ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္

ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္

အမွတ္ရခ်က္

ထူးေထြတဲ့ အမွတ္ရခ်က္ကေတာ့ ဒီကဗ်ာပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရတာကို ကၽြန္ေတာ္
လံုး၀မသိရွိခဲ့ရျခင္းပါပဲ။ ေပးပို႔ခဲ့ၿပီး ေဖာ္ျပမခံရတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ပဲ
ကၽြန္ေတာ္သိမွတ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာပါၿပီး ၂ႏွစ္ခြဲ-၃ ႏွစ္ေလာက္
အၾကာမွာေတာ့ ကံအေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုေၾကာင့္ ဒီကဗ်ာကို
ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့သလို စာအုပ္ကိုပါ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
ေရွ႕ပိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြကိုပဲ မည္းၿပီး ရွာေနတာကိုး။ တကယ္ေတာ့ မဂၢဇင္း
တိုက္က ဒီကဗ်ာကို ခ်စ္ျခင္းက႑ထဲ သြင္းလိုက္ၿပီး ေဖာင္ျဖည့္အႀကိဳအၾကား
ထဲမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါခ်င္း တန္းသိရင္ေတာ့ မဂၢဇင္းတိုက္ကို
တစ္ခုခုေစာဒကတက္မိမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အႀကိဳအၾကားမွာ
ကဗ်ာထည့္ခံရတာကို သိပ္မုန္းတာေၾကာင့္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ၿပီးဆံုးခဲ့ပါၿပီ။
ခုေနျပန္ေတြးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေရးသက္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီကဗ်ာ
တစ္ပုဒ္ဟာ အႀကိဳအၾကားကေန ပါလာခဲ့တာ အမွတ္တရပါပဲ။

ကဗ်ာအေရးအဖြဲ႔

ေျပာစရာ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ကဗ်ာသမားတိုင္း အေရးမ်ားတဲ့ Pattern
တစ္ခုထဲမွာ ကဗ်ာအဆင္အကြက္ကို တည္ေဆာက္ေရးသားထားျခင္း
ျဖစ္ပါတယ္။ ျမင္လည္း ျမင္သာလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီ Pattern မ်ိဳးခ်ၿပီး
ေရးတဲ့ ကဗ်ာအမ်ားႀကီးထဲက ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္
ေလာက္ကုိ ဥပမာေပးရရင္ ေမာင္ျပည့္မင္းရဲ႕ အခက္ႀကီးထဲခုန္ခ် နဲ႕ မိုဃ္းေဇာ္ရဲ႕
ဒီညငါ့အိပ္ရာကေလးကို ငါ့ဆီျပန္ပို႔ေပးၾက ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကိုပဲ တေရးႏိုးထေမးတိုင္း
ေကာက္ေျဖရမွာပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ဒီကဗ်ာေရးသားစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ
သိပ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီ့ကဗ်ာကေတာ့ အုိက္လူေအာင္ရဲ႕
ရာသီကဗ်ာျဖစ္တယ္။ ရာသီကဗ်ာရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈအနည္းငယ္လည္း ပါ၀င္ႏိုင္တယ္။
ဒီကဗ်ာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရိုးစင္းတဲ့အေတြးတခ်ိဳ႕ကို အေျခခံေရးသားခ့ဲသလို
စိတ္ကူးဆန္းၾကယ္မႈအနည္းငယ္ကိုလည္း ဖတ္သူေတြ ခံစားရရွိႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါရဲ႕။

ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္

ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္
ေခတ္ဆန္တဲ့ ေကာင္မေလးက
နတ္သမီးပံုျပင္ကို တစ္ပိုင္းတစ္စပဲေျပာျပၿပီး
စံပယ္ရနံ႕စြန္းတဲ့ ဓားတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ေပၚ ထိုးစိုက္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္။
လမ္းတဲ့လား
မေျဖာင့္စင္းလိုက္တာကြယ္
အႀကိမ္ႀကိမ္ဆံုးရႈံးခဲ့ရတာ အက်င့္ျဖစ္ေနပါၿပီ
အေငြ႕ပ်ံမတတ္ရက္စက္တဲ့ အၾကည့္ေတြအတြက္လည္း
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္။
ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တဲ့
ၾကယ္ေၾကြေတြကို ေမာ့ၾကည့္
ဟိုးအေ၀းဆီက ေခါင္းေလာင္းထိုးသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားမိရ
ပင္လယ္ေရဆိုတာ ခပ္ေသာက္လို႔ မကုန္ပါဘူးတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္။
မႈန္ပ်သီေ၀ဆဲ ေဆာင္းျမဴေတြၾကားက
ဂါထာရြတ္သံေတြ ထြက္က်လာၿပီး
ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ဟာ ေျမြတစ္ေကာင္ျဖစ္သြားတဲ့
မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ ျပကြက္ဆန္းအဆံုးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္။
ေန၀င္သြားတဲ့ ညေနခင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ပါပဲ
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာတစ္လံုးထဲကို ၀င္ပုန္းေနခဲ့တယ္။ ။

ႏွလံုးအိမ္မဂၢဇင္း၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၄

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၅.၃.၁၄
ည၁၁း၁၅နာရီ

အျပာေရာင္ကေဖး

 

အျပာေရာင္ကေဖး

ကဗ်ာအေၾကာင္းအရာ

ပုဂလဇာတ္ေျပာကို သံုးထားေပမဲ့ ဒီကဗ်ာရဲ႕ အေၾကာင္းအရာဟာ ပုဂလသေဘာထက္
ဗဟုသေဘာပိုသက္ေရာက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕
ညေနခင္းကေဖးဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ဖြင့္ဆိုထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ညေနခင္းကေဖးဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ လူငယ္တစ္ေယာက္တည္း
အတြက္တင္မကဘဲ လူငယ္ထုတစ္ရပ္အေပၚ ကိုယ္စားျပဳထားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ
တစ္ခုေျပာခ်င္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က ခုေခတ္လူငယ္ဆိုတာ ညေနခင္းမွာ ကေဖးဆိုင္
(လက္ဖက္ရည္ဆိုင္) မထိုင္ဘဲအရက္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္ထိုင္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ၾကပါ
လိမ့္မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္တိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ့အရက္ဆိုင္
ဘီယာဆိုင္ကို ညေနတိုင္းထိုင္တယ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေတြထဲက အမ်ားစုဟာ သူတို႔ဘ၀ရဲ႕
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ညေနခင္းေတြကို ကေဖးဆိုင္(လက္ဖက္ရည္ဆိုင္)မွာ
ကုန္ဆံုးဖူးခဲ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာေျပာရဲပါတယ္။ ဒီကဗ်ာရဲ႕
အေၾကာင္းအရာဟာ ညေနခင္းကေဖးဆိုင္ထိုင္ေလ့ရွိတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕
ထိုင္ေနက်ကေဖးဆိုင္နဲ႔ ယွဥ္ထိုးၿပီး စိတ္ကူးဥာဏ္ထဲ ၀င္လာသမွ်အေပၚ
သိမႈအလုပ္လုပ္ပံုပါပဲ။

ကဗ်ာပံုသ႑ာန္

ပံုသ႑ာန္ပိုင္းအရ သိပ္မရႈပ္ေထြးသလို သိပ္လည္း မရိုးစင္းတဲ့
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ စိတ္ထဲရွိရာကို အလြယ္တကူလက္တန္
းေျပာသြားသလိုေရးဖြဲ႔ခဲ့့တာပါ။ ဆိုလိုတာက Pattern တစ္ခုခုေနာက္ ဇြတ္လိုက္ဖို႔
မႀကိဳးစားထားသလို Pattern ကို အားျပဳတဲ့ ကဗ်ာပံုသ႑ာန္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ
ဘူး။ဒီကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့အခါ အားအစိုက္ရဆံုးကေတာ့ စကားလံုးေတြပဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ စကားလံုးေတြ မေလ်ာ့ရဲေအာင္ အထူးအားစိုက္ခဲ့ပါတယ္။
အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ အႏုပညာမွာ Realism ကလြဲရင္ “အျခားနယ္”ဆိုတာ
ရွိပါတယ္။ Realism ကေတာ့ ပကတိနယ္ကိုပဲ ထပ္တူက်ေအာင္ ျပန္သသေနရ
တတ္တာမဟုတ္လား။ “အျခားနယ္”ဆိုတာ ခံစားသူကို လက္ရွိ ပကတိနယ္ကေန
ကင္းလြတ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့အႏုပညာပိုင္းဆိုင္ရာနယ္ပယ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
ဂီတျဖစ္ေစ၊ ရုပ္ရွင္ျဖစ္ေစ၊ ပန္းခ်ီျဖစ္ေစ၊ စာေပျဖစ္ေစ အႏုပညာ ဖန္တီးမႈတိုင္းမွာ
“အျခားနယ္”ဆိုတာရွိပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အႏုပညာလက္ရာေတြမွာ
“အျခားနယ္”ဟာ မထင္ရွားတတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕အႏုပညာ လက္ရာေတြမွာေတာ့
“အျခားနယ္”ဟာ ထင္ရွားလြန္းလို႔ခံစားသူ သတိမထားမိလိုက္ဘဲ ျဖစ္သြားတတ္
ပါတယ္။ဥပမာ- Avatar ဇာတ္ကားမ်ိဳး၊ The Lord Of The Rings ဇာတ္ကားမ်ိဳးမွာ
“အျခားနယ္”ဟာ သိသာထင္ရွားလြန္းပါတယ္။ ဗန္ဂိုးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြမွာေတာ့
“အျခားနယ္”ဟာ မခံစားတတ္ရင္ မသိသာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဗန္ဂိုးရဲ႕ ပန္းခ်ီကား
တိုင္းဟာ ခံစားသူကို “အျခားနယ္”တစ္ခုဆီ အၿမဲတြန္းပို႔တတ္ပါတယ္။ “အျခားနယ္”နဲ႔
ပတ္သက္ၿပီး ဒီမွာေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ကဗ်ာကို ျပန္ဆက္
ပါရေစ။ ဒီကဗ်ာမွာ စကားလံုးေတြကို အားစိုက္ခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာဟာ
“အျခားနယ္”တစ္ခုဖန္တီးဖို႔ အတြက္ပါပဲ။ ေရာက္မေရာက္ ရမရကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ညံ့ဖ်င္းမႈအတိုင္းအတာနဲ႔ ဖတ္သူရဲ႕ အာရံုခံႏိုင္စြမ္းေပၚမူတည္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ၾကက္ေခ်းတန္းပဲျဖစ္ေနေသးသလို
ဖတ္သူဆိုတာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစားမဟုတ္လား။ ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဒီကဗ်ာရဲ႕
ပံုသ႑ာန္ဟာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႔႕ စကားေျပာရစ္သမ္ကို ယူေပမဲ့လို႔ “အျခားနယ္”
ဖန္တီးမႈအတြက္ စကားလံုးအားစိုက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခုကဒီကဗ်ာမွာ အဓိပၸါယ္
ျပည့္၀တဲ့ ၀ါက်ေတြကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိပဲ ေလွ်ာ့ေပါ့အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ-
၀ါက်အဆံုးသတ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာအဆံုးမသတ္ခဲ့ဘဲျဖတ္ေတာက္ၿပီးဆံုး
ေစတာမ်ိဳး(ခ်ိတ္ဆြဲၾက၊ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္း၊ လြတ္လပ္ဂီတသစ္၊ အျပာေရာင္ကေဖး၊
ဆိတ္ၿငိမ္ )။ ဒါကပဲ အဓိပၸါယ္ျပည့္၀ဖို႔ လံုေလာက္ေနၿပီလို႔ ယူဆခဲ့လို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့
၀ါက်အနည္းအက်င္းကိုေတာ့ ၿပီးဆံုးေအာင္ ျဖည့္ထားတာေတြ ရွိျပန္ပါတယ္။
ဥပမာ(ပိုမ်ားျပားေနမလား၊ ေပါ့ပါးေနသလိုပင္)။ဒီလိုမ်ိဳး ၀ါက်ေတြအျပည့္မၿပီး
ဆံုးဘဲ ျဖတ္ေတာက္ၿပီးဆံုးမႈခပ္မ်ားမ်ားလုပ္ခဲ့တဲ့ တင္ကူးရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့
ကဗ်ာရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ အသံသြား အသံလာ ပီျပင္ေစဖို႔အတြက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အျပာေရာင္ကေဖး

ခရစၥမတ္သစ္ပင္တစ္ပင္လို
လူေတြအားလံုးကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္ထုပ္ပိုးၿပီး
ကေဖးဆိုင္ ညေနခင္းထဲ လာေရာက္ခ်ိတ္ဆြဲၾက။
ေရာက္တတ္ရာရာ
အျပင္းစားသီခ်င္းေတြ ပူေႏြးယစ္မူးရာအရပ္။
ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးရဲ႕ တန္ဖိုးက
ငါ့ႏွလံုးသားတန္ဖိုးထက္ ပိုမ်ားျပားေနမလား။
ဆံပင္ရွည္ရွည္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အရိပ္ေတြ႔ဖို႔
ကေဖးဆိုင္မ်က္ႏွာစာဟာ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္း။
ကမၻာႀကီးရင္ဘတ္ထဲက
ဆိုင္ရာဆိုင္ေၾကာင္းအသံဗလံေတြ
ထိုင္ေျပာရတာလည္း
ဒီေနရာမွာ အရသာေတြ႕သလိုလို။
ငါ့တစ္ေန႔တာ အျပစ္ဒဏ္မ်ားအတြက္
ေကာက္က်စ္မႈမရွိတဲ့ လြတ္လပ္ဂီတသစ္
ဘ၀တစ္ခုလံုးအေပၚ အမည္နာမတစ္ခုခ်ေရးလိုက္ေတာ့
မီးခိုးရနံ႕နဲ႔ အျပာေရာင္ကေဖး။
လူ၀ံပုေလြေတြရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္းအႏုပညာ
ေငြေၾကးရွင္ဟြန္းသံ ဆိတ္ၿငိမ္။
စိတ္၀ိညာဥ္က ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းအဆံုးထိ
ေပါ့ပါးေနသလိုပင္။
အျပာေရာင္ကေဖးဆိုင္ဟာ
က်ိန္စာမဲ့စြာ မက္ခြင့္ရေသာ ဘုရားေပးတဲ့ အိပ္မက္
ေနာက္…
ငါ့အေတြးအေခၚသစၥာတရားအတြက္ သေကၤတ။ ။

ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၂

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၉.၂.၁၄
ည၁၀း၄၂ နာရီ

ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို လာဖြင့္တဲ့ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းအေၾကာင္း

ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို လာဖြင့္တဲ့ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းအေၾကာင္း

ကဗ်ာျဖစ္တည္မႈ

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕
အေစာပိုင္းကဗ်ာတခ်ိဳ႕ဟာ သရဖူမဂၢဇင္းနဲ႔ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းႏွစ္ေစာင္မွာ အပါမ်ားခဲ့တာပါ။
ခ်ယ္ရီကိုေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြ ေပးပို႔ခဲ့ေပမဲ့လို႔ သရဖူကိုေတာ့ အခ်စ္
ကဗ်ာေတြပဲ ေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကလည္း အဲဒီ့ခ်ိန္က သရဖူမွာ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး
က႑၂ ခု ခြဲထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ ပထမက႑မွာ သရဖူကဗ်ာဆိုၿပီး နာမည္ရၿပီးသား
လူေတြကို ေဖာ္ျပေပးပါတယ္။ ဒုတိယက႑မွာေတာ့ သံေယာဇဥ္ရပ္ဝန္းအခ်စ္ကဗ်ာဆိုၿပီး
အခ်စ္ကဗ်ာေတြသာ သီးသန္႔ေဖာ္ျပေပးပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္ကိုၾကည့္ခြဲသတ္မွတ္တာျဖစ္လို႔
ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ဝါႏုတဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေအာင္ေရးေရး ေရွ႕မွာေနရာမရပါဘူး။
ေရွ႕က တစ္မ်က္ႏွာကို တစ္ပုဒ္ေဖာ္ျပၿပီး သံေယာဇဥ္ရပ္ဝန္းကေတာ့ တစ္မ်က္ႏွာ၂ ပုဒ္
ဖာ္ျပေပးပါတယ္။ ဒါက မဂၢဇင္းတိုက္ရဲ႕ မူပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ္သရဖူမွာ ပါခဲ႔တဲ့
ကဗ်ာတစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ တစ္မ်က္ႏွာ ၂ ပုဒ္ေဖာ္ျပတဲ႔ တိုက္ေတြကို ကဗ်ာမေပးျဖစ္ခဲ႔ဖူးပါဘူး။
ldea မွာ တစ္မ်က္ႏွာ၂ပုဒ္ေဖာ္ျပေနတုန္းကေတာ့ ပို႔ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာ
တစ္မ်က္ႏွာေဖာ္ျပေအာင္ ရွည္တဲ့ ကဗ်ာေတြပဲေရြးပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ရွည္ရံုနဲ႔ေတာ့ မရဘူး။
အႏုပညာအားေကာင္းဖို႕လည္း လိုတာေပါ့။ ဒါမွ စာမ်က္ႏွာေပးရက်ိဳးနပ္မွာေပါ့။ တစ္ခါက
ကိုရဲေက်ာ္ျမင့္က ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ သူအင္တာဗ်ဴးလတိုင္းလုပ္တဲ့ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္အတြက္
ကဗ်ာေတာင္းပါတယ္။ ကဗ်ာက စာမ်က္ႏွာအေပၚတစ္ဝက္မွာပါၿပီး ေအာက္တစ္ဝက္မွာက
သူ႔အင္တာဗ်ဴးျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာအပုဒ္တိုင္းကို ဒီလိုပဲ ဒီဇိုင္းထိုင္တာပါ။ တိုက္မူေပါ့ေလ။
ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ခ်က္ခ်င္းပဲ ျငင္းခဲ႔ပါတယ္။ ကဗ်ာကို တစ္မ်က္ႏွာတစ္ပုဒ္မေဖာ္ျပတဲ့
မဂၢဇင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္မေရးခ်င္ဘူးအစ္ကိုလို႕။

ကဗ်ာရဲ႕ inspiration

ဒီကဗ်ာေရးတဲ႔အခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ အရမ္းႀကိဳက္ေနတဲ့ ကဗ်ာေတြရွိပါတယ္။
၉၈ အခ်စ္ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက ကဗ်ာအေတာ္မ်ားမ်ား။ စိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ တမန္ေတာ္သီခ်င္း။
ေမာင္ကိုကို (အမရပူရ)ရဲ႕ ခ်စ္သူဖတ္ဖို႔ ပန္းသီးကဗ်ာစာအုပ္ထဲက ကဗ်ာအေတာ္မ်ားမ်ား။
မင္းခိုက္စိုးစန္ဝတၳဳတိုေတြထဲက ကဗ်ာတိုေလးေတြ။ အခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ ဒီကဗ်ာေရးျဖစ္တဲ့
ေစ့ေဆာ္မႈ inspiration ေတြပါပဲ။

ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို လာဖြင့္တဲ့ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းအေၾကာင္း

လာလာၿပီးေတာ့ မတို႔ထိ မတီးခတ္ပါနဲ႔
ကိုယ္ဟာ တေယာတစ္လက္မဟုတ္သလို
မင္းဟာလည္း ဘိုးတံတစ္ေခ်ာင္းမွ မဟုတ္တာကြယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ အမာရြတ္ေတြအတြက္
ဖာေထးေပးခဲ႔ရတဲ့ မင့္မ်က္ရည္ေပါက္ေတြကို အားနာမိပါရဲ႕။

ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲကို သုညေတြ ပစ္ပစ္ထည့္ၿပီး
အၿပီးတိုင္ ေသာ့ခတ္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီကြယ္။
ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးနဲ႔မွ
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို မင္းဆြဲဖြင့္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။

ကိုယ္တစ္ကယ္ ပိုင္ဆိုင္ရတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ
ဟင္းလင္းပြင့္ အေရာင္မဲ့
မင္းရွဴရႈိက္ဖို႔အတြက္ ေလကေလးတစ္မ်ွင္မွ
အေသအခ်ာမရွိခဲ့ဘူးကြယ့္။

ကိုယ့္အတြက္ သီအိုရီမွားထုတ္မိခဲ့တဲ့ မင္းဟာ
ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ ပန္းအိုးျပာတစ္လံုးေပါ့
ကိုယ့္ကို ပန္းပင္တစ္ပင္အသြင္ ဖန္ဆင္းေပးၿပီး
မင္းရင္ခြင္ထဲမွာ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း မရွင္သန္ေစခ်င္ပါနဲ႔
မင္းအတြက္ ကိုယ္ဘာမွ ဖူးပြင့္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့လို႔ပါ။

ကိုယ့္ဆီမွာ ရယ္ေမာသံေတြ ေပ်ာက္ဆံုးတာ ၾကာခဲ့ၿပီကြယ္
ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ညေတြဟာ အၿမဲတမ္းမွာ ေမွာင္မည္းေနခဲ့တယ္
ဒီလိုညမ်ိဳးေတြထဲမွာပဲ
ကိုယ္ဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရတိမ္နစ္ဖူးသူပါ
အႀကိမ္ႀကိမ္လည္း အေရခြံ လဲခဲ႔ရတဲ့လူေပါ့။

ကိုယ့္ကို
ခဏခဏ မ်က္လွည့္ျပတတ္တဲ့ ေပာင္မေလးေရ…
ဘာျဖစ္လို႔မ်ား
လာလာၿပီးေတာ့ ပြတ္သပ္ ေရးျခစ္ေနရျပန္တာလဲ။
ကိုယ္ဟာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မဟုတ္သလို
မင္းဟာလည္း စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္းမွ မဟုတ္တာပဲကြယ္။ ။

သရဖူမဂၢဇင္း။ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၂။

 

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္

ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္

ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္

ကဗ်ာေရွ႕ဆက္တြဲ

ကဗ်ာရဲ႕ ေရွ႕က စာမို႔ ကဗ်ာေရွ႕ဆက္တြဲလို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဟာ ကၽြန္ေတာ္မဂၢဇင္းမွာ
ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခြင့္ရခဲ့တဲ့ ပထမဆံုး ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ထဲက တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ (မွတ္မွတ္ရရ စာမူခ ၅၀၀က်ပ္
ရလို႔ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္စားဖို႔ အေမ့လက္အပ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ကာလက ကုန္ေစ်းႏႈန္းအရ အေမက ၅၀၀
ေလာက္ထပ္စိုက္ရတယ္ထင္ပါတယ္။ )မူလက ဒီကဗ်ာကို “ကိုယ္ပြား”ဆိုတဲ့ နာမည္ေပးထားတာပါ။
ေနာက္ဆံုး မဂၢဇင္းတိုက္ပို႔ခါနီးေလးမွ စိတ္ေျပာင္းၿပီးပိုရိုးရွင္းတဲ့ “ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္”ဆိုတဲ့ နာမည္
ေျပာင္းေပးမိသြားတယ္။ အဲဒါကပဲ အထင္လြဲစရာ ကိစၥတစ္ခုကို ပိုခိုင္မာသြားေစတယ္။
ဒီကဗ်ာမဂဇင္းမွာပါၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပဲကၽြန္ေတာ့္ဆီ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာပါတယ္။
အျခားစာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ဆီကျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ေရာ စာေပျဖတ္သန္းမႈေရာ
ေစာပါတယ္။ အဓိက အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဒီကဗ်ာဟာ အဆိုပါဆရာမရဲ႕ ကဗ်ာကို
ခိုးခ်ထားတယ္ဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ပါ။ ျဖစ္ရပံုမ်ား ကဗ်ာနာမည္ကအစ တူညီရံုမက သရဖူမဂၢဇင္းမွာ
ေဖာ္ျပခံရတာပါတူညီေနတယ္လို႔ ယဥ္ယဥ္းေက်းေက်းပဲ ဆိုပါတယ္။ စာထဲမွာ ဆရာမရဲ႔ ကဗ်ာမပါလာေပမဲ့
လြန္ခဲ့တဲ့ ဘယ္ႏွကာလက သရဖူမဂၢဇင္းထဲမွာ ပါခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သဲလြန္စေပးထားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့ၾသလြန္းလို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ေျပးဖြရပါတယ္။ ေတြ႕ပါတယ္။
သူေျပာသေလာက္မတူေပမဲ့လို႔ ေခါင္းစဥ္ရယ္ အထဲမွာ ကစားထားတဲ့ “တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္က”
ဆိုတဲ့ Flow ရယ္ဟာ တူညီေနေတာ့ ေျပာမယ္ဆို ေျပာႏိုင္တာေပါ့။ အဲ့ဆရာမကဗ်ာကို မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့
ေျပာႏိုင္တာက ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာက တ၀မ္းပူေတြနဲ႕ ခ်ည္းအစျပဳထားတယ္။ သူက အစကို
ျပဳခ်င္သလိုျပဳတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာက စကားေျပဆန္ၿပီး ရိုးတယ္။ ၀ါက်တိုင္း အဆံုးသတ္ေတြ
ပါရွိတယ္။ သူ႔ကဗ်ာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေလာက္ဖတ္ရတာ မရိုးရွင္းဘူး။ ၀ါက်အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
အဆံုးသတ္မပါဘဲ အေတြးစခ်န္တာမ်ိဳးေတြ ကစားထားတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒါဟာ မွားႏိုင္တာပါပဲ။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕”အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာတဲ့ည”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမွာဆိုရင္ “တစ္ေယာက္က”
“တစ္ေယာက္က” ဆိုတဲ့ ထပ္ေၾကာ့ေတြကို သံုးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥျပန္ဆက္ရရင္
လိပ္ျပာလံုစြာပဲကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ဆရာမဆီ စာျပန္ေရးလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး။
သူ႕ဆီက ေနာက္တစ္ေစာင္ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ဒီတစ္ေစာင္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို
နားလည္မႈရွိစြာ အျပဳသေဘာတုန္႔ျပန္မႈေတြ ပါလာတယ္။ ၀မ္းသာရပါတယ္။ ဒီကဗ်ာက အဲဒီလို
အျဖစ္ေလးေတြ ရွိခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ရယ္စရာေလး ျဖတ္ေျပာပါဦးမယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၄-၅ ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ခ်စ္တိုးႏြယ္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႔
“ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္”အမည္ရွိတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ သရဖူမဂဇင္းမွာ ပါလာဖူးပါတယ္။ ကဗ်ာထဲက
Flow ကထံုးစံအတိုင္း “တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္က” Flow ပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က
အဲဒီ့ခ်စ္တိုးႏြယ္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာကို “ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာခိုးခ်တယ္”လို႔
စာလွမ္းမေရးပါဘူး။ ဘာလို႔ဆိုသူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ညီအစ္ကိုလိုရင္းႏွီးၿပီး ေလထန္ကုန္းမွာ
အၿမဲဆံုေနတဲ့ ကာလေတြကိုး။ သူသိေအာင္ေတာ့ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီလို ဒီလို ရွိဖူးတယ္လို႔
ေပါ့။ကိုခ်စ္တိုးႏြယ္က ဘယ္သူ႔ကဗ်ာမွ ခိုးမခ်ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဟိုဆရာမကဗ်ာကို
မခိုးခ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒီ Flowဟာ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္
ေတြ႔ရွိအသံုးျပဳႏိုင္တာပဲမဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ထပ္ေတြးၿပီး ရယ္ခ်င္မိတာက
သရဖူမဂၢဇင္းကိုပါ။ ဒီFlowနဲ႔ ဒီေခါင္းစဥ္ ဒီကဗ်ာမ်ိဳး ဘယ္သူေရးပို႔ပို႔ ေဖာ္ျပေပးပံုရပါတယ္။
တေလာေလးက ထြက္ခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေၾကာင္ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ပြဲ စာအုပ္ထဲမွာလည္း ျဖဴႏွင္းေဖြး
ေရးတဲ့ ဒီFLowအတိုင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေခါင္းစဥ္က ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္မဟုတ္ေပမဲ့
“တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မဟုတ္ဘူး” ဆိုေတာ့ ဒီနားပတ္၀န္းက်င္ကပါပဲ။
စကားလံုးနဲ႔ ၀ါက်ဖြဲ႔စည္းပံုကအစ ခၽြတ္စြပ္နီးပါးမဟုတ္လို႔ကေတာ့ ဒီFlow အေရးအသားမ်ိဳးဟာ
ခိုးခ်တယ္လို႔ ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ့္အေတြးအေခၚနဲ႔ ကိုယ့္တင္ျပပံုေတြေပၚမူတည္ၿပီး
အရသာတစ္ခုစီထြက္လာမွာပါပဲ။ ဟိုတုန္းကကၽြန္ေတာ့္ဆီ စာေရးတဲ့ ဆရာမဟာ
ေသြး (စစ္ကိုင္း)ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ယေန႔ထိ ေလးစားခင္မင္မပ်က္ၾကပါ။

ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္

တစ္ေယာက္က စမ္းေခ်ာင္းျပာေလးနား သြားၿပီး ကဗ်ာေရးတယ္
တစ္ေယာက္က ဥယ်ာဥ္ေလးထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္သီခ်င္းေတြ ဆိုတယ္
တစ္ေယာက္က ေၾကကြဲျခင္းကို တိမ္တိုက္ေတြေအာက္ ၀ွက္ထားတယ္
တစ္ေယာက္က သစ္ရြက္ေၾကြေတြ လိုက္ဖမ္းရင္း ငိုေၾကြးတယ္

တကယ္ေတာ့
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရိပ္မွာ ခိုရင္း
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕ အနမ္းမွာ ခ်ိဳရင္း
တစ္ေယာက္က ၿမိဳ႔ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေမွ်ာ္စင္ေပၚတက္ရင္း
တစ္ေယာက္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္
တစ္ေယာက္က စံပယ္ရနံ႕ေတြ ပက္ကင္ထုပ္လို႔
တစ္ေယာက္ဆီ လက္ေဆာင္ပို႔တယ္
တစ္ေယာက္က ရိတ္သိမ္းဖို႔ မရည္ရြယ္ဘဲ
တစ္ေယာက္အတြက္ ပန္းရံုေတြ စိုက္ပ်ိဳးတယ္
တစ္ေယာက္က လျပည့္ညေရာက္တိုင္း
တစ္ေယာက္အတြက္ ဆုေတာင္း၀တ္ျပဳတယ္

တကယ္ေတာ့
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္ထဲ ၀င္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀ိညာဥ္ကို လိုက္လံဖမ္းဆုပ္ရင္း
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္
ကိုယ္ပြားထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ခ်စ္မိခဲ့ေပါ့။ ။

သရဖူ မဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၁၊ ဇူလိုင္

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၃.၂.၁၄
ည ၁၀း၄၀ နာရီ

မွန္ကြဲစမ်ား

မွန္ကြဲစမ်ား

ကဗ်ာေနာက္ေၾကာင္းျပနဲ႔ ရွင္းလင္းျဖည့္စြက္ခ်က္

စကားနည္းနည္း

ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းနဲ႔ သရဖူမဂၢဇင္းႏွစ္ေစာင္မွာ ၂၀၀၁ ဇူလိုင္တစ္လတည္းမွာပဲ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းေဖာ္ျပခံရၿပီး ကၽြန္ေတာ္စာေပေလာကသား ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာက ပထမဆံုးစၿပီး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရတဲ့ အဲဒီ့ကဗ်ာ ႏွစ္ပုဒ္ထဲက တစ္ပုဒ္ပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ဒီကဗ်ာပါလာတဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ သန္လ်င္ G.T.C မွာ ပထမႏွစ္အတြက္ စာေမးပြဲတစ္ခုေျဖေနတဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါပဲ။ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ စာမၾကည့္ႏိုင္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ကို မဂၢဇင္းစာအုပ္ လိုက္ျပၿပီး ၾကြားေနခဲ့တာ မွတ္မိပါေသးတယ္။တကယ္ေတာ့ ဒီကဗ်ာဟာ အခ်စ္ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားပါပဲ။ အသည္းကြဲလုိ႔ ကဗ်ာေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာထဲမွာ အသည္းကြဲတာတို႔ ဘာတို႔ကို ထည့္ေရးခဲ့တာပါ။ အသည္းကြဲတာဟာ အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာေရးဖြဲ႔ျခင္း Process ကသာ အဓိက ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္သာေၾကြခြက္ႀကီးထက္ အိမ္သာေၾကြခြက္ႀကီးကို အႏုပညာျပဳတာက ပိုအဓိကက်ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အသည္းကြဲတာကေန ဘာသာေရး အရ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဗံုးခြဲတာထိ ကမၻာႀကီးနဲ႕ ဘ၀ေတြကို ကဗ်ာထဲ ထည့္ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အဲဒီ့ကာလက ဆရာ ေကာက္ႏြယ္ကိုင္တဲ့ ရယ္စရာမဂၢဇင္းၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ ဆံုးမဂၢဇင္းက ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းျဖစ္လို႔ တိုက္ဆိုင္သြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းက ကဗ်ာေတြဟာ ေအာက္ခံစာရြက္သားကို စကၠဴအျဖဴေရာင္သံုးသလို အျခားကာလာစကၠဴအေရာင္တစ္ခုခုလည္း ေရာသံုးေပးထားတာေလးကအစ သေဘာက်ခဲ့ရပါတယ္။

ေရးဖြဲ႔ပံုေရးဖြဲ႔နည္း

ဒီကဗ်ာရဲ႕ ေရးဖြဲ႕ပံုေရးဖြဲ႕နည္းကို ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ႏွစ္သက္မိၿပီး ဒီပံုအတိုင္း ေနာက္ထပ္ ကဗ်ာ၂ပုဒ္ ၃ပုဒ္ေလာက္ ဆက္ေရးဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အလ်ဥ္းသင့္ရင္ တင္ျပေပးပါ့မယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေရးဖြဲ႔ပံုေရးဖြဲ႔နည္းေတြဘာေတြ ေျပာေနေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္တဲ့ ဆရာ/ဆရာမ ေတြရဲ႕ နည္းနာေတြ စကားလံုးေတြ ၀ါက်ထားသိုပံုေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈနဲ႕ ေရးဖြဲ႕တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ထူးထူးျခားျခား အရသာေတြ႕ေနခဲ့မိတဲ့ ေမာင္သိန္းေဇာ္၊ ေနမ်ိဳး၊ ခရမ္းျပာထက္လူ၊ တာရာမင္းေ၀နဲ႕ မေနာ္ဟရီတို႔ရဲ႕ ကဗ်ာပိုင္းဆိုင္ရာလႊမ္းမိုးမႈပါ၀င္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လို႔ လႊမ္းမိုးမႈအတိုင္း တစ္ထပ္တည္းေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာျဖစ္လာရင္ ကၽြန္ေတာ့္နည္းနာေတာ့ ထည့္သြင္းေရးသားႏိုင္ရလိမ့္မေပါ့။ ဒီကဗ်ာဟာ ပုဂၢလခံစားမႈအခ်စ္ကဗ်ာသာျဖစ္ပါတယ္။ ဗဟုခံစားမႈႏိုင္ငံေရးကဗ်ာမ်ိဳး မဟုတ္ ပါဘူး။ ပုဂၢလခံစားမႈဇာတ္ေျပာနဲ႔ ေရးဖြဲ႕တဲ့အတြက္ အေဖာ္မဲ့အထီးက်န္မႈ၊ ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရကင္းမဲ့မႈ၊ တစ္ကိုယ္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္မႈ၊ ၀မ္းနည္း အားငယ္စိုးထိတ္မႈေတြကို ေဖာ္က်ဴးရာမွာ ပိုပီျပင္ေစပါတယ္။ ဒီကဗ်ာရဲ႕ အပိုဒ္ (၁)ဟာ လိုင္း ၃လိုင္းရွိေပမဲ့ အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့ ၀ါက်ကေတာ့ တစ္ခုပါပဲ။ အပိုဒ္ (၂)မွာေတာ့ လိုင္း ၄ လိုင္း ရွိၿပီး အဆံုးသတ္ေတြဟာ ၀ါက်ျပည့္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အပိုဒ္(၃)နဲ႔ အပိုဒ္ (၄)ကေတာ့ ကဗ်ာရဲ႕ အရွိန္ျမင့္တက္လာလို႔ ေထြျပားေရာယွက္ေနပါၿပီ။ လိုင္း တစ္လိုင္းထဲမွာ ထပ္ေက်ာ့ေတြ သံုးစြဲတာ။ အေမး၀ါက်ေတြ ပါလာတာ။ အျပေတြ၊ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာရဲ႕ နိမိတ္ပံုဒင္းၾကမ္း အသံုးျပဳတာေတြ၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အသံအားေကာင္းေအာင္ ကာရန္ကို လွမ္းခ်ိတ္ဆြဲထားတာေတြ၊ ဒီကဗ်ာမွာ ထင္ရွားတဲ့ လကၡဏာတစ္ရပ္ကေတာ့ လိုင္းအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အဆံုးသတ္ေတြဟာ ၀ါက်ျပည့္မၿပီးဆံုးဘဲ တန္းလန္းခ်န္လွပ္ခဲ့တာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီကဗ်ာရဲ႕ Pattern ေဖာ္ေဆာင္မႈလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ Pattern ေဖာ္ေဆာင္မႈလို႔ ေျပာတာက Pattern မဟုတ္ေသးပါဘူး။ Pattern ျဖစ္ေစဖို႔ ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ အဓိက နည္းနာလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ Pattern အျပည့္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာေနာက္ဆံုး အပိုဒ္ကို ပထမဆံုးအပိုဒ္အတိုင္း လိုင္း ၃လိုင္းရွိေပမဲ့ အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့ ၀ါက်တစ္ခုျဖစ္လာေအာင္ ေရးသားခဲ့တာကို ထည့္ေျပာမွ ရမွာပါ။ မေတာ္တဆမဟုတ္ပါဘူး။ တမင္တကာပါ။ ကဗ်ာေရးဖြဲ႕ရာမွာ မေတာ္တဆမႈေတြဟာ အၿမဲတေစလွပသလို တမင္တကာ ရက္လုပ္ထားတာေတြကလည္း တစ္ခါတစ္ရံမွာ လွပတတ္ပါတယ္။ ထပ္မံတင္ဆက္မယ့္ ကဗ်ာေတြက်ရင္ ဒီထက္ ပိုေျပာႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္။

မွန္ကြဲစမ်ား

ငါတို႔ရဲ႕အေပၚ
ကေ၀အလင္းလက္ေခ်ာင္းေတြ ျဖာက်လာေတာ့
ေ၀းလို႔ေ၀းမွန္းမသိေအာင္ ေ၀းခဲ့ၾကရ။

နတ္ဆိုးေတြ တီးခတ္တဲ့ ပတၱလားသံေတြေၾကာင့္ပဲ
ရင္ဘတ္ထဲက ႏွင္းဆီပြင့္ေလး အေငြ႕ပ်ံ
ပန္းအိပ္မက္တစ္ပုဒ္ အေရခြံကြာက်
ေကာင္းကင္မွာ မီးလွ်ံစ ဖရိုဖရဲနဲ႔…

မွားခဲ့တယ္။ မွားခဲ့တယ္။ မွားခဲ့တယ္။
အိမ္ျပန္ခ်ိန္တိုင္း သြက္သြက္ခါေအာင္ လြမ္းဆြတ္တဲ့စိတ္
က်ိန္စာအကၡရာေတြ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေသရာပါကုပ္တြယ္လို႔
လူမသိသူမသိတိမ္မည္းေတြ ဖံုးအုပ္သြားတဲ့ အနမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်ား
ေပ်ာက္ရွ ပဲ့ေၾကြ အေ၀းသို႔ လြင့္ပါးတယ္။

ခ်ည္ေႏွာင္ခြင့္တခ်ို႔ျပန္ၿပီးရႏိုင္ပါေတာ့မလား။
အထီးက်န္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ေပၚ
ေသြးစက္ေတြ ေပစြန္းေန
လည္ေခ်ာင္းထဲ ၾကယ္တံခြန္ပ်က္ေတြ တေ၀ါေ၀ါၿပိဳဆင္း
အဆံုးမသတ္တဲ့ ဆုေတာင္းျခင္းမ်ားနဲ႕သာ နာဖ်ား
ေနရာေဟာင္းေလး ျပန္မသြားျဖစ္ဘူး။

တကယ္ဆိုရင္
ဓားရြက္တစ္ခုက ႏွလံုးသားကို
ယိမ္းသြဲ႕သြဲ႕လွီးျဖတ္သြားတာပါ…မခ်ယ္ရီ။ ။

ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၁၊ ဇူလိုင္

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၃၁.၁.၁၄
ည ၁၁း ၂၇ နာရီ
တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔