ေခြ်တာစုေဆာင္းသူတစ္ဦးအေၾကာင္း
ေက်ာက္စရစ္ပံုကို ေက်းဇူးေၾကြးဆပ္လိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္ျပာဆီ ေခ်ာင္းမၾကည့္ခ်င္လို႔
ဗူးစင္ကို ဖ်က္တယ္။ ပ်ဥ္ခ်ပ္အေဟာင္းေတြထဲ
အေကာင္းေရြးၿပီး တံတားအသစ္ထိုးခဲ့တယ္။ ထာဝရေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ
ယုတၱိမရွိဘူး။ လူအသစ္ကေလးကို ယုတိၱရွိရွိေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္တယ္။
ညေနခင္းေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္း မသိဘူး။ ေန႔ေတြ ညေတြ
ဘယ္လိုဆံုးသြားမွန္းမသိဘူး။ ျဗဳန္းစားႀကီး မိုးရြာလာတယ္။
ဘယ္ေတာ့မွ မရပ္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ဘာအေရးႀကီးဆံုးလဲ။
ႏိုင္ငံေတာ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးလား။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးလား။
ဆင္းရဲမြဲေတမႈတိုက္ဖ်က္ေရးလား။ ဒါေတြေတြးဖို႔ တကယ္လိုအပ္ရဲ႕လား။
ကားေတြက မွတ္တိုင္မွာ မရပ္ဘူး။ လူေတြက မွတ္တိုင္မွာ မရပ္ဘူး။
မွတ္တိုင္ဟာ အလုပ္ေခၚစာနဲ႔ လူေပ်ာက္ေၾကညာကပ္ဖို႔။
ေခြ်တာစုေဆာင္းသူဟာ ေခါင္းမိုးေပၚ ေရတံေလ်ာက္တပ္တယ္။
အမိႈက္ထဲက ေရာင္းလို႔ရတာ ျပန္ထုတ္ၿပီး
ေရႊမက်ည္းသီးေတာင့္ေတြ အိမ္ေအာက္မွာ ျမွပ္တယ္။
ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္မတူေပမဲ့ မ်က္ႏွာေပါက္ခပ္ဆင္ဆင္
အတိတ္စာမ်က္ႏွာျပင္ထက္ အရြယ္ငယ္ငယ္တစ္နယ္တစ္ေက်းေနခဲ့စဥ္
အိမ္နီးနားခ်င္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲက
အဘိုးအို အဘြားအိုေတြဆီ မၾကာမၾကာစိတ္ေရာက္တယ္။
ဘာအေရးႀကံဳႀကံဳ အိမ္သူသက္ထားမမွားရေအာင္
မပုၾကြယ္နဲ႔ ခရုငယ္ဥပမာေပးတယ္။
ယိုင္နဲ႔နဲ႔ စည္းရိုးကို ဝါးသစ္ပိုးၿပီး ျပန္မတ္တယ္။
ၿပဲေနတဲ႔ တမံတလင္း မၿပီးမခ်င္း အပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ခ်ဳပ္တယ္။
သစ္ရြက္ေလးကိုက္ခ်ီပ်ံသန္းလာ
အမည္မသိနဂ်ီပိုးေကာင္ေလး အိမ္ေဆာက္ေနတာ ေငးတယ္။
အေတြးထဲမွာ ပိုးေကာင္ေလးဟာ သူနဲ႔ ဘဝတူ။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္က ကဗ်ာကို
၁၉.၈. ၂၀၁၄
ည ၁၁း ၁၅ နာရီ မွာ ျပန္ကိုင္ အဆံုးသတ္။
lunnsetnoemyat 
အမည္မသိနဂ်ီပိုးေကာင္ေလး အိမ္ေဆာက္ေနတာ ေငးတယ္