အျပာေရာင္ကေဖး

 

1891082_258656650977810_1446277624_nအျပာေရာင္ကေဖး

ကဗ်ာအေၾကာင္းအရာ

ပုဂလဇာတ္ေျပာကို သံုးထားေပမဲ့ ဒီကဗ်ာရဲ႕ အေၾကာင္းအရာဟာ ပုဂလသေဘာထက္
ဗဟုသေဘာပိုသက္ေရာက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕
ညေနခင္းကေဖးဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ဖြင့္ဆိုထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ညေနခင္းကေဖးဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ လူငယ္တစ္ေယာက္တည္း
အတြက္တင္မကဘဲ လူငယ္ထုတစ္ရပ္အေပၚ ကိုယ္စားျပဳထားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ
တစ္ခုေျပာခ်င္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က ခုေခတ္လူငယ္ဆိုတာ ညေနခင္းမွာ ကေဖးဆိုင္
(လက္ဖက္ရည္ဆိုင္) မထိုင္ဘဲအရက္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္ထိုင္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ၾကပါ
လိမ့္မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္တိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ့အရက္ဆိုင္
ဘီယာဆိုင္ကို ညေနတိုင္းထိုင္တယ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေတြထဲက အမ်ားစုဟာ သူတို႔ဘ၀ရဲ႕
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ညေနခင္းေတြကို ကေဖးဆိုင္(လက္ဖက္ရည္ဆိုင္)မွာ
ကုန္ဆံုးဖူးခဲ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာေျပာရဲပါတယ္။ ဒီကဗ်ာရဲ႕
အေၾကာင္းအရာဟာ ညေနခင္းကေဖးဆိုင္ထိုင္ေလ့ရွိတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕
ထိုင္ေနက်ကေဖးဆိုင္နဲ႔ ယွဥ္ထိုးၿပီး စိတ္ကူးဥာဏ္ထဲ ၀င္လာသမွ်အေပၚ
သိမႈအလုပ္လုပ္ပံုပါပဲ။

ကဗ်ာပံုသ႑ာန္

ပံုသ႑ာန္ပိုင္းအရ သိပ္မရႈပ္ေထြးသလို သိပ္လည္း မရိုးစင္းတဲ့
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ စိတ္ထဲရွိရာကို အလြယ္တကူလက္တန္
းေျပာသြားသလိုေရးဖြဲ႔ခဲ့့တာပါ။ ဆိုလိုတာက Pattern တစ္ခုခုေနာက္ ဇြတ္လိုက္ဖို႔
မႀကိဳးစားထားသလို Pattern ကို အားျပဳတဲ့ ကဗ်ာပံုသ႑ာန္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ
ဘူး။ဒီကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့အခါ အားအစိုက္ရဆံုးကေတာ့ စကားလံုးေတြပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ စကားလံုးေတြ မေလ်ာ့ရဲေအာင္ အထူးအားစိုက္ခဲ့ပါတယ္။
အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ အႏုပညာမွာ Realism ကလြဲရင္ “အျခားနယ္”ဆိုတာ
ရွိပါတယ္။ Realism ကေတာ့ ပကတိနယ္ကိုပဲ ထပ္တူက်ေအာင္ ျပန္သသေနရ
တတ္တာမဟုတ္လား။ “အျခားနယ္”ဆိုတာ ခံစားသူကို လက္ရွိ ပကတိနယ္ကေန
ကင္းလြတ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့အႏုပညာပိုင္းဆိုင္ရာနယ္ပယ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
ဂီတျဖစ္ေစ၊ ရုပ္ရွင္ျဖစ္ေစ၊ ပန္းခ်ီျဖစ္ေစ၊ စာေပျဖစ္ေစ အႏုပညာ ဖန္တီးမႈတိုင္းမွာ
“အျခားနယ္”ဆိုတာရွိပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အႏုပညာလက္ရာေတြမွာ
“အျခားနယ္”ဟာ မထင္ရွားတတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕အႏုပညာ လက္ရာေတြမွာေတာ့
“အျခားနယ္”ဟာ ထင္ရွားလြန္းလို႔ခံစားသူ သတိမထားမိလိုက္ဘဲ ျဖစ္သြားတတ္
ပါတယ္။ဥပမာ- Avatar ဇာတ္ကားမ်ိဳး၊ The Lord Of The Rings ဇာတ္ကားမ်ိဳးမွာ
“အျခားနယ္”ဟာ သိသာထင္ရွားလြန္းပါတယ္။ ဗန္ဂိုးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြမွာေတာ့
“အျခားနယ္”ဟာ မခံစားတတ္ရင္ မသိသာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဗန္ဂိုးရဲ႕ ပန္းခ်ီကား
တိုင္းဟာ ခံစားသူကို “အျခားနယ္”တစ္ခုဆီ အၿမဲတြန္းပို႔တတ္ပါတယ္။ “အျခားနယ္”နဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး ဒီမွာေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ကဗ်ာကို ျပန္ဆက္
ပါရေစ။ ဒီကဗ်ာမွာ စကားလံုးေတြကို အားစိုက္ခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာဟာ
“အျခားနယ္”တစ္ခုဖန္တီးဖို႔ အတြက္ပါပဲ။ ေရာက္မေရာက္ ရမရကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ညံ့ဖ်င္းမႈအတိုင္းအတာနဲ႔ ဖတ္သူရဲ႕ အာရံုခံႏိုင္စြမ္းေပၚမူတည္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ၾကက္ေခ်းတန္းပဲျဖစ္ေနေသးသလို
ဖတ္သူဆိုတာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစားမဟုတ္လား။ ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဒီကဗ်ာရဲ႕
ပံုသ႑ာန္ဟာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႔႕ စကားေျပာရစ္သမ္ကို ယူေပမဲ့လို႔ “အျခားနယ္”
ဖန္တီးမႈအတြက္ စကားလံုးအားစိုက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခုကဒီကဗ်ာမွာ အဓိပၸါယ္
ျပည့္၀တဲ့ ၀ါက်ေတြကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိပဲ ေလွ်ာ့ေပါ့အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ-
၀ါက်အဆံုးသတ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာအဆံုးမသတ္ခဲ့ဘဲျဖတ္ေတာက္ၿပီးဆံုး
ေစတာမ်ိဳး(ခ်ိတ္ဆြဲၾက၊ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္း၊ လြတ္လပ္ဂီတသစ္၊ အျပာေရာင္ကေဖး၊
ဆိတ္ၿငိမ္ )။ ဒါကပဲ အဓိပၸါယ္ျပည့္၀ဖို႔ လံုေလာက္ေနၿပီလို႔ ယူဆခဲ့လို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့
၀ါက်အနည္းအက်င္းကိုေတာ့ ၿပီးဆံုးေအာင္ ျဖည့္ထားတာေတြ ရွိျပန္ပါတယ္။
ဥပမာ(ပိုမ်ားျပားေနမလား၊ ေပါ့ပါးေနသလိုပင္)။ဒီလိုမ်ိဳး ၀ါက်ေတြအျပည့္မၿပီး
ဆံုးဘဲ ျဖတ္ေတာက္ၿပီးဆံုးမႈခပ္မ်ားမ်ားလုပ္ခဲ့တဲ့ တင္ကူးရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့
ကဗ်ာရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ အသံသြား အသံလာ ပီျပင္ေစဖို႔အတြက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အျပာေရာင္ကေဖး

ခရစၥမတ္သစ္ပင္တစ္ပင္လို
လူေတြအားလံုးကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္ထုပ္ပိုးၿပီး
ကေဖးဆိုင္ ညေနခင္းထဲ လာေရာက္ခ်ိတ္ဆြဲၾက။
ေရာက္တတ္ရာရာ
အျပင္းစားသီခ်င္းေတြ ပူေႏြးယစ္မူးရာအရပ္။
ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးရဲ႕ တန္ဖိုးက
ငါ့ႏွလံုးသားတန္ဖိုးထက္ ပိုမ်ားျပားေနမလား။
ဆံပင္ရွည္ရွည္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အရိပ္ေတြ႔ဖို႔
ကေဖးဆိုင္မ်က္ႏွာစာဟာ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္း။
ကမၻာႀကီးရင္ဘတ္ထဲက
ဆိုင္ရာဆိုင္ေၾကာင္းအသံဗလံေတြ
ထိုင္ေျပာရတာလည္း
ဒီေနရာမွာ အရသာေတြ႕သလိုလို။
ငါ့တစ္ေန႔တာ အျပစ္ဒဏ္မ်ားအတြက္
ေကာက္က်စ္မႈမရွိတဲ့ လြတ္လပ္ဂီတသစ္
ဘ၀တစ္ခုလံုးအေပၚ အမည္နာမတစ္ခုခ်ေရးလိုက္ေတာ့
မီးခိုးရနံ႕နဲ႔ အျပာေရာင္ကေဖး။
လူ၀ံပုေလြေတြရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္းအႏုပညာ
ေငြေၾကးရွင္ဟြန္းသံ ဆိတ္ၿငိမ္။
စိတ္၀ိညာဥ္က ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းအဆံုးထိ
ေပါ့ပါးေနသလိုပင္။
အျပာေရာင္ကေဖးဆိုင္ဟာ
က်ိန္စာမဲ့စြာ မက္ခြင့္ရေသာ ဘုရားေပးတဲ့ အိပ္မက္
ေနာက္…
ငါ့အေတြးအေခၚသစၥာတရားအတြက္ သေကၤတ။ ။

ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၂

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၉.၂.၁၄
ည၁၀း၄၂ နာရီ