နံနက္ခင္းတစ္ခုအေၾကာင္း
ခရစၥမတ္ကဒ္ေလးေပၚမွ အိပ္မက္သည္ အရြယ္ေရာက္စလိပ္ျပာတစ္ေကာင္လို ေတာင္ပံတစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ခတ္ေနသည္။ ျဖည္း ညင္းစြာ မႈတ္ထုတ္လိုက္ေသာ ပင့္သက္တစ္႐ိႈက္ထဲတြင္ နာက်င္မႈတို႔ အခုိင္လုိက္ ျပြတ္သီးေနသည္ဟု ေအာက္ေမ့မိ၏။ အေမွာင္လာၿပီလား၊ သူမ၏ မ်က္၀န္းေထာင့္ဆီမွ အျပာႏုေရာင္အလင္းတန္းတစ္ခ်က္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။ နာက်င္မႈတို႔က နာက်င္သထက္ နာက်င္လာသလို ခံစားရျပန္ေလသည္။
တကယ္ဆိုလွ်င္ အေမွာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အလင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကတြင္ အရာအားလံုးသည္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ရိွေနၿပီးသားျဖစ္သည္။ ေဟာင္းေျမ့ေနသည့္ ဓာတ္ပံုထဲတြင္ သူမမ်က္ႏွာ၏ အရိပ္ က်ေသာေနရာမ်ားတြင္ အေမွာင္သည္ ေနရာက်စြာ ေသ၀ပ္ေနသည္။ နံရံေပၚက ပန္းခ်ီကားထဲမွာ အဲဒီအလင္းေရာင္ေတြ ဘယ္သူထည့္ဆြဲသြားတာလဲ။ သူကေတာ့ အေမွာင္ႏွင့္အလင္း ေပ်ာ္၀င္မွ်တေနေသာ နံနက္ခင္းတခ်ဳိ႕ကုိသာ အလိုရိွခဲ့သည္။
ဤကမၻာ၏ နံနက္ခင္းတစ္ခုသည္ ႏွင္းစက္ျဖဴတို႔ျဖင့္ ေအးစက္ထံုက်င္ေနလိမ့္မည္။ (ထိုအခါ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က ထို နံနက္ခင္းအား ေရခဲမုန္႔တစ္ခုလို အငမ္းမရ ၀ါးစားပစ္ႏုိင္သည္။)
ဤကမၻာ၏ နံနက္ခင္းတစ္ခုသည္ ေကာင္းကင္မွ ေရႊေရာင္ေငြေရာင္ စကၠဴမွ်င္စမ်ား ႀကဲျဖန္႔က်ေရာက္လာျခင္းကုိ တအံ့တၾသ ႀကံဳေတြ႕ေနရလိမ့္မည္။ (ထိုအခါ ထိုၿမိဳ႕မွ အဆိုေတာ္မ်ား သည္ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ အမ္မ္တီဗြီ႐ိုက္ကာ စံုတြဲမ်ားက ပန္းၿခံထဲ၌ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနႏုိင္သည္။)
ဤကမၻာ၏ နံနက္ခင္းတစ္ခုသည္ ႏွင္းစက္ျဖဴ၊ ေရခဲမုန္႔၊ ယမ္းေငြ႕မီးခိုး ၊ လင္းခ်င္းခ်ိတ္၊ အဆိုေတာ္၊ ေၾကာင္စီစီ၊ ပန္းၿခံ၊ အမ္တီဗြီ ။ထားလိုက္ပါေတာ့။ ဘယ္လိုနံနက္ခင္း မ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
သူထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕က နံနက္ခင္းကေတာ့ ခါတိုင္းလိုပင္ မထံုတက္ေတးအသြင္အျပင္ႏွင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ေရွ႕ မွ ျဖတ္သန္းသြားမည့္ မ်က္၀န္းျပာျပာႏွင့္ ေကာင္မ ေလးတစ္ေယာက္ကုိ သူေစာင့္ဆုိင္းေနျခင္းျဖစ္၏။
သည္ေန႔သည္ ခရစၥမတ္ေန႔ျဖစ္ကာ ေကာင္မေလးကို လက္ေဆာင္ေပးရန္ ၀ယ္လာခဲ့ေသာ ခရစၥမတ္ကဒ္ေလးအား သူ႔လက္ဖ်ား မ်ားျဖင့္ မၾကာခဏပြတ္သပ္ေနျဖစ္သည္။
မ်က္၀န္းျပာမေလးသည္ သူထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေနာက္ဖက္ရိွ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေနထိုင္သည္။ ေကာင္မေလး၏ ေက်ာင္းအသြားအျပန္ နံနက္ခင္းမ်ားႏွင့္ ညေနခင္းမ်ားအား သူက ဤလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွ လာေရာက္၍ ေငးရီေစာင့္ေမွ်ာ္ေနက်ျဖစ္၏။
_ _ _
ေကာင္မေလး၏ နာမည္သည္ သူ႔အတြက္ အေရးမႀကီးလွေသာ္လည္း လိုအပ္သည္ဟု ယူဆ၍ ေကာင္မေလးႏွင့္ တစ္လမ္းထဲေန သည့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအား ဤလက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေခၚယူကာ ေကာင္မေလး အေၾကာင္းကို သူအေတာ္မ်ားမ်ား စံုစမ္းခဲ့သည္။
ေကာင္မေလး၏နာမည္သည္ ထိပ္ထားေရႊစင္လား၊ ကလ်ာသီရိစႏၵာလား၊ အိေႁႏၵစိမ့္သက္သက္ခုိင္လား ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ိန္းေဖာင္ဒါ လား၊ ဘရြတ္စ္ရွီးလား၊ ဒယ္မီမုိးလားလို႔ ေကာင္မ ေလးကို ေတြ႕စတုန္းက သူစဥ္းစားမိခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ေကာင္မေလးနာမည္သည္ “၀င္း၀င္းေမာ္”ဟု သိလိုက္ရေသာအခါ သူက ထိုနာမည္ေလးကိုေရာ ေကာင္မေလးကုိပါ ခ်စ္မိၿပီးသား ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီးၿပီ။ တစ္ခ်ဳိ႕ကိစၥရပ္မ်ား သည္ ထူးျခားမည္ထင္ထားေသာ္လည္း ထူးျခားမလာသည့္အတြက္ သူဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါ။
နာမည္ဆိုသည္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က တစ္စံုတစ္ေယာက္အား ေခၚဆိုဖို႔၊ အတင္းအဖ်င္းေျပာဖို႔၊ ေျမႇာက္စားဖို႔၊ ေစာ္ကားဖို႔၊ ေဖာ္လံဖားလုပ္ဖို႔၊ ရန္စဖို႔၊ ႏိွမ္ခ်ဖို႔၊ အခ်ဳိသတ္ဖို႔စသည္ ကိစၥရပ္မ်ား သက္သက္အတြက္ မွည့္ဆိုထားၾကျခင္းမဟုတ္ႏုိင္ပါ။ သူက ေကာင္မေလး ကို ေကာင္မေလးဟုသာ ေခၚဆိုခ်င္ပါသည္။
အခန္း(၂)
သူျဖတ္နင္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည့္ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းလြင္ျပင္အား နီးကပ္စြာ ၾကည့္မိရာ ႏွင္းစက္မႈန္တုိ႔ျဖင့္ စုိလူးေနေသာ ျမက္ပင္ ရြက္ဖ်ားမ်ားကို ျမင္ရသည္။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ ေျမြတစ္ ေကာင္လို တြန္႔ေခြေနသည့္ ေျမနီလမ္းကေလးသည္လည္းေကာင္း၊ ၾကည္စင္ေနေသာ ေကာင္းကင္ထဲ တိုးသက္စီး၀င္သြားၾကသည့္ အညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မီးခိုးမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ထိုမီးခိုးမ်ားအား မႈတ္ထုတ္လုိက္ေသာ နီညိဳေရာင္ ေခါင္းတုိင္ႏွင့္ အုတ္တိုက္ပုပုေလးမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ သူ႔အတြက္ ခံစားခ်က္တစ္စံုတစ္ခု မေပးစြမ္းႏုိင္သည္မွာ ေသခ်ာလြန္း ေနသည္။
““ဟိုေကာင္မေလး၊ ဘယ္အခ်ိန္ရိွၿပီလဲ၊ ေက်ာင္းမသြားေသးဘူးလား
ၿခံထဲေရာက္ေရာက္ခ်္း အလွစိုက္ပန္းအိုးမ်ားျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည့္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕၍ ေမးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုမိန္းကေလးသည္ သူ႔သမီးငယ္ျဖစ္ၿပီး စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္တက္ေနသူလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔သမီးက…
““သမီး… ဒီေန႔ေန႔လည္ ညိဳမာတို႔ တင္ျမင့္ေအာင္တို႔နဲ႔ သမၼတ႐ံုမွာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္ ေဖေဖ။ ေက်ာင္းမွာလည္း ဒီေန႔ Class မရိွဘူး””
““ေအးကြယ္.. ဒါဆိုရင္လည္း အိမ္အျပန္ေတာ့ သိပ္ ေနာက္မက် နဲ႔ေနာ္ သမီး””
သူ႔စကားေၾကာင့္ သူ႔သမီးႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္မဲ့ကာ မ်က္ႏွာေအာက္ငံု႔သြားသည္။ သူ႔သမီးဆီမွ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အမူအရာမ်ားအား ျမင္ေတြ႕ဖူးဖန္မ်ားေသာေၾကာင့္ သူမည္သုိ႔မွ် ထိထိခိုက္ ခိုက္မခံစားရ။ ယခင္သည္လိုအခ်ိန္ သူမနက္ခင္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရာမွ ျပန္လာလွ်င္ သူ႔သမီးက ေက်ာင္းအႀကိဳအပုိ႔ ဖယ္ရီကားေပၚေရာက္ေနၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ “အင္း… ေစာေစာျပန္ လာခဲ့သာ မွာရတယ္၊ သမီးက ဖေအေျပာတာ ဆိုရင္ သိပ္အေလးအနက္ထားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ အင္းေလ.. ဒီေလာက္ေတာ့ ရိွမွာေပါ့။ “သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး”ဟု သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွ ခပ္ တိုးတိုးေရရြတ္ရင္း အိမ္ထဲလွမ္း၀င္လိုက္သည္။
(ကုိသိန္းေဖ၊ ကြၽန္မဆိုင္သြားၿပီ၊ မိသက္တို႔သားအမိလည္း သူတို႔ အေဒၚနဲ႔ မနက္ကပဲ က်ဳိက္ထီး႐ိုးသြားၾကတယ္။ ရွင္လိုအပ္တာ ရိွရင္လည္း ထံုးစံအတိုင္း ေထြးေလးကုိပဲ ခုိင္းပါ။)
ဧည့္ခန္းထဲမွWhite Board ကိုၾကည့္ၿပီး မိန္းမျဖစ္သူႏွင့္ စကားမေျပာျဖစ္တာ သံုးလေလာက္ေတာ့ ရိွၿပီလို႔ ေတြးမိေတာ့ သူယဲ့ယဲ့ကေလး ေတာင္ၿပံဳးမိလုိက္ေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ တမင္တကာ စကားမေျပာဘဲ ေနၾကတာေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အယူအဆမတူညီ သူႏွစ္ေယာက္အဖို႔ ရန္စကားေတြ ေျပာေနၾကမည့္အစား အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကရာမွ ယခုလို စကားမေျပာျဖစ္ၾကတာပဲျဖစ္မည္ဟု သူထင္သည္။ ထားေနက်အတိုင္း နံရံတစ္ေနရာတြင္ လမ္းေလွ်ာက္တုတ္ေကာက္ေလးအား မွီေထာင္ထားလုိက္ကာ အိစက္ေနေသာ ဆိုဖာဆက္တီေပၚသို႔ သူေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
_ _ _
ဒီတစ္လ ထီဖြင့္ဖို႔ ဘယ္ႏွစ္ရက္လိုေသးသလဲ။ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ျမင္ရၾကားရသမွ်ကလည္း မိုးေပၚက မဆင္းေတာ့ဘူး။ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ကမၻာႀကီးတစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ က်ဥ္းလာ တယ္ဆိုရင္ ၾကပ္လည္းၾကပ္လာမွာေပါ့။ အေရးမႀကီးပါဘူး။ နယ္က ေသာ့ခတ္ထားခဲ့တဲ့ ကိုယ့္တိုက္ခန္းေပၚ သူခိုးတက္လို႔တဲ့။ အေရးမႀကီးပါဘူး။ အေရးမႀကီးပါဘူး။ သူ႔အတြက္က ပစ္စလတ္ခတ္ပုိလွ်ံေနေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ား အား အဓိပၸာယ္ရိွရိွ ကုန္ဆံုးသြားရန္သာ အေရးႀကီးသည္။ ဟင့္အင္း… အဓိပၸာယ္ရွိဖို႔ဆိုတာေတာင္ အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူးေလ။ အေရး မႀကီးေသာ အေတြးေတြထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာေနရာမွ အသိတစ္ခုက ခႏၶာကုိယ္ကုိ လာကပ္သည္။ သူ႔ေခြၽးမ မိသက္တို႔ သားအမိေတာင္ နယ္ကလာတဲ့ ဧည့္သည္နဲ႔ က်ဳိက္ထီး႐ိုးဘုရားဖူး သြားၾကတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေစာေစာက အိမ္ထဲအ၀င္မွာ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားရတာကိုး။
အခန္း(၃)
ေလအလႈပ္မွ ယိမ္းေရြ႕သြားေသာ သစ္ရြက္ခတ္သံသဲ့သဲ့အား ၾကားရ၏။ ေကာင္းကင္မ်က္ေတာင္ဖ်ားမွာ တိမ္ျဖဴတို႔ ၀ဲရွပ္လြင့္ပါး ေနၾကသည္။ အေနာက္အရပ္ဆီ ပ်ံသန္းသြားၾကေသာ ငွက္တစ္အုပ္ကို ျမင္ေနရသည္။ ေ၀းလြန္းသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အျပာေရာင္ထဲတြင္ အမည္းစက္ကေလးမ်ား ညင္သာေရြ႕လ်ားသြားသည့္ အသြင္ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔လည္း ကိုယ့္ အေဖာ္ကိုယ္စီႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေပမည္။ ေကာင္းပါသည္။ နားခိုေနရာတာထက္ လႈပ္ရွားဆူေ၀ေနရတာက ဘ၀ပိုဆန္ပါလိမ့္မည္။ ခပ္ညံ့ညံ့လူမ်ား ေျပာေလ့ေျပာထရိွေသာ “ဘ၀ဆို တာ တိုက္ပြဲ”ဟူသည့္ စကားႏွင့္ အဓိပၸာယ္ျခင္း ဆင္ေကာင္းဆင္ေနႏုိင္သည္။ ဒီလိုပါပဲ။ သူတို႔အားလံုး ၾကားဖူးနား၀ေတြျဖင့္ မိုးခ်ဳပ္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။
ယခုလည္း သူႏွင့္ သူ႔ခ်စ္သူေကာင္မေလး (မ်က္၀န္းျပာမေလး) တို႔သည္ သမီးရည္းစားတို႔လမ္းစဥ္အတိုင္း ပန္းၿခံထဲမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ ရမည္ ဟူသည့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ၾကားဖူးနား၀ အစဥ္အလာကုိ လိုက္နာေသာအားျဖင့္ ေရကန္ႀကီးႀကီးရိွေသာ ပန္းၿခံတစ္ခုထဲတြင္ လာေရာက္ေတြ႕ဆံုၾကျခင္းျဖစ္သည္။
““ေမာင္…. ကန္ႀကီးက သိပ္လွတာပဲေနာ္””
သူကေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ပန္းၿခံထဲမွာ သမီးရည္းစားခ်ိန္း မေတြ႕ခ်င္ပါ။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုသြား၍လည္း အတူတူမၾကည့္ခ်င္ပါ။ (ထို ႐ုပ္ရွင္က ကုလားကားျဖစ္ေနလွ်င္ ပိုၿပီး စိတ္ရွည္ေနရဦးမည္။) နီးစပ္ရာ ေဘာလံုးကြင္းတစ္ခုထဲသို႔သာ ႏွစ္ေယာက္အတူ သြားေနလိုပါသည္။ (ထိုေန႔ တြင္ မည္သည့္ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲမွ ရိွမေနေစနဲ႔ေပါ့။)
““ေနဦး… ေမာင္၊ ဟိုးက အပင္ျမင့္ႀကီးေပၚမွာ နားေနတာ ဘာငွက္လဲဟင္””
အဆိုပါ ေဘာလံုးကြင္းထဲသို႔ ေဆးေရာင္ျခယ္ ကာတြန္းစာအုပ္တစ္အုပ္-ႏွစ္အုပ္ႏွင့္ ေရာင္စံုခဲတံတစ္ဗူးလည္း ယူလာရပါလိမ့္ မည္။ ပ်င္းလွ်င္ ကြင္းထဲဆင္း၍ ေဘာလံုးကန္ရန္ ေဘာလံုးတစ္လံုးလည္း ယူလာရပါလိမ့္မည္။ ေဘာလံုးကြင္းသည္ ပန္းၿခံထက္ မ်က္စိ ေနာက္ႏုိင္စရာ မရိွႏုိင္ပါ။ (ပန္းပြင့္ေလးမ်ား၏ ရနံ႔ကို ႐ူ႐ိုက္ႏုိင္ခြင့္ ဆံုး႐ႈံးသြားေသာ္လည္း ခ်စ္သူရနံ႔၀င္သက္ထြက္သက္ျဖင့္ ႏြမ္းေသာရင္အား ေျဖေလ်ာ့၀ပ္ဆင္းပါမည္။) ၿပီးေတာ့ ေဘာလံုးကြင္းသည္ ပန္းၿခံလိုပဲ ေလေကာင္းေလသန္႔ အျပည့္အ၀ရႏုိင္သည့္ ေနရာလည္းျဖစ္ သည္။ မေကာင္းဘူးလား။
““ေမာင္…ၾကည့္၊ ေမးေနတာၾကာၿပီ မေျဖဘူး။ ဘာလဲ ေမာင္က ေမာ့္ကုိ ေဘးနားထားၿပီး တစ္ျခားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း စဥ္းစားေနတာလား””
မ်က္၀န္းျပာမေလးက ေျပာေျပာဆိုဆို သူမပခံုးသားႏုႏုကေလးျဖင့္ ခပ္သာသာတိုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူလန္႔သလို ျဖစ္သြား ကာ ေဘာလံုးကြင္းလည္း စိတ္ကူးထဲမွ ေပ်ာက္သြား၏။
““ဟာ၊ ဟင့္အင္း… မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ေမာင္က လာမယ့္ စေနေန႔မွာ ေမာင္တို႔ ဘာအစီအစဥ္နဲ႔ လႈပ္ရွားရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္း စားေနတာ””
ေကာင္မေလးကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေလး သူလိမ္ညာလိုက္သည္။ ငါေတြးတာေတြမွ သူသိမွ မသိဘဲ။ ေျဗာင္လိမ္တာလို႔ေတာ့ ဘယ္ေျပာရပါ့မလဲဟု သူထပ္ေတြးမိျပန္သည္။ ခဏၾကာ ေတာ့ ေကာင္မေလး သူ႔အေပၚ စိတ္ျပန္ၾကည္လာကာ သူမ၏ ေဆြမ်ဳိးအသိုက္ အ၀န္းမ်ားအေၾကာင္းေတြအား ေျပာျပေနျပန္သည္။ ေကာင္မေလးေပ်ာ္ေနရင္ ၿပီးတာပါပဲ ဟူသည့္ သေဘာလည္း က်ေရာက္ကာ သူ႔ထံတြင္ ထိုအခုိက္တန္႔မွာ လုပ္ကုိင္စရာ ကိစၥႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အဆင္သင့္ရိွမေနျခင္းေၾကာင့္ သူမေျပာသမွ်ကို ဂ႐ုတစိုက္ သူနားေထာင္ေပးေန လိုက္သည္။
ကန္ေရျပင္ကို လႈပ္ရွားလိႈင္းထေစေသာ ေလွငယ္တစ္ခ်ဳိ႕ေပၚတြင္ စံုတြဲတစ္ခ်ဳိ႕ ရိွေနသည္။ ၾကည္ႏူးမႈတစ္ခ်ဳိ႕လည္း ရိွေနလိမ့္ မည္။ ထိုၾကည္ႏူးမႈတို႔သည္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ခံုေလး ေပၚတြင္လည္း ရိွေနသည္။ တခ်ဳိ႕ၾကည္ႏူးမႈမ်ားကေတာ့ ေဟာဟိုက စားေသာက္ဆိုင္ ထဲမွာ စကားစျမည္ေျပာေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကည္ႏူးမႈသည္ ခါးသီးေသာရမၼက္အသြင္ေျပာင္း ၍ ၀ါး႐ံုပင္ ၿခံဳကြယ္မ်ားေနာက္တြင္လည္း ရိွ ေနၾက၏။
ေကာင္မေလးႏွင့္ တစ္လမ္းထဲေနသည့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း၏ အကူအညီျဖင့္ (အတိုခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္) ေကာင္မေလးႏွင့္သူ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သည္ကာလၾကားထဲ ေယာက်္ားပ်ဳိတစ္ ေယာက္က မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္အတြက္ ထိုက္သင့္သေလာက္ေပးဆပ္မႈမ်ားျဖစ္ သည့္ အခ်ိန္ကာလ၊ ဘာေန႔ညာေန႔အမွတ္တရလက္ေဆာင္၊ အားနာစိတ္ပ်က္မႈ၊ ကုိယ္ႏွင့္ ရည္းစားလုေဖာ္လုဖက္၊ မ်ဳိး႐ိုးႏွင့္ပညာအရည္အခ်င္း။ ေနာက္… ေငြ (သို႔မဟုတ္) ေရ (သုိ႔မဟုတ္) အာရေက (သို႔မဟုတ္) ၾသညနပ မန္းနီး စသျဖင့္ေပါ့… သမာ႐ိုးက်ဆန္ဆန္ မိုက္မဲမႈ ေတြေပၚ ရင္ခုန္နားခိုခဲ့ေသာ အ၀ါေရာင္ မပီမသေန႔ရက္ေတြေလ။ အခုထိ လတ္ဆတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတုန္း….
အခန္း (၄)
အိမ္အျပင္ဘက္ ၿခံ၀န္းဆီမွ အမ်ဳိးအမည္မသိ ငွက္တစ္ေကာင္ ေအာ္ျမည္ေနသံကုိ ေျခာက္ကပ္စြာ ၾကားေနရသည္။ ေန႔လည္ခင္း သည္ ပြင့္ဖတ္တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ေၾကြက်ေနသည့္ ႐ိုးတံေငါေငါ ႏွင္းဆီကိုင္းေျခာက္တစ္ခုလို စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းလြန္းေနသည္။ ဘာႀကီးလဲ… ဘာလိုအပ္ေနတာလဲ …လက္ထဲမွ ဇြန္းႏွင့္ခက္ရင္းကုိခ်ကာ အနီးက ဖန္ခြက္ထဲရွိေရကုိ သူ ေကာက္ေမာ့လိုက္သည္။
သူူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ အသက္ (၁၀) ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ထမင္းထိုင္စားေနသည္။ စားေနရင္းမွ သူ႔ဘယ္ ဘက္ရိွ အသက္ (၃၀) ခန္႔ေလာက္ မ်က္ႏွာထားတည္ တည္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးထံ လွမ္းၿပီး စကားေျပာေနသည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီး၏ ေဘးတြင္ ပါးစပ္မွာ ဟင္းဖတ္မ်ားေပက်ံေနေသာအသက္ (၃) ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထမင္း ထိုင္စားေနသည္။ သူတို႔ေျပာေနၾကေသာ စကားမ်ားကုိေတာ့ သူမၾကားရပါ။ သည္အျဖစ္အပ်က္ေတြက ဟိုအရင္ (၁၆) ႏွစ္အလြန္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
ထမင္းစာခန္းသည္ ရိွရင္းစြဲအေျခအေနထက္ ပုိမိုတိတ္ဆိတ္သြားသလို ခံစားရသည္။ ေစာေစာက သူေကာက္ေမာ့လိုက္သည့္ ေရေတြလည္း လည္ေခ်ာင္းထဲမွာပင္ ေျခာက္ကပ္သြားပံုရ ၏။ ရင္ဘတ္ထဲထိမေရာက္၊ ယခင္ရက္ေတြတုန္းကလို သူ႔ေခြၽးမမိသက္တို႔ သားအမိ မရိွတာလည္း ပါမည္။ သူ႔ခ်စ္ေျမးဖိုးေဇာ္က အလြန္အေဆာ့သန္တဲ့ေကာင္။ ဒီကေလးေတာင္ ေရွ႕လဆို (၅) ႏွစ္ျပည့္ၿပီ၊ ရိွၿပီေပါ့ေလ။ သူအေဖ ေဇယ်ာလတ္ေတာင္ (သူ၏သားအႀကီးဆံုး) ဘာလိုလိုနဲ႔ မေလးရွားသြားတာ (၃) ႏွစ္ရိွၿပီပဲ။
ေအးခဲစျပဳေနေသာ အေတြးအိုတို႔ျဖင့္ ထမင္းစားစားပြဲမွ မထဘဲ သူငိုင္ေနျဖစ္သည္။ ေန႔လည္ခင္းသည္ တံလွ်ပ္ထေနသည့္ ကႏၲာ ရလြင္ျပင္တစ္ခုဆန္ဆန္ တိတ္ဆိတ္ဆဲ…။
““ဘဘႀကီး၊ ပန္းကန္ေတြ သိမ္းလိုက္ရေတာ့မလား””
အသံတစ္ခုေၾကာင့္ သူ႔တစ္ကုိယ္လံုး ဆတ္ခနဲျဖစ္သြား၏။ အိမ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ထမင္းခ်က္ရန္ သူ႔မိန္းမ နယ္မွေခၚထားေသာ ေထြးေလး၏ အသံျဖစ္ေနသည္။ ေထြးေလးကို သူေခါင္း တစ္ခ်က္ ညိတ္ျပလိုက္သည္။
““ဘဘႀကီး ဒီေန႔ထမင္းသိပ္မစားဘူးေနာ္၊ မမေလး ႏွင္းခ်ဳိလတ္လည္း စားမသြားဘူး၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေရာက္မွပဲ တစ္ခုခု၀ယ္စားေတာ့ မယ္တဲ့…။””
ထမင္းစားခန္းထဲမွ သူထြက္လာခဲ့သည္။
ပထမေတာ့ ဧည့္ခန္းဘက္သြားရန္ ဟန္ျပင္ၿပီးမွ မသြားျဖစ္ဘဲ အိပ္ခန္းထဲ၀င္ကာ တံခါးပိတ္လိုက္သည္။ တစ္ေယာက္တည္းရိွေန ကာမွ အထီးက်န္ဆန္မႈက သူ႔အေပၚ သိသာစြာ ဖိစီး က်ဆင္းလာသလို ခံစားရ၏။ ေသြးတိုးေရာဂါျဖင့္ အလုပ္မွ ေဆးပင္စင္ယူစဥ္ကာလအထိ ေတာ့ သူ႔ဘ၀က လႈပ္လႈပ္ရွားရွားရိွခဲ့သည္။ “ရွင္ ဒီေရာဂါႀကီးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေတာ့ေကာ ဒီအိမ္မွာ ေငြဘယ္ေလာက္၀င္လာမွာမို႔လဲ”၊ သူ႔မိန္းမ၏ အသံခပ္စူးစူးက သူ႔မ်က္ႏွာျပင္ အေရးအေၾကာင္းေတြေပၚ ဖ်တ္႐ိုက္သြားသည္။ သည္တုန္းက သူတို႔လင္မယား တက်က္က်က္ ေပါ့။ သူတို႔ အိမ္ေထာင္သက္ (၁၈) ႏွစ္ေလာက္မွာပင္ သူ႔မိန္းမ၏ အေဖ၊ (သူ႔ေယာကၡထီးႀကီး) ဆံုးသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွ ေရႊဆိုင္တစ္ဆုိင္ အပါအ၀င္ အေမြေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ရလိုက္ၾကသည္။ အခုေတာ့လည္း တစ္အိမ္လံုး သည္ေရႊဆိုင္ႏွင့္ပဲ စားေသာက္ေနၾကသည္။ သူကေတာ့ အားလံုး ၏ အျမင္မွာ လူပိုသက္သက္။
အခန္း (၅)
သူ႔လက္ထဲတြင္ ေဆးသားေရာင္စိုလြင္ေနေသာ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကို ကုိင္လ်က္သာရိွ၏။ ဓာတ္ပံုထဲတြင္ မ်က္၀န္းျပာျပာႏွင့္ ေကာင္မ ေလးသည္ ေဘးတိုက္မက်တက် အေနအထားမ်ဳိးျဖင့္ သူ႔ကို ၿပံဳးျပေနသည္။
““ဒီပံုကုိ ေမာင္ယူထားလိုက္ေတာ့… ေမာ့္ကိုလြမ္းရင္ ထုတ္ၾကည့္ ႏုိင္တာေပါ့””
ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာက ရွက္ကုိးရွက္ကန္းျဖစ္ေနသည္။ မ်က္၀န္းျပာမေလးရယ္… နင္ရဲ႕ အဲဒီအျပဳအမူေလးေတြကိုပဲ ငါက ခ်စ္ေနမိတာပါ။ သူက ေကာင္မေလး၏ဓာတ္ပံုကို ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္အျပာေလးထဲ ညႇပ္ကာ လြယ္အိတ္ထဲ အသာအယာထိုးထည့္လိုက္ သည္။
““ကိုယ္ေပးမယ့္လက္ေဆာင္ကုိေတာ့ ခါတိုင္းလို ခရစၥမတ္ေန႔ က်မွပဲ ယူေတာ့ေနာ္… ေမာ္””
သူ႔အေျပာေၾကာင့္ ေကာင္မေလးေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲ ညိတ္ျပသည္။ ၾကည့္၊ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ငါ့ရဲ႕မ်က္၀န္းျပာမေလး…
ႏွင္း၀တ္ႏွင္းမႈန္တို႔ျဖင့္ တလက္လက္လူးေပေနေသာ ခ်စ္သူဆံႏြယ္ၾကားမွာ ႏွင္းဆီျဖဴတစ္ပြင့္ ထိုးစိုက္ေပးခ်င္သည္။ ပိေတာက္ပင္ ႏွစ္ဆယ့္သံုး ပင္တန္းစီေနေသာ ေက်ာက္ခင္းလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ငါတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရေအာင္။ လမ္းၾကားမွ အမိႈက္ပံုကို ေခြးငါးေကာင္ တိတိ ေမႊေႏွာက္ေနသည္။ နက္ေမွာင္ျပာရီေသာ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲတတ္မႈမ်ား မလာပါႏွင့္။ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္၏ ရယ္သံလိုလို ခပ္ညႇင္း ညႇင္းတိုက္ခတ္ေနသည့္ ေလေျပသည္ မုန္တိုင္း၏ ကနဦးကစ စစ္ေမာင္းသံျဖစ္ေၾကာင္း အေတာ္ႀကီးေနာက္က်မွ သိလုိက္ၾကရ၏။ အသစ္တဖန္ မပိုင္ဆိုင္ေတာ့ေသာ ပါးလ်လ်အိပ္မက္ျမဴတို႔အား လက္ခုပ္ျဖင့္ လိုက္လံဖမ္းဆုပ္ရင္း ေလးလံေနသူတစ္ဦးရိွသည္။ ယံုၾကည္ရာ အသီးသီးမွာ ႐ူးသြပ္ေနၾကသည့္ေလာက တြင္ ဘာေတြကုိ ယံုၾကည္ပစ္လိုက္ရမွာလဲ။ ကဲ… ေျပာ။
အခန္း (၆)
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဤကမၻာ၏ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာေတာ့ သူ႔အေနႏွင့္ တစ္စံုတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ႐ူးသြပ္ယံုၾကည္ခြင့္ရိွေၾကာင္း သူ႔ကုိယ္သူ ေျပာျပေနမိသည္။
_ _ _
လြမ္းဆြတ္ရီေ၀စရာေကာင္းေသာ အနမ္းတစ္ခ်ဳိ႕အား ပန္းတစ္ျခမ္းျဖင့္ ပို႔လိုက္ပါ။ ေဟာသည္မွာ… ခံတြင္းပ်က္လူနာတစ္ေယာက္ လို ဆို႔မိႈင္းမိႈင္းရနံ႔ျဖင့္ ဘ၀ကုိယ္တုိင္ အစားမမွန္ အ ေသာက္မမွန္ ျဖစ္ေနသည္။
ခရမ္းႏုေရာင္အသြင္ ေမွ်ာ္လင့္မႈမ်ားသည္ ထင္ထားသေလာက္ မေလးနက္ မခန္႔ထည္ခဲ့ပါ။ အရည္ရႊမ္းျမေနသည့္ လိေမၼာ္သီး ကေလးမ်ားသည္ ထင္မွတ္ထားသေလာက္ မခ်ဳိၿမိန္ခဲ့ပါ။ ႏႈတ္ခမ္းသားေထြးေထြးေပၚ ထိတယ္ဆို႐ံုေလး နမ္းခဲ့ဖူးသည့္ အနမ္းမ်ားကလည္း ယံုၾကည္ထားသေလာက္ ရင္ခုန္၍ မေနခဲ့ပါ။ ေဆာင္းညေကာင္းကင္မွ ၾကယ္စံုဖူးမ်ားသည္လည္း စိတ္ကူးထားသေလာက္ လြမ္းဆြတ္ခ်င္စရာ မေကာင္းခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ လြမ္းဆြတ္ရီေ၀ခ်င္စရာေကာင္းေသာ အနမ္းတစ္ခ်ဳိ႕အား ပန္းတစ္ျခင္းျဖင့္ ထပ္ၿပီး ပို႔ေပးလိုက္ပါ။
အခန္း (၇)
နံနက္ခင္းသည္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ႏွင္းခိုးေငြ႕မ်ားၾကား ကႀကိဳးသစ္ကုိ ဆင္ယင္ေနၿပီ။ ေရခဲေငြ႕သီးေသာ စကားသံမ်ားျဖင့္ ကမၻာေျမသည္ ရွင္သန္ႏိုးထ လူးလြန္႔စျပဳခဲ့ၿပီ။ သည္ေန႔ ခရစၥမတ္ ေန႔။
သူက ထိုင္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပင္ ထိုင္ေနသည္။ သူ႔ လက္ထဲတြင္ ေဟာင္းေျမ့ေနသည့္ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုႏွင့္ အတန္ငယ္ ၀ါေရာ္စျပဳေနေသာ ခရစၥမတ္ကဒ္ေလးတစ္ခုကုိ ကိုင္ ေဆာင္ထားသည္။ ထိုအရာ၀တၳဳေလးႏွစ္ခုအား သူ႔လက္ဖ်ားမ်ားျဖင့္ (ယခုပင္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားေတာ့မည့္အလား) မၾကာခဏ ပြတ္သပ္ထိစမ္းေနျပန္သည္။ သူ႔ေခါင္းေပၚမွ ဆံပင္မ်ား သည္လည္း အျဖဴေရာင္က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ ရိွေန ခဲ့ၿပီ။ ဓာတ္ပံုထဲမွာေတာ့ သူ႔မိန္းမ (ေဒၚ) ၀င္း၀င္းေမာ္သည္ သူမျမင္ဖူးေသာ အၿပံဳးမ်ဳိးျဖင့္ သူ႔ကုိၿပံဳးျပေနေလသည္။
အခန္း (၈)
သူက ပီေကတစ္ခု၏ ခ်ဳိၿမိန္ေသာ ကာလမ်ားအား ႐ူးသြပ္ယံုၾကည္မိလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ခ်ယ္ရီ၊ဇန္န၀ါရီ၊၂၀၀၅
ၾကယ္စံုသစ္ပင္၀တၳဳတိုစု၊(ဆရာမင္းလူ၊ဆရာတာရာမင္းေ၀တို႔ႏွင့္ တြဲဖက္၍)
ငါးရိုးပင္လယ္၀တၳဳတိုစု။
ပန္းခ်ီ-ေဖစိုးေအာင္
Like this:
Like Loading...
lunnsetnoemyat 