အခြင့္အေရး

အခြင့္အေရး

အဲဒီ့ညေနက လူေသတယ္။ ေနရာက ရပ္ကြက္အစြန္ပိုင္းက ေရေျမာင္းထဲမွာ။ အေလာင္းကို သြားၾကည့္တဲ့ လူေတြဟာ တစ္အုပ္ ၿပီးတစ္အုပ္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေဘးလမ္းကေန  အဲဒီ့ေရေျမာင္းႀကီးဆီသြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အေလာင္းၾကည့္ၿပီးလို႔ ျပန္လာတယ္။ သြား ၾကည့္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးျပန္လာတဲ့ လူေတြ ဆံုၾကေတာ့ အေလာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္မ်ိဳးစံုေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ ေျပာပံုအရ အေလာင္းဟာ အရြယ္ေကာင္းေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ပဲ။ ေနာက္ၿပီး အေလာင္းနားမွာ ရဲမေရာက္ေသးဘူး။ တခ်ိဳ႔ကလည္း ကိုယ့္ အသိျဖစ္ ႏိုးႏိုး၊ ကိုယ့္တူကိုယ့္သားျဖစ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ေမွာက္ေနတဲ့ အေလာင္းကို အနီးစပ္ဆံုးဆိုင္ရာလူႀကီးေတြ အကူအညီယူၿပီး လွန္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ အေလာင္းပိုင္ရွင္ေပၚ မလာဘူး။ အဲဒီ့ညေနက မ်ိဳးခင္တို႔နဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔ အေလာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သြားမၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ မ်ိဳးခင္တို႔ ဆိုတာက မ်ိဳးခင္နဲ႔ ထြန္းလွကို ေျပာတာ။ အဲဒီ့တေလာမွာ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ဘီယာဆိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္အဖြဲ႔က်ေနတတ္တယ္။ ဘီယာဆိုင္ေရာက္ ေတာ့ မ်ိဳးခင္တို႔က ေရာက္ေနႏွင့္ၿပီ။
    

မ်ိဳးခင္နဲ႔ ထြန္းလွက ကၽြန္ေတာ္လာတာကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ သေဘာေတာင္မွ မရွိဘူး။ သူတို႔ ေျပာလက္စ စကားကိုပဲ ဆက္ေျပာေနၾကတယ္။ အထာသိေနတဲ့ စားပြဲထိုးေလးကပဲ ခြက္လြတ္တစ္လံုးယူလာၿပီး စားပြဲအလယ္က ဘီယာဂ်ားထဲကေန ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘီယာငွဲ႔ေပးတယ္။ ဟိုႏွစ္ေကာင္ေျပာေနတာက ခုတေလာ ၿခံေစ်းေတြ နည္းနည္းျပန္လႈပ္လာတဲ့ အေၾကာင္း။ ဒီအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္ မ၀င္စားဘူး။ အစကတည္းက စကား၀ိုင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မပါခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဟိုႏွစ္ေကာင္ကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ သေဘာ မ်ိဳး ျပန္မလုပ္ျပျဖစ္ဘူး။ အဲဒီ့အစား ဘီယာကိုပဲ တက်ိဳက္ယူေမာ့လိုက္တယ္။ ဟိုႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ ၿခံေစ်းလႈပ္တဲ့ ကိစၥဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ၿခံေစ်းနဲ႔ စီးပြားတက္သြားတဲ့ လူေတြ အေၾကာင္းေျပာရာကေန စီးပြားပ်က္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ကိစၥတံုးပစ္တဲ့ လူေတြအေၾကာင္းေရာက္လာတယ္။ ညေနက လူေသအေလာင္းကို စိတ္ကူးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ခနဲ သတိရ သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ အေလာင္းက အရက္မူးၿပီး ေျမာင္း ထဲျပဳတ္က်ေသတာလို႔ ေျပာၾကတယ္။

ေနာက္ထပ္ဘီယာတစ္ဂ်ားထပ္ေရာက္လာေတာ့မွ ဟိုႏွစ္ေကာင္ စကားစျပတ္သြားတယ္။ ႏွစ္ေကာင္စလံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခုမွျမင္ သြားသလိုလို ပံုမ်ိဳးဖမ္းၾကတယ္။ မင္းတို႔အိမ္နားမွာ လူေသလို႔ဆိုလို႔ မ်ိဳးခင္က ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ငါတို႔အိမ္နဲ႔ ေတာ္ ေတာ္ ေ၀းပါေသးတယ္ကြာလို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ေသတဲ့လူက ဘယ္သူလဲလို႔ ထြန္းလွ ကေမးျပန္တယ္။ မသိဘူး ငါတို႔ရပ္ကြက္ထဲကေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေျဖလိုက္ေတာ့ မ်ိဳးခင္က မင္းသြားမၾကည့္ဘူးလားလို႔ ဆက္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းကိုခါရင္း ဟင့္အင္း မၾကည့္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ အင္း လူေတြလည္း ေသေနၾကတာပဲလို႔ မ်ိဳးခင္က တရားရသံလိုလို ဘာလိုလို မွတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ၾကက္ဆီဗူးကင္ကို တစ္ကိုက္ကိုက္ လိုက္တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ဘီယာဆိုင္ရဲ႔ ပရိုဂ်က္တာေပၚမွာ အဂၤလန္ပရီးမီးယားလိဂ္ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲေပၚလာတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဟိုႏွစ္ေကာင္ေရာ ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တစ္အိမ္လံုးမီးေတြျပတ္ၿပီး ေမွာင္မဲေနေလရဲ႕။ က်င့္သားရေနလို႔ အိမ္ေသာ့ကို အလြယ္တကူပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္လိုက္ႏိုင္တယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီအိမ္က ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေစ့စပ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႔ အိမ္။ ေနာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္ၿပီးရင္ ဒီမွာေနရမွာ။ ဒါေပမယ့္လို႔ လက္မထပ္ခင္မွာကို မၾကာမၾကာလာေနေနလို႔ ဟိုႏွစ္ေကာင္ကေတာင္ မင္းတို႔အိမ္ဆိုၿပီး ႏႈတ္က်ိဳးေနၿပီ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးမရွိဘူး။ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ခရီးထြက္သြားတယ္။ သူတို႔က ေမာ္လၿမိဳင္ ဆက္ေတြ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ ေမာ္လၿမိဳင္က ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ တစ္ေခါက္သြားလည္တာ။ အစက ကၽြန္ေတာ္ပါလုိက္ဦးမလို႔ပဲ။ ေနာက္ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လုိက္မရတဲ့ ကိစၥေပၚလာလို႔ လိုက္မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လက္ထပ္ၿပီးမွပဲ ထပ္သြားၾကမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မလိုက္ျဖစ္တဲ့ ကိစၥက တျခားမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေယာကၡ မေလာင္းႀကီးက ေဗဒင္သိပ္ယံုတယ္။ ေဗဒင္ဆရာက ဒီရက္ပိုင္း ေကာင္မေလးနဲ႔ အတူတူ ကၽြန္ေတာ္ခရီးမထြက္ရဘူးဆိုၿပီး ေျပာသတဲ့။ ခရီးထြက္ရင္ လက္ထပ္ပြဲပ်က္မယ္လို႔လည္း ထပ္ေဟာေသးသတ့ဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ခရီးထြက္ဖို႔ အစစအရာရာ စိတ္ကူးယဥ္ျပင္ဆင္ၿပီးကာမွ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့လိုက္ရတယ္။

တံခါးပိတ္ၿပီး အိမ္ထဲကို အ၀င္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မသိုးမသန္႔ျဖစ္မိတယ္။ အိမ္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ေရာက္ေနသလိုမ်ိဳး ခံစား ရတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ရွာထြန္းၿပီး တစ္အိမ္ခန္းလံုးႏွံ ႕ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ရွာၾကည့္ေပမယ့္ ဘာမွမေတြ႔ဘူး။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘီယာဆိုင္ကေန ပါဆယ္ဆြဲလာတဲ့ ထမင္းေပါင္းထုပ္ကို ပန္းကန္ျပား တစ္ခ်ပ္ထဲ လွယ္ထည့္ၿပီး ညစာတည္လိုက္တယ္။ ထင္သေလာက္စားမေကာင္းဘူး။ ညစာစားမေကာင္းတာနဲ႔ ဆိုင္လား မဆုိင္လားေတာ့မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးကို သတိရမိ သြားျပန္တယ္။ မနက္ပိုင္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ သူ ဖုန္းဆက္ေသးတယ္။ ဘာမွထူးထူးျခားျခားမရွိလွပါဘူး။ တျခားသမီးရည္းစားေတြလိုပဲ။ သာ ေၾကာင္းမာေၾကာင္း အဆင္ေျပေၾကာင္းကေန လြမ္းေၾကာင္း ခ်စ္ေၾကာင္းဆိုတာေတြပါပဲ။ ဟိုဖက္ညက အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႔ကို ေျမြေပါက္လိုက္ တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ နည္းနည္းထူးျခားတယ္။ ဒီလိုအိပ္မက္မ်ိဳး ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး မၾကာခဏမက္ေနက် အိပ္မက္ေတြလိုပါပဲ။ သူ႔ကို ဆင္ပ်ံႀကီးက ကမၻာတစ္ပတ္ေက်ာေပၚတင္ၿပီး ပ်ံသန္းသြားတာ။ အဆံုးမရွိတဲ့ ဧရာမေခ်ာက္နက္ ႀကီးထဲ သူျပဳတ္ က်တာ။ သူ႔တစ္ကုိယ္လံုးမွာ အပင္စိမ္းစိမ္ေလးေတြေပါက္လာၿပီး ပန္းပြင့္နီနီေလးေတြပြင့္တာ။ အို သူေျပာဖူးတာ စံုလို႔ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္ေယာကၡမေလာင္းႀကီးက ေဗဒင္ခေရဇီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္မေလးကိုေတာ့ အိပ္မက္ခေရဇီလို႔ ေျပာရမယ္။ သူမက္သမွ် အိပ္မက္ေတြကလည္း ထူးေပ့ဆန္းေပ့ေတြ ခ်ည္းပဲ။ သာမန္စိတ္ကူးနဲ႔ေတာင္ မေတြးဖူးတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳးေတြ။ ဓာတုေဗဒဆရာမဆိုတဲ့ သူ႔အလုပ္အကိုင္နဲ႔ သူ႔အိပ္မက္ေတြက ဘာမွေတာင္မဆိုင္ဘူး။ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္မက္ တဲ့ အိပ္မက္ေတြကို သူေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလဲ ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြကို ဓာတ္ခြဲၾကည့္မလို႔လားလို႔ ေနာက္လိုက္တယ္။ သူက ရယ္ရင္း မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရယ္ ေျပာမွာ သာေျပာစမ္းပါ လို႔ ေမးတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျဖႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခ်လိုက္တာနဲ႔ တန္းအိပ္ေပ်ာ္ တဲ့ ေကာင္။ အိပ္မက္ေတြ ဘာေတြ မက္ေတာ့မက္ေပမယ့္လို႔ ဟုတ္တိပတ္တိ မွတ္ထားမိတာမ်ိဳးမရွိဘူး။ ထူဆန္းတာေတြလည္း မမက္ဖူးဘူး။ သူကေတာ့ အိပ္ယာေဘးမွာ စာအုပ္နဲ႔ ေဘာလ္ပင္ အသင့္ခ်ထား တယ္။ အိပ္ယာႏိုးလာတာနဲ႔ သတိရသမွ် အဲဒီ့စာအုပ္ထဲ အိပ္မက္ေတြ အကုန္ခ်ေရးေတာ့တာ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူေျပာဖူးတာေလးတစ္ခု သြားအမွတ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္စာမွာ လူတကာထက္ ထူးခၽြန္ေအာင္ အလင္းေပါက္သေလာက္ အိပ္မက္မက္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ အကန္းတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိပ္မက္ကန္းသူတဲ့။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ အဲဒီ့တုန္း က သူေျပာတာ ကဗ်ာသိပ္ဆန္ေနလို႔ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေတြးေတြး ကၽြန္ေတာ္မေမ့ေတာ့ဘူး။

ဖေယာင္တိုင္မီးကိုကိုင္ရင္း အိမ္ေရွ႕ခန္းဖက္ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ တစ္အိမ္လံုးတိတ္ဆိတ္လို႔ေနရဲ႕။ ကၽြန္းဆက္တီ ခံုေပၚ ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ က ေကာင္မေလးအေၾကာင္းေတြးေနရာကေန ဟိုႏွစ္ေကာင္အေၾကာင္းကို ဘယ္လိုကဘယ္လို သတိ ရမိသြားလဲမသိဘူး။ ညေနက ဘီယာဆိုင္မွာ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ ရင္း ျငင္းခံုခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္အားေပးတဲ့ ေဘာလံုးအသင္းရႈံး ခဲ့လို႔ တစ္၀ိုင္းလံုးစာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ဒိုင္ခံရွင္းခဲ့ရတာေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ ေသခ်ာမသိပါဘူး။

ဟိုႏွစ္ေကာင္ထဲက မ်ိဳးခင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ အိမ္ေထာင္အရင္က်တာ။ ကေလးေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ရွိၿပီ။ အလုပ္အကိုင္က ေတာ့ ဘုရားစူးသေဘၤာသား။ ဘုရားစူးသေဘၤာသား လို႔ ေျပာရတာက အေၾကာင္းရွိတယ္။ ဒီေကာင္က မိန္းမရၿပီးေနာက္ပိုင္း သေဘၤာတစ္ခါ တက္ၿပီးကတည္းက အနားယူတာ ငါးႏွစ္ရွိသြားၿပီ။ ေမးလိုက္ရင္ေတာ့ ဒီေန႔ပဲ သေဘၤာျပန္ တက္မလို မနက္ျဖန္ပဲ ျပန္တက္မလိုနဲ႔။ ေနာက္ ထြန္းလွဆိုတဲ့ ေကာင္ကေရာ ဘာထူးေသးလဲ။ အသက္သာ ၃၀ေက်ာ္ေနတာ အခုထိ မိဘအိမ္မွာ ကေလးလုပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္း။ မိန္းမသာ မယူေသးတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ မိန္းမအေၾကာင္း အရင္ဆံုးစသိတာလည္း ဒီေကာင္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး အခုလို လက္ ထပ္ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း ရင္းေတြထဲမွာ ဒီေကာင္ေျမွာက္ေပးတာေတြကလည္း အဓိကေနရာမွာ ပါေနတယ္။

ခဏၾကာေတာ့ ဗိုက္ျပည့္သြားတာရယ္ ဘီယာတန္ခိုးရယ္ေပါင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိပ္ခ်င္လာတယ္။ ေန႔လည္တုန္းက အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္တစ္ခုကို သြားသင္ေပးထားလို႔ ပင္ပန္းတာလည္း ပါလိမ့္မယ္။ အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္မီးကို ဟုတ္ခနဲၿငိမ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ကုတင္ေပၚတက္လိုက္တယ္။ ဒီညဟာ သူမရွိတဲ့ ကုတင္မွာ အိပ္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သံုးညေျမာက္ပဲ။ ဘယ္ေနရာက၀င္လာမွန္းမသိရတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ေစ့ေဆာ္မႈတစ္ခုနဲ႔အတူ လွ်ပ္တျပက္အတြင္းမွာ သူ႔ေခါင္းအံုးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းယူအံုး လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ နည္းနည္းေမာေနသလိုလိုပဲ။ ေနာက္ေန႔ ဟိုႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ဘီယာဆိုင္မထိုင္ဘဲ ေနဦးမွလို႔ ေတြးလိုက္တယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔ေခါင္းအံုးသား အိအိေလးေ ပၚ ေခါင္းတင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီ့မွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းအိပ္မက္တစ္ခုမက္တယ္။  အိပ္မက္ထဲမွာ အရမ္းမ်ား ျပားတဲ့ ေျမြဆိုးေတြၾကား ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြား တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေျမြဆိုးေတြၾကားက ေျခခ်စရာ ေျခတစ္ဖ၀ါးစာ ေျမေလးကို မရမကရွာၿပီး အေ၀းက ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးဆီ ေျပးသြားေနမိတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာ အရြယ္ပိုႀကီး တဲ့ ေျမြဆိုးတစ္ေကာင္ ေရာက္ေနတာကို သူ မသိ ေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေအာ္သံဟာ တိုးသိမ္လြန္းေတာ့ သူလံုး၀ မၾကားရဘူး။ သူ႔အႏၱရာယ္ကို သူမသိဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၿပံဳးျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိပ္မက္ထဲမွာ ျဖစ္တည္မႈေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတယ္။

ဧည့္ခန္းထဲက ဆူညံေနတဲ့ တယ္လီဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေျမြဆိုး၀ကၤပါအိပ္မက္ထဲကေန ထြက္လာ ႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာ မိုးႀကီးစင္စင္လင္းေ နၿပီ။ တယ္လီဖုန္းျမည္သံက မနက္ခင္းကို စူးစူး၀ါး၀ါးတြန္႕လိမ္ရြဲ႔ေစာင္းသြားေစတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ဟာ ကၽြန္းဆက္တီခံုေတြေပၚကို အငမ္းမရတြားတက္လို႔ ေနရဲ႕။ ရႊဲနစ္ေန တဲ့ ေခၽြးေစးေတြနဲ႔ တယ္လီဖုန္းခြက္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ ေခ်ာက်ိက်ိနဲ႔ ပါလာတယ္။ ဟဲလိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေမာတေကာ ထူးလိုက္တယ္။  ရုတ္တရက္ တစ္ဖက္က ဖုန္းေျပာသူ ရဲ႕ စကားသံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲ ဗို႔အားအရမ္းျပင္းျပင္းႀကီး ျဖတ္စီးသြားသလို ထင္လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက ဖုန္းခြက္လြတ္ က်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးေ မာ္လၿမိဳင္မွာ ပိုးထိလို႔ ဆံုးသြားၿပီဆိုတဲ့ ေယာကၡမေလာင္းႀကီးရဲ႔ ငိုႀကီးခ်က္မ ေျပာသံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲမွာ အေငြ႕တလူလူ စြဲေလာင္ေနတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အိပ္မက္ဆန္စြာ လ်င္ျမန္လြန္းလွတယ္။

အဲဒီညကစတင္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္စက္မႈေတြဟာ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ထူးဆန္းတဲ့ အိပ္မက္ေတြရဲ႔ လုယူျခင္းကို ခံလိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဖက္က ျပန္ရတာဆိုလို႔ အိပ္မက္ထဲမွာ အႏၱရာယ္အသြယ္သြယ္ၾကားကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းျပံဳးျပေနတဲ့ သူ႔ကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရတဲ့ ေသးငယ္လြန္းတဲ့ အခြင့္အေရးေလးတစ္ခု။        ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၂၉.၈.၁၂
ညေန ၀၃း၃၀ နာရီ

Color of Life Magazine.2012.

ေလထဲက ဘ၀

ေလထဲက ဘ၀

ရွင္ဘုရင္ေတြ အမဲလိုက္ထြက္သလို
စစ္သားေတြ စစ္တိုက္ထြက္သလို
ကေန႔ေခတ္ေယာက်ာ္းေတြ စြန္တိုက္ထြက္ၾကတယ္။

စြန္တိုက္မထြက္ခင္မွာ အစစအရာရာျပင္ဆင္ရတယ္။
စစ္သားတစ္ေယာက္ ေသနတ္ကို ခပ္ဆဆ “မ”ၾကည့္တဲ့ ဟန္အတိုင္း
ကိုၾကည္စိန္ဟာ စြန္ကို “မ”ၾကည့္တယ္။
ညီညီေအာင္ဟာ စြန္မွာ အေလးအေပါ့ညီေအာင္ ဆိုင္းႀကိဳးတပ္တယ္။
ေသနတ္ေျပာင္း  ေျဖာင့္မေျဖာင့္ ရွင္းမရွင္းစစ္ေဆးပံုမ်ိဳးနဲ႔ ထြန္းထြန္းဦးက
လႊတ္မယ့္ႀကိဳးကို ပြတ္ၾကည့္တယ္။ မွန္စာႀကိဳးအရသာ ခပ္ရွရွ ျဖစ္ေနမွ ခိုက္တယ္။
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေမာင္မိုးက က်ည္ကပ္အပိုသယ္သလို
စြန္အပို ၁၅ ခုေလာက္ တစ္ပါတည္းသယ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္
ကြဲကြဲျပားျပားသိထားဖို႔က စစ္တိုက္တာဟာ စြန္တိုက္တာမဟုတ္။
ပါးကြက္က်ားနဲ႔ ဖိုး၀ေလးဟာ အပ္ခ်ည္လံုးကို ၀ါးျခမ္းျပားထိုးၿပီး အၿမီးရွည္တပ္စြန္ေလးကို
အျမင့္ႀကီးေရာက္ေအာင္လႊတ္တတ္တာျဖင့္ သိပ္မၾကာေသးဘူးရယ္။

စြန္တိုက္ရတာထက္ စြန္လိုက္ရတာက ပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းေနေသးရဲ႕။
စြန္ျပတ္တာကို စြန္ျပတ္တာလို႔ မေခၚဘဲ စြန္လန္တယ္လို႔ ေခၚတယ္။
လန္သြားတဲ့ စြန္ေနာက္ ၀ရုန္းသုန္းကားေျပးလိုက္ရတာ မဟာစြန္႔စားခန္းတစ္ခုပါပဲ။
စြန္လိုက္စည္းကမ္းမွာ လန္သြားတဲ့ စြန္ရဲ႕ ႀကိဳးစဆြဲမိသူက စြန္ကို ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒါကလည္း ႏိုင္ငံသားတိုင္းလိုက္နာေစာင့္ထိန္းရမယ္လို႔ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ေရးအဖြဲ႔က
အမိန္႔ထုတ္ျပန္ထားတာမရွိေလေတာ့ လစ္ရင္လစ္သလို ႀကိဳးစမိသူထက္
စြန္မိသူက စြန္ရဖို႔ ပိုေသခ်ာတယ္။
မိမိကိုယ္ပိုင္လက္ေတြနဲ႔ မပိုင္ႏိုင္တဲ့အခါ စြန္လိုက္သူတစ္စုမွာ
၀ါးလံုးရွည္ေတြ သစ္ခက္ေတြ ကိုင္ေဆာင္လာၾကတယ္။

တိုက္စြန္ႏွစ္ခုျဖတ္တဲ့အခါ အဓိကက်တာ စြန္လႊတ္သူတစ္ဦးခ်င္းရဲ႔ ပညာလား။
အႏိုင္ရ စြန္ရဲ႔ ေလေၾကာင္းလား။ သံုးတဲ့ မွန္စာႀကိဳးကြာျခားလို႔လား။ ရစ္ႀကိဳးကသာလား။
ေလွ်ာ့ႀကိဳးကသာလား။ အေရမရ အဖတ္မရလို႔ပဲ ဆိုခ်င္ဆို၊ ဘယ္အခ်ိန္ကာလကတည္းက
စတင္ခဲ့သလဲ။ ဘယ္အရပ္ေဒသက ဦးဘယ္သူ ေဒၚဘယ္၀ွာဆီကေန
လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းလဲ။
ကားအသြားအလာအရမ္းမ်ားတဲ့ ၿမိဳ႔တြင္းပလက္ေဖာင္း ဓာတ္ႀကိဳးေတြေအာက္မွာလား၊
ညီညာျပန္႔ျပဴးတဲ့ ၿမို႔ျပတိုက္ေခါင္မိုးျမင့္တစ္ေနရာမွာလား၊  မီးရထားမျဖတ္သန္းတဲ့
သံလမ္းျပတ္ေပၚမွာလား၊ လယ္ကြင္းရိုးျပတ္ေတာထဲမွာလား၊လွည္းလမ္းေၾကာင္းမွာလား။
ဗမာ့လူ႕အဖြဲ႔အစည္းထဲက အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုကေတာ့ သိပ္သေဘာေတြ႔မယ္မထင္ဘူး။
အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဆိုရာမွာ ကေလးသံုးေယာက္အေဖ လက္သမားဆရာ
ကိုၾကည္စိန္ရဲ႔ အိမ္သူသက္ထားလည္း ပါ စီးပြားေရးအရ ေက်ာင္းမေနေတာ့တဲ့
အသက္ ၁၁ႏွစ္အရြယ္ ညီညီေအာင္ရဲ႔ အေမလည္းပါ ဂ်ီတီစီေက်ာင္းသားထြန္းထြန္းဦးရဲ႕
သမီးရည္းစားေကာင္မေလးလည္းပါ ဆယ္တန္းတက္ေနတဲ့ ေမာင္မိုးရဲ႕ အစ္မ
ဆရာ၀န္ေလာင္းလ်ာေလးလည္းပါ ပါးကြက္က်ားနဲ႔ ဖိုး၀ေလးရဲ႔ ပူတတ္ပန္တတ္တဲ့
ဘြားေအႀကီးလည္းပါေခ်သေပါ့။

စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာေရးကို
ဦးတည္တယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ေျပာခ်င္တာက ယာဥ္မွာလည္း ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္းမွာလည္း လမ္းစည္းကမ္း။
စစ္မွာလည္း စစ္စည္းကမ္း၊ စြန္မွာလည္း စြန္စည္းကမ္းရွိတယ္။
ကေလးေတြနဲ႔ စြန္လႊတ္၀ါသနာပါၿပီး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္မလႊတ္တတ္တဲ့
အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးငယ္တခ်ိဳ႔ဟာ အၿမီးရွည္တပ္ထားတဲ့ စြန္ေတြကို လႊတ္တယ္။
အၿမီးရွည္တပ္စြန္ဆိုရင္ မတိုက္ရဘူး။ အလွလႊတ္တဲ့ စြန္ဆိုရင္ မတိုက္ရဘူး။
တိုက္စြန္ခ်င္းတိုက္ရင္ေတာင္ ႀကိဳးရွည္ရွည္အျမင့္ပ်ံေနတဲ့ တိုက္စြန္ကို
ႀကိဳးတိုတိုတိုက္စြန္က ေအာက္ကေန အက်င့္ယုတ္မတိုက္ရဘူး။
အျမင့္တူအကြာအေ၀းတူေ၀ဟင္မွာ တိုက္တဲ့ စြန္ပြဲဟာ တရားမွ်တၾကည့္ေကာင္းတဲ့ပြဲပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒါကလည္း ႏိုင္ငံသားတိုင္းလိုက္နာေစာင့္ထိန္းရမယ္လို႔
အမိန္႔ထုတ္ျပန္ေရးအဖြဲ႔က အမိန္႔ထုတ္ျပန္ထားတာမရွိေလေတာ့ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို
တိုက္စြန္အခ်င္းခ်င္းလမ္းတစ္၀က္ကေန ပိုင္းျဖတ္တိုက္ခံေနရတယ္။
လစ္ရင္လစ္သလို အၿမီးရွည္တပ္စြန္ေတြ ျဖတ္ခံေနရတယ္။
(ပါးကြက္က်ားနဲ႔ ဖိုး၀ေလးဟာ သူ႔အၿမီးရွည္စြန္ေလးျဖတ္ခံလိုက္ရလို႔ ေအာ္ငိုေနရွာ)
တိုက္စြန္စစ္စစ္ဟာ အေရာင္စံုတာကလြဲရင္ ပံုသ႑ာန္အစြန္းမေရာက္ဘူး။
ဘာအကြန္႔အညႊန္႔မွ မရွိဘဲ ရိုးရွင္းတဲ့ ပံုသ႑ာန္နဲ႔ တိုက္စြန္ေတြ တက္လာၿပီ။

စြန္အလႊတ္ေကာင္းလို႔ ကုန္ေျခာက္ေရာင္းတဲ့ မိန္းမကို ေစ်းသြားသြားျပန္
ႀကိဳပို႔လုပ္ရာမွာ ကိုၾကည္စိန္ေနာက္က်ေနမယ္။
သူတစ္ပါးအိမ္အတြက္ အခေၾကးေငြယူၿပီးေရထမ္းေပးဖို႔ အေမမွာတာကို ညီညီေအာင္ေမ့ေနမယ္။
ခ်ိန္းတဲ့ေနရာ မေရာက္လို႔ ထြန္းထြန္းဦးကို ေကာင္မေလးက ေရႊစိတ္ေတာ္ေကာက္မယ္။
အစ္မျဖစ္သူတဖြဖြေျပာေနတဲ့ၾကားက စာမက်က္ဘဲ ေမာင္မိုးစြန္ပဲလႊတ္ေနမယ္။
စြန္တစ္ခု တဂ်ီဂ်ီပူဆာမိတဲ့ ပါးကြက္က်ားနဲ႔ ဖိုး၀ေလးခမ်ာ နားပူလို႔ ဘြားေအ အရိုက္ခံထိမယ္။
ဒီအမႈကို လြန္က်ဴးေနသမွ်ေတာ့ အျခား အျခားေသာ ေယာက်ာ္းသားမ်ားကို
အျခား အျခားေသာ အမ်ိဳးသမီးေတြက သိပ္သေဘာေတြ႕မထင္။
အလားတူ စြန္အလိုက္ေကာင္းလို႔  ကေလးေတြ သံစူး ပုလင္းကြဲရွ
ဓာတ္လိုက္ ကားတိုက္ ရထားႀကိတ္အမႈေတြလည္း မတိုးေစခ်င္။

ေလထဲ တိုက္အိမ္ေဆာက္တာထက္ေတာ့ အပံုႀကီးသာပါတယ္။
ေလထဲမွာ ေ၀ဟင္စစ္ပြဲဆင္ႏႊဲရတဲ့အခါ ဆြန္ဇုစစ္ပညာက်မ္းကို ၾကားေတာင္
မၾကားဖူးထားေပမယ့္ မိမိကိုယ္ပိုင္သနဂၤဗ်ဴဟာေတြ ခင္းက်င္း ဆင္ႏႊဲရတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေျပာခဲ့ၿပီးသလို စြန္တိုက္တာဟာ စစ္တိုက္တာမဟုတ္။
သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္ကပဲ ရွိခဲ့ရွိခဲ့။ ကိုလိုနီလက္ေအာက္ေရာက္မွ သိခဲ့သိခဲ့၊
စစ္အစိုးရအာဏာရွင္လက္၀ါးႀကီးအတြင္းမွာပဲ ေနခဲ့ေနခဲ့၊ ရိုးရာဓေလ့ျဖစ္ျခင္း
မျဖစ္ျခင္းကလည္း အေရးမႀကီးဘူး။ အမ်ိဳးသားအားကစားထဲ မပါ၀င္တာလည္း
မထူးဘူး မဆန္းဘူး။ ႏိုင္ငံလူမႈစီးပြားေတြရဲ႔ ဘက္စံုဖိစီးႏိွပ္ကြပ္ခံေနရတဲ့ ဘ၀ေတြဟာ
၀ါသနာအရင္းခံၿပီး ေလထုထဲ မိမိကိုယ္တိုင္ပ်ံသန္းတိုက္ပြဲ၀င္ေနဘိသကဲ့သို႔
စိတ္ကူးနဲ႔ဖဲရိုက္ရတာေလာက္ ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စရာေကာင္းလွတာ
ဘယ္မွာရႏိုင္ပါေတာ့မလဲကြယ္ရို႔။        ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၇.၁၂.၁၂
ေန႔လည္ ၀၁း၅၈ နာရီ