ေန႔သစ္ပြင့္ျခင္း
ကိုယ့္ေန႔သစ္က တစ္ပါးသူေန႔သစ္ေတြနဲ႔ မတူဘူး။ အပိတ္ႀကီး။
ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ နံရံအပိတ္ႀကီး ။
ကိုယ့္စာၾကည့္စားပြဲေပၚ ပန္းေလးပြင့္ေနတယ္။
ဝတ္မွံုပြင့္လႊာမျမင္ရ။ တစ္ေျပးညီပိတ္လ်က္ပြင့္ေန။
အိပ္ယာမထခင္ ေစာင္ေအာက္က
မာတင္းေနတဲ့ ကိုယ့္လိင္တံကိုယ္ ျၿဖဲၾကည့္လိုက္တယ္။
အပိတ္ႀကီး။
သြားတိုက္ဖို႔ မွန္ေ ရွ႕ရပ္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ပါးစပ္အပိတ္ႀကီး။
အိမ္သာထဲက ကိုယ္ျပန္ထြက္လာတယ္။
ကိုယ့္စအိုလည္း ပိတ္ေနျၿပီ ။
လမ္းေတြေပၚ ကိုယ္ေလ်ွာက္တာနဲ႔
နံရံအပိတ္ေတြ ျမင့္မားလြန္းတာပဲ ေတြ႕ရတယ္။
ကိုယ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ အပိတ္ႀကီး။
ကိုယ္အသက္မရွဴႏိုင္တာ ဘယ္ႏွခုႏွစ္ကတည္းကလဲ။
ကိုယ့္ႏွာေခါင္းေတြ အပိတ္။
ကိုယ္မၾကားႏိုင္တာ ဘယ္ဘဝကတည္းကလဲ။
ကိုယ့္နားေတြ အပိတ္။
ကိုယ္ မ်က္စိထဲ ျမင္ေနတာေတြကလည္း
အပိတ္ႀကီးထဲကေန ျမင္ေနတာ။
တကယ္လို႔
ပန္းျၿခံဲထဲမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူ
ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေျပာျပေနတဲ့ သတင္းစကားၾကားတဲ့အခါ
ကိုယ့္ဘာသာစကားအပိတ္ႀကီးကို သတိရပါ။
ကိုယ့္ရဲ႕ မေတာက္ပတဲ့အျပင္
က်က္သေရမဲ့ ေျပာင္ေခ်ာေနတဲ့ အပိတ္ႀကီးေပါ့။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
mar 31,2016
lunnsetnoemyat 