ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွ

ၿမိဳ႕ကေလးဆီမွ

(၁)

ၿမိဳ႕ကေလး၏ လမ္းမ်ားသည္ မေျပျပစ္ၾကပါ။ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းမ်ားလြန္းျခင္းသည္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ထင္ရွားေသာ ၀ိေသသ တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ ဟိုအရင္ေခတ္ေတြတုန္းက ေရနံေတြ အလွ်ံပယ္ေအာင္ ထြက္ခဲ့ဖူးေသာ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ အၿမဲလိုပင္ ပူျပင္း ၿပီး ေျခာက္ေသြ႔ေနတတ္၏။ ထို႔အျပင္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏႈန္းမွာလည္း အျခားၿမိဳ႔မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ သိသာ စြာ ေႏွးေကြးအထီးက်န္ ေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စက္ဘီးကေလးကို ၿမိဳ႕ကေလး၏ ဗဟိုလမ္းမႀကီး ကုန္းတက္အတိုင္း အသာတြန္းလာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းထက္တြင္ေတာ့ လွ်ာထိုးဦးထုပ္ေလးတစ္လံုးေဆာင္းထားခဲ့ပါသည္။ ဤသည္မွာ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕ အထီးက်န္ေသာ ၿမိဳ႔ကေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ မည္ကဲ့သို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေပါ့ပါး စြာ ေနထိုင္ခဲ့သလဲဆိုသည္ ကို ျပန္ေျပာျပရန္ အစျပဳလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ကၽြန္ေတာ့္ေဘး လမ္းမႀကီးေပၚကေန ျမင္းလွည္းတစ္စင္း ျဖတ္သန္းေက်ာ္တက္သြားသည္။ ျမင္းခြာသံေတြက ကတၱရာလမ္း မႏွင့္ ထိရိုက္ၿပီး စည္းခ်က္မွန္မွန္ထြက္ေပၚေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္းပိန္ပိန္ေလးေတြကို ခ်စ္သည္။ ၾကည့္ေကာင္းလြန္းေ သာ ျမင္း၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳးေတြ ကိုလည္း ခ်စ္ပါသည္။ ျမင္းခြာသံရိုက္ေသာ ဦးေလးႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ခင္ေတာ့ မခင္။ ညစ္ေထးေထး စစ္အက်ီ္လက္ရွည္ အေဟာင္းႀကီးကို ထာ၀စဥ္၀တ္ဆင္ထားတတ္ေသာ ဦးေလးႀကီး၏ ရုပ္သြင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေ ၾကာက္သည္။ အရုပ္ဆိုးေသာ ဦးေလးႀကီး၏  မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မုတ္ဆိတ္ေမႊးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးထူထူေတြလည္း ရွိ၏။ အဲဒီ့မုတ္ ဆိတ္ေမႊးေတြ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြ မရွိလည္း ဦးေလးႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္တာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ ဦးေလးႀကီးအနားမွ နီးကပ္ စြာ ျဖတ္သန္းမိေသာအခါတြင္ ဦးေလးႀကီးဆီမွ ခ်ဥ္စူးစူးအနံ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ရြံပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က ထိုအနံ႔ကို အရက္နံ႔ဟုေျပာၾက၏။

ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ေတြတိုင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးေလးႀကီးအလုပ္လုပ္ရာ ဗာဒံပင္ရိပ္ေအာက္မွ ျမင္းလွည္းျပင္ဆိုင္ ကို ျဖတ္သန္းသြားရတတ္သည္။ ျမင္းလွည္းျပင္ဆိုင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ျမင္းလွည္းဂိတ္လည္း ရွိသည္။ ေက်ာင္းသြားလွ်င္ စက္ဘီးယူခြင့္ မရေသာ ကၽြန္ေတာ့္လွမ္းလက္စေျခလွမ္းတို႔သည္ ဦးေလးႀကီး၏ ျမင္းလွည္းျပင္ဆိုင္နားေရာက္ တိုင္း သိသိသာ သာတုန္႔ဆိုင္းသြားၿမဲျဖစ္သည္။ ဦးေလးႀကီး ျမင္းခြာေရြးေနပံု၊ ျမင္းခြာသံရိုက္ေနပံု၊ ျမင္းလွည္း၏ အျခားအစိတ္အပိုင္းတစ္ ခုခုကို ျပင္ဆင္ေနပံုမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္က ရွည္ၾကာစြာ ေငးေမာတတ္ပါသည္။ ဆိုင္ေျမျပင္ရွိ သစ္သားငုတ္တြင္ ႀကိဳးခ်ည္ထားေ သာ ျမင္းမ်ား၏ ေဘးဘက္မွ နီးနီးကပ္ကပ္ျဖတ္သန္းသြားရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အရသာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပါ၏။ ျမင္းမ်ား၏ ခႏာကိုယ္မွ ထြက္ေသာအနံ႔၊ ျမင္းေခ်းနံ႔ႏွင့္ ျမင္းစာနံ႔မ်ားရႈရႈိက္ရမိၿပီဆိုလွ်င္ ဦးေလးႀကီး၏ ျမင္းလွည္းျပင္ဆိုင္နားေရာက္ခါနီး မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ ယခုပင္ ေရွ႕နားေလာက္ဆိုလွ်င္ ဦးေလးႀကီး၏ ျမင္းလွည္းျပင္ ဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့မည္။ ကုန္း တက္ေျပေသာ လမ္းမႀကီး၏ ဆင္ေျခေလွ်ာအပိုင္းတစ္ခုမွ စတင္ကာ ကၽြန္ေတာ္သည္ စက္ဘီးေလးကို နင္း လိုက္ပါ၏။ စက္ဘီး ကို လမ္းမႀကီးအတိုင္းနင္းတက္ရသျဖင့္ လမ္းမႀကီးတစ္ဖက္ရွိ ဦးေလးႀကီး၏ ျမင္းလွည္းျပင္ဆိုင္ကို ထိုေန႔အဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရွည္ၾကာစြာေငးေမာခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။
(၂)

အေ၀းေတာင္ကုန္းမ်ားေပၚတြင္ စည္းခ်က္မွန္စြာ လည္ပတ္ေနသည့္ ေရနံတူးယႏၱယားလက္တံညိဳမည္းမည္းႀကီးမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေရနံတူးယႏၱယားလက္တံညိဳမည္းမည္းႀကီးမ်ားကို ၿမိဳ႕ကေလး၏ အစြန္အ ဖ်ားေရာက္ေအာင္ထိ စက္ဘီးနင္းသြားမွသာ ျမင္ရႏိုင္ပါသည္။ အေ၀းမွပင္ ျမင္ခြင့္ရျခင္းျဖစ္ၿပီး ထိုေရနံတူးယႏၱယားႀကီးအနား သို႔ တာ၀န္ရွိသူမ်ားမွအပ မည္သူမွ် နီးကပ္စြာ ၾကည့္ရႈခြင့္ျပဳမထားပါ။ ထို႔အျပင္ ၿမိဳ႔ကေလး၏ အစြန္အဖ်ားသို႔ စက္ဘီးနင္းသြား ရန္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ေကာင္ငယ္ ေလးတစ္ေယာက္အတြက္ မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ေ၀းလံလြန္းလွပါ၏။

တစ္ခုေသာ သႀကၤန္ကာလတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုႏွင့္ ေျခလ်င္လိုက္ပါကာ ၿမိဳ႔ကေလး၏ အစြန္သို႔ ေရာက္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဘယ္လိုေၾကာင့္ သည္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့သလဲ မသိပါ။ ၿမိဳ႔ကေလး၏ အစြန္ကို ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းအ တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကစဥ္က ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ဖြဲ႔လံုး၏ ခႏာကိုယ္မ်ား သည္ ေရမ်ား ရႊဲစိုေနၿပီး ေရဗူး ထည့္ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီလြယ္ပိုးကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထဲတြင္လည္း ေရျပြတ္အသီးသီးကို ကိုင္ေဆာင္ထား လ်က္ရွိပါသည္။ အေ၀းေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚမွာ လည္ပတ္ေနေသာ ထိုေရနံတူးယႏၱယားႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွ တစ္ေ ယာက္က ျမင္သြားၿပီး ၀မ္းသာအားရလက္ညိွဳးထိုးျပကာ အဲသည့္ ေနရာကို သြားလို႔ရရင္ေကာင္းမည္ဟု စကားစ၏။

“ဟင့္အင္း သြားရင္ ငါတို႔ကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္လိမ့္မယ္”
ေရျပြတ္ေသနတ္ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ စကားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို ေၾကာက္ရြံ႕သြားေစ သည္။
“ေအး ဟုတ္တယ္ အဲဒီ့မွာ သံဆူးႀကိဳးနဲ႔ ၿခံစည္းရိုးကာထားတယ္…ၿခံစည္းရိုးေပၚမွာ
အဲဒီ့ေနရာကို ျဖတ္သန္းသြားလာရင္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မယ္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ေရးၿပီးခ်ိတ္ထားတယ္ ”

စတီးလ္ေရျပြတ္ကိုင္ထားေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ စကားအဆံုးမွာေတာ့ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေၾကာက္ရြံ႕ စိတ္ ေနရာတြင္ မသိနားမလည္မႈက အစားထိုးသြားပါသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းစြာနားမလည္ႏိုင္ေသာ ကိစၥမ်ား သည္ မ်ားျပားလွ၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုေရနံတူးယႏၱယားႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကို ဆက္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ရွိ၍ ၿမိဳ႕ျပင္ ဖက္ေရာက္ေသာအခါတိုင္း အေ၀းေတာင္ကုန္းမ်ားေပၚတြင္ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေရနံတူး ယႏၱယားႀကီးမ်ား၏ လက္တံညိဳမည္းမည္းႀကီးမ်ားကို သေဘာက်စြာ ေငးေမာရင္း အဲသည္ေနရာကို သြားလွ်င္ တကယ္ ပဲ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္မည္လားဟု ကေလးပီပီ သိခ်င္မိခဲ့ဖူးပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဤကိစၥသည္ ကစားစရာ မဟုတ္မွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာေပါက္တတ္ခဲ့ပါသည္။
(၃)

ၿမိဳ႕ကေလး၏ ေတာင္ဘက္ျခမ္းတြင္ လြန္စြာျမင့္မားလြန္းေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးျပတ္မ်ားတည္ရွိပါသည္။ ညေနခင္းတခ်ိဳ႕တြင္  ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္းသံုးေ လးေယာက္ႏွင့္အတူ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ားတည္ရွိရာသို႔ စက္ဘီးကုိယ္စီနင္း ၿပီး ေရာက္ရွိသြားတတ္သည္။ အနီးဆံုးေခ်ာက္ကမ္းပါးဟု ေခၚဆိုႏိုင္မည့္ ေနရာကို ေရာက္ရွိရန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ သိပ္မ ခက္ခဲပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၿမိဳ႔ကေလး၏ ညီညာေသာ ေျမသားႏွင့္ဆက္စပ္ေနသည့္ ၄င္းသည္ အစြန္တစ္ေနရာေရာက္ သည္တြင္မွ ေအာက္ဖက္သို႔ ေပေပါင္းမ်ားစြာ နက္ရႈိင္းေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးျပတ္တစ္ခုအသြင္ မတ္ေစာက္နိမ့္ဆင္းသြားျခင္းေ ၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္တြင္ ေလသည္ အၿမဲတမ္း အားႏွင့္အင္ႏွင့္ တိုက္ခတ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုေခ်ာက္ကမ္းပါးေပၚ တြင္ စက္ဘီးမ်ားကို ေထာင္လ်က္တစ္မ်ိဳး လွဲလ်က္တစ္မ်ိဳး အဆင္ေျပသလို ထားလိုက္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္က မူ ေခ်ာက္ကမ္းပါး၏ အစြန္ဆံုး ေရာက္ႏိုင္သမွ်ေရာက္ေအာင္သြားကာ ထိုင္တတ္ၾကသည္။ ေလက ကၽြန္ေတာ္တို႔အ၀တ္အစား မ်ားႏွင့္ ဆံပင္မ်ားေပၚကို တခ်ိန္လံုး တဟူးဟူးတိုး၀င္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဦးေခါင္မ်ားထက္တြင္ တိမ္စိုင္ျဖဴေတြ လြင့္ပါးေနၾကလ်က္ ေကာင္းကင္၏ အေရာင္သည္ ျပာလြင္လင္းက်င္းေနေလ၏။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးျပတ္မ်ားေပၚမွ ဟိုးေအာက္ ဘက္သို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ စိမ္းျမေနေသာ ကိုင္းစိုက္ခင္း စိမ္းစိမ္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ငရုတ္၊ၾကက္သြန္၊ေျပာင္းဖူး စေသာ သီးႏွံမ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ ကိုင္းစိုက္ခင္းမ်ားျဖစ္ပါ၏။ ကိုင္းစိုက္ခင္းမရွိ ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ ေသာင္ျပင္၀ါ၀ါ မ်ားက တျပန္႔တျပဴး ရွိေနကာ အေ၀းတြင္ ေရႊအိုေရာင္လက္လက္ထေနသည့္ ဧရာ၀တီျမစ္ေရအစပ္ကို လွမ္းျမင္ႏိုင္ေသး သည္။ ျမင္ကြင္းက တစ္ပိုင္းတစ္စသာျဖစ္ေသာ္လည္း ဧရာ၀တီ၏ ခမ္းနားမႈကို ဖံုးကြယ္ရန္ေတာ့ မလံုေလာက္ပါ။

ေအာက္ဖက္ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာမ်ားတြင္ အျခားေခ်ာက္ကမ္းပါးျပတ္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ေနရသည္။ ထေနာင္းပင္ ၊ကႏၱာရပင္အနည္းငယ္ကိုလည္း ေအာက္ဖက္တြင္ လွမ္းျမင္ရ၏။ တစ္ခ်ိဳ႔ေသာ ထေနာင္းပင္၊ ကႏၱာရပင္မ်ားမွာ ေခ်ာက္ကမ္း ပါးျပတ္နံရံ ေျမသားကို တြယ္ကပ္ေပါက္ေရာက္ေနၾကသည္။ စင္စစ္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေ နေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအပါ အ၀င္ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေအာက္ဖက္အေ၀းရွိ ေခ်ာက္ကမ္းပါးျပတ္မ်ားသည္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဧရာ၀တီ၏ ျမစ္ကမ္းပါးယံ မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္မွာ အလြန္ေ သခ်ာပါသည္။ ကာလမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္ ေျပာင္းလဲေရြ႕လ်ားသြားေသာ ျမစ္စီးေၾကာင္းေ ၾကာင့္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးျပတ္မ်ားသည္ ဟိုေနရာ သည္ေနရာတြင္ အပိုင္းပိုင္းျပတ္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ အေျခအေနေရာက္ရွိလာပံုေပၚပါ၏။ ေအာက္ဖက္ေခ်ာက္ကမ္းပါးျပတ္မ်ားရွိရာဆီ သြားခ်င္လွ်င္ေတာ့ ဟိုးေအာက္ဖက္လွ်ိဳထဲ အရင္ဦးဆံုး ဆင္းရလိမ့္မည္။ ၿပီးမွတစ္ခါ မတ္ေစာက္ျမင့္မားေသာ အျခားေခ်ာက္ကမ္းပါးျပတ္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုေပၚ ခဲရာခဲဆစ္ျပန္တက္ရမည္ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ေခ်ာက္ကမ္း ပါးျပတ္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထိုင္ေန ေသာ ေခ်ာက္ကမ္း ပါးထက္ပင္ ပိုျမင့္မားေနတတ္သည္။ အမ်ားစုကေတာ့ နိမ့္ပါးၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲတြင္ မည္သူကမွ် ေခ်ာက္ကမ္းပါး၏ ဟိုးေအာက္ဖက္လွ်ိဳအဆံုးထိေရာက္ေအာင္ မဆင္းဖူးၾကပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ တြင္ေတာ့ အျခားေခ်ာက္ကမ္းပါးျပတ္ထိပ္ သို႔တိုင္တက္၍ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနၾကေသာ လူအုပ္စုမ်ားကို ရွားရွားပါးပါးေတြ႕ဖူး ပါသည္။ တစ္ႀကိမ္တုန္းကေတာ့ ဟိုးေအာက္ဖက္လွ်ိဳထဲသို႔ ဆင္းၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမွန္တကယ္ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူး၏။ စက္ဘီးေတြ ကို အေပၚဖက္မွာ ေသာ့ခတ္လ်က္ထားခဲ့ကာ ဆင္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္ေျခတြင္ ေျမႀကီးခဲမ်ားရွိေနေသာ မတ္ေစာက္ သည့္ ဆင္ေျခေလွ်ာမ်ားကို လမ္းအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အသံုးျပဳရပါသည္။ သည့္ထက္ပိုမိုမတ္ေစာက္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ မာေက်ာက်စ္လစ္ေနသည့္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနံရံေျမသားကို ကုပ္တြယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေအာက္ဆင္းရ၏။ တစ္ခါတစ္ ရံ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနံရံေျမသားတြင္ တြယ္ကပ္ေပါက္ေနသည့္ ထေနာင္းပင္၊ ကႏၱာရပင္မ်ား၏ အကူအညီကို ယူရသည္။ ဆူးမ်ား ကိုလည္း သတိထားရေသး၏။ သည္မွာတင္ ေအာက္ကိုဆက္ၿပီးဆင္းႏိုင္ေသာ သူႏွင့္ မဆင္းႏိုင္ေသာ သူဟူ၍ လူစုက ႏွစ္စုကြဲ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အျခားႏွစ္ေယာက္မွာ ဆင္းႏိုင္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ေယာက္မွာ ဆက္မဆင္းႏုိင္ေတာ့ပါ။ ေအာက္ေျခေ ရာက္ဖို႔ရန္မွာလည္း အေ၀းႀကီးလိုေနပါေသးသည္။ ဆင္းႏိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆက္ဆင္းခဲ့ၾကရာ ေနာက္ထပ္၀ါး ႏွစ္ရိုက္ေ လာက္ထိသာ ဆင္းႏိုင္ၾကၿပီး ဘယ္လိုမွ ဆက္မဆင္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အကိုင္အတြယ္မရွိေသာ ေနရာတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးစဥ္ အဆံုးသတ္သြားခဲ့ပါ၏။ ထိုေနရာမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးအေပၚသို႔ ျပန္တက္ခဲ့ၾကရသည္။ သည့္အတြက္ အျပစ္ တင္စရာရွိသည္မွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ပုေသာ အရပ္ႏွင့္ လူႀကီးအားအင္ကို မမွီႏိုင္ေသးေသာ အခိ်န္ကာလကိုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
(၄)

ကၽြန္ေတာ္တက္ရေသာ စာသင္ေက်ာင္းသည္ လူဦးေရနည္းပါးေသာ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမ်ား၏ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ေနကုန္ေအာင္ တက္ရ ပါသည္။ ႏွစ္စဥ္တကၠသိုလ္၀င္းတ န္းေအာင္ခ်က္ေကာင္းေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ အနီးအနားၿမိဳ႕ မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ပညာေရး မွာ အေတာ္ကို ျမင့္မားသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ကစားမက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္ တစ္ႏွစ္တစ္တန္းမွန္မွန္ေအာင္၍ အဂၤလိပ္စာဘာသာႏွင့္ သခ်ၤာဘာသာကို က်ဴရွင္အၿမဲယူထားရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းမ တက္မီ မနက္ခင္းေစာေစာမွာ ကၽြန္ေတာ္ က်ဴရွင္သြားရ၏။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ညေနခင္းမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ က်ဴရွင္တက္ခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ က်ဴရွင္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္း၌ သင္ျပေသာ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား ပင္ ျဖစ္ၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္၏ သခ်ၤာက်ဴရွင္ခ်ိန္သည္ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မနက္ပိုင္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ စေန၊တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ ျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္ ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ညေနခင္းတိုင္းမွာ ျဖစ္သည္။ ဘာသာမတူသျဖင့္ သင္ၾကားေသာ ဆရာမ်ား မတူညီၾကသလို ေက်ာင္း သားမ်ားလည္း မတူညီၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တက္ေသာ က်ဴရွင္ႏွစ္ခုကို အတူတကြလိုက္တက္ေ သာ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕ ရွိေသာ္လည္း အနည္းစုသာ ျဖစ္သည္။ ထိုအနည္းစုကို ခဏဖယ္ထားလိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ က်ဴရွင္တစ္ခုစီက ေက်ာင္း သားတစ္ဖြဲ႔ခ်င္းစီႏွင့္  ရင္းႏွီးသလို ျဖစ္ေနသည္။ အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သခ်ၤာက်ဴရွင္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဟူ၍ အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုႏွစ္ဖြဲ႔ထဲတြင္ သူသည္ သခ်ၤာ က်ဴရွင္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအဖြဲ႔ထဲတြင္ ပါ၀င္လာခဲ့ပါသည္။

သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မည္သည့္အခါကမွ် ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကဖူးျခင္းမရွိပါ။ ထို႔အျပင္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းမွာ အခန္း ခ်င္းမတူဘဲ စာေတာ္ပံုရေသာ သူက Bခန္းက ျဖစ္ၿပီး စာညံ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္က Dခန္းက ျဖစ္သည္။ Dခန္း သည္ ေက်ာင္းတြင္ ေနာက္ဆံုး အခန္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းမွာ အခန္းခ်င္းမတူေသာ္လည္း သခ်ၤာက်ဴရွင္တက္ရာ မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တူညီခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္သူျဖစ္ပါလ်က္၊ သူသည္လည္း ေဖာ္ေရြေအးေဆးေသာ သြင္ျပင္ရွိပါလ်က္၊ သခ်ၤာ က်ဴရွင္တစ္ခု၌ အတူတကြတက္ေရာက္ျဖစ္ၾကပါလ်က္၊ နားမလည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မခင္မင္မရင္းႏွီးခဲ့ၾကပါ။ ေက်ာင္းမွာ အခန္းခ်င္းမတူေသာ အျခားသူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ က်ဴရွင္က်မွ ကၽြန္ေတာ္ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသာ္လည္း သူကေတာ့ အၿမဲပင္ ခၽြင္းခ်က္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အဲသည္မနက္ခင္းမတိုင္မီ အခ်ိန္အထိေပါ့ေလ။

အဲသည္မနက္ခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ ပထမအစမ္းစာေမးပြဲမတိုင္မွီ စာ ၾကည့္ခ်ိန္ပိတ္ရက္ စတင္သတ္မွတ္ေပးလိုက္ေသာ ေန႔ၿပီးဆံုး၍ ေနာက္တစ္ေန႔လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သခ်ၤာက်ဴရွင္ကို သည္ေန႔ ေနာက္ဆံုးလာၾကျခင္း ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ မိမိအိမ္၌ပင္ စာက်က္ရေတာ့မည္ျဖစ္၏။ ဆရာမ က စာေမးပြဲအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရမည္မ်ားကို မွာၾကားသည္။ ထို႔အျပင္ အေရးႀကီးေသာ ပုစၦာမ်ားကို ေက်ာက္သင္ပုန္း တြင္ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ားေပးသည္။ က်ဴရွင္ေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္သျဖင့္ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကကာ အခါတိုင္းက်ဴရွင္တက္ခ်ိန္မ်ားႏွင့္မတူဘဲ အခန္းေလးသည္ ဆူညံေနေလသည္။ က်ဴရွင္ဆင္းလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား လံုး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ထဲ ေရာက္ရွိသြားမည္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပံုစံက ပထမ အစမ္းစာေမးပြဲ ေျဖရန္ေ က်ာင္းပိတ္ သည္ႏွင့္ မတူဘဲ စာေမးပြဲၿပီး၍ ေက်ာင္းပိတ္သည့္ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးသည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွ သင္ခန္းစာမ်ားကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပဲ ကူးယူေနၾကသည္။

ထိုေန႔က သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ဖက္ရွိ ခံုတန္းရွည္တစ္ခုမွာ ထိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေရးေႏွးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ သူက အလ်င္ေစာစီးစြာ သင္ခန္းစာကို ကူးယူၿပီးဆံုး သြားခဲ့သည္။ သူ႔လိုပင္ လ်င္ျမန္စြာ စာကူးၿပီးသြားေသာ ေက်ာင္းသားေ က်ာင္းသူမ်ား၏ ကြန္ပါဗူးပိတ္သံ၊ လြယ္အိတ္ထဲ စာအုပ္ထည့္သံ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ဇစ္ပိတ္သံမ်ားက အခန္းေလးထဲ တြင္ ေရွ႔ဆင့္ေ နာက္ဆင့္ဆိုသလို ထြက္ေပၚလာၾကသည္။ ခဏၾကာေသာအခါ အလ်င္ၿပီးသူမ်ားက မၿပီးေသးသူမ်ားကို စေနာက္ၾကသံ၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ ၾကသံ၊ ျပန္ဆံုေတြ႕ရန္ခ်ိန္းဆိုၾကသံမ်ားျဖင့္ စာသင္ခန္းေလးသည္ ပိုမိုဆူညံလို႔ သြားပါသည္။
“ဖိုးခ်င္းေရ…မနက္ျဖန္ ငါတို႔ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ မင္းထြက္ခဲ့”
“ေအးေအး”
ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ေပၚ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ လက္တစ္ဖက္က်ေရာက္လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အမွန္မွာ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ကို လွမ္းပုတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သူ႔အသံက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးဘက္မွ နီးကပ္ စြာ ေပၚထြက္လာသည္။
“ သြားၿပီ ဇင္ကိုေရ”
ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကို ကူးေနရင္းလက္စျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါမွသာ သူမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္ ရင္း ေၾကာင္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူလူမွားၿပီးမ်ားႏႈတ္ဆက္လိုက္ သလား။ သို႔ေသာ္ လည္း ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို သူတိတိက်က်ေခၚၿပီး ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူဘယ္လို ထင္လိုက္သလဲမသိပါ။ သူက ၿပံဳးျပသည္။ ထိုအခါမွ ျပန္ၿပံဳးျပရန္သတိရၿပီး သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးျပ လိုက္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အၿပံဳးမဆံုးခင္မွာပင္ သူကလွည့္ထြက္သြားေလၿပီ။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲမွာ သူ႔ကို ေနာက္ဆံုး အႀကိမ္ေတြ႔ဆံုခဲ့ရတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တြင္ သူအပါအ၀င္ သူတို႔ B ခန္းမွ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ စုေပါင္း၍ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းပါးတစ္ေနရာသို႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾကသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကားရသည္။ သူတို႔အားလံုး အနည္းငယ္မူးယစ္ေနခဲ့ၾကေၾကာင္း ကိုလည္း သူတို႔က်န္ရစ္ခဲ့ၾကေသာ ေနရာမွ ဘီယာဗူးခြံမ်ားက သက္ေသခံေနခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ေရဆင္းကူးၾကရာ ကံဆိုးစြာပင္ သံုးေယာက္ က ေရနစ္ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကၿပီး ထိုအထဲတြင္ သူပါ၀င္သြားခဲ့၏။ သူတို႔သတင္းသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း ၿမိဳ႕ကေလး၏ ရင္နာစရာေကာင္းေသာ ျဖစ္ရပ္ဆိုးသတင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ သူတို႔အဖြဲ႔ႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ပြဲစားမလိုက္ျဖစ္ဘဲ က်န္ရစ္ ခဲ့ ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ ကံေကာင္းသူမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။

သည့္အရင္က သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ ဘာအတားအဆီးမွ မရွိပါဘဲလ်က္ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္းခင္မင္ခြင့္မရွိခဲ့ရသ နည္း။ သည့္အရင္က သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကားသူငယ္ ခ်င္းတစ္ဦးဦးက ဘာေၾကာင့္မိတ္မဆက္ေပးခဲ့သနည္း။(ဥပမာ-ေပ်ာ္ပြဲ စားမလိုက္ ျဖစ္ခဲ့ ေသာ ဖိုးခ်င္းကပဲ ျဖစ္ျဖစ္)။ အထူးဆန္းဆံုးမွာ သည့္အရင္က သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မခင္မင္ မသိကၽြမ္းခဲ့ပါဘဲႏွင့္ ထိုေန႔က က်ဴရွင္အျပန္မွာ သူဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ပါသနည္း။ ဤအေျဖမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေသာခါမွ သိခြင့္ရႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲသည္မနက္ခင္းၿပီးဆံုးသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ခင္မင္ရေသာ အျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕႔ကေလးဆီမွ ကၽြန္ေတာ္၏ အျခားေ သာသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ျမင္းဟီသံမ်ား၊ ေရနံတူးယႏၱယားႀကီးမ်ား၊ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းပါး၏ ေခ်ာက္ကမ္းပါးယံမ်ားကဲ့သို႔ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။        ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၂၀.၉.၁၂
ညေန ၀၅း၂၀နာရီ
ဇီ၀ကမဂၢဇင္း၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊၂၀၁၃၊