ငွက္ေတြ
ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္
အိမ္ေရွ႕ေကာင္းကင္ျပင္ထဲ
ေရွးေရွးတုန္းက မိတ္ေဆြေတြ ပ်ံသန္းထြက္ခြာသြားတယ္။
တခ်ိဳ႕ေသဆံုးၿပီး ဝိညာဥ္။
တခ်ိဳ႕ အရွင္လတ္လတ္ မႈန္ပ်ပ်။
ကိုယ္ဘာမွ လုပ္မေပးလိုက္ႏိုင္ဘူး။
သူတို႔အရြက္ေနေလာင္တာ ကိုယ္မသိေစသလို
ကိုယ့္အပြင့္ေလးပိုးက်တာ သူတို႔ မျမင္ေစခဲ့။
အတိတ္ဆိုတာ မႈန္ဝါးတယ္။ တုန္ယင္တယ္။
ေနာက္ၿပီး ဖလင္ကြက္ေတြပ်က္ယြင္းေနပါဦးမွ။
ဂြ်န္စတိန္းဘက္ရဲ႕ လင္နီကို မ်က္ရည္ဝဲတဲ့ထိ သနားမိတယ္။
ကပ္ဖကာ့ဇာတ္ေကာင္ ေကရဲ႕ အထီးက်န္မႈကိုေၾကာက္တယ္။
ဂ်က္လန္ဒန္ရဲ႕ ျဗဳဟာ ေၾကကြဲစရာပဲ။
ေတာ္ပါဗ်ာ။
တကယ္ဆို ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဝေတြကလည္း
ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ ဝမ္းနည္းစရာေတြခ်ည္းပဲမဟုတ္လား။
စြဲကိုင္ထားတဲ့ ဓားေတြလည္း
အသြားပဲ့သေလာက္ရွိခဲ့ၿပီ။
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ဘယ္လို အစာရွာထြက္ထြက္
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ဒုကၡတရားေတြ
အိပ္တန္းျပန္လာၾကတာပဲ။
ဟိုးအျမင့္ႀကီးမွာ
ဟိုး ဟိုး အျမင့္ႀကီးမွာ
ဟိုး ဟိုး ဟိုး အျမင့္ႀကီးမွာ
အသက္တစ္ႏွစ္နဲ႔ ငါးလေက်ာ္ေလးက
ေကာင္းကင္ကို လက္ညိွဳးထိုးၿပီး
” ငွဲ႕…ငွဲ႔…ငွဲ႕” လို႔ ေအာ္တယ္။
ဟုတ္တာေပါ့။
သားက ငွက္ေတြကိုပဲ ျမင္တာေပါ့။
ငွက္ေတြကိုပဲ ျမင္ပါေစ။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၂၄.၈.၂၀၁၄
ညေန ၃း၃၀ နာရီ
lunnsetnoemyat 