ္း အေရးအသား

ဂ်က္ကီႏွင့္ နက္ေက်ာ္အမည္ရွိ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္ၾကသည္။
ေခြးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုက္ၾကသည္။ လူဆိုလွ်င္ ကိုက္မည္မဟုတ္။ ရႈေတာ္မူ။

ဂ်က္ကီက နက္ေက်ာ္၏ ညာဖက္နားရင္းကို လွမ္းခဲသည္။ နက္ေက်ာ္က လွလွပပတိမ္းေရွာင္ကာ ဂ်က္ကီ၏ ဘယ္ဖက္ပုခံုးျပင္ကို လွမ္းဟပ္ သည္။ ဂ်က္ကီက မေရွာင္။ အဟပ္ခံသည္။ ၿပီးေတာ့မွ နက္ေက်ာ္၏ လည္မ်ိဳကို မလႊတ္တမ္းလွမ္းခဲသည္။ နက္ေက်ာ္က ရုန္းသည္။ တစ္ခါ၊ႏွစ္ခါ၊သံုးခါ၊ ရုန္းမရသည့္အဆံုး ေျမႀကီးေပၚ လွဲခ်ကာ ခါခ်သည္။ ဂ်က္ကီခဲထားရာမွ လႊတ္လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ အေပၚစီးက ျဖစ္သြားသည္။ နက္ေက်ာ္က ေအာက္ကေနၿပီး လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ကာၿပီး တဂီးဂီး အသံကုန္ေအာ္သည္။ ခံစစ္။ ဂ်က္ကီက နက္ေက်ာ္၏ လက္ေတြေျခေထာက္ေတြ လြတ္ရာဆီ ငံု႕ကိုက္သည္။ တိုက္စစ္။ ႏွစ္ေကာင္စလံုး သားေရတျမားျမား အသံေတြကလည္း တဂီး ဂီးတဂါးဂါး မ်ိဳးစံုေအာင္ ထြက္ေနသည္။ တစ္ႀကိမ္မွာ နက္ေက်ာ္က ဂ်က္ကီ၏ ညာဖက္လက္ကို လွမ္းဆြဲသည္။ ဂ်က္ကီေရွာင္ခ်ိန္မရလိုက္။ နက္ေက်ာ္ ကိုယ္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားသည္။ ႏွစ္ေကာင္ သား လံုးေထြးရႈပ္ေထြးသြား၏။ ေရဗြက္ေတြလည္း ေပက်ံကုန္သည္။ ထိုအရႈပ္အေထြးၾကားမွာပဲ နက္ေက်ာ္က ကုန္းထဖို႔ျပင္သည္။ ဒါကပဲ မွားသြားသည္။ ဂ်က္ကီက နက္ေက်ာ္ကို အထမခံဘဲ မွီရာလွမ္းဆြဲၿပီး လိုက္ထသည္။ နက္ေက်ာ္က လည္ျပန္လွည့္ကိုက္သည္။ ဂ်က္ကီက ခဲထားသည္ ့ေနရာကို လႊတ္ၿပီး နက္ေက်ာ္၏ လည္မ်ိဳဆီ ျဗဳန္းစားႀကီး ခုန္ကိုက္ျပန္သည္။ ပထမတစ္ခါ ကိုက္ သည့္အနာကို ထပ္ကိုက္မိသြားသည္။ နက္ေက်ာ္ဆီမွ နာနာက်င္က်င္ ေအာ္မည္သံထြက္လာသည္။
နက္ေက်ာ္က နာသည့္ဒဏ္ႏွင့္ ေပါင္းကာ အားကုန္သံုးၿပီး ဂ်က္ကီ့ကို ခါခ်သည္။ခါခ်ရင္း ဂ်က္ကီ၏ ညာဖက္လက္ကို လွမ္းဟပ္ျပန္သည္။ ဂ်က္ကီ၏…။ နက္ေက်ာ္က…။ ဂ်က္ကီသည္…။ နက္ေက်ာ္ လည္း…။ ဂ်က္ကီေနာက္ထပ္..။ နက္ေက်ာ္ဆက္ၿပီး…။ ဂ်က္ကီခုန္ကာ…။ နက္ေက်ာ္မွီရာလွမ္း…။ ဂ်က္ကီ့ကို…။ နက္ေက်ာ္ဆီ…။ ဂ်က္ကီမွာ…။ နက္ေ က ် ာ  ္…၊ ဂ ် က  ္ က  ီ…။ န  က  ္  က   ီ …။ ဂ  ်  က္ေ  က  ်  ာ   ္…။ ဂ  ်  က  ္ န  က   ္…။ ေ  က  ်  ာ  ္  က   ီ…။ ဂီ း ဂီ း ဂ ါ း ဂ ါ း … ဂ ါ း ဂါး ဂ ီ း ဂး ီ …ဂီ းဂ ီ းဂ ီ း …ဂ ါး ဂ ါး ဂါး … ။

ဂ်က္ကီႏွင့္ နက္ေက်ာ္အမည္ရွိ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္ၾကသည္။
ေခြးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုက္ၾကသည္။ လူဆိုလွ်င္ ကိုက္မည္မဟုတ္။ ယံုပါေလ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၁၇.၉.၁၁
ည၁၀း၃၅ နာရီ
(မွ်ားသူ၏ “စီခနဲဂ်က္ကီ”၀တၳဳမွ စာသားမ်ားကို လိုအပ္သလို ျဖည့္စြက္ေရးသားသည္။)

 

ေက်းဇူးေတာ္ဖြဲ႕

ေက်းဇူးေတာ္ဖြဲ႕

အခုလို ေစာ္ကားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
သင့္ရဲ႕ေစာ္ကားမႈဟာ ပန္းေတြ ပြင့္ေစပါတယ္။
ရာသီဥတုကိုလည္း သာယာေစပါတယ္။ ေက်းငွက္ေတြေတာင္မွပဲ
သင့္ေစာ္ကားမႈကို ေကာင္းမႈေဆာင္ ေတးသီခ်င္းေတြ သီေၾကြးၾကပါလိမ့္ဦးမယ္။
သင့္ရဲ႕ ေစာ္ကားမႈဟာ စားေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္တဲ့ ေန႔ေတြ ညေတြ တစ္ေထာင္။
ထက္ရွလင္းလက္တဲ့ ဥာဏ္စဥ္ကြန္႔ျမဴးမႈ တစ္ေသာင္း၊
အူျမဴးလႈိက္ရႊင္ဖြယ္ အရသာနဲ႔ ေနထိုင္ျခင္း ကာလေပါင္းတစ္သိန္း၊
တက္ၾကြၾကည္ႏူးစရာ ညက္သက္ညင္သာမႈတစ္သန္းနဲ႔ ညီမွ်ပါေပတယ္။
သင့္ရဲ႔ ေစာ္ကားမႈသာမရွိခဲ့ရင္ ဘ၀ဟာ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ပါ။
ဒီကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ အသက္ဆက္ရွင္သန္ရျခင္းဟာလည္း
အခ်ည္းႏွီးသာပါပဲ။ သင္ေစာ္ကားသမွ် စကားလံုးတစ္လံုးခ်င္းစီတိုင္းမွာ
ခြန္အားနဲ႔ အသက္ဓာတ္ဟာ ကိန္း၀ပ္ျဖစ္တည္ေနပါတယ္။ သင္ေစာ္ကားတဲ့
ျပဳမူလႈပ္ရွားမႈတိုင္းဟာ ကံေကာင္းျခင္းဆုလဒ္ရဲ႕အပိုင္းအစေတြပါပဲ။
သင္ေစာ္ကားပါမွ ၿမိဳသိပ္သည္းခံျခင္းေတြ တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာရတာပါ။
သင့္ေစာ္ကားမႈေတြက အမွန္တရားနဲ႔ သိမႈဆိုင္ရာအပိတ္အဆို႔ေတြအတြက္
အေကာင္းဆံုး လမ္းညႊန္ေျမပံုတစ္ခ်ပ္ပါပဲ။ သင့္ေစာ္ကားမႈမွန္သမွ်ဟာ
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ သမိုင္းမွတ္တမ္းတြင္ေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ထပ္မံလဲၿပိဳေကာင္း လဲၿပိဳလာဦးမယ့္ ေလာကဓံေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္တိုင္းမွာ
သင့္ေစာ္ကားမႈေတြနဲ႔အတူ စိတ္ဓာတ္တို႔ကို အားယူထူမတ္ရပါဦးမယ္။
သင့္ေစာ္ကားခ်က္ေတြ ပီျပင္ေလေလ သင္ေစာ္ကားသည္ထက္
အဆမတန္တန္ဖိုးရွိတဲ့ အေတြးအေခၚေတြရရွိလာေလေလပါပဲ။
ဒီ့အတြက္ သင့္ေစာ္ကားမႈေတြကို မ်ားစြာ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိေစခ်င္ပါတယ္။
မ်ားစြာ တရားလက္လႊတ္ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ မ်ားစြာလည္း ပိုးစိုးပက္စက္
ျဖစ္ေစခ်င္လွပါတယ္။ မ်ားစြာ…မ်ားစြာ…မ်ားစြာ…ေစာ္ကားပါေလ။
သင့္ေစာ္ကားမႈမွန္သမွ်ဟာ ေရႊေငြေက်ာက္သံပတျမားေတြထက္
လြန္စြာမွပဲ အဖိုးထိုက္လွပါေပရဲ႕။ ေရနံ၊ ေက်ာက္မီးေသြး၊
ႏ်ဴကလီးယား၊ယူေရနီယံ၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕နဲ႕ ေရအားလွ်ပ္စစ္တို႔ကဲ့သို႔ပင္
သင့္ေစာ္ကားမႈတစ္ခုခ်င္းစီတိုင္းဟာ အေရးပါအရာေရာက္လွပါေပတယ္။
သင္နဲ႔ထပ္တူ သင့္ေစာ္ကားမႈေတြ အဓြန္႕ရွည္ပါေစေသာ၀္။    ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္  
၇.၁၂.၁၁
ည ၁၁း၃၀နာရီ