ေအးသာယာ
ရပ္ကြက္ဟာ ရပ္ကြက္ျဖစ္ဖို႔ ေစာေနပါေသးတယ္၊ ကားတစ္စင္း၀င္ရခက္တဲ့ ေျမသားလမ္းေပၚမွာ
ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ဆိတ္၊ ေျခရာေတြ ရွိပါတယ္၊ လူေနအိမ္ေတြၾကားထဲ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း မီးစက္
တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ သံေခ်ာင္းသံခဲေတြေပၚ ေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ျမည္ထု ရိုက္ေနတဲ့ လူေနအိမ္ တစ္လံုးကို ျမင္
ရမယ္၊ အိမ္ေျခဟာ ကင္းေျခမ်ားလိုမညီဘဲ စိပ္တဲ့ေနရာ အသားကုန္စိပ္ၿပီး က်ဲတဲ့ ေနရာ အသား
ကုန္က်ဲပါတယ္၊ သဲဆန္ေျမနဲ႔ ရႊံ႕ဆန္ေျမႏွစ္မ်ိဳးေပါင္းစပ္မႈဟာ ေျမျပန္႔မ်ားၿပီး ဆင္ေျခေလွ်ာ
နည္းနည္းေတြ႔ရေစပါတယ္ ၊ ရပ္ကြက္လမ္းမွာ ေယာက်္ားစီးစက္ဘီးေဟာင္းႀကီး ကို ကုန္းရုန္းနင္း
ေနတဲ့ အေပၚပိုင္းအ၀တ္ဗလာနဲ႔ ေဒသခံအမ်ိဳးသားႀကီး တစ္ေယာက္မဟုတ္ရင္ေတာ့အျခား
တစ္ေယာက္ေပါ့၊ ၀ါတြင္းကာလ တစ္ရက္မဟုတ္ တစ္ရက္ရက္မွာ ရပ္ကြက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္
ရပ္ကြက္နီးခ်ဳပ္စပ္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓမၼာရံုမတ္ရပ္ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္ေတြ လွည့္လည္ပင့္ ေဆာင္လို႔
အနားက်ယ္၀ါးခေမာက္အသီး သီး ေဆာင္းထားတဲ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေလးေတြ ေလာ္စပီကာတစ္လံုး
ကို စက္ဘီးတစ္စီးစီးေပၚတင္ တြန္းၿပီး ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ တစ္အိမ္တက္ဆင္း အလွဴခံၾကပါတယ္၊
အိမ္တိုင္းလွ်ပ္စစ္မီတာရွိၾကေပမယ့္ မီးအားျမွင့္စက္ခံမွ တယ္လီေဗးရွင္း ဖြင့္လို႔ ရပါတယ္၊
တစ္အိမ္မဟုတ္တစ္အိမ္အိမ္က တြံေတးသိန္းတန္မဟုတ္ရင္ ဟသၤာတထြန္းရင္ဖြင့္ထားတဲ့အခါ
မီးလာေနမွန္း အလြယ္ သိေပါ့၊ ေႏြခါဆိုရင္ေတာ့ မီးအားႀကီးျပတ္တတ္ပါတယ္၊ အျဖဴဟာ ဖားဥ
စြဲၿပီး မည္းညစ္ခ်င္လည္း မည္းညစ္ေနမယ္၊ အစိမ္းဟာ အေရာင္မြဲၿပီး ဖာေထးခ်င္လည္း ဖာေထး
ထားမယ္၊ ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း ပကတိအျပစ္ကင္းတဲ့ အျဖဴအစိမ္း ၀တ္ေလးေတြ
ရပ္ကြက္လမ္းမွာ ေပါ့ပါးမႈနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္၊ တရုတ္ႀကီးေက်းဇူးေတာ္ပါပဲ၊ ေမာ္ေတာ္
ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ေလာက္သာ ရွိၾကည့္လိုက္ အရြယ္ရွိေယာက်္ား အမ်ားစု ကယ္ရီထြက္ဆြဲၾကမယ္၊
ဆိုင္ကယ္တစ္စီးေလာက္ကလည္း တကယ္ ဆိုမေလာက္ပါဘူး၊ အေဖတစ္စီး သားတစ္စီး အေဖ
ေရာ သားေရာ ကယ္ရီမင္းေတြျဖစ္ပါတယ္၊ တစ္အိမ္လံုးမွာ အိပ္စရာ ေနရာေကာင္းေကာင္း မရွိရင္
သာေနမယ္ ဆိုင္ကယ္ေကာင္းေကာင္း တစ္စီး ေတာ့ ရွိတတ္ပါတယ္၊ ျမက္ရိတ္တဲ့ ကုလားမူတူးဟာ
စူပါကပ္နဲ႔ ျမက္သယ္ပါတယ္၊ ဆန္ေရာင္းတဲ့ အတီးရဲ႔ သမီးဟာ 125 ကန္ဘိုဖင္ ေထာင္စီးပါတယ္၊
ကၽြဲ ႏြား မျဖတ္သန္းရ လမ္းေတြဟာ သန္႔ရွင္းၿပီး ကၽြဲ ႏြား ျဖတ္သန္းခံရတဲ့ လမ္းေတြဟာ ေျပာ့ၿပဲ
ဗြက္ထေနပါတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ႏြားေျခရာခြက္ထဲမွာ ဧရာမကၽြဲေမ်ာ့ႀကီးေတြ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနတာ
ကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ ဗဟိုလမ္းဟာ ကြန္ကရစ္ခင္းလက္စ
တန္းလန္းနဲ႔ အလွဴခံလက္စမ႑ပ္ႀကီးတန္းလန္းနဲ႕ ႏွစ္ေပါက္ၿပီးရင္း ႏွစ္ေပါက္ေနပါတယ္၊
ရပ္ကြက္မွာ အိမ္တစ္လံုးေဆာက္မယ္ဆိုရင္ ရပ္ကြက္ထဲက လက္သမားနဲ႔ပဲ ေဆာက္ပါတယ္၊
ရပ္ကြက္မွာ သာေရးရွိရင္ ရပ္ကြက္ဦးက ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ၾကြပါတယ္၊ ရပ္ကြက္မွာ နာေရး
ရွိရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းရပ္ကြက္တစ္ခုက သုသာန္ကို ၀ိုင္းပို႔ လိုက္ၾကေတာ့တာပါပဲ၊
မနက္ခင္း စည္ပင္သာယာေစ်းဟာ စည္ကားၿပီး ညေနခင္းလမ္းၾကားေစ်းဟာ ၀ယ္ျဖစ္ရံုေလာက္သာ
ရွိပါတယ္၊ ရဲစခန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးရံုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မသြားမျဖစ္သြားခ်င္ရင္ ၿမိဳ႔ထဲသြားတဲ့ လမ္းမေပၚက
အေတာ္လွမ္းလွမ္း ေနရာေတြဆီကို သြားရပါ့မယ္၊ လက္လုပ္လက္ စားမ်ားေပါ့၊ ေက်ာင္းသား
ေက်ာင္းသူမ်ားေပါ့၊ ေျမေကာင္းေပါ့၊ ေရေကာင္းေပါ့၊ အသက္၀၀ရွဴဖို႔အတြက္ ေလေကာင္းေပါ့၊
တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ ေဘာဂေဗဒ အရ ၿပိဳင္ဆိုင္မနာလိုတာမ်ိဳးအနည္းငယ္စီရွိၾက ေသာ္လည္းပဲေပါ့၊
လူသတ္မႈ မုဒိန္းမႈ လုယက္မႈေတြေတာ့ အဟုတ္ႀကီးမၾကားဖူးပါဘူး၊ ဟမ္းဖုန္းခါးခ်ိတ္ထားတဲ့
ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ ရာအိမ္မွဴးကိုညိဳဟာ တစ္ခ်ိန္က ကယ္ရီဆြဲခဲ့တာလို႔ ေျပာသံၾကားရပါတယ္၊
အလုပ္ၾကမ္းသမား ကိုမည္းဟာ ရာအိမ္မွဴး ကိုညိဳရဲ႔ ဦးေလးျဖစ္ၿပီး လက္သမားဆရာကိုျဖဴဟာ
ကိုမည္းအစ္မ၀မ္းကြဲနဲ႔ ညားပါတယ္၊ ေရသန္႔ဗူးပို႔တဲ့ ကိုနီ႔ညီမဟာ ကိုမည္း မိန္းမျဖစ္ပါတယ္၊
ပန္းရံဆရာကို၀ါ၊ ကုန္စံုဆိုင္ပိုင္ ရွင္ကိုျပာနဲ႔ ၀ါးေရာင္းတဲ့ ကိုခရမ္း ဘယ္သူနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားစပ္
မိတဲ့အခါ တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ တစ္ဦးဦးနဲ႔ေတာ့ တစ္နည္း တစ္ဖံု ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ၾကပါတယ္၊
ေဘာလံုးနဲ႔ ႏွစ္လံုးကစားရာမွာ ၀ါသနာႀကီးသူေတြ ေနထိုင္ၾကပါတယ္၊ ေဂးလို႔ ေခၚတဲ့ အေျခာက္
တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကို ပံုမွန္ေတြ႔ရၿပီး လက္စဘီယံ ေတြအတြက္ေတာ့ လက္စဘီယံျဖစ္လို႔
ျဖစ္မွန္းေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ မသိျမင္ႏိုင္တဲ့ ဗဟုသုတမ်ိဳးေလာက္သာ ရွိပါတယ္၊ အိမ္ရွင္မ
တခ်ိဳ႕နဲ႕ မိန္းမပ်ိဳတခ်ိဳ႕ဟာ ရပ္ကြက္ထဲက တိုက္ပံုခ်ဳပ္အိမ္ေတြကေန တိုက္ပံုပိတ္စေတြကို
အိမ္ယူၿပီး ခ်ဳပ္ၾက သီၾက ပါတယ္၊ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဒါမွမဟုတ္ တကၠသိုလ္ေအာင္ၿပီး
မိန္းမပ်ိဳအမ်ားစုကေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆီ ေန႔စဥ္ အလုပ္သြားရပါတယ္၊ အထည္ခ်ဳပ္၊ စက္မႈဇံု၊
ကုမၸဏီနဲ႔ အစိုးရရံုးေတြ ျဖစ္ပါတယ္၊ ေန႔လည္ေန႔ခင္း စက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႔ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္း
ထြက္ ၀က္ေရာင္းမလားလိုက္ေမးေနတဲ့ ၀က္အေရး ကၽြမ္းက်င္သူႀကီးေတြလည္း ရွိပါတယ္၊
ေက်ာင္းပိတ္္ရက္ေတြဆို ကိုယ့္လမ္းထဲလာၿပီး ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကေန ၀ါးျခမ္းျပားတစ္ေခ်ာင္းကိုင္
ထားတဲ့ သူ႔အေမႀကီးဟာ တျခား လမ္းထဲ တျခားအိမ္ေရွ႕က သူ႕ကျမင္းလတီးသားသမီးဘုစုခရု
ေတြကို ကီးကုန္ ျမင့္လွမ္းေအာ္ေခၚတာလည္း ရွိတတ္ပါတယ္၊ အိမ္အေတာ္မ်ား မ်ားမွာ ေခြးတစ္
ေကာင္ကေန ေခြးသံုးေကာင္ခန္႔ ေမြးထားတတ္ၾကၿပီး အဲဒီ့ထက္ ပိုမ်ားတဲ့ အိမ္ေတြမွာေတာ့
ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကေန ေၾကာင္ရွစ္ေကာင္ေလာက္ထိေမြးထားတတ္ၾကပါတယ္၊ ဗမာဗုဒၶဘာသာ
ေတြအေနမ်ားသေလာက္ ကရင္ခရစ္ရွန္ေတြနဲ႔ ဟိႏၵဴကုလားနဲ႔ မြတ္စ လင္ကုလားေတြလည္း
ရွိၾကပါတယ္၊ ေတာရြာဓေလ့လို ညေနခင္းပ်ိဳေမတစ္သင္း ေရအိုး ကိုယ္စီေရခပ္ဆင္းတာမ်ိဳးနဲ႔
နည္းနည္းေလး ေတာင္ဆင္ဆင္မတူတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက ေဒသခံအေဒၚႀကီးေတြ ၅ ဂါလံ၀င္ UPG
အိမ္သုတ္ေဆးပံုးအလြတ္ ႏွစ္လံုးစီကိုင္ရင္း ညေနပိုင္းမွာ ေသာက္ေရ သံုးေရ ထမ္းပါတယ္၊
ေတာရြာဓေလ့မွာ ႏြားရိုင္း သြင္းခ်ိန္ေက်ာ္ၿပီး အျပင္မထြက္ၾကေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္
အေစာဆံုးဟာ ည၈နာရီဆိုလည္း ဟုတ္ရ ည ၉နာရီ ဆိုလည္းဟုတ္ရတာပါပဲ၊ ညဖက္ေတြမွာ
ဓာတ္တိုင္မီးအလင္းထက္ ဆိုင္ကယ္မီး တ၀င္း၀င္းကသာ လမ္းေတြကို အလွဆင္ ပါတယ္၊
ညစာစားၿပီးခ်ိန္ဆို ဟိုဖက္အိမ္က ဟဲေလးနဲ႔ ဒီဖက္အိမ္က မုိက္ခဲတို႔ ကာရာအိုေကနဲ႔ တံတ်ာေတ
ရွင္ၾကပါတယ္၊ ညတေရးႏိုးလို႔မွ တပိုးတပါးထသြားမယ္မႀကံနဲ႕ ညသန္းေခါင္းထဲ လူအရွင္လတ္
လတ္ကိုေတြ႔သြားလို႔ အိမ္ေရွ႕ထိုး ရပ္လာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေပၚကေန ဒီနားမွာ အသုဘအိမ္ ဘယ္နား
ရွိသလဲ လွမ္းဟစ္ေမးတတ္တဲ့ ဖဲ၀ိဇၨာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္၊ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားေတြဆို
ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲမွာ ဘယ္သူမွ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားေတာက္ေျပာင္
လာတာမ်ိဳး မရွိေပမယ့္ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပိုစတာေတြ ေပၚကာစ
တုန္းက ဆိုင္ကယ္မားကတ္ေတြ နဲ႔ အိမ္၀ါးထရံေတြမွာ အၿပိဳင္အဆိုင္ ခ်ိတ္ဆြဲ ဖိကပ္ထားလိုက္
ၾကပါေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့လည္း အမွန္လကၡဏာကို နီးရာဓားေအာက္ကေနျခစ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ၊
ဇာဂနာနာမည္ ၾကားတာနဲ႕ ၀ါးလံုးကြဲေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာၾကဖို႔ သတိရၿပီး ေနာက္ေတာ့လည္း
ဒီမိုကေရစီေရး မကေရစီေရးထက္ ေန႔စဥ္ထမင္းလံုးစီေရးကိုသာ ေတြးေတာအိပ္စက္ၾကရပါတယ္၊
တစ္ေန႔ေတာ့ ထီေပါက္မွာပါဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လိုမ်ိဳးေပါ့၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ရပ္ကြက္ေျမဟာ တန္ဖိုး
ရွိလာ မွာပါ၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ရပ္ကြက္မီးဟာ အားျပည့္လာမွာပါ၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ရပ္ကြက္လမ္းေတြ
ကားေကာင္းေကာင္းေမာင္းလို႔ရေအာင္ မာေက်ာ လာမွာပါ၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ရပ္ကြက္စီးပြားဟာ
စည္ပင္ဖြံ႕ၿဖိဳးလာမွာပါ၊ အဲဒီ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မယ္မွန္းမသိေသးတဲ့ အထူးသျဖင့္ ေအာက္ေျခ
ထိ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ေရာက္မလာႏိုင္ေသးတဲ့ အဲဒီ့တစ္ေန႔ေတာ့ဆိုတဲ့ ဖြင့္မေျပာဘဲထားတဲ့ စိတ္ကူးေတြနဲ႔
ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားေတြဟာ ရပ္ကြက္မွာ ေမွ်ာ္ေတြးေနထိုင္ၾကပါတယ္၊ စိတ္မခ်တခ်။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
မွန္စီေရႊခ် ကဗ်ာစာအုပ္မွ-လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္၊ ျမတ္မိုးအိမ္၊ ေျမမႈန္လြင္၊ WLO
lunnsetnoemyat 