ေယဘုယ်ကိုက္ခဲမႈ

ေယဘုယ်ကိုက္ခဲမႈ

ဒီလို ေလတိုက္တာကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေနက်ပဲ။ မိုးမရြာခင္မွာ ဒီေလမ်ိဳးဟာ တိုက္ေနက်။ မိုးရြာလာေတာ့ လည္း ေလက အရွိန္ေလ်ာ့သြားတာပဲမဟုတ္လား။ ဆိုးရြားတာက ဒီေန႔တိုက္တဲ့ ေလကေတာ့ အဲသလို မဟုတ္ဘူးရယ္။ သိပ္ၾကမ္းလြန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ထပ္ေတြနဲ႕ ေအာက္ထပ္တိုက္ခန္းေတြကေတာ့ ေစာေစာပိုင္း ေလစတိုက္ကတည္းက သူ တို႔ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ပိတ္ပစ္လိုက္ၾကၿပီးၿပီ။ လူမေနတဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုက္က အခန္းျပ တင္းေတြဆီကေန တဒုန္းဒုန္းေဆာင့္ေနတဲ့ အသံေတြကို ဆက္တိုက္ၾကားေနရတယ္။ အစကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းျပတင္းေတြကို မပိတ္ဘဲ ထားဦးမလို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ျပတင္းေတြက မပိတ္ေပ မယ့္လို႔  ဂ်ိတ္ေသခ်ာခ်ိတ္ထားေတာ့ ဘာသံမွမထြက္ၾကဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးေျပာ င္းသြားတယ္။ ျခင္ေထာင္တစ္ခုလံုး လြင့္ေနေအာင္ တိုက္တဲ့ ေလကို အျမင္ကတ္သြားတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အရင္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အခန္းထဲက ျပတင္းတံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ထပိတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္တိုက္ခန္းတစ္ခုလံုးမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေတြကို လိုက္ပိတ္တယ္။ အဲသလိုလိုက္ပိတ္ေနတုန္း ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းက တိုက္ခန္းတစ္ခုရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုဆီ အမွတ္မထင္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ေရာက္မိသြား တယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူၾကည့္ေနပံုက ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အမွတ္မထင္ ေတြ႕သြား ပံုေၾကာင့္လို႔ မထင္ဘူး။ ျပတင္းေပါက္ဆီ ေသခ်ာေပါက္ေရာက္လာမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ နာရီပိုင္းကတည္းက တင္ႀကိဳေစာင့္ ၾကည့္ေနပံုမ်ိဳး။ ဒါမွမဟုတ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကတည္း က ေစာင့္ၾကည့္ေနပံုမ်ိဳးပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲသလို ထင္လိုက္မိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းမျပတတ္ဘူး။ ေသခ်ာတာက သူ႕အၾကည့္က တပ္အပ္ပိုင္ႏိုင္လြန္းေနခဲ့တယ္ဆိုတာပဲ။ သူ ၾကည့္ေနတဲ့ ျပတင္းကေတာ့ ေလဒဏ္ မိုးဒဏ္ေတြ ကင္းလြတ္လို႔ေနရဲ႕။ သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ သူဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ။ ဒါထက္မပိုဘူး။ သူ႔အသားျဖဴသလား။ မည္းသလား။ သူဘယ္အသက္ အရြယ္လဲ။ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ပိုင္ရွင္လား။ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္လား။ စိတ္ဓာတ္ကေရာ ဘယ္လိုလဲ။ ထက္ျမက္လား။ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိလား။ အိမ္ေထာင္ရွိသူလား။ မရွိသူလား။ ရုပ္ရည္ ကေရာၾကည့္ေကာင္းလား။ အသင့္အတင့္ပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မသိဘူး။ သူဟာ မိန္းမတ စ္ေယာက္ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာဆိုဘာမွ ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းခံစားလို႔မရဘူး။ မိုးစက္အမႈန္ အမႊားေတြ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚ တစ္စက္ႏွစ္စက္လာပက္လို႔ အဲဒီ့ျပတင္းတံခါးကို ကၽြန္ေတာ္ပိတ္ပစ္လိုက္ တယ္။

မွန္ျပတင္းအျပင္ဖက္မွာ မိုးစက္ေတြဟာ တေ၀ါေ၀ါထိုးစိုက္ရြာသြန္းေနေတာ့ အျပင္ဖက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမျမင္ရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္ေနတာ ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားဘူးရယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္  ေဖ်ာ္ေသာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အရင္က ၀ီစကီႀကိဳက္တယ္။ အခုလို မိုးေအးတဲ့ ေန႔ေတြမွာ ၀ီစကီတစ္ခြက္ နဲ႔ ေတာင္ေ တြးေျမာ က္ေတြးလုပ္ေနရတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီရက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေကာ္ဖီကိုပဲ ေသာက္ေနမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လည္း ေ၀ခြဲမရဘူး။ အခုတေလာ ဒီလိုကိစၥေတြ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ကၽြန္ေတာ့္ မျပည့္မစံုျဖစ္ေနသလိုေတာင္ ခံစားရတယ္။ ဥပမာ- ဟိုပစၥည္း လွမ္းကိုင္ရင္ မမိရတာနဲ႔။ ဒီေလွကားထစ္ေပၚ လွမ္းတက္ရင္ ေျခေခ်ာ္က်တာနဲ႔။ ဒီေန႔မ နက္ကဆို တစ္မနက္လံုးလိုလို ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ေန ခဲ့တယ္။ စကၠဴေတြက ဆီသုတ္ထားသလိုပဲ။ စာမ်က္ႏွာေတြကို ကၽြန္ေတာ္လွန္လိုက္တဲ့အခါ လက္ထဲ အလြယ္တကူပါမလာဘဲ အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကပ္ က်န္ေနတတ္တယ္ ။ ေကာ္ဖီက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ခြက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေဖ်ာ္လိုက္ တယ္။ ဒီမွာတင္ ကိစၥတစ္ခုကၽြန္ေတာ္ႀကံဳတယ္။ တျခားေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္ဗူးထဲက ေရေတြပဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မေျပာတတ္ဘူး။ ေရေတြက ေအးေနတယ္။ အခုေလးတင္ ပထမေကာ္ဖီကို ဒီဓာတ္ဗူးထဲက ေရနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေဖ်ာ္လိုက္တာ။ အေငြ႕တေထာင္းထာင္းထေအာင္ ပူေန တဲ့ ေရေတြက ဒီီအခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ ေအးသြားရတယ္လို႔ပဲ။ မျဖစ္ႏိုင္တာ။ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ ရင္း ဓာတ္ဗူးကုိ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ကၽြန္ေတာ္ မ ၾကည့္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ သံသယျဖစ္ေလာက္ စရာဘာမွမေတြ႔ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။

ဒုတိယေကာ္ဖီခြက္က ပထမေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ အရသာေတာ္ေတာ္ကြာတယ္။ ေကာ္ဖီမႈန္႕တစ္ခ်ိဳ႕က ခြက္ထဲမွာ ေပါ ေလာေမ်ာေနတယ္။ သၾကားေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္းအရည္မေပ်ာ္ဘူး။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ ေနာက္တစ္ခြက္ကို ထပ္မေဖ်ာ္ ဘူး။ ဒါေပမယ့္လို႔ မသိျမင္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အစဥ္အၿမဲေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ေနတတ္ၾကတာမ်ိဳးပဲ။ အခန္းျပတင္းတံခါးေတြ အားလံုးပိတ္ထားတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေအးစက္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး ခုလိုထိုင္ေန ရတာနဲ႕တင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အားအင္ေတြ ခမ္းေျခာက္လာသလိုလည္း ခံစားမိတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ေကာ္ ဖီခြက္ကို ခ်ခဲ့ၿပီး အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္သြားလွဲလိုက္တယ္။ ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္ သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ေတြမက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းမပါလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းျပတင္းေပါက္ေတြကလည္း ဟာလာ ဟင္းလင္း ပြင့္ေနၾကတယ္။ တံခါးေတြဟာ အခ်ပ္လိုက္ ျပဳတ္ထြက္သြားၿပီး ဟိုးအေ၀းႀကီးျပင္ ပေလထုထဲဆီ လြင့္စင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေကာ္ဖီခြက္ တစ္ခြက္ထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ ေကာ္ဖီမႈန္႔ေတြနဲ႕အတူ ေမာပန္းတႀကီးကူးခတ္ေနျပန္တယ္။ အိပ္မက္ေတြက အစီအစဥ္မက်ဘဲ ဗရမ္းဗတာနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနၾကတာပဲ။ အိပ္ယာ က ႏိုး လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ဟာ ပိုလို႔ေတာင္မွ ေအးစက္ေနရဲ႕။ အျပင္ဖက္မွာေတာ့ မိုးမ ရြာေတာ့ဘူးရယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနလည္း ထြက္မလာဘူး။ အလင္းေရာင္က ေနပူမလိုလို မိုးရြာမလို လိုနဲ႔ ၾကားအေျခအေနထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အေရာင္အဆင္းမ်ိဳး။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ အဲဒီ့ထက္ပိုလင္း လာတတ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ အဲဒီ့ထက္ ပိုေမွာင္သြားတတ္ျပန္ေရာ။ တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚ က အလင္းေရာင္ကို အေ၀းထိန္းခလုတ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကစားေနသလိုပဲလို႔ ဥပမာေပး ရမယ္။ အခန္းျပတင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္ဖြင့္မိျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က ခါတိုင္း ထက္ ေအးစက္ၿပီး ေလးလံေနတယ္။ ၀ီစကီမေသာက္ရလို႔ထင္ပါရဲ႕။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကို လွမ္းၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပတင္းတံခါးကို ဖြင့္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ္ဟာ အင္မတန္ေလး လံေနတယ္။ ျပတင္းတံခါးကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလးအားစိုက္ၿပီး တြန္းဖြင့္လိုက္ရတယ္။ အိုး…။ ကၽြန္ေတာ္အံအားသင့္သြား တယ္။ ဟိုအေ၀းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းမကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အ တြက္ေၾကာင့္ပဲ။ ဒါေပမယ့္လို႔ ပထမအႀကိမ္တုန္းကလိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးရယ္။ သူဟာ ပထမအႀကိမ္ တုန္းကထက္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပိုေ၀းကြာေနသလို ခံစားရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ တိုက္ခန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ တိုက္ခန္းႏွစ္ခုၾကားက အကြာအေ၀းဟာ ဘာျဖစ္လို႔ ပိုမိုျခားနားသြားရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္နားမ လည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ အဲသ လိုေ၀းကြာသြားတာေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အလိုလိုအားငယ္လာတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း တစ္ခုခုကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရေတာ့ မလိုလို ဘာလိုလိုႀကီးျဖစ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လာတယ္။

နည္းနည္းေလးၾကာေတာ့ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရဒီယိုကို ကၽြန္ေတာ္သြားယူလိုက္ တယ္။ ဒီေန႔က်မွ ကၽြန္ေတာ္ဖမ္းခ်င္တဲ့ လိုင္းေတြကလည္း မမိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ေရဒီယိုထဲကေန အသံေတြက တကၽြိကၽြိတစိစိနဲ႕ ထြက္လာ တယ္။ နားေထာင္ရသိပ္ဆိုးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရဒီယိုကို ဆက္ၿပီးဖြင့္ထားမိတယ္။ အေပၚထပ္ေတြနဲ႕ ေအာက္ထပ္တိုက္ခန္းေတြ က ျပတင္းတံခါးျပန္ဖြင့္သံေတြ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ထြက္လာတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးဆံုးေတာ့သ လိုေတာင္ ထင္ရတယ္။ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္။ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူး။ အခန္းတစ္ခုလံုးမွာ ျပန္႕က်ဲေနတဲ့ ဘီယာဗူးခြံေတြနဲ႔ စီးကရက္အတိုအစေတြကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့့္ေနမိတယ္။ ဒီပစၥည္းေတြ အခန္းထဲ ဘယ္ လိုေရာက္လာမွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ဘီယာနဲ႔ စီးကရက္ကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပ မယ့္လို႔ ဘီယာနဲ႔ စီးကရက္ႀကိဳက္တဲ့ အျခားလူတစ္္ေယာက္ရဲ႕ အခန္းထဲ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ငန္းႏွစ္ေကာင္ေရကစားေနတဲ့ ပန္းခ်ီကား ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ထားသလို အတိအက်ရွိေန တယ္။ ေလာေလာဆယ္ မွာေတာ့ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဆက္မေတြးခ်င္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္၀ီစကီတစ္ခြက္ ေလာက္ေသာက္ခ်င္မိ တယ္။  အခ်ိန္ေတြက ျမန္ျမန္ ဆန္ဆန္ပဲ ကုန္ဆံုးေနတယ္။ အဓိပၸါယ္မဲ့ တကၽြိကၽြိတစိစိျမည္သံေတြ ထြက္ေနတဲ့ ေရဒီယိုကို ကၽြန္ေတာ္ပိတ္ပစ္ၿပီး အခန္းထဲက ကုတင္ဆီ ေလွ်ာက္၀င္သြားလိုက္တယ္။ ကုတင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းဆြဲယူလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြက စာအုပ္ဆီမေရာက္ဘဲ ေလကိုသာ ဖမ္းဆုပ္မိသြားရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လို႔သြား တယ္။ စာအုပ္ကို ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းဆြဲယူလိုက္တယ္။ ပါမလာျပန္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုနားလည္ရမယ္ မသိျဖစ္သြားတယ္။ ေယာင္ယမ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ေထာင္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြဟာ ပလတ္စတစ္အၾကည္နဲ႔ လုပ္ထားသလိုပဲ။ အေပၚက ျခင္ေထာင္အမိုးကို ဒိုးယိုေပါက္ျမင္လိုက္ရတယ္။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ားျဖစ္သြားရဲ႕။ ဒါေပမယ့္လို႔ ဒီအျဖစ္ဟာ စကၠန္႕ပိုင္းေလးပဲ ၾကာ လိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ လက္ေတြကို ပကတိအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျမင္ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္ ။ ဒီလိုတိတ္ဆိတ္ေနရတာမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္လွဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ တိတ္ဆိတ္ၿမဲတိတ္ဆိတ္ေနမိ တယ္။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းထဲကေန မ်က္ရည္ေတြဟာ အတားအဆီးမဲ့က်ဆင္းလာတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းမကို သတိရလိုက္တယ္။ သူ႔ကိုျမင္ႏိုင္တဲ့ ျပတင္း တံခါးဆီ သြားခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေအးစက္ၿပီး ေလးလံေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရွိ ရာ ျပတင္းေပါက္ကို သူလွမ္း ၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနဦးမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့ ထိေအာင္ပဲ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႕ ငိုေၾကြးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ ကေတာ့ ပလတ္စတစ္မ်က္ရည္ေတြ မဟုတ္ဘူးရယ္။                      ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္   
၈.၈.၁၁ နံနက္ ၀၁း၀၁နာရီ
Idea Magazine ၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၁

၀ါေသာအေရာင္( Yellow)

၀ါေသာအေရာင္( Yellow)

၀ါေသာအေရာင္တစ္ခုက်ဳပ္ဟာအေရာင္တစ္မ်ိဳးကိုမခ်စ္ဘူးအ၀ါေရာင္ဟာသူ႔ရဲ႕အသံနဲ႔
က်ဳပ္ကိုပ်င္းရိေအာင္လုပ္ျပီးသန္႔စင္တဲ႔သတၱဳရဲ႕ေအာ္သံနဲ႔အတူအဆံုးမေတာ့ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ
အ၀ါေရာင္ကသင္၏လကၡဏာကိုဆုပ္ကိုင္ထားျခင္းဟာကုဗတံုးေရခဲမ်ားေပ်ာ္ၾကျခင္းမွေအးစက္တဲ႔
အရသာသည္ပင္စကားလံုးတစ္လံုးအားလွည္႔ ျဖားျခင္းအရာငါ့ကိုသူပိုင္တဲ႔ကမာၻကိုျပသတဲ႔အ၀ါေရာင္
က်ဳပ္အထင္ေတာ့ေထာပတ္ခြက္မ်ားကခေလးငယ္တစ္ ေယာက္ရဲ႕ေမး ေအာက္မွတစ္ဆင့္
နုပ်ိဳတဲ႔လည္မ်ိဳတစ္ေလ်ာက္မိတ္ေဆြျဖစ္မွုနဲ႔အတူထိေတြ႔ျခင္းနွင့္အတူအိုသင္ဟာေထာပတ္ကို
နွစ္သက္တာပဲဆိုသင္တစ္ကယ္ျပဳလုပ္ခ်င္ေသာအံ႔မခန္းအရာမ်ားအားထားရစ္ျပီးပန္းရိုင္းမ်ား
ကေတာ့သူတို႔အားနမူနာဌာန၌ျပီးျပည္႔စံုျခင္းျဖစ္ကာအရိပ္သည္ပ်ားပုတံုး၏ေတာင္ပံထက္ပို၍
လွ်င္ျမန္ေရြ႕လ်ားျပီးေနာက္ထိုေနရာတြင္သူ႔တို႔သည္သင္၏ၾကာရွည္ခိုင္ျမဲမည္မဟုတ္ေသာငယ္
ဘ၀အားသင္ျပန္ခံစားရသလိုရိတ္သိမ္းျခင္းေနာက္ကြယ္အ၀ါေရာင္ဘက္၌သင္ေရွာင္ရွားပါေသာ
အျမစ္တြယ္မွုဟာသူ႔ကိုယ္ပုိင္ေတးသြားကိုနာက်င္မွုတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေစသည္႔နွဳိးဆြျခင္းနွင့္က်ယ္ျပန္႔
ပါေသာအရည္ခြံမ်ားသည္ထိုအရာကကုလားခ်ဥ္ေပါင္ပင္ထိုအရာကမည္သို႔ပင္ျဖစ္ျဖစ္အျမဲတမ္း
အ၀ါေရာင္ဗ်ည္းအကၡရာကသစ္ရြက္မ်ားေပၚမွာထိုးတက္၍အျခားေသာအပင္မ်ား၏အျခားေသာ
အပင္မ်ား၏အနီရင့္ေရာင္တီးတိုးေျပာသံနွင့္ေဆးဖက္၀င္ပင္မ်ားသင္ဘယ္ေတာ့မွသိခြင့္မရွိေသာ
မေတာ္တဆလက္မ်ား၏အမည္ဟာသင့္မွတ္ဥာဏ္တြင္းပြင္႔ထြက္တဲ႔အ၀ါေရာင္သည္ပန္းသီး
တစ္လံုးအားေနေရာင္မထိထားသကဲ႔သို႔အ၀ါေရာင္သည္ျမစ္တစ္စင္း၏နွလံုးသားျဖစ္သလိုညေန
ခင္းျမက္မ်ားဆီကေႏြဦးသစ္ေစ႔မ်ားသစ္ပင္အဆီအနွစ္ထဲသို႔ေရာက္ရွိေျပး၀င္သည္႔လယ္ကြင္းမ်ား
လည္းထုိနည္းလည္းေကာင္းျဖစ္၍သဘာ၀ဘိန္းပင္မ်ားပင္စီ၏ရွည္လ်ားခိုင္မာျခင္း၌က်ဳပ္ဟာ
အ၀ါေရာင္အားျပန္လည္တည္ေဆာက္ပါေသာ္လည္းျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေၾကာက္ရြ႕ံအ၀ါေရာင္၏
အားနည္းမွုသည္ရွင္ျခင္းနွင့္ေသျခင္းၾကား၌ရွိပါေသာတံတားတစ္ခုအေလ့က်ေပါက္ပင္
သစ္ရြက္မ်ားကခ်ည္မွ်င္မ်ားကိုေရႊဒဂၤါးျပားမ်ားကဲ႔သို႔ထုတ္လုပ္ေနျခင္းဒါမွမဟုတ္ေနာက္
ဘ၀ပိုတစ္ခုလိုဥတုရာသီ၏ေပါင္းခံျခင္းကသစ္သီးမ်ားအားခ်ိဳျမိန္ေစခဲ႔သည္သို႔မဟုတ္ၾကီးမား
သည္႔အ၀ါေရာင္သည္သၾကားမ်ား၍ခ်ိဳျမေသာအရသာရွိသည္႔ပံုသ႑န္မိ်ဳးစံုနွင့္သစ္ေစ႔မ်ားအား
ကိုက္ခဲ၍ ထုိသစ္ေစ႔မ်ားက အနံ႕မေကာင္းတဲ႔ သင္႔လည္ေခ်ာင္းကအသားလႊာကဲ႔သို႔
ေမွာင္မိုက္ျပီးသင့္လည္ ေခ်ာင္းအ၀ါေရာင္ေရေျမာင္းေရဆာမွု
ကသင္မနွစ္သက္ေသာၾကက္ဥပို၍သူ၏စက္၀န္းေကြးမ်ားကဲ႔သို႔အ၀ါေရာင္ၾကက္ဥျပဳတ္ဆူခဲ႔ျပီး
မရွိေတာ့တဲ႔ရန႔ံကိုေပးေသာ္လည္းသင္ကမ်က္နွာကိုေပါင္းတင္ခ်င္တာကပူေသာအမွ်င္မ်ား
ထုတ္တဲ႔ရီေ၀ေ၀သင့္မ်က္၀န္း၏ၾကက္ဥအနွစ္အ၀ါေရာင္သည္ငလ်င္ဗဟိုခ်က္သကဲ႔သို႔
ေနွာက္ယွက္မွုလက္ဆန္႔တန္းၾကိဳဆိုေသာရစ္သစ္တစ္ခုဟာအ၀ါေရာင္မြန္းလြဲထဲမွာရွိျပီး
အဲဒီမြန္းလြဲသည္ပင္စိတ္ကူးအလင္းထဲပစ္ခ်ခံရတဲ႔အမိ်ဳးအစားတစ္ခုဟာသင္႔၏မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ
ရွိျပီးထုိအရာကခ်က္ခ်င္းျဖစ္ေပၚမွုအေျခအေနကအတိတ္အျဖစ္အပ်က္မ်ားသင္ၾကားဖူးေသာ
ပံုျပင္မ်ားအားေရာေနွာပစ္သည္နွင့္အတူပံုရိပ္မ်ားကအ၀ါေရာင္ထဲရွိသင့္အားသရုပ္ေဆာင္ျပေန
íေတးဌက္မ်ားကအ၀ါေရာင္ေတးသြားကိုသီဆိုသည္႔ေနာက္ကြယ္၌လိုက္ပါလာေသာေတးသြား
သည္ပယင္းေက်ာက္ဂီတသေကၤတမ်ားကအနက္ေရာင္လက္ေရးလွအင္းဆက္မ်ား
အားေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ခဲ႔íသင့္ဖိနပ္ေပၚက်တဲ႔လမ္းမကအလင္းေရာင္အားထုပ္ပိုးခဲ႔íထိုအေရာင္
ကသင့္အားလံုျခံဳေသာအ၀ါေရာင္အားေပးျပီးေနာက္လံုျခံဳေသာအဆံုးမဲ႔အ၀ါေရာင္အားေပးျပန္၏။

လစ္ဇ္မာပီ.
( Yellow. Lizz Murphy ).
Double Room မွ

ေဇာ္ေဇာ္ထြန္း

လူႏွင့္ အႏုပညာ

လူႏွင့္ အႏုပညာ

 

 

 

၁။            ။ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က လသာေသာ ညမ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ့္အေဖ၏ ခ်ီေပြ႕မႈထက္မွေန၍ လမင္းဆီ မၾကာခဏ ေမာ့ေငးၾကည့္ခဲ့ ဖူးပါသည္။ ထိုေသာအခါတိုင္း အေဖက ကြၽန္ေတာ့္ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရြတ္ဆိုျပေလ့ရွိသည္။ ထိုကဗ်ာေလးမွာ ေက်ာင္းသံုးကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ၿပီး ကဗ်ာကိုေသာ္လည္းေကာင္း စာဆိုကိုေသာ္လည္းေကာင္း ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းစြာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ယခုအခါ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရး ျပရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ အနည္းငယ္ကြဲလြဲေနလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ေပးေစလိုပါသည္။

 

မိုးေပၚမွာ ၾကယ္တစ္လံုး

တိမ္ဖံုးပါလို႔ လာမသာ

သာတဲ့ခါ သာပါလိမ့္မယ္

နတ္ေဒ၀ါသူဖန္ဆင္း

ဖိုးေရႊလမင္း။        ။

 

ဆိုေသာ ကဗ်ာကေလးျဖစ္ပါသည္။ အေဖက ထိုကဗ်ာကို ရြတ္ၿပီးသြားပါက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ရြတ္ခိုင္းတတ္ပါသည္။ ထိုအခါ မပီ ကလာပီကလာအသံျဖင့္ ထိုကဗ်ာေလးကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ရြတ္ျပရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္း မသိပါ။ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ရြတ္သည့္ အခါတိုင္း ထိုကဗ်ာေလးသည္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ စစခ်င္းေတာ့ အေဖသတိမထားမိပါ။ ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္ေလာက္က်ေတာ့ အေဖသတိထားမိသြားၿပီး ရယ္ပါသည္။ အေဖ့ကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ရြတ္ျပေသာ ထိုကဗ်ာေလးမွာ-

 

မိုးေပၚမွာ ၾကယ္တစ္လံုး

တိမ္ဖံုးပါလို႔ လာမသာ

သာတဲ့ခါ သူ႔ဘာသာ သာပါလိမ့္မယ္

နတ္ေဒ၀ါသူဖန္ဆင္း

ဖိုးေရႊလမင္း။             ။

 

ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

 

၂။            ။ေနာင္တြင္ အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္ကို  ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လည္ေတြးေတာမိပါသည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္သည္ ငါး ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္သာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကဗ်ာသေဘာတရား ကာရန္ကိစၥစသည္တို႔ကို သိမထားခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္သိသည္မွာ ထိုကဗ်ာ က ေပးေသာ မက္ေဆ့ခ်္ကိုသာ ျဖစ္ပါသည္။

 

မိုးေပၚမွာ ၾကယ္တစ္လံုးရွိသည္။ တိမ္ေတြ ဖံုးသြား၍ လက သာမေနခဲ့ပါ။ သာခ်င္လွ်င္ သာလိမ့္မည္။ နတ္ေဒ၀တာတို႔ ဖန္ဆင္း ေသာ ဖိုးေရႊလမင္းႀကီး ျဖစ္သည္ဟု ကဗ်ာကို အလြယ္ဖြင့္ဆိုႏိုင္ပါသည္။

 

သို႔ရာတြင္ “သာခ်င္လွ်င္ သာလိမ့္မည္”ဟု ကဗ်ာက တိုက္ရိုက္ေပးေသာ မက္ေဆ့ခ်္ကို ကြၽန္ေတာ့္သိမႈက လက္ခံံပံုမရခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္သိမႈက “သာခ်င္လွ်င္ သာမည္။ မသာခ်င္လွ်င္ မသာပါ။” ဒါသည္လမင္း၏ ကိစၥသာျဖစ္သည္ဟု ဆန္႔ေတြးကာ ယူဆသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ဟု ယူဆသည္။ ထိုအယူအဆေနာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ရြတ္ေသာ ကဗ်ာက “သာတဲ့ခါ သူ႔ဘာသာ သာပါလိမ့္မယ္ ” ဟူ၍ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။

 

ယေန႔အခ်ိန္ထိ ထိုကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုမိတိုင္း “သာတဲ့ခါ သူ႔ဘာသာ သာပါလိမ့္မယ္”ဟု ကာရန္ခ်ိဳးဖ်က္ကာ ကဗ်ာစည္းကို ေဖာက္ ရြတ္လိုက္ရမွ ထိုကဗ်ာကို ကြၽန္ေတာ္အျပည့္အ၀ခံစား၍ ရပါသည္။ နဂိုအတိုင္းဆိုလွ်င္ ထိုကဗ်ာက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မျပည့္စံုသလို ျဖစ္ေန သည္။ ဒါသည္ပင္လွ်င္ ခံစားသူ၏ အႏုပညာလြတ္လပ္ခြင့္ျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။

 

၃။            ။ပေလတိုက ေျပာခဲ့ပါသည္။ Art is Mimesis။ အႏုပညာဆိုသည္မွာ ပံုတူကူးျခင္းဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါတုန္း ကေတာ့ အင္မတန္ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ အႏုပညာဆိုင္ရာသေဘာတရားတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ေျပာပါသည္။ ယေန႔ကာလတြင္မူ အသစ္အသစ္ေသာ အႏုပညာဆိုင္ရာသေဘာတရားမ်ားသည္ ကမၻာ့ေနရာတိုင္းလိုလိုတြင္ ေပၚေပါက္ေနသည္။ ပေလတို ၏ သေဘာတရားကဲ့သို႔ အႏုပညာကို တရားေသသတ္မွတ္သည့္ အယူအဆမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ အႏုပညာမွာ အက်ယ္အ၀န္း အကန္႔ အသတ္မရွိေၾကာင္းကို ပေလတိုေခတ္လြန္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာၿပီးေနာက္ပိုင္း ေပၚထြက္လာခဲ့ေသာ အသစ္အသစ္ေသာ အႏုပညာသေဘာ တရားမ်ားက သက္ေသခံၿပီးျဖစ္ပါသည္။

 

အစာအဟာရအတြက္ အစားအေသာက္ကို လူ႔ခႏၶာကိုယ္က လိုအပ္သလို လူ႔ႏွလံုး၀ိညာဥ္အတြက္ အႏုပညာသည္လည္း လိုအပ္ ပါသည္။ ေျပာရလွ်င္ အႏုပညာဟူသည္ စိတ္၀ိညာဥ္ဆိုင္ရာကိစၥတစ္ခုျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အႏုပညာအေၾကာင္းေျပာၾကဆိုၾကရာတြင္ သိပၸံ နည္းက်လက္ေတြ႔ဆန္ေသာ ရႈေထာင့္မွေန၍ တရားေသတင္ျပရန္မလြယ္ကူပါ။

 

အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခု(ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ၊ ပန္းပုရုပ္တုတစ္ရုပ္)ကို ဖန္တီးသူအႏုပညာရွင္ႏွင့္ ထိုအႏုပညာပစၥည္း (ပန္းခ်ီကား၊ ကဗ်ာ၊ ရုပ္တု)ကို  ခံစားေသာ အႏုပညာခံစားသူတို႔ႏွစ္ဦးမွာပင္ ထိုအႏုပညာပစၥည္း(ပန္းခ်ီ၊ကဗ်ာ၊ရုပ္တု)ကို ရႈျမင္ သံုးသပ္ ခံစား ၾကပံုျခင္း ပံုေသကားက်မတူညီႏိုင္ပါ။ ထိုအႏုပညာပစၥည္း (ပန္းခ်ီကား၊ ကဗ်ာ၊ရုပ္တု)ကို ခံစားရႈျမင္ပံုကြဲျပားသလို ေတြးေခၚယူဆပံုျခင္း လည္း လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ကြဲျပားေသာ အႏုပညာရပ္ဆိုင္ရာ သေဘာတရားအသစ္အသစ္မ်ားသည္ ေခတ္အဆက္ ဆက္ေပၚေပါက္လာခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။

 

ကြၽန္ေတာ့္အယူအဆအရ မည္သည့္အႏုပညာမဆို ခြင္တစ္ခုထဲမွာ ေခြအိုင္မေနပါ။ ပံုေသကားက်ေဘာင္တစ္ခုထဲမွာ ထိုးထည့္ ထား၍ မရပါ။ အႏုပညာမွာ အေရးအႀကီးဆံုးသည္ အႏုပညာလြတ္လပ္ခြင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

 

၄။            ။လူႏွင့္တိရိစၦာန္တို႔၏ ၾကားတြင္ ကြာျခားခ်က္မ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အႏုပညာသည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ ျမင္ျမင္သမွ်အရာအားလံုးတို႔ကို စိတ္၀င္စားသည္။ ခံစားသည္။ လွလွ်င္ လွသည့္အေလ်ာက္၊ မလွလွ်င္ မလွသည့္အေလ်ာက္၊ ခ်စ္လွ်င္ ခ်စ္သည့္အေလ်ာက္၊ မခ်စ္လွ်င္ မခ်စ္သည့္အေလ်ာက္။ထိုအရာအေပၚမွာ တုန္႔ျပန္ၾကသည္။

 

ဥၾသငွက္၏ နာမည္သည္ ထိုငွက္ေအာ္ျမည္ေသာ ဥၾသသံကို အစြဲျပဳမွည့္ေခၚခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ငွက္က ငွက္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ဘာသာဘာ၀ ေအာ္တတ္သလို ေအာ္ပါသည္။ ဒါကို လူက ခံစားသည္။ ထိုငွက္ျမည္သံေလးကို စိတ္ထဲမွာ သေဘာက်သည္။ စြဲလမ္းသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ထိုဥၾသေအာ္ျမည္သံေလးကို အစြဲျပဳၿပီး ထိုငွက္ကို ဥၾသငွက္ဟု အမည္ေပးလိုက္သည္။ ထိုငွက္ကေလးနာမည္ ၾကားလိုက္ရံုျဖင့္ သာယာေသာ ဥၾသသံသည္ လူတို႔၏ နားထဲသို႔ အလိုလိုစီးေမ်ာေရာက္ရွိလာသည္။

 

ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုေျပာၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ က်ီးကန္းေတြက်ေတာ့ အား အားလို႔ ေအာ္တတ္ပါေသာ္လည္း အား အားငွက္ဟု အမည္ မတြင္ခဲ့ပါ။ ေျပာလိုသည္မွာ အလွဓာတ္တြင္ လူတို႔၏ သာယာမႈျဖစ္ပါသည္။  လူတို႔၏ စိတ္နားထဲတြင္ အား အားဟူေသာ က်ီးကန္းအသံ သည္ မလွပပါ။ နား၀င္ဆိုးပါသည္။ ထိုအသံကို တတ္ႏိုင္သမွ် မၾကားလိုပါ။ အား အားငွက္ဟု အမည္ေပးလိုက္လွ်င္ ထိုငွက္နာမည္ ၾကား တိုင္း ထို အားအား အသံကို မသာမယာၾကားေယာင္ေနရပါဦးမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ီးကန္း၏ အမည္နာမသည္ အားအားငွက္ ျဖစ္မလာျခင္းဟု သေဘာပိုက္ရပါသည္။

 

လူတို႔အတြက္ ဥၾသငွက္ကေလး၏ နာမည္သည္ အႏုပညာ၏ အလွဓာတ္ျဖစ္ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးပညာရွိတစ္ခ်ိဳ႕က အႏုပညာကို ဤသို႔ဖြင့္ဆိုခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပံုရသည္။ အႏုပညာကိုယ္၌သည္ အလွျဖစ္သည္။ အလွမရွိလွ်င္ အႏုပညာမရွိ။

 

၅။            ။အႏုပညာ၌ လူတို႔တိမ္းမူးသာယာရန္ လြယ္ကူသည္ကို သိျမင္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္တြင္ အႏုပညာကို အသံုးခ်၍ အလိုရွိရာေဖာ္ေဆာင္ ေသာ ပညာရပ္တစ္မ်ိဳးေပၚေပါက္လာခဲ့ျပန္ပါသည္။

 

ယေန႔ေခတ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စြဲလမ္းစြာ ၾကည့္ရႈေနၾကေသာ ရုပ္ျမင္သံၾကားေၾကညာမ်ားသည္ ထိုသေဘာပင္ျဖစ္ပါသည္။ အႏု ပညာကို အသံုးခ်၍ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ေၾကညာလာၾကသည္။ အႏုပညာကို အသံုးခ်၍ အားကစားပြဲမ်ား ေအာင္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကသည္။  အႏုပညာကို အသံုးခ်ျခင္းျဖင့္ စစ္ပြဲမ်ားတြင္ စိတ္ဓာတ္တို႔ တက္ၾကြလာေစသည္။

 

ရသအႏုပညာ( Fine art)၊ သက္ၿငိမ္အႏုပညာ( Static Art )၊ လႈပ္ရွားအႏုပညာ( Dynamic Art) အစရွိသျဖင့္ မွတ္သားခဲ့ရေသာ အႏုပညာမ်ားအနက္ အသံုးခ်အႏုပညာ(Useful Art)သည္ လူတို႔ေန႔စဥ္ေတြ႔ထိမႈအမ်ားဆံုး အႏုပညာအမ်ိဳးအစားတစ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။

 

၆။            ။အႏုပညာသမိုင္းကို လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေခတ္အဆက္ဆက္အႏုပညာရွင္တို႔သည္ ရွိၿပီးသား အႏုပညာေဟာင္း မ်ားကို ခ်ိဳးဖ်က္ထိုးေဖာက္ကာ အသစ္အသစ္ေသာ စမ္းသပ္ဖန္တီးမႈမ်ားျပဳလာၾကရာမွ ခိုင္ခံ့ေသာ အႏုပညာသေဘာတရားသစ္မ်ား ေပၚ ထြန္းလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရပါသည္။

 

အေစာပိုင္းကာလမ်ားတြင္ အႏုပညာသည္ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္မႈကို ကိုယ္စားျပဳသည္။ အျပင္အပရႈခင္းတစ္ခုႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး တုပေရး ဆြဲႏိုင္လွ်င္ ထိုပန္းခ်ီကားမွာ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္သည္။ ထိုဂႏၳ၀င္၀ါဒထြန္းကားမႈသည္ အလယ္ေခတ္တြင္ ဘာသာေရးအလြန္အက်ဴးကိုးကြယ္မႈ မ်ားေၾကာင့္ ေ၀၀ါးပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ရသည္။

 

ထိုမွတစ္ဖန္ ရီေနးဆန္းေခတ္ကို ျပန္တည္ေထာင္လာျပန္သည္။ တစ္နည္း ျပန္လည္ဆန္းသစ္ေခတ္။ ထိုျပန္လည္ဆန္းသစ္ေခတ္ တြင္ ဂႏၳ၀င္၀ါဒသည္ အသြင္သစ္ျဖင့္ ေခါင္းျပန္ေထာင္လာသည္။ အႏုပညာကို တုပမႈျဖင့္ တိုင္းတာလာျပန္သည္။တစ္နည္း ဂႏၳ၀င္၀ါဒသစ္။

ဂႏၳ၀င္၀ါဒသစ္ကို စိတ္ကူးဆန္သည့္ ခံစားခ်က္အသားေပး ရိုမန္တစ္၀ါဒက ခ်ိဳးေဖာက္အႏိုင္ယူသြားျပန္သည္။ အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ကိုင္စြဲခဲ့ၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ ရိုမန္တစ္၀ါဒသည္လည္း သရုပ္မွန္၀ါဒေအာက္မွာ က်ဆံုးရျပန္သည္။

 

သရုပ္မွန္၀ါဒေခတ္ေနာက္တြင္ ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီဆရာမ်ား ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ေမာ္ဒန္ေခတ္သည္လင္းပြင့္လာျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ လွ်င္ျမန္စြာ တိုးတက္ရႈပ္ေထြးလာေသာ ေမာ္ဒန္ေခတ္လြန္ေႏွာင္းပိုင္းသည္ ပိုစ့္ေမာ္ဒန္ေခတ္အျဖစ္ ေျခခ်လာရျပန္သည္။

 

အႏုပညာသေဘာတရားသစ္တစ္ခုျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာျခင္းသည္ လြယ္လင့္တကူကိစၥမဟုတ္ပါ။ ထိုအႏုပညာသစ္ျဖစ္ထြန္း ေပၚေပါက္လာေစရန္ အေျခခံေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားမွာ စံုလင္ေထြျပားပါသည္။ အႏုပညာေဟာင္းတို႔၏ ၾကာရွည္လႊမ္းမိုးထားမႈကို မခံလို ေတာ့ျခင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအထက္ေအာက္ဖိစီးျခင္း၊ နည္းပညာတရားလြန္ဖြံ႕ၿဖိးမႈႏွင့္ ရုပ္သေဘာဆန္လာျခင္း၊ လူသား၀ါဒယုတ္ေလ်ာ့က် ဆင္းလာ ျခင္း၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း၀ါဒေရးရာေတာ္လွန္ျခင္း၊လူမ်ိဳးေရးအဆင့္အတန္းခြဲျခားျခင္း စသျဖင့္ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာအ ေၾကာင္းတရားမ်ား အား အေျခတည္ကာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အႏုပညာသစ္မ်ားေပါက္ဖြားလာခဲ့ၾကပါသည္။

 

၇။            ။စာေပမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လက္ေဆာင္ေပးသျဖင့္ ပါေဖာမန္႔အႏုပညာျပပြဲတစ္ခု၏ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ရရွိခဲ့သည္။ မွတ္တမ္းစာအုပ္ေလးထဲမွ ပါေဖာမန္႔ျပဳလုပ္ေနပံုေတြက အသည္းယားစရာေကာင္းေနသည္။ တစ္ကိုယ္လံုးေရႊေရာင္ သုတ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္က ေရႊေရာင္သုတ္ထားသည့္ စည္ပိုင္းတစ္လံုးကို ထမ္းေနသည္။ ကိုယ္လံုးတီးေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က ငါးရွည့္ေတြအမ်ားႀကီးၾကားထဲမွာ ၀င္လွဲေနသည္။ အိမ္ေခါင္မိုးသြပ္ျပားေပၚ ကိုယ္လံုးတီးေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ ေမွာက္ရက္တက္အိပ္ေန သည္။

 

ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ ပါေဖာမန္႔အႏုပညာျပပြဲေတြ ျပဳလုပ္လာၾကသည္မွာ သိပ္မၾကာလွေသးပါ။ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အထက္ ေအာက္ဖိစီးမႈ၊ လူသားဗဟိုျပဳ၀ါဒကို ရြံ႔ရွာမႈ၊ ရန္လိုျခင္းရိုင္းပင္းျခင္းဆိုင္ရာ စိတ္တြင္းပဋိပကၡမ်ား၊ သိစိတ္၏ အျခားမဲ့တစ္ေနရာကို ဖြင့္ဆိုျပ ျခင္း စသျဖင့္ ဖန္တီးျပဳလုပ္သူ၏ အႏုပညာသေဘာထားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အင္မတန္လြတ္လပ္ရဲတင္းစြာျဖင့္ ဖန္တီးသူကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ တင္ျပရ ေသာ အႏုပညာအမ်ိဳးအစားတစ္ခုျဖစ္သည္။

 

အႏုပညာဖန္တီးမႈဆိုသည္မွာ နတ္တို႔၏ ပူး၀င္လႈံ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာရသည္ဟူေသာ အယူအဆတစ္ရပ္ ဂႏၳ၀င္ေခတ္တြင္ ထြန္းကားခဲ့ဖူးပါသည္။ ပါေဖာမန္႔အႏုပညာျပပြဲမ်ားကိုသာ ထိုေခတ္မွာ သြားေရာက္ျပဳလုပ္လိုက္လွ်င္ မည္သို႔ျဖစ္လာမည္လဲ ကြၽန္ေတာ္ မေတြး၀ံ့ပါ။ သို႔ရာတြင္ လက္ရွိအေနအထားအရ လူ႔သမိုင္းသည္ ထိုေခတ္မွ မ်ားစြာလြန္ေျမာက္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ေခတ္သစ္အႏုပညာသေဘာ တရားသစ္ေတြ ထပ္မံေပၚထြက္လာရဦးမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ပါသည္။

 

၈။            ။တခ်ိဳ႕စာအုပ္မ်ားထဲတြင္ စာေရးဆရာက ထို၀တၳဳကို သူမည္သို႔မည္ပံုေရးသားျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ရွင္းျပခ်က္အတိုခ်ဳပ္ကေလးမ်ားအား ထို၀တၳဳႏွင့္တြဲလ်က္ ပါရွိတတ္သည္ကို သတိထားမိမည္ထင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုစဥ္းစားမိပါသည္။ စာေရးဆရာတို႔သည္ ေရးသမွ် ၀တၳဳ အားလံုးတို႔ကို မည္သို႔မည္ပံုေရးသားျဖစ္ခဲ့မွန္း မွတ္မိသိရွိၾကပါသလား။ ကဗ်ာ၊၀တၳဳအမ်ားစုကို မည္သို႔ေရးျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာေကာင္း ေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း အားလံုးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အျခားအႏုပညာမ်ားမွာလည္း ထိုအတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

 

အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုကို ဖန္တီးထုတ္လုပ္ရန္ ဖန္တီးသူအႏုပညာသမားအား ေစ့ေဆာ္ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားမွာ လြန္စြာပင္ မ်ားျပားသည္။အတိအက်ေျပာဖို႔ ခက္ခဲလွပါသည္။ အလကားေနရင္း အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုကို ဖန္တီးဖို႔ စိတ္ကူးမရလာႏိုင္ပါ။ အကယ္၍ အလကားေနရင္ စိတ္ကူးတစ္ခုခုရသည္ဆိုလွ်င္လည္း ထိုအထင္မွားပါသည္။ လူသည္ မည္သည့္အခါမွ အလကားမေနပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ လူ႔စိတ္သည္ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ႏွင့္ ဟိုေတြး ဒီေတြး ရွိေနတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

 

“အႏုပညာဖန္တီးမႈရဲ႕ မူလအစဟာ နက္ရႈိင္းတဲ့ မသိစိတ္ကလာတယ္”

 

ကြၽန္ေတာ္ေျပာေသာ စကားမဟုတ္ပါ။ ကမၻာေက်ာ္စိတ္ပညာရွင္ ဆစ္ဂမန္ဖရြိဳက္ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ႔စကားကို ကြၽန္ေတာ္ မျငင္းပယ္ပါ။ ျငင္းပယ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းလည္း မျမင္မိပါ။

 

၉။            ။တေလာတုန္းက ရုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္တစ္ခုတြင္ အမွတ္မထင္ၾကည့္ခဲ့ရေသာ သိပၸံသတင္းတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျပာျပ ခ်င္ပါသည္။ သတင္းက ထူးထူးဆန္းဆန္း ကိုယ္ေပ်ာက္၀တ္စံုတီထြင္ထုတ္လုပ္မႈသတင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေပ်ာက္၀တ္စံုျပဳလုပ္ေသာ အေျခ ခံအေတြးအေခၚမွာ ရိုးရိုးကေလးျဖစ္သည္။  ေက်ာဖက္မွ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကေသာ အရာ၀တၳဳပစၥည္းမ်ား၊ လူမ်ား၏ ပံုရိပ္မ်ားကို ေရွ႕ဖက္ မွာ ျပန္ေပၚေစသည္။ ထို႔အတူ ေနာက္ဖက္မွ ၾကည့္ပါကလည္း ေရွ႔ဖက္မွ ပံုရိပ္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေအာင္ တီထြင္ထားသည္။

 

ထိုသို႔ျဖင့္ ကိုယ္ေပ်ာက္၀တ္စံု၀တ္ထားသူ၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ မွန္အၾကည္တစ္ခ်ပ္လို ဟိုဖက္ ဒီဖက္ ထြင္းေဖာက္ျမင္ေနရသလိုမ်ိဳး အထင္ေရာက္ေစသည္။ တီထြင္သည့္ႏိုင္ငံကို ကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟုထင္ပါသည္။

 

သိပ္မၾကာခင္က မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တြင္ တရုတ္ႏိုင္ငံမွ ပန္းခ်ီပညာရွင္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရျပန္ပါသည္။ ထိုပန္းခ်ီ ပညာရွင္ဖန္တီးထားေသာ ပန္းခ်ီမ်ားမွာ ထူးဆန္းေနသည္။ သူက ၿမိဳ႕ျပနံရံမ်ား၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား၊ ပိုက္လံုးမ်ား စသည္တို႔ကို ေနာက္ခံထား၍ သူကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းလ်က္ ပန္းခ်ီကားမ်ားအျဖစ္တင္ဆက္ျပသရာမွ နာမည္ရလာသည္ဟု ေဆာင္းပါးက ေရးထားသည္။

 

သူ႔ပန္းခ်ီကားမ်ားထဲတြင္ ထိုေနာက္ခံအရာမ်ားကိုသာ ျမင္သာထင္သာေအာင္ျပထားၿပီး သူကိုယ္တိုင္ကမူ ပံုရိပ္တစ္ခုအေနႏွင့္ သာ ပါ၀င္ဖြဲစည္းထားျခင္းက သူ႔ပန္းခ်ီကားမ်ား၏ ထူးျခားမႈျဖစ္ေနသည္။

 

ဥပမာ-နံရံတစ္ခုေရွ႔တြင္ သူရပ္ေနသည္ဆိုပါစို႔၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေနာက္ဖက္မွာ ကြယ္ကာထားသမွ် ေနာက္ဖက္နံရံ၏ အေရာင္ေတြ အတိုင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေရွ႔ဖက္မွာ ေဆးျခယ္ကာ သူရပ္ျပသည္။ ထိုအခါ ရုတ္တရက္ဆိုလွ်င္ သူရပ္ေနသည္ကို မျမင္ရ။သူက နံရံႏွင့္ေရာကာ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။ ေသခ်ာၾကည့္မွသာ သူ႔ကို လူတစ္ေယာက္ေကာက္ေၾကာင္းအတိုင္း ျမင္ရသည္။ ထိုနည္းျဖင့္ သူ႔ပန္းခ်ီကားမ်ားက ရိုးရိုး ေလးႏွင့္ ဆန္းၾကယ္ေနသည္။ သူ႔ပန္းခ်ီကားမ်ား၏ အဓိကအေၾကာင္းအရာမွာ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းျဖစ္သည္။

 

၁၀။          ။ကိုယ္ေပ်ာက္၀တ္စံုျပဳလုပ္ေသာ သေဘာတရားႏွင့္ တရုတ္ပန္းခ်ီပညာရွင္သံုးေသာ သေဘာတရားတို႔မွာ အေျခခံအားျဖင့္တူညီ ေနပါသည္။ အဓိကျဖစ္ေသာ တည္ရွိၿပီး အရာ၀တၳဳတစ္ခုကို ေပ်ာက္ဆံုးသြားေစရန္ ရည္ရြယ္ဖန္တီးသည့္ေနရာတြင္ တူညီေနၾကပါသည္။

 

သို႔ရာတြင္ မတူညီပါ။ အႀကီးအက်ယ္မတူညီပါ။ ရွင္းပါမည္။

 

ကိုယ္ေပ်ာက္၀တ္စံုမွာ သိပၸံပညာအရ စမ္းသပ္တီထြင္မႈတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ အျပည့္အ၀မေအာင္ျမင္ေသးဟု ဆိုပါသည္ သိပၸံ ပစၥည္းျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ လက္ေတြ႕အသံုးခ်ႏိုင္ရန္ အခ်ိန္မ်ားစြာယူရပါဦးမည္။ အကယ္၍ ေအာင္ျမင္သြားပါက လူ႔အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အသံုးတြင္က်ယ္ေကာင္းတြင္က်ယ္လာႏိုင္သည္။ အထူးသျဖင့္ စစ္ဖက္ဆိုင္ရာအသံုးအေဆာင္ ပစၥည္း တစ္ခုျဖစ္လာႏိုင္သည္။

 

တရုတ္ပန္းခ်ီပညာရွင္၏ ပန္းခ်ီျပကြက္မွာ လူ႔အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းတစ္ခုအတြက္ ရည္ရြယ္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ၿမိဳ႕ျပ၏ မြန္းၾကပ္မႈမ်ား၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား၏ နားလည္ရခက္မႈမ်ား၊ အခ်ိန္ကာလတရား၏ မတည္ၿမဲမႈမ်ား စသည္တို႔ၾကားတြင္ လူသား တစ္ေယာက္၏ ျဖစ္တည္မႈေပ်ာက္ဆံုးေနပံုကို အရိုးရွင္းဆံုး သရုပ္ေဖာ္ထားေသာ ပန္းခ်ီျပကြက္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဒါသည္ပင္ အႏုပညာျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေပ်ာက္၀တ္စံုကဲ့သို႔ လူ႔အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းတစ္ခုဖန္တီးျပဳလုပ္သည္ထက္ လြန္စြာက်ယ္ျပန္႔ေသာ သေဘာတရားမ်ားစြာကို ထိုပန္းခ်ီျပကြက္မ်ားထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ျမင္ခံစားခဲ့ရပါသည္။

 

၁၁။          ။ေလာကနတ္ပန္းခ်ီျပခန္းမွာ newzero က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ New Media Art Show ဆိုသည့္ပြဲကေလးကို ကြၽန္ေတာ္သြားၾကည့္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အႏုပညာၾကားခံမီဒီယာသစ္ေတြသံုးၿပီးတင္ျပထားေသာ အႏုပညာျပပြဲေလးတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ကမၻာသစ္တစ္ခုေပၚ ေရာက္ရွိသြားသလို ခံစားမႈမ်ိဳးကို ရပါသည္။

 

“New Media Art ဆိုတာ အႏုပညာၾကားခံသစ္ေတြ၊ နည္းပညာသစ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းစည္းဖန္တီးတင္ျပတဲ့ အႏုပညာ ျဖစ္ၿပီး digital art, computer graphic, computer animation, virtual art, internet art, interactive art, computer robotics ေတြပါ၀င္ေနတဲ့ အျပင္ ဇီ၀နည္းပညာလို႔ေခၚတဲ့ biotechnology ေတြပါ ေပါင္းစပ္ပါ၀င္ေနပါတယ္။ New Media Art ဆိုတဲ့အတိုင္း အႏုပညာ ၾကားခံေတြမ်ားျပားသလို နည္းပညာသစ္ေတြ ေပါင္းစုလာတာ ေၾကာင့္ နက္နဲရႈပ္ေထြးလာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္”

 

 

ျပပြဲမွတ္တမ္းစာအုပ္အဖြင့္မွာ ဆရာႏိုင္စြမ္းက ေရးသားထားတာျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္သျဖင့္ ထိုစာအုပ္ကေလးေပၚမွ newzero ၏ ေၾကြးေၾကာ္သံဆန္ေသာစာစုကေလးကို တင္ျပရင္း ကြၽန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။ ထိုေၾကြးေၾကာ္သံသည္ အႏုပညာ ရပ္အသစ္ကို ဆာေလာင္ေသာ အႏုပညာသမားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳေသာ အသံဟု ကြၽန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

 

ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ အႏုပညာကို

လက္နဲ႔ ပံုတူကူးယူျခင္းမဟုတ္ပါ…

ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး ရရွိလာတဲ့

ခံစားခ်က္မ်ားကို ႏွလံုးသားႏွင့္

ခံစားၿပီး ဦးေႏွာက္ထဲက အေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္

ေပါင္းစပ္ကာ အႏုပညာကို ဖန္တီးျခင္းျဖစ္တယ္…

 

We don’t create art

by duplicating or copying.

We just create art by emerging

two things, heartfelt feeling obtained

from our very heart and ideas standing out

from our thoughtful brain.

 

 

လြန္းဆက္ႏုိးျမတ္

၉.၁၀.၁၁

မနက္ ၀၃း၁၀နာရီ

 

လူႏွင့္အႏုပညာစာအုပ္

The bookhouse စာစဥ္

၂၀၁၂၊ေဖေဖာ္၀ါရီ

Image source: ImaginaryClouds Mmblogger

Artical source:http://www.facebook.com/notes/%E1%80%9C%E1%80%BC%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%86%E1%80%80%E1%80%B9%E1%82%8F%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B8%E1%80%BB%E1%80%99%E1%80%90%E1%80%B9/%E1%80%9C%E1%80%B0%E1%82%8F%E1%80%BD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B7-%E1%80%A1%E1%82%8F%E1%80%AF%E1%80%95%E1%80%8A%E1%80%AC/293769980709691