ေဝးကြာ
ငါတို႔ ေဝးကြာသြားၾကၿပီ။
ငယ္ငယ္က ငါ ငံု႔ကိုင္းခူးဆြတ္ဖူးတဲ့ သစ္သီး
အခု
ပင္စည္ကိုဖက္ၿပီး
ငါ တေမ့တေမာ ေမာ့ေမ်ွာ္ၾကည့္ရသလို ေဝးကြာ။
ပင္လယ္ျပင္မွာ
ေလွစုတ္တစ္စင္းနဲ႔ ငါ ေမ်ာပါစဥ္
ရွိစုမဲ့စု ဘီစကြတ္ဗူးေလး
လိႈင္းအပုတ္ ေျမာက္တက္လြင့္စင္သြားသလို ေဝးကြာ။
ေရခ်ိဳးခန္းနံရံကို မွီထိုင္
ငါ့ ေခါင္းေပၚ ရြာခ် ေရပန္းေရစက္ေတြ။
လက္ေကာက္ဝတ္က ပန္းထြက္ေနတဲ့ ေသြးေတြကို တိုက္စားသြား
အခိုးအေငြ႕ေတြၾကား
တစ္ေယာက္ေအာ္သံ တစ္ေယာက္နားထဲ
ငါ့အရိပ္နဲ႔ငါ သဲ့သဲ့ဖြဖြအၾကားမွားသလို ေဝးကြာ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ေက်ာက္ပန္းေတာင္း
ငါ့ငယ္ဘဝကို
ေမာင္ဗမာစက္ဘီးလက္ကိုင္ဘရိတ္တန္းၾကား
ေစာင္းေကာက္ေဆးေပါ့လိပ္နဲ႔အတူ ထိုးညွပ္ခဲ့။
ပုပၸါးေတာင္ကလပ္ႀကီးတည့္တည့္
ဗဒင္အသံတုလုပ္ၿပီး ေလးေတာ္ကို တင္မိတယ္။
အေမႊးတိုင္ျဖစ္သြားတဲ့ မန္းက်ည္းပင္မ်ား
ဗလီနဲ႔ တူတဲ့ အေဆာက္အဦးရွိရင္
ဆယ္ဘီးကားနဲ႔ ဝိုင္းတိုက္ပစ္ၾကမလား။
လက္လက္ထ ေခ်ာ္ရည္တံုးခဲေျမႀကီးေပၚ
မီးအပူေပးလိုက္ရင္ ဖင္ကြ်တ္သြားတဲ့ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္။
ခင္ပပလိႈင္ကို မွန္းၿပီး အာသာမေျဖတတ္ေသးဘူး
ထိုင္းစာလံုးမဲကတ္ကို ထိုးႏႈိက္လိုက္ေတာ့
လက္ခလယ္ထိပ္မွာ ေကရြဲႀကီးနဲ႔ ထံုခ်ိဳင္းပါလာ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
lunnsetnoemyat 