ပုေလြဆရာဆိုက္ေရာက္ျခင္း
အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ေဘးနားမွာ
ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
ေလွ်ာ္ဖြတ္ရမယ့္ အ၀တ္ပံုႀကီးေပၚတက္သြားတာ
သူမ ျပန္ဆင္းမလာေတာ့ဘူး။
အ၀တ္ပံုႀကီးဟာ ေခါင္မိုးကို ေဖာက္ၿပီး ေကာင္းကင္တိမ္စိုင္ထဲမွာ ေပ်ာက္ဆံုးလို႔သြား
တစ္အိမ္မက်န္
တစ္ၿမိဳ႕လံုး ရဲ႕ ေခါင္မိုးေတြေပၚမွာ အ၀တ္ပံုႀကီးကိုယ္စီ
လက္ေတြကို ေလထဲမွာ စႏၵယားတီးရင္း
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ရႊင္ရတာ ၾကာၿပီ။
ပထမအႀကိမ္ ပုေလြဆရာလာတုန္းက ၾကြက္ေတြကို ျမစ္ထဲ ပစ္ခ်သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္တယ္။
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ သား သမီးေတြ ေခၚၿပီး ပုေလြဆရာေပ်ာက္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေပ်ာ္ဘူး။
ကေလးေတြ အသစ္ထပ္မေမြးတဲ့ ကမၻာမွာ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္
ပုေလြဆရာဟာ ဒုတိယမၸိေရာက္လာတယ္။
ေစာက္သံုးမက်တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြကို ပုေလြသံနဲ႔ မွ်ားေခၚ
ျမစ္ထဲ ထပ္ပစ္ခ်တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထပ္ေပ်ာ္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိန္းမေတြကို ေခါင္မိုးေပၚကေန ေဖာက္ယူသြားတယ္။
လက္ေတြကို ေလထဲမွာ စႏၵယားတီးရင္း
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိၿပီ။
မ်ဳိးတုန္းတဲ့ ထိ၊
ကမၻာပ်က္တဲ့ ထိ၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္မိၿပီ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၆.၂.၁၆
မနက္ ၀၀း၂၆ နာရီ
lunnsetnoemyat 