ပန္း၀တ္ေရာင္ေထြ
ေတာထဲမွာ သူတို႔အားလံုးလူစုကြဲသြားၾကသည္။ တျခားသူေတြေတာ့မသိ။ သူကေတာ့ ေနာက္ျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။ အားလံုး သေဘာတူညီမႈျဖင့္ အေရးေပၚ ဆံုမွတ္တစ္ခုကို သူတို႔ သတ္မွတ္ထားခဲ့ၾကသည္။ ထိုဆံုမွတ္ေနရာကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ ေနာက္ျပန္လွည့္ ရမည္။ ေတာလမ္းက ရွည္လ်ားၿပီး ရႈပ္ေထြးေနသည္။ အလာတုန္းက လာခဲ့ေသာ လမ္း ဟုေတာင္ မထင္ရ။ စိတ္ထဲမွာ စိမ္းလြန္းေနသည္။ အလာတုန္းကေလာက္ မရင္းႏွီးသလို ခံစားရ၏။ အမွန္ေတာ့ အလာတုန္းက တစ္ဖြဲ႕လံုးေဟးလား၀ါးလားႏွင့္ လာခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ လမ္းကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းသတိမျပဳမိခဲ့ၾက။ ခုေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ျဖစ္ေနၿပီ။
အနီးရွိသစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚ ရွည့္ႏွစ္ေကာင္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ေျပးတက္သြားၾကတာ ျမင္သည္။ ဘယ္ေနရာက မွန္းမသိ ငွက္ တစ္ေကာင္ေအာ္ျမည္ သံက စူးစူးရဲရဲေပၚထြက္လာသည္။ စိတ္ထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းသလို ခံစားလိုက္ရ၏။ ထူးဆန္းသည္။ အဖြဲ႕ႏွင့္အတူ လာစဥ္က ထိုခံစားမႈမ်ိဳးမရ။ လူဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနကာမွ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ရတာလား။ သူအေတြးကို သူကိုယ္တိုင္ၿပံဳးျဖစ္သြားသည္။ ေတာလမ္းေလးအတိုင္း သူၿပံဳးရင္း ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။ ေျခလွမ္းေတြက ေပါ့ပါးေနသည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ နားေထာင္ခ်င္ စိတ္ေပါက္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ Mp-4၊ Hand Phone စေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေတာထဲမ၀င္ခင္ အျပင္က သူတို႔ကားေတြထဲမွာ စည္းကမ္းအရ ထားခဲ့ၾကရ၏။ အားလံုးသေဘာတူညီသတ္မွတ္ထားေသာ စည္းကမ္း။ ပန္း၀တ္ေရာင္ေထြ၊ တင့္မ်ိဳးေနသည္၊ ျပာေျချဖဴညြန္႔၊ လည္ေရးတန္႔ ႏွင့္၊ ခပ္ဖန္႔ေတာင္ပံ၊ ေရႊရည္က်ံသည္ ၊ ႏိႈင္းစံတက္ေ၀း၊ သေဘၤာေက်း။ ဦးတိုး၏ ရတုတစ္ပုိဒ္ကို သူတီးတိုးေရရြတ္ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲမွာ ျပည့္စံုသြား၏။ သူဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေျခသံေၾကာင့့္ ေတာလမ္းေဘးၿခံဳငယ္ေတြထဲမွ အေကာင္ဘေလာင္ေလးမ်ား ေျပးလႊားသြား ၾကပံုရသည္။ ၿခံဳငယ္မ်ား သိမ့္ခနဲ လႈပ္ခါသြားေသာ္လည္း အေကာင္ကိုယ္ထည္ကို မျမင္ရ။ ခဏၾကာေတာ့ သူနည္းနည္းဟိုက္လာသည္။ ေအာက္ေျခရွင္းေသာ ခပ္လတ္လတ္ သစ္ပင္တစ္ပင္ရွာကာ ပင္စည္ကို မွီရပ္ရင္း ေက်ာပိုးအိတ္ကို ျဖဳတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အထဲမွ ေရဗူးကို ထုတ္ယူ၍ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ေရွ႕ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ အေတာ္သြားရဦးမည့္ပံု။ တျခားသူေတြကို ဖ်ပ္ခနဲ သူသတိ ရလိုက္၏။ အမ်ားစုကေတာ့ ဆံုမွတ္ရွိရာ ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္လွည့္လာဖို႔မ်ားသည္။ သို႔ေသာ္မေသခ်ာ။ သူတို႔ခ်င္းျပန္ေတြ႔သြားၿပီး ေရွ႕ခရီး ဆက္ခ်င္ လည္း ဆက္ႏိုင္ေသးသည္။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းေပ်ာက္ကာ ေရွ႔မေရာက္ ေနာက္မေရာက္လည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးသည္။ သူဆက္မေတြးေတာ့။
ပင္စည္ကို မွီရပ္ေနရာမွ ေလွ်ာေရြ႕ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက အသင့္ေခါက္ထည့္ထားေသာ ဂ်ာနယ္ျဖင့္ တင္ပါးေအာက္ေျမျပင္ ကို ေခါက္လ်က္အေနအထားအတိုင္းပဲ ထိုးခင္းလိုက္သည္။ ေတာေဆာင္းဦးထုပ္ကို သူခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ေစးထန္းေသာ ေခၽြးေတြက ေလႏွင့္ ထိၿပီး ေအးျမလို႔ သြား၏။ မ်က္ႏွာေပၚ ေနေျပာက္အနည္းငယ္က်သျဖင့္ ဦးထုပ္ကို မ်က္လံုးေပၚတယ္ဆိုရံု အုပ္ကြယ္ ထားလိုက္သည္။ အၾကည့္ က ျမက္ပင္ငယ္ေလးေတြထဲ ေျခမ်က္စိထိ ဖံုးေနေသာ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းဆီ တန္းေရာက္သြား၏။ သို႔ေသာ္ လည္ရွည္သားေရဖိနပ္စီးထား၍ ကိစၥမရွိ။ ေရွ႕တည့္တည့္မွ ၾကည့္လွ်င္ သူ႔ပံုသ႑န္က အဂၤလိပ္အကၡရာ M ပံုသ႑န္။ ထိုပံုသ႑န္အတိုင္း ပင္စည္ကိုမွီလ်က္ သူေမွးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မနက္ ၅ နာရီကတည္းက ထထြက္လာခဲ့ေသာ ခရီးပန္းမႈအစြမ္း။ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ တစ္စံုတစ္ရာ လာပြတ္သပ္ေန သလို ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြပြင့္ သြားသည္။ အား။ သူလန္႔ေအာ္မိမတတ္ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္သြား၏။ သို႔ရာတြင္ အသံကို ခ်က္ခ်င္းပဲ မထြက္ေအာင္ ထိန္းလိုက္ႏိုင္သည္။ ေျမြတစ္ေကာင္။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြေပၚ တရြတ္ျဖတ္ပြတ္တိုက္သြားေနသည္။ ျမင္ရံုျဖင့္ အဆိပ္ျပင္းမွန္း သိသာသည္။ သူဘာလုပ္ရမလဲ။ ေျမြက သူ႔ေျပာင္းလဲမႈကို ရိပ္မိသြားပံုရ၏။ ေရွ႕ဆက္မသြားဘဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ကာ ရပ္ေနသည္။ သူအာေခါင္ေ တြ ေျခာက္ၿပီး ေဇာေခၽြးေတြျပန္လာသည္။ ေဘးနားခ်ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာေတာ့ ဓားေျမွာင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ရွိအေျခအေနက လႈပ္ မရ ျပဳမရ။ သူ႔အႀကံကို ေျမြက သိသြားသလားမေျပာတတ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ဖက္ ေခါင္းလည္လာကာ ဟိုတိုးဒီတိုးလုပ္ေနသည္။ လွ်ာက အဆက္ မျပတ္တစ္လစ္တစ္လစ္။ သူတုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ရဲ။ မ်က္လံုးကို အသာေမွးစင္းကာ ၿငိမ္ၾကည့္ေနရသည္။ ခဏၾကာမွ ေျမြက သူ႔ေျခေထာက္ေပၚျဖတ္ ၿပီး ေတာထဲ တေရြ႕ေရြ႕တိုး၀င္သြား၏။ လံုးလံုး လ်ားလ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ေသခ်ာေတာ့မွ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေကာက္ဆြဲၿပီး ကမန္းကတန္း သူထရပ္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚ တင္ထားေသာ ဦးထုပ္က ေအာက္ျပဳတ္က်သြားသျဖင့္ ျပန္ေကာက္ရေသးသည္။ သူေမာ သြားသည္။
ေတာလမ္းေပၚေျခခ်မိေတာ့ ေရဗူးထုတ္ကာ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ေရေတာင္အေတာ္ေလ်ာ့သြားၿပီပဲ။ ေရွ႕ဆက္ရန္ အတြက္ သူ႔ကိုယ္ေနဟန္ထား ကို ျပင္သည္။ ဓားေျမွာင္ကိုေတာ့ အျပင္ထုတ္ၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီခါးပတ္မွာ ခ်ိတ္လိုက္သည္။ ဓားေျမာင္အိမ္ သားေရအိတ္က ခါးပတ္မွာ အဆင္သင့္ ခ်ိတ္ရေအာင္ ျပဳလုပ္ထားေသာေၾကာင့္ အဆင္ေျပသည္။ သူဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေတာက မနာလိုစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္သက္လို႔ေန ၏။ တစ္ခါတစ္ခါမွသာ အေ၀းက အေကာင္ဘေလာင္တခ်ိဳ႕၏ ေအာ္ျမည္သံကို ၾကားရ သည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း လာခဲ့တာ မွားၿပီလား ဟု ေတာင္ေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တျခားသူေတြကို ရွာေဖြရန္မွာ မလြယ္ကူ။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ဗိုက္က ထိုးဆာလာသည္ ။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုျဖဳတ္ ကာ အထဲမွာ စားစရာဘာပါလဲ ၾကည့္ရျပန္သည္။ ေတာထဲမ၀င္ခင္ အားလံုး သေဘာတူညီသတ္ မွတ္ထားမႈျဖင့္ အစားအစာကို ေ၀စုခြဲျခမ္းကာ ထည့္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္စားခ်င္သည့္ အစားအစာကို ႀကိဳတင္ယူေဆာင္လာခဲ့တာမ်ိဳးမဟုတ္သျဖင့္ ဘာထည့္ေပးလိုက္သလဲ မသိရ ။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ဗူးငယ္ႏွစ္ဗူးထြက္လာသည္။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဗူးစလံုးထမင္းေတြခ်ည္းျဖစ္ေနသည္။ ဟင္းဗူးမပါတာပဲလား။ လြဲမွားစြာ ထည့္လိုက္ျခင္းပဲလား။ ဒါလည္းမသိရ။ အစားအေသာက္တာ၀န္ယူသည့္ ငနဲက ေတာ္ေတာ္ခ်ာတာပဲဟုေတာ့ သူမွတ္ခ်က္ခ်ျဖစ္သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ ထဲ သူထပ္ေမႊလိုက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အာလူးေၾကာ္္တစ္ထုပ္ကို သြားေတြ႔သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထမင္းတစ္ဗူးျပန္ထည့္ကာ ထိုင္ဖို႔ေနရာ ရွာရျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေတာေအာက္ေျခက ၿခံဳႏြယ္ေတြျဖင့္ရႈပ္ေထြးေန၏။ ေအာက္ခင္းရန္ ဂ်ာနယ္ကလည္း ေစာေစာက ေျမြေတြ႕ သည့္ ေနရာမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ေတာႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ ေလာေလာဆယ္ သူထိုင္ဖ႔ို ေနရာတစ္ေနရာစာ ခက္ခဲေနသည္။ ေလာကသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုသို႔ေသာ သေဘာရွိသည္။ ေတာလမ္းေပၚမွာပဲ ထိုင္စားလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားဟု အလြယ္ေတြးျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ထိုင္ရတာ အဆင္ေျပမည္ မဟုတ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း မသိုးမသန္႕ျဖစ္မိသြား၏။ ထမင္းဗူးႏွင့္ အာလူးေၾကာ္ထုပ္ကို တြဲကိုင္လ်က္ သူေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အတန္ ငယ္ေလွွ်ာက္မိေသာအခါ ေတာလမ္းတစ္ဖက္တြင္ ေအာက္ေျခရွင္းေသာ ကမူတစ္ခုကို လွမ္းေတြ႔လိုက္သည္။ ရွင္းသည္ဆိုေသာ္လည္း ျမက္ပင္ အနည္းငယ္ေတာ့ ေပါက္ေရာက္ေနသည္။ မတတ္ႏိုင္။ လတ္တေလာ ဒီေနရာသာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္သည္။
ကမူဆီ ခပ္သြက္သြက္ ေျပးသြားရင္း ထိုင္ခ်ရန္ ဟန္ျပင္ၿပီးကာမွ မထိုင္ျဖစ္ေသးဘဲ ျပန္ထလိုက္သည္။ ေျမြပါး ကင္းပါးၾကည့္ ရဦးမည္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ေခါင္းေပၚက ဦးထုပ္ကိုခၽြတ္ကာ စိတ္ထဲမွေန၍ တစ္စံုတစ္ခုကို ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ ေတာင္းပန္လိုက္သည္။ ယံုတာ၊ မယံုတာ အပထား။ ထမင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ စားရေအာင္ေတာ့ စိတ္ရွင္းထားရမည္။ အားလံုးၿပီး သြားမွ ေနရာတြင္ အက်အနထိုင္ကာ ထမင္းကို အာလူးေၾကာ္ႏွင့္ သူဖြင့္ေဖာက္ စားလိုက္သည္။ တျခားသူေတြေရာ ဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ေနၾကပါလိမ့္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ လမ္းမွာ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတာ့ သူေတြ႔သင့္သည္ထင္သည္။ မေတြ႔ရသည့္အေၾကာင္းရင္းက သူကလြဲ၍ တျခားသူအားလံုး ဆံုမွတ္ေနရာကို ေရာက္ႏွင့္ေနၾကလို႔မ်ားလား ။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်နည္းသည္။ သူကသာ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ဆံုမွတ္ေနရာကို ရည္မွန္းသြားေနခဲ့ သည္။ တျခားသူေတြက ေရွ႔ဆက္ၿပီး သြားေနလွ်င္ မခက္ဘူးလား။ သူ႔လိုမ်ိဳး လမ္းခုလတ္မွာ ေရာက္ေနမည့္သူေတြလည္း ရွိႏိုင္ေနေသးသည္။ ထမင္းကို သူျမန္ျမန္ပဲ စားလိုက္သည္။ ေရဗူးကို ေနာက္ တစ္ခါထုတ္ေသာက္ေတာ့ ေရကုန္ခါနီးၿပီဆိုတာကို သတိျပဳမိ၏။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ေရကို ေခၽြတာရမည္။ ကံေကာင္းတာတစ္ခုက ေတာႏွင့္အၿပိဳင္ စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခုရွိေနမွန္း သတိရမိလိုက္ ျခင္းပင္။ ကမူကေနခြာၿပီး သူေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေလာေလာဆယ္ စမ္းေခ်ာင္း ကို ရွာရမည္။ ဆံုမွတ္ကို ေရာက္ဖို႔က အေ၀းႀကီး လိုေသးသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ စမ္းေခ်ာင္းမွာ ကြဲကြာခဲ့ရေသာ တျခားသူေတြ ကို ျပန္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။
ေတာလမ္းေလးအတိုင္း သူေလွ်ာက္လာသည္။ ဗိုက္ျပည့္သြားသျဖင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း ေပါက္လာသည္။ သို႔ေသာ္မအိပ္ရဲ။ စမ္းေခ်ာင္းဆီေရာက္မွ အနားယူေတာ့မည္။ စမ္းေခ်ာင္းဆီေရာက္လွ်င္ေတာ့ ေနရာေကာင္းေကာင္းရႏိုင္ သည္။ သူ႔လက္မွ နာရီကို ေယာင္ယမ္းပင့္ေျမွာက္ ၾကည့္မိလိုက္သည္။ သူ႔လက္မွာ ဘာနာရီမွမရွိ။ အျပင္က ကားထဲမွာ ထားခဲ့ရတာကို ျပန္အမွတ္ရမိသြား၏။ ကၽြတ္ …။ ဘ၀င္မက်ဟန္ျဖင့္ သူကၽြတ္တစ္ခ်က္စုတ္ လိုက္စဥ္မွာပဲ လမ္းျမႊာတစ္ခုကို ဘြားခနဲ သြားေတြ႔သည္။ တကယ္ေတာ့ အစကတည္းက ဒီေတာက လမ္းေတြရႈပ္တယ္ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးၿပီးသား။ သူတို႔ အားလံုးလူစုကြဲခဲ့ရတာလည္း ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေတာကိုမွ အဓိကေရြးၿပီး လာၾကဖို႔ အားလံုး သေဘာတူညီသတ္မွတ္ ခဲ့ရတာလည္း ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္သည္။ လမ္းျမႊာထိပ္မွာ ရပ္ၿပီး အတြင္းကို သူလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ရွိ သူေလွ်ာက္ေနေ သာ ေတာလမ္းေလးႏွင့္ ခၽြတ္စြတ္နီးပါးတူညီေနတာကလြဲ၍ အျခား ထူးျခားမႈကို မျမင္ရ။ သူလွည့္ထြက္မည့္ဟန္ျပင္လိုက္သည္။ ေနဦး။ ရုတ္တရက္ တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားမိၿပီး သူေခါင္းနပန္းႀကီးသြား၏။ သူေလွ်ာက္လာခဲ့သည့္လမ္းက ဆံုမွတ္ရွိရာဆီသြားေသာလမ္း အစစ္အမွန္မွဟုတ္ရဲ႕လား။ အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ကာ သူေၾကာင္သြားမိသည္။ သူတို႔အားလံုး လူစုကြဲကာစအေျခအေနကို ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္သည္။ အေျခအေနက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရွိဘဲ ရႈပ္ေထြးေနသည္။ ေတာထဲ စတင္၀င္ေရာက္လာကတည္းက ဘီယာတစ္ပုလင္းၿပီးတစ္ပုလင္း ေသာက္ခဲ့ေသာ ရီေ၀မႈမ်ားႏွင့္ အထိန္း အသိမ္းမဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားၾကားမွာ အရာရာ ေ၀၀ါးေနသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နဂိုေလွ်ာက္လာေသာ လမ္းကို ယံုၾကည္မႈမရွိေတာ့သလို ခံစားလာရသည္။ မွတ္ဥာဏ္က လည္း ခုက်မွ အလာတုန္းကလမ္း ဆိုတာကို မေသခ်ာခ်င္ေတာ့။ အတန္ၾကာသည္အထိ လမ္းျမႊာထိပ္မွာ သူရပ္တန္႔ေနမိ၏။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာလုပ္ သင့္သလဲ။ နဂိုေလွ်ာက္လာေသာ လမ္းက ဆံုမွတ္ဆီ အမွန္တကယ္ေရာက္ေသာ လမ္းလား။ အခုမွေတြ႔ရသည့္ လမ္းျမႊာက ဆံုမွတ္ရွိရာ ဆီေရာက္ႏိုင္ေသာ လမ္းလား။ ဆံုမွတ္ဆီ အမွန္တကယ္သြားေသာလမ္းဆိုလွ်င္ လမ္းေဘးမွာ အလာတုန္းက သူတို႔ေသာက္ၿပီး လႊင့္ပစ္ခဲ့ ေသာ ဘီယာပုလင္းခြံမ်ား ရွိရမည္။ ၾကည့္စမ္း။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒါကို ေစာေစာကတည္းက သူသတိမျပဳမိရတာလဲ။ သူ႔မ်က္လံုးေတြ အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ဒီကိစၥက ထင္သေလာက္မလြယ္။ ေတာလမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ၿခံဳေတြ ႏြယ္ေတြ အပင္ေတြက ေပါင္းစံုရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ ေနာက္ၿပီး သူတို ႔အားလံုး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ လက္စလက္နအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ထင္သလို လႊင့္ပစ္ခဲ့ေသာ ဘီယာပုလင္းမ်ားကလည္း ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ေနႏိုင္ေသး သည္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ျပန္ေဖ်ာ့သြားျပန္၏။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ စဥ္းစား။ ခုမွေတြ႕ရေသာ လမ္းျမႊာထဲကို သူေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိ သြားျပန္သည္။ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္မႈက စိတ္ထဲမွာ ျပန္ေပၚလာ၏။ အိုကြာ… ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး လမ္းျမႊာထဲ သူစြတ္၀င္ခ်လာလိုက္သည္။ ၀ါးတစ္ရိုက္ေ လာက္ေလွ်ာက္၀င္ၿပီး သြားကာမွ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဆိုကာ ေနာက္သို႔ သူျပန္လွည့္လာသည္။ မူလသူရပ္ေနရာကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမည္ မသိေတာ့ဘဲ ထပ္ၿပီး ရပ္ေနမိျပန္၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သဲလြန္စက ဘီယာပုလင္းေတြပဲျဖစ္သည္။ အလာတုန္းက သူတို႔ထဲမွ တစ္ေယာက္က ဘီယာ ပုလင္းလြတ္ တစ္လံုးျဖင့္ လွမ္းပစ္လိုက္ရာ အပင္ႀကီးတစ္ပင္၏ ပင္စည္ႏွင့္ ထိမွန္ကြဲေၾကသြားခဲ့တာ သူသတိရလိုက္သည္။ လက္က်န္ဘီယာရည္ေတြက ပင္စည္မွာ စြန္းထင္းစီးက်ေန ခဲ့ေသးသည္။ ဟုတ္ၿပီ။ ဒါကိုပဲ ရွာရမည္။ လမ္းေဘးၿခံဳႏြယ္ ေပါင္းျမက္ေတြထဲက ပုလင္းလြတ္မ်ားကို ရွာလွ်င္ ခက္ေနဦးမည္။ တစ္ခုရွိတာက လမ္း ။ ဘယ္လမ္းကို ေရြးမလဲ။ နဂို ေလွ်ာက္လာေသာ လမ္းကို ေရြးလွ်င္ ဘီယာပုလင္းထိမွန္ ေသာ အပင္ႀကီးကို ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ၿပီလားပင္မသိ။ သူက နဂို ေတာလမ္းအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား။ သူအႀကံအိုက္သြားသည္။ မဟုတ္ေသးဘူး။ အလာတုန္းက ဘီယာတင္မဟုတ္၊ အျမည္းအျဖစ္ အာလူးေၾကာ္ထုပ္မ်ား သီဟိုဠ္ ေစ့ေလွာ္ထုပ္မ်ားပါ ေဖာက္စားခဲ့ၾကတာကို သူျပန္ျမင္လာသည္။ ေတာထဲမ၀င္ခင္ တစ္ေယာက္က ၀က္ဆီဖတ္ေၾကာ္ထုပ္ယူမလို႔ လုပ္ေသးေသာ္လည္း အားလံုး၀ိုင္းကန္႔ကြက္ၾကသျဖင့္ ကားထဲမွာ ထားခဲ့ရေသးသည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ထမင္းႏွင့္စားခဲ့ရေသာ သူ႔ေက်ာပိုး အိတ္ထဲက ေနာက္ဆံုးလက္က်န္အာလူးေၾကာ္ထုပ္ကေလး။ သို႔ရာတြင္ ခုခါမွ သူျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိသြားသည္။ နဂိုေလွ်ာက္လာေသာ ေတာလမ္းမွာ ထိုအျမည္းထုပ္အမႈိက္သရိုက္မ်ားကို မျမင္ခဲ့ရ။ ယုတ္စြအဆံုး ေရသန္႔ဗူးခြံေလးေတာင္ မေတြ႔ရွိခဲ့ရ။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။ ဘုရား..ဘုရား။ သူဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး အိုးထိန္းစက္ပမာ ျဖဳန္းစားႀကီး ခ်ာခ်ာလည္သြားသည္။ အစကတည္းက လမ္းမွားလာခဲ့တာထင္ တယ္။ ထိုေနရာမွာပင္ သူေသခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။ ေတာထဲ ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ သူ႔ကိုယ္သူလည္း စိတ္ပ်က္သြားမိသည္။ အခုေန တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတာင့္တမိလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္မွား တာထက္ ႏွစ္ေယာက္မွားတာက ပိုမ်ားေကာင္းေနႏိုင္မလား။ အစကေတာ့ ဆံုမွတ္ေနရာသို႔ သူသြားေနသည္ဟု ယူဆထားခဲ့၏။ သို႔ရာတြင္ လူစုကြဲစဥ္ကပင္ သူက လမ္းမွားလာခဲ့ ပံုရသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ဆံုမွတ္ရွိရာ ေနာက္ဖက္သို႔ ျပန္မသြားဘဲ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာမိ တာရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အလိုလိုေနရင္း ေျခကုန္လက္ပန္း က်သြားသလိုမ်ိဳး သူခံစားလိုက္ရသည္။ အေျခအေနက မထူးေတာ့ၿပီမို႔ အသင့္ေတြ႔ရေသာ ေရွ႕လမ္းျမႊာထဲ သူေလွ်ာက္၀င္လိုက္ေတာ့သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ ေနာက္ျပန္မလွည့္ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ကိုသာ ဆက္ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။ ေတာက ထံုးစံအတိုင္း ေအးခဲၿငိမ္သက္လို႔ေနသည္။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၂၁.၈.၁၁
ေန႔လည္ ၀၃း၁၀နာရီ
(ပန္း၀တ္ေရာင္ေထြ-ရာမရကန္ဦးတိုး၏ ရခိုင္ေအာင္ရတု၊ေမာင္ဘြဲ႕ေက်းေစမွ ပန္း၀တ္ေရာင္ေထြအပိုဒ္)
Idea Magazine ၊ဇန္န၀ါရီ၊၂၀၁၃
lunnsetnoemyat 