ျမစ္လူ
ပင္လယ္ဆီ ေရာက္ၿပီ။လႈိင္း႐ုိက္သံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္း ျမည္ေအာင္ ၾကားေနရသည္။ ကမ္းေျခမွာ ခ႐ုခံြမ်ား ေကာက္လုိ႔ မႏုိင္ေအာင္ ျပန္႔ က်ဲေနသည္။ေသာင္ျပင္ဆီလာ တုိးေသာ ေရ လႈိင္းေတြက တစ္ခဏအတြင္း ျပန္ဆင္း သြားၾက၏။ မဆင္းႏုိင္ေသာ လႈိင္းဖ်ား လႈိင္းနား မ်ားက သဲထဲ စိမ့္၀င ္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္။ အလြယ္တကူ စိမ့္၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္ျခင္း မရွိေသာ သူ႔ေျခရာေတြကေတာ့ ေနာက္ဘက္ သဲေသာင္ျပင္မွာ အခုိက္အတန္႔ စြဲထင္ က်န္ရစ္ေနသည္။ တမင္တကာ ဖိနပ္ မစီးဘဲ ထြက္လာခဲ့ျခင္း မဟုတ္။ အစကတည္းက သူ႔တြင္ ဖိနပ္မရွိ။
အေ၀းတြင္ မုိးကုတ္စက္၀န္းက ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ ထိစပ္ေနသည္။ တသုန္သုန္တုိက္ခတ္ေနေသာ ေလထဲ သူ႔အက်ႌႏွင့္ လံုခ်ည္ အနားစတြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ လြင့္ေနသည္။ အ၀တ္ အစားေတြက ေလတုိက္ လြန္းသျဖင့္ တင္းေန၏။ဖိနပ္မဲ့ သူ႔ေျခဖ၀ါးေတြက ေအးစိမ့္ေန ၾကသည္။ ထုိပံုစံျဖင့္ ကမ္းေျခမွာ အေတာ္ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ သူေလွ်ာက္ ေနမိသည္။ အနီးတစ္၀ုိက္တြင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ရ။ သူတစ္ေယာက္တည္း။ နည္းနည္းၾကာမွ ေသာင္ျပင္ တစ္ေနရာေပၚ ဖင္ထုိင္ခ်ကာ ပင္လယ္ျပင္ဆီ သူလွမ္းၾကည့္မိသည္။ သဲျပင္ထဲ ထိစပ္နစ္ကၽြံသြားေသာ သူ႔တင္ပါးေတြက သူ႔ေျခဖ၀ါးေတြလိုပဲ ေအးစိမ့္လို႔သြား၏။ ပင္လယ္ျပင္ကို သူၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထုိင္ၾကည့္ျဖစ္သည္။
တကယ္တမ္း ပင္လယ္ကို သူ မျမင္ေတြ႕ရသည္မွာ ႏွစ္ေတြၾကာေဟာင္း လြန္းခဲ့ၿပီ။ ခုေတာ့ သူပင္လယ္ကို ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရၿပီ။ သူ႔ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခါ တုန္ယင္ေန သည္။ ေနမထြက္ေ သး ေသာေၾကာင့္ သူ႔ေဘး ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ခဲသားပါးပါး အုပ္ထားသလုိ အေရာင္မ်ဳိးျဖစ္ ေနသည္။ ပင္လယ္ကုိယ္တုိင္အလင္း အားနည္းေနၿပီး ေကာင္းကင္က “လ”ကိုေတာင္ ျမင္ေနရေသးသည္။ ပင္လယ္ဆီေရာက္ဖုိ႔ ညေပါင္းမ်ားစြာ ထုိ“လ”ေရာင္ ေအာက္ကေန သူ ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့ရသည္။ ေန႔အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ သူေကာင္းစြာ မရွင္ သန္ႏုိင္သျဖင့္ ညဘက္ေတြ ေရာက္မွသာ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ရွိသမွ်ေသြးသား ခြန္အားေတြကို အစြမ္းကုန္ဖ်စ္ညႇစ္ၿပီး ခရီးဆက္လာခဲ့ရသျဖင့္ သူေမာလ်ေနသည္။
ပင္လယ္ကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း လႈိင္းလံုး တစ္လံုးက ကမ္းေျခဆီ အရွိန္ ျဖင့္ ေျပးတက္လာရာ လႈိင္းဖ်ား ေရစက္မ်ား သူ႔ေျခဖမုိးေပၚ တဖြားဖြား လာစင္သည္။ ပင္လယ္က သူ႔ကို လက္တို႔ ႏႈတ္ဆက္ လုိက္သလားေတာင္ ထင္မိသည္။ ပင္လယ္က သူ႔ကို အသိအကၽြမ္း ဖြဲ႕ခ်င္ေနသလား။ အမွန္ေတာ့ ပင္လယ္ႏွင့္ အသိအကၽြမ္း ဖြဲ႕စရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ပင္လယ္ ႀကီး အေၾကာင္း သူ နားလည္သည္။ သူ႔အေၾကာင္းကုိလည္း ပင္လယ္ႀကီးက နားလည္ ေနလိမ့္မည္။ အမ်ဳိး အမည္မသိ ဆုိး၀ါးေသာ ေ၀ဒနာတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာ သျဖင့္ ေကာင္းကင္ဆီ သူေနာက္တစ္ ႀကိမ္ေမာ့ၾကည့္ မိျပန္သည္။ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္စုိင္တခ်ဳိ႕ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေမ်ာေရြ႕ေနၾက သည္။ ေကာင္းကင္က ပင္လယ္ထက္ ပိုၿပီး အေဖာ္အသင္းစံု ပံုရသည္။ တိမ္စုိင္ေတြ ေရာ“လ”ေရာေကာင္းကင္မွာ ရွိသည္။ ပင္လယ္ျပင္မွာ ဘာမွမရွိ။ ေလွကေလး တစ္စင္းတေလေတာင္ မရွိ။ ပကတိ အထီး က်န္ေနသလုိ ခံစားမိသည္။
သူသက္ျပင္း တစ္ခ်က္ခ်ကာ ပင္လယ္ျပင္ထဲ အၾကည့္ ျပန္ေရာက္သြား သည္။ အထီးက်န္ေသာ ပင္လယ္က ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္လုိ႔မ၀။ အရသာရွိလွသည္။ ခုခ်ိန္က်မွ ထုိအရသာကို စာေတြ ကဗ်ာေတြႏွင့္လည္း သူဖြဲ႕မျပလိုေတာ့။ အရသာရွိတာပဲ သိသည္။ ဒါပဲ။ လံုေလာက္သည္။ ပင္ လယ္ဆိုသည္မွာ ျမစ္အစင္းစင္း စီး၀င္အုိင္ထြန္းရာ အရပ္ဟု အလြယ္ သေဘာ ေပါက္လွ်င္ လံုေလာက္သလုိ မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ေရသည္ ကမာၻ႔ႏုိင္ငံ အမ်ားအျပားႏွင့္ ထိစပ္ေနသည္။ လူသားအားလံုးကို အက်ဳိးျပဳထားသည္။ ဒါပဲ။ လံုေလာက္ သည္။ သူပင္လယ္ကုိ ဆက္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႏွစ္မ်ားစြာျမင္ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ ေသာ ပင္လယ္က သူ႔စိတ္ကူးထဲကအတုိင္းပင္ ရွိေနေသး သည္။ သူကေတာ့ ဟိုအရင္ကလုိ မဟုတ္ေတာ့ ၍ ပင္လယ္ ႀကီးက သူ႔ကို မွတ္မိပံုမရ။ သူ႔လည္ ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ဆုိ႔ေနသည္။ ကမ္းေျခ မွာ သူ႐ူး တစ္ေယာက္လုိ ဦးတည္ရာမဲ့ ေလွ်ာက္ေျပးလႊားရင္း ပင္လယ္ျပင္ႀကီး ဘက္လွည့္ကာ မ်ဳိသိပ္ခဲ့ရသမွ် ဖြင့္ထုတ္ ေအာ္ဟစ္ပစ္ လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ခုခ်ိန္မွာ သူ႔အင္အားေတြက အဆမတန္ ခ်ည့္နဲ႔ေနသည္။ အင္ျပည့္အားျပည့္ရွင္သန္ခဲ့ေသာ ကာလမ်ားကို သတိရမိလုိက္သည္။
သမုိင္း အဆက္ဆက္ ပင္လယ္ဆီ အားေကာင္းေမာင္းသန္ စီးဆင္းခဲ့ေသာ အတိတ္ျမစ္ တစ္စင္းကို သူျပန္ျမင္ေယာင္ လာသည္။ ႐ိုးသားျဖဴစင္ ေသာ ႏုိင္ငံငယ္တစ္ခု အေပၚ ထုိျမစ္သည္ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းခဲ့သည္။ လူေတြ က ထုိျမစ္ကို အမိလို တစ္မ်ဳိး အဖလုိတစ္ သြယ္ သက္၀င္ခ်စ္ ျမတ္ခဲ့ၾကသည္။ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းရာ ႏုိင္ငံငယ္ေလး၏ ဒ႑ာရီမ်ား သမုိင္း ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ား အတိတ္မွ မေမ့ႏုိင္စရာ ပံုရိပ္မ်ားႏွင့္ လူသားတုိ႔ သိျမင္ခြင့္ မရရွိခဲ့ေသာ အေၾကာင္း ျခင္းရာအေတာ္ မ်ားမ်ားကို ထုိျမစ္က ေတြ႕ၾကံဳ သိမ္းဆည္း ေပးထားခဲ့သည္။ သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္ ထုိျမစ္ဆီမွ လူတို႔သည္ ေျပာမျပႏုိင္စြမ္းေသာ ပညာရပ္မ်ား သင္ယူ တတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေရသယံ ဇာတမ်ား လည္း အလွ်ံပယ္ေအာင္ သံုးစြဲခြင့္ ရခဲ့ဖူးသည္။
အတိတ္ကို ပ်ံ႕စဥ္သြားေသာ သူ႔စိတ္ေတြက ဆုိ႔နင့္ေန၏။ ပင္လယ္ေလ ရွဴပါဟု ဘယ္သူကမွ မတုိက္တြန္းေသာ္လည္း သူပင္လယ္ေလ ကို တစ္၀ႀကီး ရွဴ႐ႈိက္ပစ္လုိက္သည္။ ရင္ထဲမွာ အနည္းငယ္ ေအးသန္႔ကာသြား၏။ ဆားေငြ႕ နည္းနည္း ရလုိက္သလုိလည္း ထင္မိသည္။ ပင္လယ္၏ေသြးေတြ သူ႔ခႏၶာ ကိုယ္အႏွံ႔ စီးဆင္းသြားၾကၿပီလားမသိ။
သူ႔နားထဲ ျမစ္တစ္စင္း၏ စီးဆင္းသံကို တေ၀ါေ၀ါၾကားလာမိျပန္သည္။ ထုိျမစ္၏ စီးဆင္းမႈ အေပၚ လူတခ်ဳိ႕က သစၥာ မဲ့ပစ္လုိက္ၾက ပံုေတြလည္း သူ ျပန္ေတြးျဖစ္သည္။ ထုိျမစ္ကမ္းမွာ လူ႔ေလာဘေတြ ေရႊက်င္သည္။ ျမစ္ထဲ ျပဒါးသင့္ ေရေတြ ျပန္စြန္႔ထုတ္ သည္။ ျမစ္ကမ္းႏွင့္ သိပ္မေ၀းေသာ ေနရာတြင္ အရက္ ဘီယာ စက္႐ံုမ်ား ထားရွိသည္။ ပုိးသတ္ေဆး စက္႐ံုမ်ား တည္သည္။ သစ္စက္မ်ားေဆာက္သည္။ စက္႐ံုထြက္ အဆိပ္သင့္ ေရဆုိးမ်ား၊ လႊစာမႈန္႔မ်ား က မုိးေရႏွင့္အတူ ထုိျမစ္ထဲသုိ႔ စီး၀င္လာၿပီး ေရသတၱ၀ါ အေျမာက္အျမား ထုိျမစ္ ထဲမွာ ေသပြဲ ၀င္ၾကရသည္။ ဒါ့အျပင္ ထိုျမစ္ စတင္စီးဆင္းရာ ျမစ္ဆံု ေဒသတြင္ လက္လြတ္စပယ္ ပိတ္ဆုိ႔ ဆည္ေဆာက္ေသာ အခါ ထုိျမစ္၏ စီးဆင္းမႈ သဘာ၀သည္ ျမစ္ဆံု စတင္ကာ အခ်ဳိးပ်က္ သြားေလေတာ့သည္။
ပင္လယ္မွာ ေနထြက္လာေတာ့မည္။ ခဲသားေရာင္ျခံဳလႊာေပ်ာက္ကြယ္ ကာ ေရႊေရာင္ျခံဳလႊာ အုပ္ဆုိင္းလာေတာ့သည္။ သူအံကို တင္းတင္းႀကိတ္ လုိက္ၿပီး ပင္လယ္ကို မမွိတ္မသုန္စိုက္ ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ဦးေခါင္းတစ္ခု လံုးက်င္ေနသည္။ မတန္လုိက္ တာ။ ျမစ္တစ္စင္းရဲ႕ နိဂံုးဟာ ဒါလား။
သူ႔အေတြးစဥ္ထဲ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္သည္ အဆိပ္သင့္ ငါးတစ္ေကာင္လုိ ဖ်တ္ဖ်တ္ လူးေနသည္။ ေရႊတူးျခင္း၊ ဆည္ေဆာက္ျခင္း၊ စက္႐ံုမ်ားတည္ ျခင္းအျပင္ လူတုိ႔၏ မစင္မ်ား၊ ၿမိဳ႕တကာမွ စြန္႔ပစ္ ေရဆိုးမ်ား၊ ေလွသမၺန္စက္ ေရယာဥ္မ်ားမွ စက္ဆီမ်ား၊ ႂကြပ္ႂကြပ္ အိတ္မ်ား၊ စည္းကမ္းမဲ့ အညစ္အေၾကး ေပါင္းစံုမ်ားစသည္ တုိ႔ကို ျမစ္ထဲ ထင္သလို စြန္႔ ပစ္ျခင္းေၾကာင့္ အဆိပ္သင့္သြားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိျမစ္၏ ေရမ်က္ႏွာျပင္သည္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ ထုတ္ယူေရး လုပ္ငန္းမ်ားေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲလာသည္။ ေရအပူဓာတ္ လည္း ေျပာင္းလဲ လာသည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ ေလ်ာ့နည္းသြားကာ ျမစ္ေရစီးဆင္းမႈလည္း ေလ်ာ့က်သြားသည္။
႐ိုးရွင္းေသာ ပင္လယ္ျပင္ကို ေငးၾကည့္ကာ အလုိလိုေနရင္း သူမ်က္၀န္းေတြ စိုစြတ္လာသည္။ အဆိပ္သင့္ျမစ္တစ္စင္းအတြက္ ၀မ္းနည္းမိျခင္းလား။ လူ႔ေလာဘ လူ႔အက်င့္ပ်က္မ်ား အတြက္ သနားမိျခင္းလား။ သူကိုယ္တုိင္ေတာင္ မကြဲျပား။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အသက္ငင္ေနသည့္ ျမစ္တစ္ စီး၏စီးဆင္းမႈက အကြာအေ၀းအတုိင္းအဆ ရွိ လာသည္။ ႐ိုးသားျဖဴစင္ေ သာ ႏုိင္ငံငယ္ေလးတြင္ မ႐ိုးသားမျဖဴစင္သူတို႔ေၾကာင့္ ထုိျမစ္သည္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ တိမ္ေကာလာေတာ့သည္။ တိမ္ေကာသြားေသာ ျမစ္က ပင္လယ္ဆီ ဆက္လက္ စီးဆင္းႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ဘဲ အဆင့္ဆင့္ခန္းေျခာက္ သြားခဲ့ေလသည္။
ပင္လယ္ျပင္မုိးကုတ္စက္၀န္းမွာ အလင္း ေရာင္တန္းတခ်ဳိ႕ထြက္လာတာ သူလွမ္းျမင္ရ သည္။ ေနမထြက္ခင္ အစပ်ဳိးအလင္းေရာင္တန္း မ်ား။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး သူ႔ဘယ္ဘက္ရင္ ဘတ္ ေနရာက စူးခနဲထုိးေအာင့္သည္။ ျမစ္တစ္စီး၏ အတၳဳပၸတိၱသည္ ႐ုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္စြာ ၿပီးဆံုး မည္မွန္း အစက သူမသိခဲ့။
တစ္ညတြင္ ခန္းေျခာက္သြားေသာ ျမစ္၏ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ လူတစ္ကိုယ္စာ ေရထုက ေပါင္းစု႐ုန္းႂကြလာၿပီး လူတစ္ေယာက္ အသြင္ ျမစ္ကမ္းေပၚတက္လာသည္။ ပင္လယ္ဆီ အေရာက္သြားရန္ျဖစ္သည္။ ေနေရာင္တြင္အသား အေရမ်ား တင္းမခံႏုိင္၍ ညဘက္ေရာက္ မွသာ ခရီးဆက္သည္။ ထိုလူက အျခားမဟုတ္။ သူ ကိုယ္တုိင္ပဲ ျဖစ္သည္။
ဟုိစဥ္တုန္းက သူကုိယ္တုိင္သည္ ပင္လယ္ ႀကီး၏ အစိတ္အပုိင္းတစ္ခု။ ပင္လယ္ႏွင့္ သူအိပ္ မက္ခ်င္း ၀တ္မႈန္ကူးခဲ့ဖူးသည္။ အေသြးအသားခ်င္း လက္ပြန္းတတီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ခုေတာ့ ပင္လယ္ႀကီး ကိုယ္တုိင္ေတာင္ သူ႔ကိုမမွတ္မိ ေတာ့။ မ်က္ရည္ မက်ေအာင္ ထိန္းထားရသည္မွာ ပင္ပန္းလြန္းလွၿပီ။ ဆက္ၿပီး ထိန္းမထားႏုိင္ေတာ့။ သူ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လုိက္မိသည္။
ပင္လယ္ျပင္တြင္ ေနေရာင္က ျဖည္းေႏွးစြာ ထြက္လာေနသည္။ ကေယာင္ကတမ္း ထရပ္ လုိက္စဥ္တြင္ မ်က္ရည္ေတြကို သူမသုတ္မိ။ လက္ က်န္အင္အားကို စုစည္းျခစ္ယူၿပီး ပင္လယ္ထဲ ဆင္းရန္ ျပင္လိုက္သည္။ မၾကာခင္ ျမစ္တစ္စီး၏ ေနာက္ဆံုးေသြးစက္မ်ား ပင္လယ္ထဲ စီးဆင္း၀င္ ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္။
(၀န္ခံခ်က္-ျမစ္လူ၀တၳဳကို ေရးသားၿပီးစီးသြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္တြင္ ဆရာေမာင္ယုပိုင္၏ ဧရာ၀တီဒုတ္ခီြမန္ထရီ ကို ဖတ္မိလိုက္ရာ ၀တၳဳအတြက္လိုအပ္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ထိုစာစုမွ မွီၿငိမ္းေရးသားပါသည္။)
လြန္းဆက္ႏုိးျမတ္
(Teen မဂၢဇင္း၊ဇူလိုင္လ ၂၀၁၂)
lunnsetnoemyat 