အားေပးၾကဦးမလား ေဟာဒီ့က ၿခံထြက္အေရးအသား

အားေပးၾကဦးမလား ေဟာဒီ့က ၿခံထြက္အေရးအသား

ေျမႀကီးေပၚက ျမက္ကို ရွပ္ေပါက္လိုက္ေတာ့
ေျမႀကီးထဲျပန္၀င္သြားတဲ့ တီေကာင္တစ္ပိုင္းကို
ရိပ္ခနဲေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ပိုင္းက ေပါက္တူးဖ်ားမွာ
တြန္႔လိမ္ေခြေခါက္ ကပ္ပါလာတယ္။ အေမႊးပြခူယားေတြကလည္း
သရက္ပင္ေတြနားမွာ ဟိုတစ္ေကာင္ သည္တစ္ေကာင္
မနင္းမိေအာင္ အျမန္ေရွာင္ရတယ္။
ငွက္ေပ်ာပင္စည္တစ္ေလွ်ာက္ တလႈပ္လႈပ္ တေရြ႕ေရြ႕ခရုေတြ
လႈပ္ခါခ်လိုက္ေတာ့ လိပ္တစ္ေကာင္လို အခြံထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။ ရရိုးလား။
ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးကို လွည့္စားႏိုင္တာ ေသခ်ာရဲ႕လား။
မထူးတဲ့အဆံုး တူးေကာ္လြင့္ပစ္ခံလိုက္ရတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္ကို
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက အင္ဗုိက္လွမ္းလုပ္ၿပီး သူကလည္း
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက လက္ခံလိုက္သလဲမသိဘူး။
ေသြးစုတ္ေနတဲ့ ကၽြတ္။ သူစုတ္တစ္ခ်က္သပ္လိုက္တယ္။
သူစုတ္သပ္လို႔ ျမည္တဲ့ ကၽြတ္ေရာ၊ သူ႔ေသြးလာစုတ္တဲ့ ကၽြတ္ေရာ၊
ႏွစ္ကၽြတ္စလံုးကို ဆားနဲ႔ပံုသတ္လိုက္တယ္။ ေပ်ာ့ေခြေနတဲ့ ကၽြတ္ေတြကို
ကုကၠိဳပင္အကိုင္းမွာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အသံုးလိုျငား သြားစြပ္ထားလိုက္တယ္။
ဆားပံုဟာ အပံုပ်က္က်န္ခဲ့တယ္။ အပံုမပ်က္ေသးတဲ့ သစ္ပံုဖက္မလွည့္ခင္
ပူစီကေလး အရင္သြားေျပးေခၚရတယ္။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ျပကြက္မွာ
တေလာတုန္းက သစ္ပံုေအာက္ေျပး၀င္သြားတဲ့ ပါးပ်ဥ္းေထာင္ေကာင္။
သူ႔အထင္လြဲသြားတယ္။ ကင္းလိပ္ေခ်ာေလးေတြသာ သစ္ပံုေအာက္က
ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ေျပးထြက္လာၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့
ပူစီႀကီးလက္က မနည္းလြတ္ေအာင္ ထြက္ေျပးၾကတယ္။ သစ္ပံုဟာ
နားခိုသူေတြ အသစ္ျဖစ္ေနပံု။ ကန္စြန္းခင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း
စက္ဘီးတာယာစုတ္ေပၚ သံသရာလည္ေအာင္ ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့
ရထားေကာင္ေတြက ဘဘဦးသုခရဲ႕ ဘ၀ကိုယ္စားျပဳသီခ်င္းသံပဲ။
အဲဒီ့တာယာစုတ္ကို သတိၿမဲၿမဲဆြဲလွန္လိုက္တာ ဖားပ်ံတစ္ေကာင္ခုန္ထြက္လာ
ၿပီး ၿခံစည္းရိုးသြားကပ္တယ္။ ထင္းရူးပံုးအခြံထဲ မႏွစ္ကတည္းက
လႊင့္ပစ္ထားမိတဲ့ ေ၀ါ-ခ-နဲ-ရွဴး(Walking Shoe) အေဟာင္းကိုျမင္
ၿပီး သူၿပံဳးမိတယ္။ ငယ္ငယ္က သစ္သားသတၱာႀကီး
သူ႔အေမသန္႔ရွင္းေရးလုပ္စဥ္ ထြက္လာတဲ့ ကင္းပတ္ဖိနပ္အစုတ္ကို
မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေျခေထာက္ထိုးစြပ္မိလို႔ ကင္းေျခမ်ားကိုက္ခံရတာ
ျပန္အမွတ္ရသြားတယ္။ သူ႔အထင္မွန္သြားတယ္။ အခုလည္း ေ၀ါ-ခ-နဲ-ရွဴး
(Walking Shoe)ကို ဆြဲခါဆဲမွာ ကင္းေျခမ်ားႏွစ္ေကာင္ ဖ်ပ္ခနဲေတြ႔ ဖ်ပ္ခနဲ
ျပန္ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ ေစာေစာကတည္းက လက္မအားလို႔ မဖယ္ျဖစ္တဲ့
ကိုေရႊပင့္ကူက ပုခံုးစြန္းေပၚကေနတဆင့္ သူ႔ေခါင္းေပၚတက္လာတယ္။
ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး။ ေခြးေလးအေရာ၀င္ ပါးလ်က္နားလ်က္
ဆိုတဲ့ စကားပံုကို သတိရတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပတဥ္းေကာပင္
အရြက္ဖါးဖါးေပၚ ပုတ္သင္တစ္ေကာင္က အစိမ္းေရာင္အသြင္နဲ႔ ၿငိမ့္ေနတယ္။
ထာ၀ရဘုရားသခင္ဟာ သူပဲဆိုတဲ့ အိုက္တင္မ်ိဳးနဲ႔ မ်က္လံုးေတြ
ေမွးစင္းထားတယ္။ ၀ါးနက္ရံုကိုင္းဖ်ားမွာလည္း ဆူလို႔ ညံလို႔။
ေတာ္ေတာ္စရိုက္က်တဲ့ ဇရပ္ေတြ။ ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚ
ေျပာင္လက္လက္ေလးျဖစ္ေနတယ္။ ပက္က်ိတစ္ေကာင္ရဲ႕
ျပဒါးေရာင္စြတ္ေၾကာင္းရာကို သူဘယ္လို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားရမလဲ။
သိႏိုင္ေသးဘူး။                   ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္