အဆင္ေျပသလိုၾကည့္ေျပာ

အဆင္ေျပသလိုၾကည့္ေျပာ

နယ္သစ္ပယ္သစ္မွာ မိတ္ေဆြသစ္နဲ႔ အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
လူအုပ္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တိုးတိုက္မိတဲ့အခါ
အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔ မိဘက ေမးရင္ အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
အဆင္ေျပသလိုသာ ၾကည့္ေျပာလိုက္
“ဘာမ်ားအလိုရွိပါသလဲရွႈင္”တဲ့
မီနီမားကတ္အေရာင္းသမေလးက ေမးတယ္
အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
လူႀကီးမင္းရဲ႕ ဂုဏ္သေရရွိစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့
ဘ၀အေပၚ သံုးသပ္ခ်က္ေတြအတြက္
အင္တာဗ်ဴးသမားေလးတစ္ေယာက္ကို အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္မေလး စိတ္ေကာက္ေနတဲ့အခါ
အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
နားေထာင္၊အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
သတ္မွတ္ရက္အတြင္း မၿပီးစီးတဲ့ အလုပ္ေတြအေၾကာင္း
ႏွဖူးေျပာင္ေျပာင္အလုပ္ရွင္ကို အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ ကတိက၀တ္ေတြ လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ရင္
စီးကရက္ဗူးကို ထိုးေပးရင္း အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
ေသေသခ်ာခ်ာတည္ကန္လိုက္ေပမယ့္
ဘားတန္းေပၚ ေက်ာ္တက္သြားတဲ့ ပင္နယ္တီေဘာလံုးအတြက္
နည္းျပဆရာကို အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
ၾကည့္ေျပာ၊အဆင္ေျပသလို
ဘယ္ကိစၥမဆို ေခါင္းမမာရဘူး အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
ဒီလိုပဲ ဘယ္ကိစၥမဆို မေပ်ာ့ညံ့ရဘူး
အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
အက်ဥ္းအက်ပ္တစ္ခုထဲ
မေတာ္တဆေရာက္တဲ့အခါ အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခုဆီ
အမွတ္မထင္ စိုက္၀င္မိရင္ အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
ၾကားလား၊အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
အခုေန တစ္ေယာက္ေယာက္က
လူႀကီးမင္းဘာလုပ္ေနသလဲေမးလာရင္ အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
ဒီကဗ်ာရဲ႕ အဓိပၸါယ္အေၾကာင္း
ထပ္ေမးလာရင္လည္း အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘယ္အေၾကာင္းအရာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘယ္အရပ္ေဒသမွာပဲျဖစ္ျဖစ္
အၿမဲတမ္း အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ
ထပ္ေျပာမယ္
အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာ။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ဖက္ရွင္၊ႏို၀င္ဘာ၊၂၀၀၈၊စာ-၁၆

အဖ်ားေသြး

အဖ်ားေသြး

အခန္းထဲလည္း မ၀င္ခ်င္ဘူး
အခန္းအျပင္လည္း မထြက္ခ်င္ဘူး
အရာရာဟာ ေနာက္က်ိျခင္းေတြနဲ႔ အသားက်လို႔
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကုန္ေနတဲ့ သြားတိုက္ေဆးညွစ္သလို
ဇြတ္ညွစ္ခ်ၾကည့္ေနရတယ္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေခြးေျခခံုေလးေတြကိုယ္တိုင္
ၿငီးေငြ႔လြန္းလို႔ ကိုက္ခဲေနၾက
တစ္ကိုယ္စာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက
ေလထဲ လြင့္ေမ်ာဆဲ ဗာဒံရြက္ေတြလား
လူ႔အျဖစ္ရဲ႕ ရွင္သန္လိုျခင္းမွာ
ပင္နယ္တီ အႀကိမ္ႀကိမ္ေပးေနရတယ္
ျပစ္ဒဏ္ေဘာ ခဏခဏထိတယ္
ေလ့က်င့္ခန္းအတိုင္း
အားပါးတရ ရွဴရိႈက္မိလိုက္ေတာ့
ရင္ဘတ္ထဲ ေညွာ္နံ႔ေတြသာ ေထာင္းလေမာင္းထတိုး၀င္
ဘ၀အဓိပၸါယ္ဆိုတာ ကတၱရာလမ္းေပၚ ျပားကပ္ေနတဲ့ ေျမြေရခြံ
ေသာက္ေနက် ႏြားႏို႔တစ္ခြက္အတြက္
ထင္သေလာက္မလင္းတဲ့ မနက္ခင္းေတြပဲ အထပ္ထပ္ရလာ
အခ်စ္ဟာ ေငြေၾကးနဲ႔ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်တာ သိခဲ့ၿပီ
ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ပန္းအိုးလွလွအျဖစ္
မရည္ရြယ္ဘဲ အထင္အျမင္မွား တပ္မက္မိ
အေရးႀကံဳရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္
လံုေလာက္ေအာင္ မကယ္တင္ႏိုင္ဘူး
အေျခအေနအရ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ရတယ္
ကံတရားအရ လက္ျပလမ္းခြဲလိုက္ရတယ္။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရတီ၊ၾသဂတ္၊၂၀၀၈၊စာ-၁၂
(ဒီကဗ်ာကို ရတီမွာ ေဖာ္ျပခံရေတာ့ “ပင္နယ္တီ အႀကိမ္ႀကိမ္ေပးေနရတယ္”ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းဟာ ပါမလာခဲ့ ပါဘူး။ဒါ့အျပင္ “ကံတရားအရ လက္ျပလမ္းခြဲလိုက္ရတယ္။”ဆိုတဲ့ စာသားကို “ကံတရားက လက္ျပလမ္းခြဲ လိုက္ရတယ္။”လို႔ လြဲမွားေဖာ္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အျပည့္အစံု ေရးထား ပါတယ္။ အရသာ မပ်က္ေတာ့ဘူးေပါ့ခင္ဗ်ာ)

သားေကာင္

သားေကာင္

မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ေနရင္ေတာင္
ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြဘက္ ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္ဘူး။
စိတ္လိုလက္ရမရွိတဲ့ ညေနခင္းေတြနဲ႔သာ
တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထရ။
ငါ့ေလာက္ ဘယ္ျမစ္မွ ကိုးရိုးကားရား မစီးဆင္းဘူး။
ေရာက္ေလရာမွာ ျဖစ္တည္မႈက
မေတာ္မတည့္ႏိုင္တယ္။
ေလာကေပၚ ဆိုးဆိုးရြားရြား လိမၼာျပဖို႔ရာ
ေတာအုပ္ရဲ႕ လမ္းေတြဟာ
ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေကြ႔ေကာက္ျပေနေတာ့
အခက္သား။
တစ္ေန႔တာ ၀င္သက္ထြက္သက္မ်ား မဆံုးႏိုင္ေသးခင္
အနာဂတ္ကို စိတ္ကူးေလးနဲ႔မွ
မတို႔ထိရဲဘူး။
ဒုကၡဟြန္းသံေတြ ၾကားရတိုင္း
ထိတ္လန္႔တၾကား ခုန္ေရွာင္ေနရတဲ့ အေကာင္
ကံၾကမၼာအဖြဲ႕အႏြဲ႕ဟာ
ကဗ်ာမဆန္လည္း
ရွိေစေတာ့။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
စရဏ၊ဇူလိုင္၊၂၀၀၈၊စာ၁၀
(ဒီကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး စာေပေလာကမွာ မၾကာခဏျဖစ္တတ္တာေလး ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။
ဒီကဗ်ာဟာ People Magazineမွာ ခုႏွစ္မသိ၊လမသိ၊ ေဖာ္ျပခံလိုက္ရမွန္းေတာင္ မသိခဲ့တဲ့ည ကဗ်ာပါ။ ဒီလိုပါ။ ဒီကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္က လူႀကံဳနဲ႔ ေပးမိတာပါ။လ အေတာ္ၾကာလို႔ မပါမွ အဲဒီ့လူႀကံဳကို ေမးေတာ့ ကဗ်ာေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ ဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့လိုက္ပါတယ္ ေနာက္ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာမွ ဒီကဗ်ာကို စရဏမွာ ေဖာ္ျပေတာ့ ကဗ်ာေရးေဖာ္ေရးဖက္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ျမတ္မိုးအိမ္က မဂၢဇင္း ႏွစ္အုပ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုပ္စားရလားဆိုၿပီး ကြမ္းယာထုပ္တဲ့ စကၠဴမွာ ကဗ်ာကိုေတြ႔ရွိ သိမ္းထားေပးရာကေန (ဒီကဗ်ာကို People Magazineမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က တစ္ႀကိမ္ပို႔ၿပီး ေမ့ပစ္ထားတာကို သတိရမိ သြားတယ္)အဲဒီ့ကဗ်ာPeople Magazineမွာ ေဖာ္ျပခံလိုက္ရမွန္းသိခဲ့တာပါ။ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့စကၠဴပိုင္းေလး ကလြဲရင္ ကဗ်ာပါရွိတဲ့ ခုႏွစ္၊လကို မသိခဲ့ပါ အဲဒါေၾကာင့္ စာမူခနဲ႔ စာအုပ္လက္ေဆာင္ဆိုတာလည္း ဘယ္ဆီမွန္းမသိခဲ့ပါ)

တစ္ကိုယ္ေတာ္

တစ္ကိုယ္ေတာ္

တေယာတစ္လက္ေလာက္ေတာင္မွ
ငါဟာ ေကာင္းကင္ဘံုအတြက္ အသံမပီ
ေၾကးနီေရာင္မနက္ခင္းရာဇ၀င္ေတြထဲ
ငါ့လက္မွာ
အေမာေဖာက္တတ္တဲ့
ခ်ယ္ရီသားတုတ္ေကာက္ႀကီးကိုင္လို႔
သကၠရာဇ္သစ္ရြက္ေတြက
နံပါတ္စဥ္အတိုင္း ေၾကြက်
ငါ့ကိုယ္ငါ ဒဏ္ရာအဖာအေထးတို႔ျဖင့္
ကဆုန္စိုင္းခဲ့တယ္။

ရင္နဲ႔ေတာင္းေသာ ဆုလဘ္တို႔
အလိပ္လိုက္ ေဆးသားကြာ
အိပ္မက္ေတာင္ပံေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္နာဖ်ား
ငါ့အဖို႔
စိတ္တူကိုယ္တူဆိုလို႔
ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္းမခံရတဲ့ အႏုပညာသာ
ငါ့အဖို႔ ကိုးကြယ္ရာ။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရုပ္ရွင္အျမဳေတ၊ေဖေဖာ္၀ါရီ၊၂၀၀၈၊စာ-၈၃

သကၠရာဇ္တစ္ခု

သကၠရာဇ္တစ္ခု

တစ္ေနရာကို ေရာက္သြားတယ္
တစ္ခုခုကို ေတြးေတာတယ္
မနက္ျဖန္မ်ားနဲ႔ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာမယ့္ မိုးေလ၀သ
မုဆိုးတစ္ေယာက္လို
သားေကာင္ေနာက္လိုက္လာတဲ့ ေငြေရးေၾကးေရး
ျမစ္ကမ္းပါးသြားထိုင္ေငးျပန္ေတာ့
ဘာမွမရွိဘူး ျမစ္ေတာင္မရွိဘူး
ေၾကင္တစ္ေကာင္ေၾကာင့္
တစ္စံုတစ္ခုက်ကြဲသံၾကားရတယ္
ၾကြက္က ေၾကာင္အတြက္
သစ္ေတာစိမ္းစိမ္းေတြက ေအာက္ဆီဂ်င္အတြက္
အရိုးပုတီးဟာ လူရိုင္းအတြက္
ဒါဆို
ေလွကားထစ္ေတြက ေကာင္းကင္ဘံုအတြက္လား
ေကာင္းကင္ဆီ ေယာင္ယမ္းေမာ့လိုက္တဲ့အခါ
ဘာမွမေတြ႔ဘူး ေကာင္းကင္ေတာင္မေတြ႕ဘူး
လူအုပ္ႀကီးဆီ
နံနက္ခင္းတစ္ခုျပတ္က်
ရုပ္ျမင္သံၾကားက တစ္ေန႔တာအစီအစဥ္ထဲ
ေခၽြတာေရးေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ျဖတ္ပ်ံသြား
အာဟာရဓာတ္မလံုေလာက္တဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔
ဂ်င္းေဘာင္းဘီထဲ လက္ႏိႈက္ၾကည့္ေတာ့
ဘာမွမစမ္းမိဘူး ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတာင္မစမ္းမိဘူး
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၿမိဳသိပ္လိုက္ရမွာလား ခ်စ္ျခင္းေတြ
အေရခြံႀကီးေအာက္မွာ ဆတ္ဆတ္တုန္လို႔
ဆုတံဆိပ္အပ္ႏွင္းခံရဖို႔ဆိုရင္
တစ္ရာသီလံုး အေကာင္းဆံုးလြဲေခ်ာ္မႈေတြပဲရွိတယ္
ေရခ်ိဳးေနရင္း သရုပ္မွန္အတိုင္း
ဒါဟာ ဘ၀ပါလို႔ ေအာ္ဟစ္ရေအာင္ကလည္း
ဘာမွမက်န္ဘူး ဘ၀ေတာင္မက်န္ဘူး။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရတီ၊ေမ၊၂၀၀၉၊စာ-၄၂

ေန႔သစ္

ေန႔သစ္

စကၠန္႔တစ္ခုခ်င္း
အသစ္ေသဆံုးမႈနဲ႔အတူ
ေန႔တစ္ေန႔ဟာ အစျပဳခဲ့တယ္။
စားၿပီးသား သစ္သီးအခြံေတြလား
ဖြင့္လက္စ က်ိန္စာအစုတ္အပဲ့ေတြလား
မရိတ္သိမ္းရေသးတဲ့ အိပ္ယာေပၚ
ခ်စ္ေမတၱာက ပုပ္သိုးေလာက္တက္လို႔။
ေနေရာင္ျခည္ျဖာက်ခါစ ဧည့္ခန္းထဲမွာ
ဂစ္တာႀကိဳးလို
အေတြးအေခၚေတြ ေလ်ာ့ရဲတြဲက်
အားလံုးနဲ႔လြဲေခ်ာ္ၿပီး
အိပ္စက္ခဲ့ရတဲ့ ညေတြမ်ားၿပီ
မနက္ခင္းမရွိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမရွိတဲ့ မနက္ခင္းနဲ႔
ငွက္ေတြ တက်ီက်ီျမည္တာ
အဓိပၸါယ္မဲ့တယ္။
ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္သသေနရတဲ့
ဒဏ္ရာေတြသာ တစ္ရက္ကူးသြားတယ္
ဖားတစ္ေကာင္ေလာက္မွ ကံတရားဟာ
ခပ္ျမင့္ျမင့္မခုန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
စိတ္မွာ ခ်ိတ္ေနတဲ့ ေလးလံျခင္းအတြက္
ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္မွာ အလိုလိုေၾကာက္တယ္
မနက္ျဖန္ရဲ႕ ဖြင့္ဆိုခ်က္က
သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ေရတံခြန္က်သံမဟုတ္ရင္
ဦးေခါင္းတစ္ျခမ္းပဲ့က်ေနတဲ့ စ်ာပန
အသစ္ပြင့္လာတဲ့ ပန္းေတြကို
ဘယ္လိုမ်က္ႏွာနဲ႔ ေစာင့္စားႀကိဳဆိုရမလဲ
လက္ဖ်ံရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား အေငြ႕ထပ်ံ
အဆိုးျမင္၀ါဒက မနက္စာကို ပ်င္းရိစြာ စားေသာက္လို႔
ဒုကၡသစၥာဟာ အရြယ္ေရာက္ျမန္တယ္။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
စရဏ၊ဇန္န၀ါရီ၊၂၀၀၉၊စာ-၁၁

စက္ဘီးကို လက္ႏွစ္ဖက္လႊတ္စီးတဲ့ အရြယ္ လြန္ခဲ့ၿပီ

စက္ဘီးကို လက္ႏွစ္ဖက္လႊတ္စီးတဲ့ အရြယ္ လြန္ခဲ့ၿပီ

လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးခဲ့ျခင္းမ်ားအတြက္
သတိၿမဲတဲ့ ေတးသီခ်င္းကိုပဲ ဆိုေတာ့တယ္
ႀကီးေကာင္၀င္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကာလေတြမွာ
ငါ့စိတၱဇကို စြဲေလာင္တာ မေရရာမႈ
ငယ္ငယ္ကလို စက္ဘီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔
လႊတ္စီးတဲ့ အရြယ္ လြန္ခဲ့ၿပီ
ျဖတ္ထားတဲ့ စီးကရက္ ျပန္ေသာက္တယ္
ျပန္ဆက္မိတဲ့ ရည္းစားကို ျဖတ္ပစ္တယ္
ငါ့ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ မင္းသက္ျပင္းကို ခ်လို႔မရဘူး
ပံုေသနည္းအရ
ဘ၀ကို ဘယ္သူလြယ္လြယ္ျဖတ္သန္းသလဲ
ျခတစ္ေကာင္လို နာရီလက္တံဟာ
ငါ့ျဖစ္တည္မႈကို တေရြ႕ေရြ႕ကိုက္၀ါး
တည့္တည့္တိုးေနတာက ခပ္ံ့ညံ့၀တၳဳထဲက
အထားအသိုမွားတဲ့ ၀ါက်ေတြပဲ
လူေတြနဲ႕ နည္းနည္းနီးနီးေနၿပီးရင္
လူေတြနဲ႔ ၾကာၾကာေ၀းေ၀းေနခ်င္တယ္
မ်က္လွည့္ဆိုတာ အေဟာအေျပာေကာင္းဖိုထက္
ႀကိမ္လံုးက ေျမြျဖစ္သြားဖို႔ လိုရင္းမဟုတ္လား
ေလလို႔ လြင့္လို႔ ေမာမွ အိမ္ဆိုတာကို သတိမရနဲ႔
သန္တုန္း ျမန္တုန္း ေတာင္ပံေတြနားဖို႔ ႀကိဳရွာထား
စိတ္အနည္ထေနရင္ ရိုးရာဓေလ့ေတြနဲ႔အတူ
တစ္ရက္ေပ်ာ္ေအာင္ အရက္ေသာက္လိုက္။
မင္းႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ငါ့သက္ျပင္းကို ခ်မရတာ
ေစာေစာကတည္းက သိတယ္
ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ
ရတနာေျမပံုေကာက္ေတြ႔ရေလာက္ေအာင္
ဇာတ္ညႊန္းဟာ ပစ္စလတ္ခတ္မဆန္ဘူး
တစ္ခုခုေျပာခဲ့ပါလို႔ အေမးရွိလာရင္
စက္ဘီးကို လက္ႏွစ္ဖက္လႊတ္စီးတဲ့အရြယ္
လြန္ခဲ့ၿပီလို႔ ေျဖလိုက္မယ္။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ပန္းအလကၤာ၊ႏို၀င္ဘာ၊၂၀၀၉၊စာ-၂၁

ၿမိဳ႕ျပပဒိုင္းသီးမ်ား

ၿမိဳ႕ျပပဒိုင္းသီးမ်ား

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ဘယ္ေတာ့မွ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမွာမဟုတ္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းအစံုနဲ႕
အမႈိက္ပံုေတြကို ေမႊေႏွာက္ျဖန္႔ဖြ။
ေရႊေရာင္အိပ္မက္တစ္ခုတစ္ေလကိုေတာင္
ေကာက္ေတြ႔လိမ့္ႏိုး ေမွ်ာ္လင့္ရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ရွာ။
အသည္းအသန္လိုအပ္တာ လစ္ဟာေနတဲ့
ဗိုက္တစ္ထြာအတြက္ နံနက္စာ။
ကားမွတ္တိုင္နားမွာ သူတို႔ ျဖန္႔ဆန္ပထားတဲ့ လက္ဖ၀ါးထဲ
ေရာက္လာတာက အေၾကြအနည္းငယ္နဲ႔ တံေတြးစက္မ်ား။
က်ိန္စာဟာ သူတို႔အတြက္ ေရးထားတဲ့
ဒီကမၻာရဲ႕ ဘာသာစကား။
က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္မ်က္လံုးတစ္စံုသာ
သူတို႔ အၿမဲတမ္းပိုင္ဆိုင္ရာ။
လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမက်န္ ထြက္၀င္သြားလာရင္း
ေပညစ္နံစုတ္ေနတဲ့ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚက
အနံ႔အသက္၀တ္စံု။
မိုးေဆာင္းေႏြတိုင္း အကာအကြယ္မဲ့လို႔
သူတို တက္ရတဲ့ေတာင္ဟာ ဆူးထစ္ၾကမ္းတမ္း။
လူ႔အျဖစ္ထက္ ေခြးေခြးလြင့္တစ္ေကာင္လိုသာ
တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ေရာဂါေပါင္းစံုေပလူးရ။
လြယ္လင့္တကူ ရယူလိုမႈ ၀ဲၾသဃမွာ
အေျခအေနအရ ဒုစရီုက္သမားလက္သစ္။
အေမဘယ္သူလဲ အေဖဘယ္မွာလဲ
စိတ္ၾကမ္းကိုယ္ၾကမ္းနဲ႔ ရိုက္ေမာင္းထုတ္တတ္တဲ့ လက္ေတြ။
လမ္းေပၚရွိေနတဲ့ ခ်ိဳင့္ခိုးခ်ိဳင့္ခြက္အတိုင္း
သူတို႔ဘ၀ေတြက အဆစ္ခ်ိဳးမရွိ ပံုုဆိုးပန္းဆိုး။
ဒီည ဒီမွၾ အိပ္လို႔ရေပမယ့္ ေနာက္လာမယ့္ညဆိုရင္
ဒီေနရာဟာ ေက်ာတစ္ျပားစာ မေသခ်ာ။
လူတကာဆီက
မေမွ်ာ္ကိုးမေတာင့္တဘဲရတဲ့ ပံုေသနည္းဆိုတာ
စက္ဆုပ္ရြ႕ံရွာစြာ အၾကည့္ခံရဖို႔ပဲ။
ေျမႀကီးထဲ တိုး၀င္မတတ္ ငံု႕ကိုင္းထားေသာ ဦးေခါင္းေတြက
ေငြစေၾကးစ အနည္းငယ္ ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား။
သူတို႔ ဘာအတြက္ ရွင္သန္ေနရတာလဲ
ေမးခြန္းကို ေမးခြန္းပီသေအာင္ မေမးႏိုင္
သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ မေပ်ာက္ကြယ္ႏိုင္တာလဲ
လူကို လူပီသေအာင္ မျမင္ႏိုင္။
ဒါၿမိဳျပရဲ႕
ဂုဏ္သေရႀကီးျမတ္မႈအရိပ္အာ၀ါသေအာက္
နာက်င္ဖြယ္ ပူေလာင္ေပါက္ေရာက္ေနၾကေသာ
အေမ့ခံ ၿမိ႔ျပပဒိုင္းသီးမ်ား။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရတီ၊ေမ၊၂၀၀၇၊စာ-၇

မွတ္ပံုတင္

မွတ္ပံုတင္

အိုင္းစတိုင္းေလာက္မေတြးေခၚတတ္ခဲ့ပါဘူး
ငါးြက္ရာ အစာမခ်ခဲ့ဖူးပါဘူး
ဆိုေနက်သီခ်င္းေလးကိုသာ
သံေနသံထားမွန္ကန္ေအာင္ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။

ငါေနထိုင္ေသာ ကမၻာေလာကမွာ
ဘယ္အေလာင္းအစားမွ မႏိုင္လည္း
ေပ်ာ္ရႊင္ေနသူပါ။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ဖက္ရွင္၊မတ္၊၂၀၀၆၊စာ-၂၅
(တစ္ႏွစ္ျပည့္အထူးထုတ္)

ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္

ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္

ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္
ေခတ္ဆန္တဲ့ေကာင္မေလးက
နတ္သမီးပံုျပင္ကို တစ္ပိုင္းတစ္စပဲ ေျပာျပၿပီး
စံပယ္ရနံ႔စြန္းတဲ့ ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕
ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ေပၚ ထိုးစိုက္သြားတယ္
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္
လမ္းတဲ့လား
မေျဖာင့္စင္းလိုက္တာကြယ္
အႀကိမ္ႀကိမ္ဆံုးရႈံးခဲ့ရတာ အက်င့္ျဖစ္ေနပါၿပီ
အေငြ႕ပ်ံမတတ္ ရက္စက္တဲ့ အၾကည့္ေတြအတြက္လည္း
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္
ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တဲ့
ၾကယ္ေၾကြေတြကို ေမာ့ၾကည့္
ဟိုးအေ၀းဆီက ေခါင္းေလာင္းထိုးသံသဲ့သဲ့ ၾကားမိရ
ပင္လယ္ေရဆိုတာ ခပ္ေသာက္လို႔ မကုန္ပါဘူးတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္
မႈန္ပ်သီေ၀ဆဲ ေဆာင္းျမဴေတြၾကားက
ဂါထာရြတ္သံေတြ ထြက္က်လာၿပီး
ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္က ေျမြတစ္ေကာင္ျဖစ္သြားတဲ့
မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ ျပကြက္ဆန္းအဆံုးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္
ေန၀င္သြားတဲ့ ညေနခင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ပါပဲ
ဂ်င္းေဘာင္းဘီကေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ႏွလံုးအိမ္၊ႏို၀င္ဘာ၊၂၀၀၄၊စာ-၁၀၉