အျခားစနစ္နဲ႔ သံုးႀကိမ္
(၁)
ကမၻာေပၚမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရတဲ့ စကၠန္႔တိုင္း၊ မိနစ္တိုင္း၊ နာရီတိုင္းကို တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္ၾကားေပးသြားခဲ့တာ။
လူသားေတြရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းျဖစ္စဥ္ထဲမွာ တကယ္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ မေတာ္တဆထိခိုက္မႈေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီလို ထိခိုက္မႈေတြမွာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ခ်င္းစေတြ႕ကတည္းက သူဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စိမ္းမေနခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆို သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျခားစနစ္တစ္ခုျဖစ္လို႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ခုနႏွစ္အရြယ္ ေႏြဦးကာလတစ္ခုမွာ သူနဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေတြ႔ဆံုခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ေတြ႔ဆံုမႈအေၾကာင္းမေျပာခင္မွာ အရင္ဆံုး ဦးေထြးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ အမွန္ေတာ့ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဦးေထြးရဲ႕ ၿခံ၀န္းထဲမွာ စတင္ဆံုစည္းခဲ့ ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္လို႔ သူ႔အေၾကာင္းဟာ ဦးေထြးနဲ႔ သိပ္ေတာ့မသက္ဆိုင္လွဘူး။ ခက္တာက သူ႔အေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါ ဦးေထြးအေၾကာင္းကေနပဲ ကၽြန္ေတာ္ စခ်င္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ေနခဲ့ရတဲ့ ရြာကေလးမွာ ဆံသဆရာတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ဦးေထြး။ ဦးေထြးဟာ အသက္၆၀ ေက်ာ္ေနေပမယ့္ တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယသမား လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဦးေထြးဆီမွာ ဆံပင္ညွပ္ရတယ္။ လက္ရာေတြ ဘာေတြေကာင္းလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လာၿပီဆိုရင္ ဦးေထြးအၿမဲတမ္း ညွပ္ေပးရတဲ့ ဆံပင္ပံုစံက ဘဲၿမီးေကပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း တျခားဆံပင္ပံုစံေတြ ဘာေတြ ေျပာင္းညွပ္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ဦးေထြးကေတာ့ ဘဲၿမီးေက ညွပ္ေပးၿမဲပဲ။ ဒီလို ညွပ္တယ္ဆိုတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမကိုယ္တိုင္က ဒီပံုပဲညွပ္ေပးဖို႔ ဦးေထြးကို ေျပာထားတာကိုး။
ကၽြန္ေတာ့္ေမေမအပါအ၀င္ ရြာက အိမ္ရွင္မအမ်ားစုဟာ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို ဦးေထြးဆီမွာပဲ ဆံပင္ညွပ္ခိုင္းၾကတယ္။ ဦးေထြးက ကေလးခ်စ္တတ္တယ္၊ စိတ္ရွည္ တယ္။ ေနာက္ၿပီး အသက္အရြယ္အရလည္း ေလးစားၾကတာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စေန၊ တနဂၤေႏြလို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာဆိုရင္ ဦးေထြးဆံသဆိုင္ဟာ ကေလးေတြနဲ႔ ဆူညံေန တတ္တယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လူႀကီးေရာဂါတစ္ခုနဲ႔ ဦးေထြးဆံုးသြားတယ္။ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ဦးေထြးရဲ႕ သက္မဲ့ခႏာကိုယ္ ႀကီးကို အ၀တ္အစားေတြခွၽြတ္ၿပီး ရြာက လူေတြ ေရ၀ိုင္းခ်ိဳးေပးၾကပံုကို အခုထိ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုးျမင္ဖူးတဲ့ လူေသအေလာင္းဟာ ဦးေထြးျဖစ္လို႔ ပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြ ေသဆံုးသြား တဲ့အခါ ေရခ်ိဳးေပးရတဲ့ ဓေလ့ကို ဦးေထြးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သိသြားတယ္။ ဦးေထြးမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဦးေထြးရဲ႕ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္နဲ႔ ၿခံထဲက ဦးေထြးရဲ႕ အိမ္ကို ဖ်က္လိုက္ၾကတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဖ်က္မွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမသိဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ကာလၾကာေတာ့ ရြာလယ္လမ္းနဲ႔ ရြာေရွ႕လမ္းအၿပိဳင္ၾကားမွာ ရွိေနတဲ့ ဦးေထြးရဲ႕ ၿခံဟာ ရြာကလူေတြအဖို႔ အသံုး၀င္တဲ့ ျဖတ္လမ္းကေလးတစ္ခုျဖစ္လာတယ္။ လူေတြကလည္း ဦးေထြးၿခံထဲက ျဖတ္သြားရမွာကို ဘယ္သူကမွ မစိုးေၾကာက္ၾကဘူး။ ရိုးသားတဲ့ ရြာသားေတြဆိုေတာ့ ဘာမွလည္း အထူးတလည္ ေထြလီကာလီစဥ္းစားမေနဘူး။ ဦးေထြး တစ္ေယာက္ ေကာင္းရာမြန္ရာကို ေရာက္မယ္ ဆိုတာ လူတိုင္းက ယံုၾကည္ၿ႔ပီးသား။ ဦးေထြးၿခံထဲကို ျဖတ္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ ဦးေထြးၿခံမွန္း ရြာကလူေတြ သတိရၾကပံုမေပၚဘူး။ ဦးေထြး ကို ရိုးရိုးသားသားပဲ ရြာသားေတြက ေမ့ေလ်ာ့သြားၾကတယ္။ အဲဒီ့ျဖတ္လမ္းကေလးကလြဲရင္ က်န္တဲ့ ဦးေထြးရဲ႕ ၿခံေျမေပၚမွာ ၿခံဳႏြယ္ျမက္ရိုင္း ေတြဟာ ေတာထျပည့္ႏွက္ေနေတာ့ တယ္။
တမင္တကာမဟုတ္ဘဲ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ဦးေထြးရဲ႕ ၿခံကေလးဟာ ေန႔ခင္းေန႔လည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးေတြအတြက္ အေသးစား ကစားစရာေတာအုပ္ကေလးျဖစ္လာတယ္။ ဦးေထြးၿခံထဲက မာလကာပင္၊ သရက္ပင္နဲ႔ တျခားအပင္ေတြေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ကစား ၾကတယ္။ ျမက္ရိုင္းေတာထဲ၀င္ၿပီး စခန္းေဆာက္ၾကတယ္။ ေသနတ္ပစ္တမ္း၊ တူတူပုန္း တမ္းေတြ ကစားၾကတယ္။ ေဆာ့ကစားျခင္းနဲ႔ ပတ္ သတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အင္မတန္စိတ္အားထက္သန္ေနတဲ့ အရြယ္ပဲ။ ဦးေထြးရဲ႕ ၿခံထဲ ၀င္ကစားရတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဦးေထြးၿခံထဲမွာ ပထမဆံုးေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဟာ မေသခ်ာေတာ့ဘူးျဖစ္ သြားေလရဲ႕။
အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ တူတူပုန္းတမ္းလို ကစားနည္းကို ဦးေထြးၿခံထဲမွာ ကစားေနခဲ့တယ္။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ျမက္ရိုင္းေတာေတြထဲ တြားသြားပုန္းေအာင္းရင္းေပါ့။ ပုန္းေအာင္းေနရင္း ဦးေထြးရဲ႕ ၿခံထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ အေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ အပိုင္းတစ္ပိုင္းရွိတာကို သြားသတိရမိလိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီ့အပိုင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မကစားျဖစ္ၾကသလဲဆိုေတာ့ ေခ်ာင္က်ၿပီး အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္း မရလို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ ေျပာရတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းမျပႏိုင္လို႔ပဲ။ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီ့အပိုင္းကို သြားေရာက္ ပုန္းခိုဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အနည္းငယ္အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ၿပီး ေခ်ာင္က်ေနတဲ့ အဲဒီ့အပိုင္းကေလးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပုန္းေအာင္းဖို ျပင္ဆင္တယ္။ တစ္ဖက္မွာလည္း တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အရိပ္အျခည္ကိုလည္း သတိထားရေသးတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ ဟာခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းစလံုးဟာ ေျမႀကီးနဲ႔ လြတ္ၿပီး စၾက၀ဠာတစ္ခုထဲ လြင့္စင္သြားသလို ခံစား လိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းကို ေနာက္နည္းနည္းအဆုတ္မွာ ဦးေထြးၿခံထဲက ေရတြင္းပ်က္ေဟာင္းႀကီးထဲ ကၽြန္ေတာ္ ျပဳတ္က်သြားတာ။
သတိ၀င္၀င္ခ်င္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရတြင္းႏႈတ္ခမ္ေပါင္ကို တံေတာင္ဆစ္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အားျပဳေထာက္ထားတာကို သိလိုက္ရတယ္။ အစကတည္းက ဖိနပ္မပါေ တာ့ ေရတြင္းထဲ က်ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဟာ ေျခမေတြကုပ္ၿပီး ေရတြင္းနံရံကို တြယ္ကပ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ တစ္ခါမွ အဲဒီ့ေလာက္ မထိတ္လန္႔ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ေရတြင္းပ်က္ရဲ႕ ဟိုးေအာက္ထဲကို အသာ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ အား။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တရစပ္အခုန္ျမန္လာတယ္။ ေရတြင္းေအာက္ေျခမွာ ေရနည္းနည္းရွိတယ္။ မိုးေကာင္းကင္က က်လာတဲ့ အလင္းေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဟာ ေရတြင္းေအာက္ေျခက ေရအနည္းငယ္နဲ႔ တျခားအမိႈက္သရိုက္ တုတ္တိုတုတ္စေတြေပၚက် ေရာက္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးျပင္မွာ ပံုရိပ္ထင္ေနတယ္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ၾကားႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသံကုန္ ဟစ္ေအာ္လိုက္တယ္။ ကယ္ၾကပါဗိ်ဳ႕ဆိုတာမ်ိဳး၊ ဒီကို ခဏေလာက္ လာေပးၾကပါဗ်ိဳ႕ဆိုတာမ်ိဳး အတိအက်မမွတ္မိေ တာ့ေပမယ့္ အလားတူစကားတစ္ခြန္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေအာ္လိုက္ တယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ခဏၾကာတဲ့အထိဘယ္သူမွ ေရာက္မလာၾကတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ေရတြင္းထဲက ေျခေထာက္ေတြကို တြင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚ ကိုယ့္ဘာသာပဲ တင္ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားရေတာ့တယ္။ ေမြးဖြားလာကတည္းက ပထမဆံုးအျဖစ္ အသက္နဲ႔ရင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနမိတာ။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ရွဴသံေတြဟာဆိုရင္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားႀကီးကို ျမန္ဆန္လို႔ေနရဲ႕။
သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ေမာပန္းထိတ္လန္႔ျခင္းေတြနဲ႔ အတူ ေရတြင္း ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္မတ္မတ္ရပ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေရတြင္းေအာက္ေျခထဲကို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ တစ္ေခါက္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိလိုက္ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားဟာ ေနရာမွာပဲ ခုန္ထြက္သြားေတာ့မလား ထင္လိုက္မိရဲ႕။ အေၾကာင္းက ေတာ့ ဟိုးေရတြင္းေအာက္ေျခထဲကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ကို အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္မယံု ၾကည္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာတဲ့အထိ ေၾကာက္စိတ္၀င္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္ေတာ္ေျပးထြက္လိုက္ၿပီးမွ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ေျခစံုရပ္ေန တဲ့ ေရတြင္းႏႈတ္ ခမ္းသားေျမႀကီးဟာ တေ၀ါေ၀ါျမည္ၿပီး ေရတြင္းထဲကို ပဲ့က်လို႔သြားတယ္။ ဒါဟာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဆံုေတြ႔ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပဲ။
(၂)
သူနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ေတြ႕ၾကျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ဟာ ၁၄ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ ထင္တယ္။ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နယ္ၿမိဳ႔ေလးတစ္ၿမိဳ႕က ေဆးရံုတစ္ ခုေပၚမွာ ကာလၾကာရွည္စြာ တက္ေရာက္ကုသေနရတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္မွန္း မကြဲျပားဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရာဂါကို ရက္ေ တာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ အေျဖရွာမရၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေရာဂါဟာ သာမန္ျဖစ္ေနက်ေရာဂါေတြနဲ႔ ဆင္တူသလို ရွိေပမယ့္ ကြဲျပားေနတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာ၀န္ေတြက ဟိုအရင္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ဖူးတဲ့ ေရာဂါေဟာင္းတစ္ခုျပန္ေပၚတယ္လို႔ ယူဆမိၾကတာလည္း ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ေရာဂါေဟာင္းမဟုတ္ခဲ့ဘူး။
အေစာပိုင္း ဆရာ၀န္ေတြ ယူဆထားတဲ့ ေရာဂါကုထံုးအတိုင္း ကုသေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အေျခအေနဟာ တိုးတက္မလာဘူး။ အေတြ႔အႀကံဳရင့္ ဆရာ၀န္ရွားပါးတဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့။ ေန႔ေန႔ညည ေရာင္စံုေဆးလံုးေဆးျပားေတြ ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳခ်ခဲ့ရတယ္။ တင္ပါးေတြ ေအာင့္ေနေအာင္ ေဆးေတြထိုးခဲ့ရတယ္။ ပုလင္းမ်ိဳးစံုခ်ိတ္ခဲ့ရ တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ်ံေတြဟာ အပ္ေပါက္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနေလရဲ႕။
တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ခႏာကိုယ္ဟာ ပိန္လွီအားနည္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အသားအေရေတြဟာ ေဖ်ာ့ေတာ့ မြဲေျခာက္ လာတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သတိလစ္ေ မ့ေမ်ာသြားတဲ့ အဆင့္ထိေတာင္ ေရာက္ရွိသြားခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သတိျပန္ရလာတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ဆရာ၀န္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေရာဂါကို အေျဖရွာႏိုင္ လိုက္ၾကတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ မွန္ကန္တဲ့ ကုထံုးေအာက္ေရာက္သြားၿပီျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရာဂါေ၀ဒနာကေန လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ျပန္လည္သက္သာလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုက ဆင္းမယ့္ေန႔ ကို ေရာက္လာတယ္။
ထုပ္ပိုးထားတဲ့ လူနာအသံုးအေဆာင္ပစည္းေတြကို ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု၀င္ေတြက အခန္းအျပင္ဖက္ သယ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။ အဲဒီ့အဖြဲ႕ေနာက္ကေန ကၽြန္ေတာ့္ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ ကို တြဲၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္တယ္။ အခန္းအျပင္ထြက္ခါနီး တံခါးနားအေရာက္မွာ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘဲ ရက္အေတာ္ၾကာလဲေလ်ာင္းခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးရံုကုတင္ေလးဆီ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဟင္။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းအံ့ၾသလို႔သြားရဲ႕။ အံ့ၾသလြန္းလို႔ လွမ္းလက္စကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြေတာင္ ရပ္တန္႔လို႔ သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ေပၚမွာ သူဟာ လဲေလ်ာင္းေနတယ္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ ပိန္လွီေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းလွတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ျပဴးက်ယ္က်ယ္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းထူထူကလြဲရင္ က်န္တဲ့ အေရျပားအားလံုး အတြင္းထဲကို က်ံဳ႕၀င္ေနတယ္။ ျပဴးက်ယ္က်ယ္မ်က္လံုး ေတြနဲ႔ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယအ ႀကိမ္ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တယ္။
(၃)
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္ေတြမွာ သူဟာ အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ထပ္ၿပီးေရာက္ရွိမလာေတာ့ဘဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပန္ တယ္။ အသက္အရြယ္တျဖည္းျဖည္းႀကီးရင့္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေလာကဓံနဲ႔ သူလိုငါလို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားရင္း ႏွစ္ကာလေတြ ေဟာင္း လြင့္ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ရွားပါးလြန္းတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေတြမွာေတာ့ သူ႔ကို သတိရမိ တတ္တာမ်ိဳးရွိေပမယ့္ မရွိသေလာက္ပဲလို႔ ဆိုရမယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၇ႏွစ္အရြယ္မွာ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဆံုေတြ႔ၾကျပန္တယ္။ ဒါဟာ သူနဲ႔ တတိယအႀကိမ္ေတြ႕ဆံုမႈျဖစ္ ၿပီး ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ဆံုစည္းမႈလည္းျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီတစ္ႀကိမ္ဆံုစည္းမႈဟာ ဟိုအရင္အႀကိမ္ေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီး ျခားနားတယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္မသိေသးတဲ့ သဘာ၀တရားရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုကိုလည္း ထိတ္လန္႔တၾကား သိခြင့္ရလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ အဲဒီ့ထိတ္လန္႔မႈဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ေနထိုင္မႈအတြက္ အထူးကို တန္ဖိုးရွိလြန္းလွရဲ႕။
မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္စာမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေဖ်ာက္မရႏိုင္ေတာ့မယ့္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ (Valentine’Day) တစ္ရက္မွာ သူနဲ႔ ေတြ႔ရွိဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူဟာ တစ္ေနကုန္ေအာင္ ကားတစ္စီးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့ တယ္။ ပန္းၿခံေတြထဲလည္း ေရာက္တယ္။ ရုပ္ရွင္လည္း ၾကည့္တယ္။ စားေသာက္ ဆိုင္ေတြ လည္း ၀င္ထိုင္တယ္။ သြားစရာမရွိေတာ့တဲ့အဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အိမ္ေတြကိုေတာင္ ေရွာင္တခင္၀င္လည္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့လို႔ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ပ်င္းရိလာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ခ်စ္သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အႀကံတစ္ခုေပးတယ္။ သူမကို ကားေမာင္းသင္ေပးဖို႔ပဲ။
သူမအႀကံကို လက္ခံၿပီး နာရီပိုင္းအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကားကေလးဟာ ၿမိဳ႔ျပင္က လူရွင္းတဲ့ လမ္းမတစ္ေနရာကို ေရာက္လာခဲ့ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနရာခ်င္းလဲထိုင္ လိုက္ၿပီး ကားေမာင္းသင္ခန္းစာကို စတင္တယ္။ အဲဒီ့အရင္ကလည္း တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္ နည္းနည္းခ်င္းစီ သင္ေပးၿပီးသား ျဖစ္လို႔ အစကေန သင္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကားတစ္စီးကို ဘယ္လို ေမာင္းႏွင္ရမလဲဆိုတဲ့ သေဘာတရား ကို သူမသိၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္လို႔ ဘယ္ကိစမဆို လက္ေတြ႔က အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။
သူမရဲ႕ ေမာင္းႏွင္မႈေအာက္မွာ ကားကေလးက လွလွပပ ေျပးေနတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူမေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ သတိတစ္ခ်က္ လြတ္သြားခဲ့တယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ၿမိဳ႔ျပင္လမ္းမေတြမွာ ကားရွင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ ေရာက္လာတဲ့ ကားတိုင္းဟာ ၿမိဳ႕ထဲကလို မဟုတ္ဘဲ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ ေမာင္းႏွင္တတ္ၾကတာကို သတိမထားမိလိုက္ၾကဘူး။ တစ္ေနကုန္ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္သြားၿပီး လည္ပတ္ေပ်ာ္ပါးခဲ့တဲ့ ပင္ပန္းမႈေတြ ကို ထည့္မတြက္ခဲ့ၾကတာလည္း ပါမယ္။ ရုတ္ျခည္းဆိုသလို သူမဘက္ျခမ္းကေန ကားတစ္စီးဟာ အရွိန္ျပင္းလြန္းစြာနဲ႔ ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီး ေနာက္ အရာအားလံုးဟာ ပကတိ အေမွာင္က်သြားေလေတာ့ရဲ႕။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီအျဖစ္ေၾကာင့္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒဏ္ရာပရဗြနဲ႔ အသက္ရွင္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြက အသက္အႏရာယ္ကို မထိခိုက္ခဲ့ေပမယ့္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ပဲ။ ေဆးရံုေပၚမွာ ကိုးရက္လံုးလံုး ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေမ့ေျမာေနခဲ့ၿပီး ဆယ္ရက္ေျမာက္ မနက္ခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပန္ရလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြကို အားယူဖြင့္လိုက္ရင္း အလင္းဒဏ္ခံႏိုင္တဲ့အထိ ခဏေစာင့္လိုက္တယ္။ အျမင္အာရံုေတြ ၾကည္လင္ သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တူရႈမွာ ေဆးရံုနံရံကို ခပ္ေကြးေကြးေလးပုဆစ္တုပ္မွီထိုင္ေနတဲ့ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရေတာ့တာပဲ။ အဲဒီလို ျမင္လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေသဆံုးၿပီး တျခားဘံုတစ္ခု ကို ေရာက္သြား တယ္လို႔ေတာင္ ထင္လိုက္မိေသးတယ္။ ထင္လည္း ထင္ခ်င္စရာပဲ။ ေဆးရံုနံရံကို မွီထိုင္ေနတဲ့ သူခႏာကိုယ္ဟာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖစ္ေနတယ္။ သူက အဲဒီ့လို ပံုစံနဲ႔ ေဆးရံုကုတင္ေပၚက ပတ္တီးအေဖြးသား ပိုက္ေတြတန္းလန္းျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လွမ္းၾကည့္တယ္။
သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနပံုရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စကားစလိုက္တယ္။ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ တယ္။ ငါက မင္းရဲ႕ အျခားစနစ္တစ္ခုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္ၿပီး နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာလဲဗ် အျခားစနစ္ဆိုတာလို႔ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။ လူသားတိုင္းမွာ အျခားစနစ္ေတြ ကိုယ္စီရွိတယ္။ လူသားတစ္ေယာက္ ဟာ ေသေစႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အသက္ေဘးမ်ိဳး တစ္ခါႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ အခါတိုင္း အျခားစနစ္တစ္ခုက သူ႔ကိုယ္စားထြက္ေပၚခံစားေပးရတယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ့အျခားစနစ္ဟာ မင္းကိုယ္ စားေသဆံုး ေပးရတယ္။ သူ႔အသံဟာ တစ္ခုခုကို နာက်င္ေနပံုမ်ိဳးပဲ။ သူ႔စကားေတြ နားေထာင္ရတာ ဆန္းၾကယ္လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေမးလိုက္တယ္။ ေနပါဦး ကၽြန္ေတာ္ က ေသသြားၿပီလား။ ဟင့္အင္း မင္းမေသေသးဘူး။
ေဆးရံုခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးဟာ ျပန္ၿပီးတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ အဲဒီ့တိတ္ဆိတ္မႈကို ခ်ိဳးဖ်က္တဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေမးလိုက္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ အျခားစနစ္ေတြက ကာကြယ္ေပးေနဦးမွာလဲ။ ဒါေတာ့ ဘုရားသခင္မွပဲ သိမယ္။ ေသခ်ာတာက မင္းရဲ႕ အျခားစနစ္ေတြက မင္းကို ရာသက္ပန္ေတာ့ ကာကြယ္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္ မေလးေရာ အသက္ရွင္ေနလား။ မင္းကလြဲလို႔ အျပင္လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္အႏရာယ္ဟာ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါသိသေလာက္ေျပာရရင္ သူ႔ဆီမွာ ရွိတဲ့အျခားစနစ္ေတြဟာ မင္းေလာက္မမ်ားဘူး။ လူသားတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အျခားစနစ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အရည္အတြက္လည္း မတူညီဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီကမာမွာ ေနထိုင္တဲ့ လူေတြရဲ႕ အသက္ရွည္ႏႈန္းဟာ မတူညီၾကတာပဲ။ မင္းဆီကေန မင္းရဲ႕ အျခားစနစ္ေတြ ထြက္ခြာတာနည္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေလ မင္းအသက္ဟာ ရွည္လ်ားေလပဲ။
သူ႔စကားေတြဟာ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ယုတိၱလံုး၀မရွိမွန္း သိေပမယ့္ ထူးဆန္းစြာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ သူေျပာ တာေတြအေပၚ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ေတာ့ အစာမေၾက ခ်င္ဘူး။ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြကနည္းနည္းေလာက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ႏိုင္မေနဘူး လား။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ တျခားလူသားေတြအားလံုး ခင္ဗ်ားလို အျခားစ နစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရၾကသလား။ ေနာက္ၿပီး စကားေျပာလို႔ ရၾကသလား။ သူက ေခါင္းကို ခပ္ေျဖးေျဖးခါျပရင္း မတ္တပ္ထရပ္တယ္။အဲဒီလို ထလိုက္တဲ့အခါ သူ႔ကိုယ္မွာ စီးေန တဲ့ ေသြးစက္ေတြက ေဆးရံုၾကမ္းျပင္ေပၚကို ျပန္႔က်ဲက်သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေပက်ံသြားတာကို မေတြ႔ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသမိလိုက္တယ္။
သူက ဆက္ေျပာတယ္။ သိပ္မရွိၾကဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကို အေရအတြက္နည္းတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕သာ သူတို႔ရဲ႔ အျခားစနစ္ကို အသက္အႏရာယ္ႀကံဳတိုင္းမွာ ျပန္ေတြ႔ျမင္ခြင့္ရၾကတာ။ အမွန္ေတာ့ အခုလို မင္းရဲ႕ အျခားစနစ္နဲ႔ မင္းစကားလက္ဆံုေျပာခြင့္ ရတယ္ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ မေကာင္းလွဘူး။ ဒါဟာ ဘာကိုျပသလဲဆိုေတာ့ မင္းဆီမွာ မင္းကိုယ္ပိုင္ အျခားစနစ္ေတြ အေတာ္ေလးေလ်ာ့နည္းေနၿပီဆိုတဲ့ လကဏာပဲ။ ေသခါနီးအသက္ႀကီးတဲ့ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးေတြ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာေျပာေနတတ္တာကို မင္းျမင္ဖူးမွာေပါ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးလန္႔ဖ်ပ္သြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အလ်င္စလိုပဲ ထပ္ေမးလိုက္ျပန္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အျခားစနစ္ေတြကို ဘယ္လို ထိန္းသိမ္းရမလဲ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္အေမးကို ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ငါသြားရေတာ့မယ္။
ရုတ္တရက္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တယ္။ ေဟ့ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာ ေျဖခဲ့ဦးေလ။ ကုတင္ေပၚလွဲေနရာကေန ထရပ္မိမတတ္ ကၽြန္ေတာ္အေမာတေကာလွမ္းေမးလိုက္ တယ္။ အဲဒီ့မွာတင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာသြားတဲ့ သူ႔ဆီက ေနာက္ဆံုးအသံကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။
ေမတၱာတရားနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ေနပါ။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
(သရဖူမဂဇင္း၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊၂၀၁၂)
lunnsetnoemyat 