ည႐ုပ္တု

ည႐ုပ္တု

တဇြတ္ထိုးဆန္မႈနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ဆြဲညိွလို႔မရတဲ့ မိုးသားထဲ
ကိုယ္က်င့္တရားပိုင္း ရိုးရာကဲလြန္းၿပီး
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္
တိမ္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ေမ်ာ
အိပ္စက္ျခင္းကို
ခပ္စုတ္စုတ္ငွက္တစ္ေကာင္ကိုက္ခ်ီပ်ံသန္းလာခ်ိန္
ငါ့အိမ္ျပတင္းေပါက္ရဲ႕
အေမွာင္ေခတ္ကိုယ္စားျပဳ
ေလးလံထူထဲတဲ့ လိုက္ကာေတြ။

ေသြးပြက္ပြက္ထေစမယ့္ ဟစ္ေဟာ့ယဥ္ေက်းမႈဟာ
နံရံၾကမ္းခင္းေတြေအာက္မွာ နစ္ဝင္ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။
ဘယ္လိုမွ ဖြင့္ရိုက္ထုတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။
ငါ့ မ်က္ခြံေတြေအာက္ကေန
ငါ့ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးဟာ အေစာတလ်င္ လိမ့္ဆင္း
ၿပီး
ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္ဆီ ထြက္ခြာသြား။

အနက္ရဲ႕ အေရာင္
အဲဒါနဲ႔ သဟဇာတမျဖစ္တဲ့
မသတီစရာ ျဖဴဖတ္ဖတ္ေပ်ာ့တြဲတြဲ အသားစိုင္
ငါ့ အရိုးေတြ ငါ့ စအိုအေပါက္ဝက
ေခါက္တြန္႔လ်ိဳထြက္လာ
ၿပီး
ငါ့ကို ေပယ်ာလကန္ ပစ္ထားခဲ့
အခု အိပ္မက္ျမစ္တို႔ရဲ႕ ကုတ္ျခစ္မႈကို စတင္ခံစားရၿပီ။
မီးဖိုေခ်ာင္က ၾကက္သြန္တစ္ဥနဲ႔
လံုးလံုးလ်ားလ်ားႀကီး ကင္းကြာခဲ့ၿပီ။

ငါရွိေနေသးလား။
အိပ္ယာေပၚ ကေယာင္ကတမ္း လက္နဲ႔ ထိအစမ္းမွာ
လူတစ္ေယာက္စာ အေရျပားႀကီး
အျပစ္အနာအဆာအျပည့္ နံေစာ္
ေတာအုပ္က နက္သထက္ နက္လာ
အစာငတ္ေနပံုေပါက္တဲ့ ေကာင္းကင္နက္နက္တစ္ခု
ငါ့လ်ွာဟာ ငါ့ဆီကေန
ဖမ္းလို႔မမိႏိုင္ေအာင္ အေဝးတကာ့အေဝးႀကီးဆီ
တရြတ္တိုက္ေပ်ာက္ကြယ္။

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္

၁၉.၈.၁၆
နံနက္ ၁၂း၃၀ နာရီ