ေန႔သစ္

ေန႔သစ္

စကၠန္႔တစ္ခုခ်င္း
အသစ္ေသဆံုးမႈနဲ႔အတူ
ေန႔တစ္ေန႔ဟာ အစျပဳခဲ့တယ္။
စားၿပီးသား သစ္သီးအခြံေတြလား
ဖြင့္လက္စ က်ိန္စာအစုတ္အပဲ့ေတြလား
မရိတ္သိမ္းရေသးတဲ့ အိပ္ယာေပၚ
ခ်စ္ေမတၱာက ပုပ္သိုးေလာက္တက္လို႔။
ေနေရာင္ျခည္ျဖာက်ခါစ ဧည့္ခန္းထဲမွာ
ဂစ္တာႀကိဳးလို
အေတြးအေခၚေတြ ေလ်ာ့ရဲတြဲက်
အားလံုးနဲ႔လြဲေခ်ာ္ၿပီး
အိပ္စက္ခဲ့ရတဲ့ ညေတြမ်ားၿပီ
မနက္ခင္းမရွိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမရွိတဲ့ မနက္ခင္းနဲ႔
ငွက္ေတြ တက်ီက်ီျမည္တာ
အဓိပၸါယ္မဲ့တယ္။
ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္သသေနရတဲ့
ဒဏ္ရာေတြသာ တစ္ရက္ကူးသြားတယ္
ဖားတစ္ေကာင္ေလာက္မွ ကံတရားဟာ
ခပ္ျမင့္ျမင့္မခုန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
စိတ္မွာ ခ်ိတ္ေနတဲ့ ေလးလံျခင္းအတြက္
ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္မွာ အလိုလိုေၾကာက္တယ္
မနက္ျဖန္ရဲ႕ ဖြင့္ဆိုခ်က္က
သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ေရတံခြန္က်သံမဟုတ္ရင္
ဦးေခါင္းတစ္ျခမ္းပဲ့က်ေနတဲ့ စ်ာပန
အသစ္ပြင့္လာတဲ့ ပန္းေတြကို
ဘယ္လိုမ်က္ႏွာနဲ႔ ေစာင့္စားႀကိဳဆိုရမလဲ
လက္ဖ်ံရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား အေငြ႕ထပ်ံ
အဆိုးျမင္၀ါဒက မနက္စာကို ပ်င္းရိစြာ စားေသာက္လို႔
ဒုကၡသစၥာဟာ အရြယ္ေရာက္ျမန္တယ္။ ။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
စရဏ၊ဇန္န၀ါရီ၊၂၀၀၉၊စာ-၁၁